Η εκκλησιαστική ζωή μας απλά βασίζεται σε ένα σύστημα αμοιβαίων επαίνων και λατρείας. Μια ενορία είναι πάντα ευχαριστημένη με τον εαυτό της και απαιτεί από τον ιερέα να ευχαριστεί διαρκώς το "καλό" του ποίμνιο για τις εισφορές, τις προσπάθειες, τη βοήθεια και γενναιοδωρία τους, να είναι ο καθρέφτης μέσα στον οποίο μπορούν να θαυμάζουν τον εαυτό τους. Το ίδιο πνεύμα επιτυχίας, "καλής γειτονίας" και εξωτερικών δραστηριοτήτων διαπερνά τη ζωή μας από την κορυφή ως τα νύχια. Η επιτυχία της Εκκλησίας μετριέται με βάση την προσέλευση, την οικονομική ευρωστία και τον αριθμό των "ενοριακών υποθέσεων" όλων των ειδών. Πού μέσα σ' όλα αυτά μένει χώρος για μετάνοια; Είναι αληθινά απούσα από την υφή του κηρύγματος και της δράσης της Εκκλησίας. Ένας ιερέας μπορεί να καλεί τους ενορίτες του σε μεγαλύτερα και καλύτερα κατορθώματα υλικής φύσεως, μπορεί καμιά φορά να εκφράζει την δυσαρέσκειά του με την "προσέλευση" και τις "υποχρεώσεις" τους, μπορεί να μάχεται τους μασόνους και τους εκκλησιαστικούς συλλόγους, αλλά ο ίδιος δεν σκέφτεται συνήθως ότι "παν το εν τω κόσμω η επιθυμία της σαρκός και η επιθυμία των οφθαλμών και η αλαζονεία του βίου"(Α'Ιω.β'16).
Ούτε ο ίδιος πιστεύει πραγματικά στην Εκκλησία ως σωτηρία από την απελπισία και το σκοτάδι της αμαρτίας παρά (την βλέπει) ως ένα θεσμό για την ικανοποίηση των θρησκευτικών αναγκών των "ενυπόστατων" μελών της. Μέσα σε αυτές τις πνευματικές συνθήκες, σε αυτήν την ψευδοχριστιανική ηθική κατάσταση, η εξομολόγηση δεν μπορεί να είναι άλλο από αυτό που πράγματι είναι: είτε ακόμα ένα θρησκευτικό καθήκον που πραγματοποιείται μια φορά το χρόνο για την ικανοποίηση μιας αφηρημένης κανονικής φόρμας, ένας αληθινός "αυτοσκοπός" χωρίς καθόλου πνευματικές συνέπειες ή μια συζήτηση των προβλημάτων κάποιου, (όχι της αμαρτίας του, γιατί μια αμαρτία, μόλις αναγνωριστεί ως τέτοια, παύει να είναι "πρόβλημα"), τα οποία τις περισσότερες φορές δεν έχουν λύση ακριβώς γιατί η μόνη λύση τους θα ήταν η στροφή στην αληθινή Χριστιανοσύνη.
Πρωτοπρεσβύτερος Αλέξανδρος Σμέμαν
Υάκινθος
7 σχόλια:
Καλά περνάμε με την εξωστρέφεια και τις απασχολήσεις της καθημερινότητας.
Τώρα αυτό περί μετάνοιας τι το θες.
Εδώ όλα τα δίνουμε για την διακονία στον ναό.
Τόσες υποχρεώσεις.
Οργάνωση εκδηλώσεων.
Τομέας χορευτικών.
Σίτιση αναξιοπαθούντων.
Καφές μνημοσυνών.
Τακτοποίηση πνευματικού κέντρου.
Προετοιμασία πρωινού ή βραδύνου φιλοξενουμένων.
Προετοιμασία δωροεκθέσεων.
Εκδηλώσεις (καφέ-γλυκό) φιλόπτωχου.
Και τόσα άλλα. Ο ιερεύς δεν έχει χρόνο να δει την οικογένεια του με όλες αυτές τις δραστηριότητες. Δεν υπάρχει χρόνος για μας υπόδειξη την μετάνοια και την σωτηρία.
Δεν νομίζω να την πατήσω σαν τους εργάτες της Κιβωτού.
Όχι εγώ θα σωθώ γιατί προσφέρω το χρόνο μου για τους συνανθρώπους μου.
Και πάνω από όλα κάνω υπακοή στον ιερέα.
Σκοπός της Εκκλησίας είναι να σώσει ψυχές αθάνατες. Ο πιστός πρέπει να κατανοήσει ότι η αμαρτία μας απομακρύνει από τον Θεό. Αυτό πρέπει να είναι πρώτο και τα υπόλοιπα δεύτερα. Διότι δεν θα ξεχωρίζει από οποιονδήποτε φιλανθρωπικό η πολιτιστικό σύλλογο. Θέλει προσοχή το θέμα.
Σε λάθος δρόμο είμαστε πολλοί από τους παπάδες. Μπλέξαμε με τα παραλειπόμενα και ξεχάσαμε την ουσία.
Κατάλληλο το βλέπω για θέμα ιερατικού συνεδρίου. Πρέπει να βρεθεί ο δρόμος. Δεν είναι δυνατόν ο καθένας κληρικός με την χειροτονία να αρχίζει να αναζητά κάτι το νέο στο άγνωστο ξεχνώντας την βάση.
Καλά και συ μην παίρνεις θάρρος. Τα ιερατικά συνέδρια δεν είναι για να επιλυθούν προβλήματα αλλά για να γίνουν έτσι για μια μάζωξη.
Υπέροχο απόσπασμα που μας υπενθυμίζει τον προορισμό της Εκκλησίας.
Ας συγκρίνουμε το κείμενο και τις αναρτήσεις με τις νέες αναρτήσεις του ιστολόγου!!!!
Ιφινόης
Δημοσίευση σχολίου