Αχιλλέας
Η μάχη μαίνεται σκληρή στης Τροίας τις πεδιάδες.
για τα ιδανικά, για μιαν Ελένη πολεμούν οι Αργείοι.
Δέκα χρόνια την Τροία να πάρουνε πασχίζουν,
μα οι Τρώες σα λιοντάρια μάχονται, δεν παραδίδουν.
Και μέσα στον αλαλαγμό της μάχης, στο αίμα και στη σκόνη,
ο Αχιλλέας φεύγει, τον πόλεμο αφήνει. Στη μάχη ετραυματίσθη.
Ένα μικρό μα καίριο βέλος στο πόδι τον κτυπά
εκεί στ’ αδύνατο, το ευαίσθητο σημείο.
Μορφάζει από πόνο, το βλέμμα παγωμένο.
Το δυνατό κορμί του τώρα, κείται πληγωμένο, ματωμένο.
Δεν είναι ο πόνος, δεν είναι η ένταση της μάχης που πιότερο πονούν
είναι της Θέτιδος τα λόγια, που θυμάται τώρα ο Αχιλλέας.
“Παιδί μου, στη ζωή ποτέ μη φοβηθείς, ποτέ σου μη δειλιάσεις.
Υπόσχεση απ’ τους Θεούς, αθάνατος να μείνεις πήρα.
Μα υπάρχει κάτι, που πάντα πρέπει να προσέχεις.
Τη φτέρνα σου προφύλαξε απ’ του εχθρού τα βέλη”.
Ο Αχιλλέας τώρα κλαίει μόνος στην άκρη.
Της μάνας του τα λόγια ξέχασε, μες στον αχό της μάχης
και τώρα είναι πια πολύ αργά, ο Μυρμηδών πεθαίνει
από ένα βέλος, ένα αγκάθι μυτερό, έναν εγωισμό.
Η μάχη μαίνεται σκληρή στης Τροίας τις πεδιάδες.
για τα ιδανικά, για μιαν Ελένη πολεμούν οι Αργείοι.
Δέκα χρόνια την Τροία να πάρουνε πασχίζουν,
μα οι Τρώες σα λιοντάρια μάχονται, δεν παραδίδουν.
Και μέσα στον αλαλαγμό της μάχης, στο αίμα και στη σκόνη,
ο Αχιλλέας φεύγει, τον πόλεμο αφήνει. Στη μάχη ετραυματίσθη.
Ένα μικρό μα καίριο βέλος στο πόδι τον κτυπά
εκεί στ’ αδύνατο, το ευαίσθητο σημείο.
Μορφάζει από πόνο, το βλέμμα παγωμένο.
Το δυνατό κορμί του τώρα, κείται πληγωμένο, ματωμένο.
Δεν είναι ο πόνος, δεν είναι η ένταση της μάχης που πιότερο πονούν
είναι της Θέτιδος τα λόγια, που θυμάται τώρα ο Αχιλλέας.
“Παιδί μου, στη ζωή ποτέ μη φοβηθείς, ποτέ σου μη δειλιάσεις.
Υπόσχεση απ’ τους Θεούς, αθάνατος να μείνεις πήρα.
Μα υπάρχει κάτι, που πάντα πρέπει να προσέχεις.
Τη φτέρνα σου προφύλαξε απ’ του εχθρού τα βέλη”.
Ο Αχιλλέας τώρα κλαίει μόνος στην άκρη.
Της μάνας του τα λόγια ξέχασε, μες στον αχό της μάχης
και τώρα είναι πια πολύ αργά, ο Μυρμηδών πεθαίνει
από ένα βέλος, ένα αγκάθι μυτερό, έναν εγωισμό.
Στάχυς
15 σχόλια:
Διάβασα με προσοχή τα δύο ποιήματά σας. Έχουν στοιχεία ενδιαφέροντα. Προβάλλουν μια οικειότητα στο κοίταγμα των πραγμάτων και μια ανθρωπιά ένδοθεν κινούμενη. Μου άρεσε το κλίμα και η χρωματική διάθεση στο ποίημά σας. Εντυπωσιακές βρήκα τις καταλήξεις των ποιημάτων σας, κλείνουν πολύ βαθειά νοήματα όπως «ο Μυρμηδών πεθαίνει από ένα βέλος, ένα αγκάθι μυτερό, έναν εγωισμό.» και «Ποιος είν’ αυτός που τόσο επίμονα κοιτά; Είν’ αυτός, ο ίδιος, του χθες και του μετά..». Συγχαίρω «Στάχυ» για την αξιέπαινη ποιητική προσφορά σας.
Ε.Θ.
Εντάξει Ε.Θ όλα καλά τα λες, αλλά εμείς έχουμε εμπιστοσύνη σε έναν κριτή των ποιημάτων...Ενας και μοναδικός...
Τον περιμένουμε. Ας μην αργεί...
Ο Αχιλλέας, αν και γνώριζε το αδύνατο σημείο του δεν πρόσεξε. Ο αγωνιζόμενος χριστιανός πρέπει να είναι διαρκώς σε εγρήγορση.
Κριτής;
πολύ εντυπωσιακό ψευδώνυμο!!!!!!!
Δεν λέτε ότι θέλετε?
Εμείς περιμένουμε τον ένα κριτή των ποιημάτων, τον θεσπισμένο από τον Αναστάσιο.
γδμ που είσαι?
πάλι σιωπάς?
Τι? Πάλι δεν σου άρεσε?
Και κάτι άλλο. Μια παράκληση στους κριτές (δεν το λέω ειρωνικά). Αν μπορούν να μας ερμηνεύουν λίγο τα ποιήματα και όχι να μας λένε ότι στην τελευταία στροφή έπρεπε να βάλεις αυτή την λεξη για να έχει ομοιοκαταληξία κλπ.
Να μας λένε λίγο το νόημα. όχι μονό κριτές αλλά και ερμηνευτές. Να καταλαβαίνουμε και εμείς οι άσχετοι από ποιήματα λίγο το νόημα.
ευχαριστώ και περιμένουμε τον γδμ να μας πει κάτι καλό και οφελημο…
Ν.εανία.Σ
Φαίνεται ότι ο Στάχυς περνά την καβαφική του εποχή. Ίσως μάλιστα θα έπρεπε να ονομάσει τον κύκλο αυτό "Τα κατά Καβάφη". Τόσο θεματολογικά όσο και στυλιστικά οι επιρροές είναι προφανείς.
Επί του προκειμένου ποιήματος πρέπει κανείς να αναγνωρίσει μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα γραφή. Ο ποιητής αναπλάθει το μύθο για να τον κορυφώσει σε μια αιχμή, την τελευταία λέξη.
Βεβαίως μπορεί κανείς και νωρίτερα να έχει προϊδεαστεί για το πού θέλει να καταλήξει από τη φράση "για τα ιδανικά" .
Στο σημείο αυτό υπάρχει μια αποστασιοποίηση του Στάχεως από το μύθο καθότι η Ελένη δεν αποτελεί κατ' ουδένα τρόπο ιδανικό, πράγμα που είχε ήδη καταστεί σαφές από την κλασσική εποχή (δες πώς αντιμετωπίζει την Ελένη ο Ευριπίδης στις Τρωάδες!)
Είναι ωστόσο ενδιαφέρον ότι ο ποιητής (ο Στάχυς εννοώ) δεν προχωρά πέραν της τελευταίας λέξης του αποφεύγοντας το κήρυγμα.
Από πλευράς μορφής το ποίημα αναδεικνύει τη στιχουργική πρόοδο του Στάχεως. Ο ρυθμός είναι σχεδόν πάντα παρών αλλά και λεξιλογικός πλούτος.
Αυτά τα λίγα πιστεύω, τα δε υπερβολικά λόγια του Νεανία περί της αυθεντίας μου ελπίζω να ζωγράφισαν ένα χαμόγελο στα χείλη σας. Ως εκεί. Χαίρετε πάντες.
γδμ
Πολυ ευχαριστούμε.
Να καταλαβαίνουμε και εμείς τίποτα.Διοτι αν τα λετε μεταξυ σας εμεις οι ασχετοι που δεν εχουμε ασχοληθει ποτε ξανα με ποιηματα τι να καταλαβουμε?
Και δεν ειναι υπερβολικα αυτά που λεω. Τα πιστευω. ευχαριστω και πάλι...
ΝεανίαΣ
πάντως το 'Κριτης'ειναι πραγματικα πολυ αντιπαθητικο....
δγμ ο σχολιασμός σου μου αρέσει. Είναι τιμητικός για τον Στάχυ, αναγκαίος για μας.
gdm the best of the best
ns
Με λίγα λόγια…. Εξαίσιο!!
Γεια σου Στάχυ… μου αρέσεις!!!! Όπως γράφεις εννοώ. Μην νομίσεις κάτι άλλο.
Μαίρη
Και αν το νομίσει? Τι?
Θα χάσεις?
Πρόσεχε (ανώνυμε 12,25) όταν ο οφθαλμός είναι πονηρός τα βλέπει πονηρά. Γιατί κάνεις σκέψεις και αφήνεις υπονοούμενα χωρίς να σου έχω δώσει δικαίωμα. Δεν γνωρίζεις από λογοπαίγνιο. Πρόσεχε γιατί δεν θα σου βγει σε καλό.
Μαίρη
Αγαπητή "Μαίρη" δυστυχώς πρώτη εσύ αφήνεις πονηρές ματιές με το να λες "Μη νομίσεις κάτι άλλο".Γι'αυτό καλή μου πρόσεξε γιατί θα γυρίσει μπούμερανκ όλα αυτά. Και από λογοαπίγνιο γνωρίζω αρκεί αυτό που γράφεται να είναι όντως λογοπάιγνιο και όχι κάτι άλλο.
Ανώνυμος
Δημοσίευση σχολίου