Τώρα τελευταία στον τόπο μας τείνουν να
κυριαρχήσουν κάποιες παράξενες «γιορτές» αφιερωμένες σε περίεργες «θεότητες»
όπως «γιορτή του κρασιού», «γιορτή της σαρδέλας», «γιορτή του καρπουζιού»,
«γιορτή του τσίπουρου» κ. ο. κ. Με τις αφιερώσεις αυτές η σύγχρονη κοινωνία μας
απομακρύνεται από τις παραδοσιακές γιορτές της ορθοδοξίας που γαλούχησαν γενεές
γενεών με το γνήσιο θρησκευτικό και ελληνορθόδοξο ήθος που νοημάτιζε τη ζωή του
ορθόδοξου λαού μας.
Οι τοπικές πανηγύρεις, ιδιαίτερα της
υπαίθρου, συγκέντρωναν πλήθος πιστών από κάθε γεωγραφικό σημείο της πατρίδας
μας , για να βρεθούν στο πανηγύρι του χωριού τους και να τιμήσουν τον τοπικό
Άγιο. Το πνεύμα των γιορτών άλλαζε τις διαθέσεις των ανθρώπων. Οι χωρικοί
άνοιγαν τα σπίτια τους στους επισκέπτες, οι γυναίκες καθάριζα και άσπριζαν τις
αυλές τους, καθάριζαν με επιμέλεια τον Ιερό Ναό, οι νοικοκυρές ετοίμαζαν
νόστιμα παραδοσιακά φαγητά και γλυκίσματα, έκοβαν άνθη για να στολίσουν από την
παραμονή το σπίτι τους και την Εκκλησία ή το ξωκλήσι του χωριού και φίλευαν
τους ξένους και τους συντοπίτες ό, τι καλό παράγει ο τόπος τους. Στη συνέχεια
παρακολουθούσαν τον πανηγυρικό Εσπερινό και συμμετείχαν στην ιερά λιτάνευση της
Εικόνας και το πρωί όλοι πήγαιναν στην Θ. Λειτουργία για λειτουργηθούν και να
κοινωνήσουν των αχράντων μυστηρίων. Και μετά το πέρας της λειτουργικής σύναξης
άρχισε το παραδοσιακό γλέντι με χορούς και ξεφαντώματα.