Γιατί η πολιτική κηδεία;

Πολιτική χωρίς πολιτεία! Όποιος δεν ανήκει σε μια πολιτεία, σε μια κοινωνία, σε κάποιο σώμα, αυτός αυτονομείται. Και το να αυτονομήται κανείς οικονομικά, είναι κακό. Το να αυτονομήται όμως οντολογικά, είναι φρικτό.

● Ως όν θεωρείται αυθύπαρκτος όποιος στερεί τον εαυτό του από την κοινωνία της αγάπης και καταφεύγει στον λεγόμενο «πολιτικό γάμο». Το ίδιο θεωρείται αυθύπαρκτος όποιος στερεί τον εαυτό του από την αγκαλιά της ελπίδας και ζητάει «πολιτική κηδεία».

● Τους λένε αθέους όσους ζητούν πολιτική κηδεία. Μπορούμε να δώσουμε πιστοποιητικό αθεΐας σ’ αυτόν που έχει το πιο φανατικό ιδεολογικό «πιστεύω»; Μπορούμε να βεβαιώσουμε την «ελευθερία» κάποιου, που η ελευθέρα βούλησίς του εγκλωβίστηκε στη βάσανο μιας κομμουνιστικής συνέπειας!

● Και σε πολιτική κηδεία χρησιμοποιούνται κάποτε, έστω και ποιητική αδεία, εικόνες, που μόνο σε πολιτική κηδεία δεν ταιριάζουν. Στην πολιτική κηδεία π.χ. του Λεωνίδα Κύρκου, ηγέτη της Αριστεράς, ομοϊδεάτης του είπε και τα εξής: «Εκεί που είναι τώρα ο σύντροφος, θα κουβεντιάζει με τους παλιούς συντρόφους, τον (τάδε), τον (δείνα), για τους κοινούς τους αγώνες και στόχους που περιμένουν την πραγμάτωσή τους».

● Αν είναι έτσι, προς τί η «πολιτική κηδεία»; Προς τί η άρνησις της εκκλησιαστικής συνοδείας στην εξόδιο μοναξιά; Προς τί η άρνησις της άλλης, της αιώνιας ζωής;

● Το ανησυχητικό στον τόπο μας είναι, ότι για την αύξησι των πολιτικών γάμων, της πολιτικής κηδείας, της αρνήσεως των πάντων, δεν… ανησυχούν οι εκκλησιαστικοί διάκονοι. Διερωτηθήκαμε, μήπως ένας λόγος για την επιλογή «πολιτικής κηδείας» είναι και ο τρόπος που τελείται η θρησκευτική κηδεία; Όταν και εκεί ουσιαστικά επικρατή η αθεΐα, γιατί μας ξενίζει η πολιτική κηδεία;

● Όταν θρηνούμε τους νεκρούς χωρίς ελπίδα αναστάσεως, όταν μαυροντύνωνται οι χριστιανοί και χρυσοντύνωνται οι δεσποτάδες, τότε πώς θα πείσουμε ότι δεν ανήκουμε στους «μή έχοντας ελπίδα»; (Α΄Θεσ.δ΄13).

● Όταν στις κηδείες και στα μνημόσυνα μόνο για ζωή και ανάστασι δεν μιλάμε, όταν τόσα πολλά σπαταλάμε γύρω από τους τάφους και τις κηδείες, όταν η μόνη επαφή του ιερέα με την ψυχή του κεκοιμημένου ή των συγγενών του είναι το προσοδοφόρο «τρισάγιο», τότε τι διαφέρει η πολιτική κηδεία των αθέων από την άθεη θρησκευτική κηδεία μερικών… χριστιανών;

● Αν η Εκκλησία λειτουργήση ως φορέας αληθινής ζωής και βεβαίας ελπίδας, θα μεταβάλη κάθε φέρετρο σε μεγάφωνο αλλαγής και μετανοίας, κάθε τάφο σε προβολέα αναστάσεως και κάθε κηδεία σε επανάστασι κοινωνικής ζωής.

Σωστά, με αφορμή την πολιτική κηδεία του Λεωνίδα Κύρκου σημειώνει σε επιφυλλίδα ο καθηγητής κ. Χρ. Γιανναράς: «Αν ερχόμαστε από το πουθενά και πηγαίνουμε στο τίποτα, τότε γιατί και ο εφοριακός να μη λαδωθεί, ο γιατρός να μην πάρει φακελάκι, ο τραπεζίτης να μην τοκογλυφήσει, ο κομματάρχης να μην εμπαίξη και απατήσει τους πάντες;».   

Περιοδικό «Ιωάννης ο Βαπτιστής»