Τό παράπονο τοῦ Θεοῦ - π. Γρηγόριος Μουσουρούλης

Κυριακή Δ´Νηστειῶν

Ὁμιλία εἰς τό Εὐαγγέλιον

Τό παράπονο τοῦ Θεοῦ

 (Μάρκ. θ΄ 17-31)

Α´  Τυραννική κυριαρχία

Β΄ Μπροστά στή φλόγα πού τρεμοσβήνει                                                                                                                                                                                       ˜˜˜˜˜˜˜˜  

        Ἐπάνω στό Θαβώρ οἱ τρεῖς Μαθητές, ὁ Πέτρος, ὁ Ἰάκωβος καί ὁ Ἰωάννης ζοῦν τό μεγαλει­ῶδες θαῦμα τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου. Τήν ἴδια ὥρα οἱ ὑπόλοιποι ἐννέα συμμαμαθητές τους στούς πρόποδες τοῦ βουνοῦ περνοῦν στιγμές κρίσιμες. Εἶναι ἡ πρώτη φορά ἀπό τότε πού ὁ Κύριος τούς ἔδωσε τό χάρισμα καί τήν δύναμη νά θαυμα­τουργοῦν καί νά νικοῦν τά πονηρά πνεύματα, πού χάνουν τήν μάχη. Τό διαμόνιο πού ἐπιχει­­ροῦν νά διώξουν ἀπό τό νέο παιδί δέν ὑπο­τάσ­σεται. Ἡ ἀγωνία τους κορυφώνεται καθώς δέν μποροῦν νά καταλάβουν γιατί τό χάρισμά τους κατά «πνευμάτων ἀκαθάρτων» μένει ἀνενεργό. Στά μάτια τῶν ἀν­θρώπων πού εἶναι παρόντες φαίνονται νικημένοι καί ταπεινωμένοι. Ἐκείνην ὅμως τήν δύσκολη στιγμή ἐμφανίζεται ὁ Κύριος καί δίνει λύση στό δράμα τους καί στό δράμα τοῦ ταλαιπωρημένου ἀπό τόν δαίμονα παιδιοῦ. Ἀπό τό σημεῖο αὐτό ἀρχίζει τό σημερινό εὐαγ­γελικό ἀνάγνωσμα.

*****

Α´  Τυραννική κυριαρχία

        Μόλις ὁ Κύριος καταφθάνει στόν χῶρο τοῦ δράματος, βγαίνει μπροστά ἀπό τούς παρευρισκομένους τήν ὥρα ἐκείνη ἀνθρώπους  ὁ πικραμμένος καί πονεμένος πατέρας τοῦ δυστυχισμένου παιδιοῦ. Πέφτει στά γόνατα καί ἀφήνει τόν πόνο του νά ξεχυθεῖ ἐνώπιον τοῦ θαυματουργοῦ Διδασκάλου. Κύριε, τοῦ λέγει, ἔφερα τό παιδί  μου σέ Σένα, διότι ἔχει κυριευθεῖ ἀπό δαιμόνιο πού τοῦ πῆρε ἀκόμη καί τή λαλιά του. Ὅπου τό καταλάβει, τό ρίχνει κάτω καί τό κάνει νά ἀφρίζει, νά τρίζει τά δόντια του καί νά μένει ξερό καί ἀναίσθητο, σάν πεθαμένο.

        Ὁ Κύριος γεμάτος εὐσπλαγχνία δίνει ἐντολή νά ὁδηγήσουν μπροστά του τόν ταλαιπωρημένο νέο. Ἀλλά καθώς τό παιδί ὡδηγεῖτο στόν Κύριο ὁ δαίμονας κυριολεκτικά ἐφρύαξεν. Κατάλαβεν ὅτι σέ λίγο ὁ Κύριος θά τόν ἔδιωχνε καί ἔτσι θά ἔχανε τό θῦμα του. Γι’ αὐτό καί «ἐσπάραξεν αὐτόν». Τόν τάραξε μέ σπασμούς, τόν ἔρριξε κάτω καί τόν ἔκανε νά κυλιέται καί νά ἀφρίζει. Τό δράμα αὐτό ἡ οἰκογένεια σύμφωνα μέ τά λόγια τοῦ πατέρα, τό ζοῦσε ἀπό τήν μικρή ἡλικία τοῦ παιδιοῦ.  Ἀπό μικρό παιδί, «παιδιόθεν», εἶχε καταλάβει τό δυστυχισμένο ἐκεῖνο πλάσμα καί τό βασάνιζε μέ τρόπο ἀνατριχιαστικό. Μάλιστα ἦταν τόση ἡ μανία τοῦ πονηροῦ ἐκείνου πνεύματος, ὥστε πολλές φορές τό εἶχε ρίξει στή φωτιά καί στό νερό γιά νά τό θανατώσει. Τόσο φοβερό ἦταν τό δαιμόνιο, πού  δημιούργησε κλονισμό στήν ψυχή τοῦ πατέρα. Γι’ αὐτό καί πάνω στή συζήτηση παρακαλεῖ τόν Κύριο μέ ὀλιγοπιστία. «Εἴ τι δύνασαι», ἄν μπορεῖς νά κάμεις κάτι, εἶπε, «βοήθησον ἡμῖν σπλαγχνισθείς ἐφ’ ἡμᾶς». Λυπήσου μας καί βοήθησέ μας. Κάνε κάτι καί γιά μᾶς. Ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἀπευ­θύνθηκε στόν Κύριο ὁ πονεμένος ἐκεῖνος πατέρας ἔκαμε τόν Κύριο νά τοῦ ἀπαντήσει ἔτσι ὥστε νά καταλάβει ὄτι ἡ θεραπεία τοῦ παιδιοῦ του βρισκόταν στά χέρια του. «Εἰ δύνασαι», τοῦ ἀπάν­τησεν ὁ καρδιογνώστης Κύριος, ἄν μπο­ρεῖς νά πιστεύσεις, τότε «πάντα δυνατά τῷ πιστεύοντι». Αὐτός ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ μας ἄνοιξε τά μάτια τῆς ψυχῆς ἐκείνου τοῦ πατέρα καί τόν ἔκαμε νά καταλάβει τήν ἀδυναμία του. Λουσμένος στά  δάκρυα καί τούς λυγμούς φωνάζει:  «πιστεύω, Κύριε, βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ». Βοήθησέ με, Κύριε, νά ἀπαλ­λαγῶ ἀπό τήν ὀλιγοπιστία μου καί σῶσε τό παιδί μου ἀπό τήν κυριαρχία τοῦ δαίμονος.

        Θλιβερή ἡ κατάσταση ἐκείνου τοῦ παιδιοῦ. Σήμερα βέβαια, χάρη στή νίκη κατά τοῦ διαβόλου τήν ὁποία κατήγαγεν ὁ Κύριος ἐπί τοῦ Σταυροῦ, δέν ἔχουμε συχνά τέτοιου εἴδους φαινόμενα στόν χριστιανικό κόσμο. Ὁ διάβολος δέν ἔχει τέτοια ἐξουσία. Ἄν ὅμως δέν μπορεῖ νά καταλάβει τά σώματα τῶν χριστιανῶν, μέ τίς πονηρίες του συχνά παραπλανᾶ τόν νοῦ τους καί κυριεύει τήν ψυχή τους. Τήν κυριεύει μέ τά πάθη καί τίς κακίες. Μέ τίς ἀπιστίες καί τίς ὀλιγοπιστίες. Μέ τίς πλάνες καί τίς αἱρέσεις. Πόσοι ἄνθρωποι σήμερα ὄχι μόνο νέοι ἀλλά καί μεγαλύτεροι στήν ἠλικία δέν ἀφρίζουν καί δέν τρίζουν τά δόντια τους γεμάτοι μίσος καί κακία κατά τῶν συνανθρώπων τους, καί δέν εἶναι ἕτοιμοι νά τούς κάμουν τό χειρότερο κακό; Τί βλέπουμε καθημερινά στίς τηλεοράσεις καί τά ἔντυπα μέσα ἐνημέρωσης; Ἐκτός αὐτοῦ πόσοι ἄλλοι δέν κυλίονται στό βόρβορο τῆς ἀνηθικότητας ἤ  δέν πνίγονται στή φωτιά καί τά νερά τῶν ναρκωτικῶν, ὅπου θανατώνονται σῶμα καί ψυχή; Ἀλλά καί πόσες ψυχές δέν βασανίζονται ἀπό τήν ἀπιστία καί τήν ἀθεῒα στήν ὁποία δουλεύουν, χωρίς στήριγμα καί παρηγοριά στή ζωή τους; Δυστυχῶς ἡ κακουργία τοῦ πονηροῦ δαίμονος εἶναι πάντοτε ἡ ἴδια καί ὁ σκοπός του εἶναι ἕνας. Νά καταστρέψει τόν ἄνθρω­πο. Νά τόν ἀπομακρύνει ἀπό τόν Θεόν καί νά τόν τραβήξει στήν αἰώνια κόλαση. Ἀπό τήν ἀρχή τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου ἔτσι ἦταν ὁ διάβολος, ἀνθρωποκτόνος.

****

Β΄ Ὅταν ἡ φλόγα τρεμοσβήνει

   Ἀλλ’ ὁ Κύριός μας γι’ αὐτό ἔγινε ἄνθρωπος. Ἦρθε γιά νά καταργήσει τά ἔργα τοῦ διαβόλου. Γι’ αὐτό καί μόλις ὁ πατέρας ἀναγνώρισε τήν ὀλιγοπιστία του καί παρακάλεσε μέ θερμότητα τόν Κύριο νά τόν βοηθήσει νά τήν ξεπεράσει, ὁ Λυτρωτής τοῦ κόσμου ἐπέπληξε τό ἀκάθαρτο πνεῦμα καί τό διέταξε νά βγεῖ ἀπό τό παιδί καί νά τό ἀφήσει ἥσυχο. Μπροστά στήν ἔντονη αὐτή καί κατηγορηματική ἐντολή τό πονηρό πνεῦμα ἦταν ἀδύνατο νά ἀντισταθεῖ. Ἔκαμε τήν τελευταία του ἐπίθεση κατά τοῦ παιδιοῦ καί μέ φωνές καί σπαραγμούς πού προκάλεσε στό σῶμα του, ὥστε νά γίνει σάν νεκρό,  ἔφυγε. Τότε ὁ Κύριος ἔπιασε ἀπό τό χέρι τόν νέο  καί τόν σήκωσε ὑγιῆ γιά πάντα. Τό θαῦμα εἶχε γίνει. Διπλό μάλιστα. Θεραπεύτηκε τό παιδί ἀπό τήν κυριαρχία τοῦ δαίμονα, θεραπεύτηκε ὅμως καί ὁ πατέρας ἀπό τήν ὀλιγοπιστία του.

   Δυστυχῶς στή θέση τοῦ ταλαίπωρου ἐκείνου πατέρα συχνά βρισκόμαστε κι ἐμεῖς, ὁ καθένας καί ἡ καθεμιά.  Ἡ ψυχή μας κυριαρχεῖται ἀπό σκέψεις ὀλιγοπιστίας. Δέν ἐμπιστευόμαστε ὁλοκληρωτικά τόν ἑαυτό μας, τή ζωή μας, τήν οἰκογένειά μας, τό μέλλον μας, στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Κι ἐνῶ λέμε πώς εἴμαστε πιστοί στήν οὐσία φερόμαστε σάν ἄπιστοι. Διότι σέ στιγμές πειρασμῶν καί θλίψεων, σέ μιά ἀσθένεια ἤ περιπέτεια τρομοκρατούμααστε καί τά χάνουμε. Βασανιζόμαστε μέσα στούς φόβους, τίς δειλίες ἤ τίς ἀπελπισίες μας. Λησμονοῦμε ὅτι ὁ Κύριος εἶναι δίπλα μας, γνωρίζει τά προβλήματα καί τίς ἀγωνίες μας. Ξεχνοῦμε ὅτι θέλει καί μπορεῖ νά μᾶς βοηθήσει.

        Τό ἔχει εἰπεῖ ἀπό τά χρόνια τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ὅτι «κάλαμον τεθλασμένον οὐ συντρίψει καὶ λίνον καπνιζόμενον οὐ σβέσει»       (Ἡσ. μβ΄3). Καλάμι πού εἶναι μισοτσακισμένο δέν θά τό συνθλίψει. Ποτέ δέν θά τό συντρίψει ἐντελῶς. Καί φυτίλι, πού ἐλάχιστα καπνίζει, δέν τό σβήνει. Ὅταν ἡ φλόγα τῆς πίστεως  τρέμει, Ἐκεῖ­νος προσπαθεῖ μέ κάθε τρόπο νά τήν δυναμώσει, καί τοῦτο διότι δέν ἦλθε γιά νά τιμωρήσει, ἀλλά νά θεραπεύσει.

   Ὁ Κύριος νά τό ἐπαναλάβουμε: γνωρίζει τίς δυσκολίες μας, τούς φόβους, τίς ἀμφιβολίες μας. Γνωρίζει τήν ἀδυναμία μας, τήν λύπη καί τήν ἀπόγνωση πού ὄχι σπάνια κυριεύει τήν ψυχή μας. Ἀλλά δέν μᾶς ἀπορρίπτει. Προσπαθεῖ μέ κάθε τρόπο νά μᾶς ἐνισχύσει, νά μᾶς ἑλκύσει κοντά Του. Δέν ἀπαιτεῖ ὁπωσδήποτε νά ἔχουμε τήν πίστη τοῦ Ἀβραάμ, γιά νά τόν πλησιάσουμε. Θά ἦταν εὐχῆς ἔργο νά εἴχαμε τήν πίστη τοῦ μεγάλου Πατριάρχου. Αὐτό θά ἦταν τό ἄριστο. Ὁ Χριστός μας ὅμως καί ἔτσι πού εἴμαστε μᾶς δέχεται. Ἀρκεῖ βέβαια νά καταφεύγουμε κοντά Του.  

        Νά καταφεύγουμε στόν εὔσπλαγχο Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό ἀκόμη καί ὅταν νιώθουμε νά μᾶς πνίγουν οἱ ἀμφιβολίες. Ἀκόμη καί τότε πού ἡ ψυχή μας παραδέρνει σάν καρυδότσουφλο στά μανιασμένα κύματα καί δέν βρίσκουμε τήν δύναμη οὔτε ἐλάχιστα λόγια προσευχῆς νά ψιθυρίσουμε, καί τότε ἀκόμη νά μή τά χάνουμε. Διότι Ἐκεῖνος καί τότε ἀκόμη μᾶς δέχεται. Καί ὄχι μόνο μᾶς δέχεται, ἀλλά καί μᾶς περιμένει μέ ἀνοικτά τά χέρια Του.

   Ὅσο ἀδύναμοι καί ἄδειοι κι ἄν νιώθουμε, ὅσο χαμηλά κι ἄν βλέπουμε πώς εἴμαστε πεσμένοι μποροῦμε νά κάνουμε τήν ἀποφασιστική κίνηση. Νά στρέψουμε τά μάτια τῆς ψυχῆς μας σ’ Ἐκεῖ­νον καί νά τοῦ ποῦμε μόνο τό λόγο τοῦ πατέρα τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου: «πιστεύω, Κύριε, βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ».

                             ****         

      Ἀδελφοί  μου, στούς τελευταίους στίχους τοῦ εὐαγγελικοῦ μας ἀναγνώσματος βλέπουμε τόν Κύριο ἀμέσως μετά τό μεγάλο θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ παιδιοῦ φεύγει παρακάμπτοντας τίς πόλεις τῆς Γαλιλαίας, γιατί δέν ἤθελε νά ξέρει κανείς ποῦ εὑρίσκεται καί τί κάνει. Ἤθελε νά προετοιμάσει τίς καρδιές τῶν μαθητῶν Του καθώς ἐπλησίαζε τό Ἄχραντο Πάθος Του. Τούς ἀποκαλύπτει ὅτι θά παραδοθεῖ στά χέρια τῶν ἄνομων ἔχθρῶν Του οἱ ὁποῖοι θά τόν ὑβρίσουν, θά τόν μαστιγώσουν καί θά τόν σταυρώσουν.  Ἡ ἀγάπη Του πρός τόν ἄνθρωπο τόν κάνει νά βαδίζει πρός τόν Γολγοθᾶ, πρός τόν Σταυρόν γιά νά μπορεῖ νά σώζει τούς ναυαγούς τῆς ζωῆς καί τούς ἀπελπισμένους. Αὐτή τήν πραγματικότητα ποτέ νά μή τήν λησμονοῦμε. 

Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης

Ἐκφωνήθηκε  στόν Ἱερό Καθεδρικό Ναό  Ἁγίου Ἰωάννου Λευκωσίας  22.03.2015