Ελεύθερη πτώση -Στάχυς

Ελεύθερη πτώση

Ψυχή μόνη,
ερμητικά κλειστή,
γαντζωμένη στης πίστης
το ανεμοδαρμένο στάχυ,
χειροπόδαρα δεμένη,
σε πτώση ελεύθερη γκρεμίζεται.
Στενή και τεθλιμένη η οδός (ή ο γκρεμός).
Φράση γνωστή,
μα το ακριβές του λόγου νόημα,
στη μέση της ολέθριας πτώσης,
ανεπαισθήτως αντιλαμβάνεται.
Χτυπάει και χτυπιέται η ψυχή,
πιότερο ξεσκίζεται,
στ’ αφηνιασμένου γκρεμού
τα κοφτερά ξυλοκέρατα.
Ένα κομμάτι εδώ,
άλλο αφήνει παρακάτω,
πειστήρια τραγικά,
στης πτώσης το αντίτιμο.
Πόσος πόνος Θεέ μου!
Αν ήξερα πόσο ακριβή
θα ‘ταν αυτή μου η αποκοτιά,
δεν θα τολμούσα ποτέ
το άλμα αυτό να κάνω.
Κι αν κάποτε, λέω αν,
στο τέρμα αυτής της τρέλας φθάσω,
γυμνός κι αστραφτερός και λείος,
και τα ήρεμα της γαλάζιας
λίμνης σου νερά ταράξω,
μην τρομάξεις Θέ μου,
θα ‘μαι γω, ο ίδιος,
αυτός ο πονηρός, ο τραχύς και βρομερός,
που η «άλογη» εσμίλεψε πτώση.

Στάχυς