Απόσπασμα από βιβλίο του Αγίου Νικοδήμου του αγιορείτου : «Ο αόρατος πόλεμος» περί ελπίδας και εμπιστοσύνης στο Θεό.
«.Πως είναι δυνατόν ο καλός εκείνος Ποιμένας μας, που έτρεχε τριάντα τρία χρόνια, αναζητώντας το χαμένο πρόβατο, με τόσο δυνατές φωνές, που βράχνιασε ο λάρυγγάς του, που περπάτησε στο δρόμο τόσο κοπιαστικό και ακανθώδη, που έχυσε όλο του το αίμα και έδωσε τη ζωή, πως είναι δυνατόν, λέω, τώρα που αυτό το πρόβατο ακολουθεί πίσω του, και με επιθυμία τον φωνάζει και τον παρακαλεί, να μην γυρίση σε αυτό τους οφθαλμούς του; Πως μπορεί να μην το ακούση και να μην το βάλη στους Θείους του ώμους, κάνοντας γιορτή με όλους τους Αγγέλους του ουρανού;
Και αν ο Θεός μας δεν παύη από το να γυρεύει με μεγάλη επιμέλεια και αγάπη, να βρει κατά την ευαγγελική παραβολή , τη χαμένη δραχμή, τον τυφλό και κωφό αμαρτωλό, πως γίνεται τώρα να εγκαταλείψη αυτόν, που σαν χαμένο πρόβατο, φωνάζει και καλεί τον δικό του Ποιμένα; Και ποιος θα πιστέψη ποτέ, ότι ο Θεός, που χτυπάει πάντα την καρδιά του ανθρώπου, επιθυμώντας να μπη μέσα και να δειπνήση, σύμφωνα με την Ιερή αποκάλυψη, δίνοντας σε αυτόν τα χαρίσματά του, ότι, όταν του ανοίγει την καρδιά του ο άνθρωπος και τον προσκαλή, αυτός θα έπρεπε να κάνη με την θέλησί του τον κωφό και να μην θέλει να μπη;.» .
Διαβάζοντας αυτά αδελφοί μου αυξάνεται η ελπίδα μου στον Θεό και μειώνεται η εμπιστοσύνη στον εαυτό μου.
Ν.εανια.Σ