Προσπαθώντας κανείς να περιγράψει την εποχή μας, να δώσει το στίγμα της αλλά και επισημάνει τα ιδιαίτερα γνωρίσματά της, θα αντιληφθεί στην πορεία του αυτή πως ανέκαθεν οι άνθρωποι όπου γης, διακατέχονται από ένα αρνητικό χαρακτηριστικό που περιγράφεται στα όρια της αχαριστίας και φτάνει μέχρι την αγνώμονα συμπεριφορά, την εκδίκηση.
-Τι τραγικό άραγε στην εποχή μας να συμβαίνει:
• Σ’ αυτούς που ανοίγεις την καρδιά σου, ξεδιπλώνεις τα συναισθήματά σου, εμπιστεύεσαι τα αγωνιώδη ερωτηματικά σου, να σου γυρνούν την πλάτη.
-Τι τραγικό άραγε στην εποχή μας να συμβαίνει:
• Σ’ αυτούς που ανοίγεις την καρδιά σου, ξεδιπλώνεις τα συναισθήματά σου, εμπιστεύεσαι τα αγωνιώδη ερωτηματικά σου, να σου γυρνούν την πλάτη.
Τι τραγικό άραγε στην εποχή μας να συμβαίνει:
• Σε εκείνους που εσύ στήριξες, τους στάθηκες ως φίλος, τους υπερασπίστηκες ως γνήσιος αδελφός, οι ίδιοι να σε ισοπεδώνουν με την συμπεριφορά τους, να σε απειλούν με την εκδικητική τους στάση και να σε απορρίπτουν σαν να μην υπήρξες ποτέ στη ζωή τους.
Τι τραγικό άραγε στην εποχή μας να συμβαίνει:
• Στην πατρίδα μας, στην Μεγάλη μας Ελλάδα, που μας χάρισε ένα ευλογημένο τόπο, μια πλούσια ιστορία, μια ένδοξη και γεμάτη ήρωες κοινωνία, εμείς οι σημερινοί νεοέλληνες να την χαντακώνουμε, να την αφήνουμε έρμαιο στις σκοτεινές επιδιώξεις των δυνάμεων, του σκότους του αιώνος τούτου, να επιτρέπουμε να διαγράφεται η ιστορία της, να ξευτελίζονται οι ήρωές της...
(βλ. Αθανάσιος Διάκος- Εύστοχα ο Μητροπολίτης Φθιώτιδος Νικόλαος τόνισε σχετικά: «Αυτούς τους θολοκουλτουριάρηδες που ισοπεδώνουν αξίες και ιδανικά δυστυχώς επιδοτεί η ελληνική πολιτεία, όπως και με το πρόσφατο ακαταίσχυντο έργο μιας αγνώστου στο ευρύ κοινό σκηνοθέτου περί του ήρωα της Αλαμάνας Αθανασίου Διάκου, το οποίο ανέβηκε στο φεστιβάλ Αθηνών όμως όλοι οφείλουν να μάθουν πως ο αετός της Ρούμελης δεν λαβώνεται..)
Τι τραγικό άραγε στην εποχή μας να συμβαίνει:
• Στην Εκκλησία που υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει ως τροφός του Γένους, ως μάνα που αγκαλιάζει τα πονεμένα και παραστρατημένα παιδιά της, ως εργαστήριο αγίων και μαρτύρων της πίστεως- να την απορρίπτουμε, να της χρεώνουμε την ευθύνη για τα λάθη των κυβερνώντων, να την θεωρούμε την αιτία της δική μας δυστυχίας και ανέχειας πνευματικής.
Τι τραγικό άραγε στην εποχή μας να συμβαίνει:
• Να εμπιστευόμαστε εύκολα ανθρώπους που είπαν ψεύτικα ότι μας αγαπούν και θέλουν το καλό μας. Που άνοιξαν την άδεια από όραμα καρδιά τους και μας έδωσαν ως αντάλλαγμα ένα απέραντο κενό, μια ανυπόφορη μοναξιά. Σε αυτούς που είπαν ψεύτικα ότι μας αγαπούν ταιριάζει αυτό που ο ποιητής έγραψε:
Τα λόγια σου τα εφήμερα
θεριά μοιάζουν ανήμερα
γι' αγάπες άλλο μη μιλάς
αφού δεν ξέρεις ν' αγαπάς.
Για να συμφωνήσει και η παρακάτω ιστορία και να επαληθεύσει όλα τα παραπάνω:
"Κάποτε υπήρξαν δυο φίλοι. Ο ένας είχε υπάρξει ευεργέτης για τον άλλο. Καθώς ετοίμαζαν το τραπέζι να φάνε είπε ο ένας: Δε μου δίνεις το μαχαίρι να κόψω λίγο ψωμί; Και ο άλλος απάντησε: Περίμενε, γύρνα λίγο να το βγάλω
από την πλάτη σου…"
Και απορείς και λέγεις: Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι σήμερα; Υπάρχουν τέτοιες καταστάσεις σαν αυτές που περιγράψαμε παραπάνω;
Και Όμως Υπάρχουν και είναι τόσο κοντά μας, δίπλα μας μα τόσο μακριά μας, ξένες όμως από τα πιστεύω και τα ιδανικά μας…
π. Ιερόθεος Ανδρουτσόπουλος
7 σχόλια:
π. Ιερόθεε, ένα σχόλιο για τα δύο πρώτα ερωτήματα.
Πολύ σκέφτεσαι τι καλά ΕΣΥ έχεις κάνει στους άλλους. Με αποτέλεσμα να ταλαιπωρείσαι, γιατί πάντοτε ο –λανθάνων(;)- εγωισμός βασανίζει τον άνθρωπο.
Μήπως αυτή η απόρριψη και η -κατά τη γνώμη σου- αγνώμων συμπεριφορά είναι ευεργετική για σένα ως ευκαιρία για ταπείνωση;
Ή μήπως φταις και εσύ για τη στάση του άλλου; μήπως θυμάσαι μόνο τα καλά που ΕΣΥ έκανες και ξεχνάς τις τυχόν αστοχίες ΣΟΥ;
Τότε η μόνη λύση είναι η μετάνοια και όχι η καταγγελία και η δι' αυτής μάταιη αυτοδικαίωση!
θα αντιστρέψω λίγο την ερώτηση και θα πω :
Τι ευλογημένο που είναι για όλους μα:Σ’ αυτούς που ανοίγεις την καρδιά σου, ξεδιπλώνεις τα συναισθήματά σου, εμπιστεύεσαι τα αγωνιώδη ερωτηματικά σου, να σου γυρνούν την πλάτη.
Τι ευλογημένο που είναι για όλους μας:Σε εκείνους που εσύ στήριξες, τους στάθηκες ως φίλος, τους υπερασπίστηκες ως γνήσιος αδελφός, οι ίδιοι να σε ισοπεδώνουν με την συμπεριφορά τους, να σε απειλούν με την εκδικητική τους στάση και να σε απορρίπτουν σαν να μην υπήρξες ποτέ στη ζωή τους.
Νομίζω ότι οι άλλοι, ο,τι και να είναι αυτοι, είναι και πρέπει να γίνουν αφορμή για τη σωτηρία μας και απο αυτήν την έννοια η συμπεριφορά τους δεν είναι τραγική αλλά σωτήρια για ολους.
To σχόλιο 11:54 πολύ πνευματικό.
ΣΥΜΦΩΝΩ 8:42
ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΒΛΕΠΑΜΕ ΕΤΣΙ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΟΙ ΔΟΚΟΥΝΤΕΣ ΤΑΓΟΙ ΕΙΝΑΙ
Ωραίο το "Οι δοκούντες ταγοί είναι".
Το παίζουν αφ' υψηλού κρίνοντες και κατακρίνοντες τους άλλους "οι δοκούντες"
Είθε τα εύστοχα σχόλια να οδηγήσουν σε έγερση εκ του ύπνου ήτοι σε μετάνοια.
Τα ερωτήματα που μπαίνουν εδώ είναι προς προβληματισμό όλων μας.Άλλο είναι το να μοιράζεται κανείς σκέψεις με τον άλλον και άλλο είναι να διδάσκει.Και στις δύο περιπτώσεις χρειάζεται κατανόηση και συμπάθεια νομίζω.Διότι αν δεν μάθουμε να ακούμε τον άλλον,δεν θα μάθουμε ποτέ να επικοινωνούμε.Ο Κύριος μας είπε να μην κρίνουμε και κατακρίνουμε αλλά μας είπε και να διακρίνουμε καλώς.Νομίζω είναι αδύνατον να μην μιλήσει κανείς πάνω στην Πίστη και στην τιμή και στην υπεράσπιση της πατρίδας.Δεν είναι δυνατόν να μην πέσει κανείς εάν βαδίζει προς τα πάνω,αλλά το ζήτημα είναι να μην αλλάξει δρόμο.Το βλέμμα του όμως ,θα πρέπει να είναι συνεχώς προς τα πάνω.Ένας λόγος που περιέχει μέσα αλήθειες,είναι πολύ χρήσιμος γιά μένα ακόμη και αν δεν του δώσεις και τόση σημασία.Αν δεν σπείρεις την αλήθεια στον άλλον,πως θα μετανοήσει αργότερα?Σήμερα υπάρχουν ψυχές που δεν γνωρίζουν ούτε καν τι εστί αμαρτία.Αυτούς ποιός έπιασε να τους μιλήσει γιαυτήν?Και αυτός που λέγει πράγματα λογικά,τον εαυτόν του διδάσκει πρώτα και έπειτα τους άλλους,φτάνει να μην υποτιμά κανένα και αυτά που λέγει να είναι αληθή κατά την πίστη.Είναι ωραίο να εργάζεται κανείς το καλό,επειδή αναπαύεται εκεί η ψυχή του..
Σε αυτή την ανάρτηση χάρηκα και τους σχολιασμούς. Είχαν κάτι να μου πουν.
Δημοσίευση σχολίου