Ήλθε κάποτε στο κελί μου ένας νέος Μοναχός να με συμβουλευτεί. Θέλησα να του πλύνω τα πόδια, όπως έκανα σε όλους τους ξένους μου. Στάθηκε όμως αδύνατο να τον πείσω. Εξευτέλιζε τον εαυτό του και έλεγε πως δεν είναι άξιος να τον αγγίζω. Στην τράπεζα τον παρακάλεσα να πει προσευχή.
-Είμαι αμαρτωλός, μου έλεγε, δεν είμαι άξιος να ευλογήσω το τραπέζι.
Σαν αποφάγαμε, μου είπε πως έχει επιθυμία να γυρίσει όλη την έρημο να συνομιλήσει με τους αναχωρητές.
-Είσαι πολύ νέος ακόμη για τέτοιες περιοδείες, αδελφέ. Αν θες τη σωτηρία σου, κλείσου στο κελί σου και πρόσεχε τον εαυτό σου, τον συμβούλεψα. Καμμίαν ωφέλεια δεν έχεις να γυρίζεις στην έρημο.
Πρόσεξα πως με άκουγε ενοχλημένος. Η όψη του άρχισε να αγριεύει. Νόμιζε ο δυστυχής πως ήθελα να τον ελέγξω με αυτά που του έλεγα και μέσα του αγανακτούσε.
-Μέχρι τώρα, αδελφέ, αναγκάστηκα τότε να του πω, κατηγορούσες τον εαυτό σου για αμαρτωλό και ανάξιο για να ζει ακόμη. Και τώρα, που από αγάπη σου έκανα αυτή τη μικρή υπόδειξη, αναστατώθηκες. Μάθε να έχεις ταπεινοσύνη στην καρδιά σου και όχι στα λόγια μόνο.
Ο αδελφός ένοιωσε ευτυχώς το σφάλμα του και έφυγε ωφελημένος.
Αββάς Σεραπίων
3 σχόλια:
Αθάνατοι πατέρες! Πώς μπορούσαν, με μια σύντομη ιστορία, σε λίγες αράδες, να συμπυκνώνουν τόσα πολλά και τόσο ουσιαστικά!
Πόσο εύστοχη διάγνωση και διάκριση μεταξύ της τρισμέγιστης αρετής της ταπείνωσης και του ελεεινού πάθους της ταπεινοσχημίας.
Οσο οι αστρολόγοι είναι αστρονόμοι άλλο τόσο οι ταπεινόσχημοι είναι ταπεινοί.
Υπέροχο θέμα που μας αφορά όλους.
Ο΄Άγιος Θεός είθε να μας φωτίζει το νού και την καρδιά να αποκτήσουμε ταπεινό φρόνημα όλοι μας και ιδιαιτέρως εμείς οι κληρικοί, που ο εγωισμός μας έχει κυριεύσειΝ.Σ.
Δημοσίευση σχολίου