Ας μου επιτραπεί, αντί άλλης τοποθετήσεως, να αναφερθώ στον ιερό Χρυσόστομο και συγκεκριμένα στο λόγο του «Εις τον μακάριον Αβραάμ (PG 50, 737 κ.ε.), όπου λέγει τά ἑξῆς: «πολιά σφριγώσα και γήρας ακμάζον∙ κεχάλαστο ο τόνος της σαρκός, νενεύρωτο ο τόνος της πίστεως»(λευκή κεφαλή γεμάτη σφρίγος και γήρας ακμαίο∙ έχουν εξαντληθεί οι σωματικές δυνάμεις, αλλά είναι γεμάτη νεύρο η δύναμη της πίστεως).
Και επιλέγει: «Τοιαύτα γαρ της Εκκλησίας τα κατορθώματα, ότι η ατονία του σώματος ουδέν λυμαίνεται την προθυμίαν της πίστεως. Κόσμος γαρ Εκκλησίας πολιά κατεσταλμένη, και πίστις επτερωμένη και εν τούτω χαίρει η Εκκλησία μάλλον.
Επί μεν γαρ των έξω πραγμάτων ο γέρων άχρηστος… Αλλ’ ου τα της Εκκλησίας τοιαύτα, αλλ’ όταν γηράσωσιν οι εν αρετή διάγοντες, τότε μάλλον χρήσιμοι καθίστανται· ου γαρ σαρκών ευτονία, αλλά πίστεως επίτασις ζητείται»!
(Τέτοια είναι, πράγματι, τα κατορθώματα της Εκκλησίας, ότι, δηλαδή, η αδυναμία του σώματος καθόλου δεν παραβλάπτει την προθυμία της πίστεως.
Διότι αποτελεί στολίδι για την Εκκλησία το καταβεβλημένο γήρας και η αναπτερωμένη πίστη, και γι’ αυτό το πράγμα η Εκκλησία χαίρει περισσότερο.
Γιατί, ο γέρος είναι άχρηστος για τις εκτός σπιτιού εργασίες…. Στην Εκκλησία, όμως, τα πράγματα δεν συμβαίνουν έτσι, αλλά όταν γεράσουν οι ενάρετοι άνθρωποι, τότε γίνονται περισσότερο χρήσιμοι∙ γιατί δεν απαιτείται ισχύς σώματος, αλλά δύναμη πίστεως).
Για τα επιμέρους αναφυόμενα, δικαιολογημένα ίσως, θέματα καί προβλήματα, είναι βέβαιο ότι μπορούν να βρεθούν οι κατάλληλες ποιμαντικές λύσεις.
Ας μη λησμονούμε, τέλος, πώς ο Θεός, σε παρόμοια περίπτωση, ετίμησε τον Μακαριστό Άνδριο Μητροπολίτη Κοζάνης, το σοφό και μεγάλο Διονύσιο (Ψαριανό).
Μητροπολίτης Σύρου Δωρόθεος
2 σχόλια:
Kάποιοι πρωτοσύγκελλοι πάντως,όχι της συγκεκριμένης μητρόπολης, ετοιμάζονται...!
@Ανώνυμος είπε...
Kάποιοι πρωτοσύγκελλοι πάντως,όχι της συγκεκριμένης μητρόπολης, ετοιμάζονται...!
Απολιπών τον βίον ο Αρχιερεύς των Ιεροσολύμων Ζαχαρίας (609-632), συνηθροίσθη όλον το πλήθος εις την Εκκλησίαν και κλείσαντες τάς πύλας του Ναού και σφραγίσαντες επιμελώς, ανέμενον έξωθεν, ίνα ίδωσι ποίον Αρχιερέα και Ποιμένα θέλει τους εξαποστείλει ο Θεός, διότι τοιαύτην καλήν συνήθειαν είχον οι άνθρωποι εκείνοι. Οπόταν δηλαδή ήθελον να εκλέξουν νέον Αρχιερέα, έκλειον καλώς τας θύρας του Ναού και όστις ήθελε δυνηθή να ανοίξη αυτάς διά προσευχής, εκείνον ευθύς ως άξιον εχειροτονούσαν. Τότε λοιπόν, ως υπό θείας Χάριτος οδηγηθείς ο ιερός Μόδεστος, έφθασεν εις τάς πύλας του Ναού και ευθύς διά της προσευχής του αι θύραι ηνοίχθησαν και ο θείος Μόδεστος Αρχιερεύς του Θεού αποκατεστάθη, διά την απλότητα, την καθαρότητα και την αγάπην την οποίαν είχεν εις τον Θεόν. Χειροτονηθείς δε Αρχιερεύς ο Άγιος και αγωνιζόμενος καθ΄ εκάστην έτι περισσότερον, του εδόθη τοιαύτη Χάρις εκ Θεού και τοιαύτη πλουσιωτάτη δύναμις, ώστε εκτός από τα άλλα θαύματα και τας ιατρείας, τας οποίας έκαμεν εις τους ανθρώπους, εθεράπευε και τα ζώα.
Δημοσίευση σχολίου