Ποτέ
δε θα μπορούσα να φανταστώ ότι τα όσα αποσπασματικώς δημοσιεύθηκαν από την
επιστολή που έλαβα (περί του γνωστού θέματος της “παρέλασης υπερηφάνειας”), θα
έφερναν τόσα σχόλια που δημοσιεύθηκαν αλλά και πολύ περισσότερα που δεν “βγήκαν
στον αέρα”.
Φαίνεται πως το όλον θέμα απασχολεί
και προβληματίζει περισσότερους ανθρώπους, απ' όσο επιφανειακώς τουλάχιστον
φαίνεται, και τούτο βεβαίως απ' όλες τις πλευρές.
Κρίσεις, σχόλια, παρατηρήσεις,
αγωνιώδεις κραυγές, κάποιες φορές απελπισία και τόσα άλλα. Μα εκείνο που θλίβει
είναι το ότι βρέθηκαν και κάποιοι που φαίνονται εύκολοι στο να ρίχνουν τον
“λίθον του αναθέματος” όχι τόσο στην βδελυρή πράξη, όσο στο πρόσωπο. (Όχι στην
ασθένεια αλλά στον ασθενή).
Και ενώ ετοιμαζόμουν να δημοσιεύσω
κάτι επάνω στο θέμα, ως από “μηχανής θεός” έφθασε μέσω διαδικτύου μια δευτέρα
επιστολή, προφανώς συνέχεια της πρώτης. Αυτή τη φορά το “νυστέρι” αγγίζει
χαίνουσες πληγές και η “μαγνητική τομογραφία” αποκρυπτογραφεί ιδιαίτερα σημεία
που οδηγούν σε περίεργες έως και αφύσικες και καταδικαστέες από το Νόμο του
Θεού καταστάσεις, αλλά και σε ελπίδα...