Όταν ο καλός Θεός μάς δίνει τα
καλά, Του λέμε… «γιατί»;
Με αξίωσε ο Θεός να τον υπηρετήσω
στο άγιο έργο Του, την κατήχηση. Χρόνια τώρα, στην ενορία του Αγίου
Χαραλάμπους, τα παιδιά έρχονταν ανελλιπώς, κάθε Σάββατο πρωί στο ενοριακό
κέντρο, όπου εκεί «ξεδιψούσαμε» ακούγοντας τον Άγιο λόγο του Θεού. Ανάμεσα στα
30 περίπου παιδιά που μαζεύονταν ήταν και η Γρηγορία, μαθήτρια πέμπτης
δημοτικού. Ήσυχο παιδί. Ποτέ δεν έλεγε κάτι, όταν τη ρωτούσες. Έδινε την
εντύπωση ότι ίσως δεν συμμετείχε. Με είχε προβληματίσει.
Αργότερα, χρειάστηκε να διακονήσω
σε άλλη ενορία. Κράτησα όμως την επικοινωνία με τα παιδιά του κατηχητικού
σχολείου του Αγίου Χαραλάμπους. Με τη Γρηγορία δεν στάθηκε αυτό δυνατό. Έδειξε
ότι δεν ήθελε. Αργότερα, είχα μάθει ότι έμπλεξε με παρέες, άλλαξε «δρόμο». Η
προσευχή για όλα τα παιδιά δεν σταμάτησε. Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού,
ελέησε την δούλη σου… Μαρία, Κατερίνα, Μάρθα, Γρηγορία…