Ἡ ζωή τῶν Ἀποστόλων καί ἡ ζωή τῶν χριστιανῶν - π. Γρηγόριος Μουσουρούλης

Λόγος εἰς τόν Ἀπόστολον

Ἡ ζωή τῶν Ἀποστόλων 

καί ἡ ζωή τῶν χριστιανῶν

 «Ἁεί γάρ ἡμεῖς οἱ ζῶντες εἰς θάνατον παραδιδόμεθα διά Ἰησοῦν» 

(Β΄Κορ. δ´11)

****

Ποτέ ὁ κόσμος δέν γνώρισε τόσο μεγά­λους, τόσο ἰσχυρούς, τόσο ἅγιους καί ἔνδοξους καί οὐράνιους ἀν­θρώπους σάν τούς ἁγίους τοῦ Κυρίου μας Ἀποστόλους. Τότε πού τούς ἐδιά­λεξεν ὁ Χριστός καί τούς ἀνέδειξε μαθητές Του ἦταν μικροί καί ἀσήμαντοι ἄνθρωποι, ἀγράμματοι ψαρά­δες τῆς Γαλιλαίας. Ὅταν ὅμως ἀναδείχτηκαν Ἀπόστολοι, ἔγιναν, ὅπως εἴπαμε οἱ ἰσχυρότεροι καί ἁγιότεροι καί ἐνδοξότεροι ἀπό τούς ἀνθρώ­πους. Καί τό θαυμαστό εἶναι ὅτι ἀναδείχτηκαν τέτοιοι μέσα ἀπό τίς ἀμέτρητες θλίψεις, τούς καθημερινούς κινδύνους καί ἀμέτρητους θανά­τους. Ὁ σημερινός Ἀπόστολος μᾶς μίλησε γι᾽ αὐτές τίς ταλαιπω­ρίες καί τίς θλίψεις τῶν ἁγίων Ἀποστόλων. Καί μᾶς δίνει τήν εὐκαιρία νά δοῦμε ἀπό κοντά ποιά ἦταν ἡ ζωή τῶν Ἀποστόλων καί ποιά εἶναι ἡ ζωή τῶν χριστι­ανῶν.    

****

« Ἁεί γάρ ἡμεῖς οἱ ζῶντες εἰς θάνατον παραδιδόμεθα διά Ἰησοῦν »

          Κατά πρῶτο λόγο ἡ ζωή τῶν Ἁγίων Ἀπο­στόλων ἦταν ζωή στερήσεων καί θανάτων. Ἀπό τή στιγμή πού ἀκολούθησαν τό Χριστό οἱ διώξεις πού ἐγίνονταν στό Διδάσκαλό τους ἦταν καί δικές τους διώξεις. Ἀπό τήν ὥρα πού βγῆκαν νά κηρύ­ξουν τόν Χριστό καί τό Εὐαγγέλιο σέ ὅλη τήν οἰκουμένη ἀπό τήν ὥρα ἐκείνη ὅλη τους ἡ ζωή καί   κάθε στιγμή τῆς ζωῆς τους ἦταν καί μιά στέ­ρηση, μιά θλίψη, μιά δοκιμασία, ἕνα μαρτύριο, ἕνας θάνατος γιά τό Χριστό. Ὁ σατανᾶς καί τά ὄργανά του τούς ἐμίσησε καί τούς κατεδίωξε μέχρι θανάτου. Αὐτό μᾶς εἶπε σήμερα ὁ θεῖος Παῦλος. Ἀεί δηλαδή κάθε ὥρα καί στιγμή παραδινόμαστε στό θάνατο γιά τή δόξα τοῦ Χριστοῦ. Συμβαίνει σέ κάθε τόπο νά θλιβόμαστε καί ὅμως οἱ ἐξωτερικές δυσκολίες δέν μᾶς δημιουργοῦν ἀδιέξοδο καί ἀγωνιώδη στενοχώρια. Φθάνουμε σέ ἀπορία, δέν ἔχουμε τίποτε, οὔτε φαγητό, οὔτε ροῦχα, στερούμαστε καί τά ἀπα­ραίτητα πρός τό ζῆν, χωρίς ὅμως νά ἀπελπιζό­μαστε καί νά χάνουμε μέσο καί πόρο σωτηρίας. Σέ ἄλλο σημεῖο ὁ ἴδιος Ἀπόστολος λέει γιά τόν ἑαυτό του καί γιά τούς ἄλλους ἀδελφούς του ὅτι κλῆρος των καθημερινός ἦταν ἡ πείνα καί ἡ δίψα, ἡ γυμνότης καί τό ξύλο.

          Ζωή λοιπόν περιπετειώδης ἡ ζωή τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Ζωή τήν ὀποία κάθε σαρκικός καί φιλόζωος καί ξένος πρός τόν Χριστό ἄνθρωπος θά τήν ἀπέφευγε μέ ὅλες του τίς δυνάμεις, γιά νά περνᾶ ἄνετη, ἀνενόχλητη ἀπό τούς πειρασμούς ζωή, ἀκίνδυνη, ἥσυχη καί εὐτυχισμένη ζωή. Ζωή ὅπως τήν θέλουν καί μάλιστα σήμερα οἰ πολλοί, οἱ ὁποῖοι ζοῦν μόνο γιά τήν ὀλιγοχρόνια σαρκική καί φθαρτή ζωή.

          Ἀλλ᾽ οἱ Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ ἦσαν ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ. Ἦταν ἀπεσταλμένοι κήρυκες καί μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ, ἀπεστάλησαν ἀπό τό Χριστό γιά νά  κηρύξουν στόν κόσμο τό Εὐαγγέλιο, νά μαρτυρήσουν τήν ἀλήθεια καί νά ὀδηγήσουν τούς ἀνθρώπους στό Χριστό καί ὄχι στήν ἄνετη καί φθαρτή, ἀλλά στήν ἀθάνατη, τήν ἄφθαρτη καί αἰώνια ζωή. Καί ἤξεραν οἱ Ἀπόσοτλοι ὅτι ἀκριβῶς, διότι τήν ἀποστολή αὐτή καί αὐτό τό ἔργο θά εἶχαν στόν κόσμο, θά διώ­κονταν καί θά στεροῦνταν, θά θλίβονταν καί διέ­τρεχαν πολλούς θανάτους ἐκ μέρους τῶν ἀντιθέ­των, τῶν ἀσεβῶν καί ἀπίστων συνανθρώπων τους. Τό ἤξεραν καί τό περίμεναν διότι τούς τό εἶχε προαναγγείλει ὁ Διδάσκαλός τους. Ἐν τῷ κό­σμῳ θλῖψιν ἕξετε» τούς εἶπε. Τό γνώριζαν ὅμως καί ἀπό τά παθήματα τοῦ Χριστοῦ. Γνώριζαν ὅτι ἠ κακία δέν ἀνέχεται τήν ἀρετή, οὔτε τό ψεῦδος τήν ἀλήθεια, οὔτε τόν Χριστόν ὁ ἀντίχριστος, ἀλλά ἡ κακία θά κάμει τό πᾶν γιά νά βλάψει, νά κτυπήσει καί νά ἐξαλείψει τό καλό. Τό ἤξεραν καί ὄντας ἑτοιμασμένοι, ὑπέμειναν μέ μεγάλη ἐγκαρτέρηση καί πολλή ὑπομονή τά παθήματά τους, ἐκήρυτταν ἄφοβα τό Χριστό καί δόξαζαν τόν Κύριο καί Θεό τους.

          Αὐτή ἦταν ἠ ζωή τῶν Ἀποστόλων. Ἀλλά, ἄν ὄχι στήν ἴδια ἔκταση καί στόν ἴδιο βαθμό, πάντως σέ κάποιο βαθμό τέτοια εἶναι καί ἠ ζωή τῶν χριστιανῶν. Τῶν χριστιανῶν πού θέλουν νά εἶναι πραγματικοί χριστιανοί.Τῶν πιστῶν πού ἀκολουθοῦν σέ ὅλα τό Χριστό καί τόν ὁμολογοῦν καί τόν κηρύττουν, καί τόν παρουσιάζουν στά μάτια τοῦ κόσμου Κύριο καί Θεό τους καί Σωτή­ρα τους. Τῶν πιστῶν πού ἀγωνίζονται ν ά τηροῦν ἀκριβῶς καί νά ἐφαρμόζουν στίς λεπτομέρειες τό θεῖο του θέλημα. Οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ θά διωχθοῦν καί αὐτοί, τό εἶπε τό Πνεῦμα τό Ἅγιο μέ τό στόμα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. « Πάντες, εἶπεν οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται».  Θά διωχθοῦν, θά παραγκωνι­σθοῦν, θά διοκιμάσουν θλίψεις καί στενοχώριες. Θά ὑποστοῦν εἰρωνεῖες καί ἀδικίες. Θά ρθοῦν περιστάσεις πού καί αὐτοί θά ἀντιμετωπίσουν ἴσως τό θάνατο. Τέτοια κατά φυσική συνέπεια θά εἶναι ἡ ζωή τῶν πιστῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ ἡ ἀλήθεια τήν ὁποία πρεσβεύουν, ὀ Χρι­στός τόν ὁποῖο πιστεύουν καί ἠ ἠθική τοῦ Εὐαγ­γελίου τήν ὁποία ἀκολουθοῦν, ποτέ δέν πρόκει­ται νά συμβιβαστεῖ μέ τήν ἀπιστία, μέ τό ψέμα, τήν ἀπάτη, τήν ἀνηθικότητα, τμέ τό πνεῦμα τοῦ κόσμου τό φιλήδονο καί φίλαυτο καί φιλόϋλο.

          Καί πρέπει ὁ πιστός ὅταν τόν διώκουν οἱ ἄνθρωποι τῆς ἀπιστίας νά ὑπομένει. Ὅταν τόν κακοποιοῦν νά ἀνέχεται. Ὅταν τόν ἐξευτελίζουν καί τόν ἀδικοῦν καί τόν κατατρέχουν εἴτε προϊ­στάμενοί του εἶναι εἴτε συνάδελφοι καί ὁμότε­χνοι, εἴτε συγγενεῖς καί φίλοι ἤ καί αὐτοί ἀκόμη οἱ ἄνθρωποι τοῦ σπιτιοῦ του, γιά τίς χριστιανικές του ἀρχές καί πεποιθήσεις, γιά τήν ἄμεμπτη χριστιανική ζωή του, δέν πρέπει νά θλίβεται, ἀλλά νά χαίρει καί νά ἀγάλλεται. Νά χαίρεται διό­τι αὐτοί μέ τά ὅσα κακά τοῦ προξενοῦν. Βε­βαι­ώνουν ὅτι εἶναι σωστός καί γνήσιος χριστι­ανός. Ὅπως πρέπει νά εἶναι καί αὐτός καί ἐγώ καί σύ, ἀδελφέ, καί ὅλοι μας. Μιά ματιά στή ζωή τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας μᾶς πείθει ὅτι αὐτός εἶναι ὁ κλῆρος τῶν πιστῶν, αὐτή εἶναι ἡ ζωή τους. Θυμηθεῖτε τόν Ἅγιο Νεκτάριο, τόν Ἅγιο Λουκᾶ τόν Ἰατρό, τόν σύγχρονο αὐτό Ἄγιο καί τόσους ἄλλους. Καί πάνω ἀπ᾽ὅλα τόν ἴδιο τόν Θεάνθρωπο Λυτρωτή μας. Αὐτός εἶναι τό πρό­τυπο, καί ἡ πηγή τῆς δυνάμεως καί τοῦ στηρι­γμοῦ μας. Αὐτός κατά τόν θεῖο Ἀπόστολο Πέτρο «λοιδορούμενος οὐκ ἀντελοιδόρει  πά­σχων οὐκ ἠπείλει»( Α´Πέτρ. Β´23). Δέν ἀνταπέδιδε τίς ὕβρεις καί τίς κοροϊδίες καί τούς χλευασμούς τῶν ἐχθρῶν του, οὔτε καί τούς ἀπειλοῦσε μέ τιμωρία γιά τή συμπεριφορά τους ἀπέναντί του. Ἀλλά ἔ­παθε γιά χάρη μας « ἡμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμ­μόν», ἀφήνοντάς μας κανόνα καί ὐπόδειγμα συμπεριφορᾶς γιά νά ἀκολουθήσουμε τά δικά του ἀχνάρια.

*****

« Ἁεί γάρ ἡμεῖς οἱ ζῶντες εἰς θάνατον παραδιδόμεθα διά Ἰησοῦν »

          Διωγμοί λοιπόν, καί στερήσεις καί κατα­τρεγμοί. Ἀλλά καί θάρρος καί πίστη καί ἐλπίδα καί γενναιότης καί ἀντοχή καί ἀγάπη καί ἀγιότης καί ἀρετή. Αὐτή πρέπει νά εἶναι ἡ ζωή τῶν χριστιανῶν. Ὅπως καί τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Καί τότε ἔχει ἀξία. Τότε ἀποδεικνύεται ὁ χριστιανός πραγματικός χριστιανός. Τότε φαίνεται πάνω στά πράγματα θαυμαστή ἡ ζωή καί ἠ δύναμη τοῦ Χριστοῦ, μέ τήν ὁποία ζωοποιεῖ τούς δικούςε του.. Τότε ζοῦν ὅπως πρέπει νά ζοῦν οἱ πιστοί καί δοξάζουν τόν Χριστό, τόν Θεό καί Σωτήρα τους πού τούς ζωοποιεῖ καί τούς ἀναδεικνύει ἄξιους τῆς κλήσης καί τῆς τιμῆς τοῦ τοῦ νά εἶναι μέλη τῆς Ἐκκλησίας του.

Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης