Ο Λαός του Θεού - Μητροπολίτης Αντώνιος Μπλουμ

Δεν υπάρχει κάτι σαν "Μοναχικός Χριστιανός", ένας μεμονωμένος και ατομικός Χριστιανός. Το να είναι κάποιος χριστιανός σημαίνει να είναι μέλος-πραγματικό μέλος, δηλ. χέρι ή πόδι- του Σώματος του Χριστού. Το να διαθέτει λοιπόν ένας χριστιανός μια τέτοια σύσταση αποτελεί ένα σοβαρό πρόβλημα, επειδή σ' ένα σώμα, σύμφωνα με τον απ. Παύλο, υποφέρει το ένα μέλος, όλο το σώμα είναι άρρωστο. Όταν ένας από μας πέφτει, δεν λέμε "με πονάει το χέρι μου", όλο το σώμα υποφέρει. Έχουμε χάσει αυτή την αίσθηση, την αίσθηση πως είμαστε ένα σώμα. Αν, μάλιστα, προσπαθούμε όμως σήμερα να την αποκτήσουμε ξανά, με το να λέμε πως "πρέπει να γίνουμε μια κοινότητα". Ε όχι! Δεν πρέπει να γίνουμε κοινότητα. Το να γίνουμε μια από τις πολλές κοινότητες των ανθρώπων, με την ομοιόμορφη σκέψη, που έχουν την ίδια γεύση, που πιστεύουν στον ίδιο Θεό, που διακηρύσσουν τα ίδια πράγματα, ισοδυναμεί με το να γίνουμε ένα είδος θρησκευτικού συλλόγου. Δεν αρκεί αυτό! Δεν αρκεί να είμαστε κλαμπ του Χριστού! Ένα σώμα δεν είναι απλώς μια συλλογή ατόμων που δεν έχουν τίποτε κοινό μεταξύ τους, εκτός από το ότι συμμετέχουν σε κάποιους σκοπούς, ενώ ποτέ δεν νοιάζεται ο ένας για τον άλλο. Κι αν νοιαζόμαστε, δεν θα πρέπει να είναι αυτό ένα απλώς κοινωνικό καθήκον, ένα είδος αβροφροσύνης, ευγένειας και καλής συμπεριφοράς. Το σώμα δεν είναι κάτι τέτοιο!

Ούτε το σώμα είναι το σύνολο των λαϊκών σε αντίθεση προς τον κλήρο. Ο λαός του Θεού είναι το όλο Σώμα του Χριστού. Ο ιερέας, ο επίσκοπος, ο πατριάρχης είναι όλοι μέρη αυτού του λαού. Υπάρχει ιεραρχία στην Εκκλησία, αλλά είναι ιεραρχία διακονίας και όχι εξουσίας. Πρέπει να μπορούμε να διακηρύσσουμε το Ευαγγέλιο με πειθώ και κύρος, με όσα οι άνθρωποι βλέπουν πάνω μας ως ζωντανό σώμα, και ως πρόσωπα αλληλοσυνδεόμενα, και όχι γιατί διαθέτουμε εξουσία. Μια υποταγμένη, πειθαρχημένη και πιστή στην εξουσία ιεραρχία αποτελεί αίρεση απέναντι στην Εκκλησία. Πρέπει να ξαναβρούμε και μια άλλη στάση, που είναι sobornost, η συνοδικότητα, η ομοψυχία- οι πάνες ενωμένοι στο νου του Χριστού και στην καθοδήγηση του Αγ. Πνεύματος.

Το ότι είμαστε λαός του Θεού, κληρικοί και λαϊκοί, σημαίνει ότι πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως σ' αυτό τον κόσμο, στον οποίο ο Θεός δεν διαθέτει έναν αναγνωρισμένο τόπο, όπου είναι ένας ξένος και ένας αλήτης, εμείς είμαστε ο τόπος όπου αυτός ενοικεί. Είμαστε το άσυλο του Θεού- ο τόπος όπου έχει το δικαίωμα να υπάρχει. Και όμως ο Θεός δεν περιμένει από τον λαό Του να είναι ένα καταφύγιο, ένας ασφαλής τόπος γι' Αυτόν, ακόμη δε περισσότερο για μας. Περιμένει απο το Σώμα του να είναι η παρουσία Του στον κόσμο, και σύμφωνα με τα λόγια Του: "Πάτερ, καθώς εμέ απέστειλας εις τον κόσμον, καγώ αποστέλλω αυτούς εις τον κόσμον". Το να είμαστε λαός του Θεού σημαίνει να αποστελλόμαστε στον κόσμο για να φέρουμε τη χαρά, την ελπίδα, το φως και την κοινότητα της ζωής. Αυτή είναι η αποστολή μας.

Μητροπολίτης Αντώνιος Μπλουμ

Υάκινθος.