Ο
θρίαμβος του Σταυρού και της Αναστάσεως
Όταν
ακούμε τη λέξη θρίαμβος και νίκη έρχονται στο νου μας πολλές φορές εικόνες που
έχουν σχέση με ανθρώπινα έργα που προσπαθούν να επιβάλλουν το θέλημά τους στους
άλλους μ’ έναν βίαιο τρόπο. Η νίκη προϋποθέτει νικημένους, νεκρούς,
καταστραμμένες πόλεις δηλαδή τα τραγικά επακόλουθα ενός πολέμου. Και ο θρίαμβος
μας φέρνει στο νου τους νικητές που χαίρονται με ένα υπεροπτικό τρόπο την νίκη
τους και τους ηττημένους να περνούν εξαθλιωμένοι μπροστά από τους νικητές.
Όμως
στο χριστιανικό λεξιλόγιο οι λέξεις
αυτές έχουν μια διαφορετική σημασία.
Η
ζωή του Χριστού δεν έχει καμία σχέση με τους άρχοντες του κόσμου τούτου. Η μόνη
περίπτωση που μίλησε με άρχοντες και
ηγεμόνες, ήταν όταν δικάζονταν και αναγκαστικά στάθηκε μπροστά τους ταπεινός
και έτοιμος να ομολογήσει την αποστολή Του, ταπεινωμένος, βασανισμένος έχοντας
την αξιοπρέπεια ενός αθώου καταδίκου. Αλλά και ούτε με τους πλούσιους είχε σχέσεις.
Είχε ιδιαίτερη συμπάθεια στους φτωχούς, τους ταπεινούς και περιφρονημένους.
Έλεγε πως ήρθε στον κόσμο γι’ αυτούς, τους καλούσε κοντά Του για να τους
αναπαύσει.