ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΤΡΩΝ κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΙΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΤΟΥ π. ΑΝΔΡΕΟΥ ΘΕΟΔΩΡΑΤΟΥ.

 ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΤΡΩΝ κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΙΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΤΟΥ π. ΑΝΔΡΕΟΥ ΘΕΟΔΩΡΑΤΟΥ.

27.1.2020.

           

            Ἀγαπητέ μου, Διάκονε Ἀνδρέα,

           

            Μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ εἰσέρχεσαι σήμερα εἰς τά ἃγια τῶν Ἁγίων, ἳνα  λάβῃς τό δεύτερον τῆς Ἱερωσύνης βαθμόν, ἐκεῖνον τοῦ Πρεσβυτέρου καί νά σταθῇς ὡς λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, ἀνάμεσα εἰς τόν Θεόν καί εἰς τούς ἀνθρώπους, ἐνδεδυμένος τήν τῆς Ἱερωσύνης χάριν, «Μέσος τοῦ Θεοῦ καί τῆς τῶν ἀνθρώπων φύσεως ἕστηκεν, (ὁ Ἱερεύς) τάς ἐκεῖθεν τιμάς κατάγων πρός ἡμᾶς καί τάς παρ᾿ ἡμῶν ἱκετηρίας ἀνάγων ἐκεῖ», μᾶς διδάσκει ὁ ἱερός πατήρ.

            Ἒχουν περάσει, τέσσερα χρόνια ἀπό τήν ἡμέραν κατά τήν ὁποίαν ἐκάρης Μοναχός καί ἐνετάχθης εἰς τήν Ἀδελφότητα τῆς ἱστορικῆς, γεραρᾶς καί Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ἁγίων Πάντων Τριταίας καί ἐν συνεχείᾳ ἐχειροτονήθης Διάκονος.

            Παρ’ ὃτι ἒχεις κατάρτισιν ἐπιστημονικήν, (κατέχεις τό δίπλωμα τοῦ Πολιτικοῦ Μηχανικοῦ) καί ἐργαζόσουν εἰς τόν τομέα αὐτόν καί θά ἠδύνασο, ἂλλην ὁδόν νά ἀκολουθήσῃς μέ ἂλλην ἐξέλιξιν, δι’ ἐσέ, ἐν τούτοις ἐγκατέλειψες τά τερπνά καί ἠδέα τοῦ κόσμου καί ἠκολούθησες τήν στενήν καί τεθλιμμένην ὁδόν τῆς κατά Θεόν πολιτείας, τῆς τελεοτάτης  πολιτείας, ὡς τήν ἀποκαλεῖ, ὁ οὐρανοφάντωρ Μέγας Βασίλειος.

            Σέ ἒχει εὐλογήσει ὁ Θεός μέ πολλάς δωρεάς καί χαρίσματα, τά ὁποῖα ἐκαλλιέργησες καί καλλιεργεῖς, μέ προσευχήν, ἐνάρετον βίον, ὑπακοήν καί λειτουργικήν ζωήν. Σέ ἒχομεν πλησίον μας, ὡς συνεργάτην πολύτιμον εἰς τό ἒργον τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως τό πνευματικόν καί διοικητικόν καί ἐπιδεικνύεις ζῆλον ἱερόν καί ἐργατικότητα μεγάλην, ἦθος ἐκκλησιαστικόν καί προθυμίαν ἀπαράμιλλον. Σέ εὐχαριστοῦμε δι’ αὐτήν τήν διάθεσιν ἀπό καρδίας καί διά τήν ἀπό φυλακῆς πρωΐας μέχρι νυκτός διακονίαν εἰς τόν ἱερόν Ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου καί εὐχόμεθα νά διατηρήσῃς αὐτόν τόν ἱερόν ζῆλον καί τόν ἐνθουσιασμόν καί νά προκόπτῃς εἰς ἀρετήν καί εἰς τελειότητα βίου.

            Ἐπιθυμοῦμεν ὃμως, ἐπί τῇ εἰσόδῳ σου εἰς τήν τοῦ Πρεσβυτέρου ἱεράν καί ἁγίαν Διακονίαν, νά εἲπωμεν εἰς σέ λόγους ἀπό καρδίας, συμβουλευτικούς, ὡς πράττει κάθε πατήρ πρός τά τέκνα αὐτοῦ, μάλιστα δανειζόμενοι τά ρήματα τοῦ Θεοφόρου πατρός ἡμῶν, Ἁγίου Ἰσιδώρου τοῦ Πηλουσιώτου καί εἰς τόν ὁποῖον ἢσκησε μεγάλην ἐπίδρασιν ὁ σήμερον λαμπρῶς καί πανευφροσύνως τιμώμενος Ἃγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, τοῦ ὁποίου, Ἱεροῦ Χρυσοστόμου, τούς ἀνεπαναλήπτους περί Ἱερωσύνης λόγους εἰς τάς ἱερατικάς συνάξεις ἒχομεν ἀναλύσει καί ὡς πηδάλιον πνευματικόν χρησιμοποιοῦμεν πρός ὂφελος τῶν Κληρικῶν μας, καθ’ ὃλην τήν διάρκειαν τῆς μέχρι τοῦδε ἐν Πάτραις ποιμαντορίας μας.

            Ἂνοιξον, οὖν τά τῆς καρδίας σου ὧτα καί ἂκουσον ὃσα ὁ ἱερώτατος πατήρ, λέγει περί τῆς μεγίστης τιμῆς καί ἀξίας τοῦ Ἱερέως. Ἐνωτίσου τόν ἐπαινετικόν λόγον, τόν συμβουλευτικόν ἃμα δέ καί συγκλονιστικόν καί πορεύου τήν τρίβον τοῦ Κυρίου, χαίρων τε καί τρέμων, διά τε τήν τιμήν καί τήν ἀξίαν, ἀλλά καί διά τῆς μεγίστης σταυροαναστασίμου πορείας καί εὐθύνης τό μέγεθος.

            «...Ἂπτει λύχνον ὁ Θεὸς ἱερέα καὶ τίθησιν ἐπὶ λυχνίας τῆς ἑαυτοῦ καθέδρας, ἵνα ἐξαστράπτῃ φωτισμόν τῇ Ἐκκλησίᾳ καὶ δογμάτων καὶ πράξεων, σκότους ἀπηλλαγμένων, ὅπως, ὁρῶντες οἱ λαοὶ τὰς ἀκτῖνας τῆς ζωτικῆς λαμπηδόνος, πρὸς ἑκείνας εὐθύνωνται καὶ τὸν Πατέρα τῶν φώτων δοξάζωσιν». Επισημαίνει, μάλιστα, ότι «χρῆ καὶ τὰ ἐπίπονα τῆς ἱερωσύνης φέρειν γενναίως καὶ τὰ ἔπαθλα ταύτης περιμένειν προθύμως». Καί συνεχίζει: Τῷ ἱερωμένῳ πλοῦτος μὲν ὁ τῆς ἀρετῆς κόσμος, ἡδονὴ δὲ ἡ σωφροσύνη, τρυφὴ δὲ ἡ αὐτάρκεια, εὐφροσύνη δὲ ἡ τῶν ὑπηκόων πρὸς ἀρετὴν ἐπίδοσις. Εἰ δὲ τις, τἀναντία τούτων ἐπιτηδεύων, ἱερωσύνης ὀνόματι ἐναβρύνεται, οὗτος ἀνίερος τυγχάνει καὶ τῆς ἀρχῆς ἀνάξιος».

            Λύχνον  ὀνομάζει  ὁ Ἃγιος  τόν Ἱερέα, ἀφοῦ ὁ σκοπός τοῦ Ἱερέως εἶναι νά φωτίζῃ τούς ἀνθρώπους νά τούς ἐπιστηρίζῃ καί νά τούς ἐνισχύῃ, ὣστε νά ἐξέρχωνται ἀπό τό σκότος τῆς πνευματικῆς ἀγνωσίας. Ὁ Ἃγιος Ἱερεύς εἶναι τό φῶς τοῦ κόσμου κατά τό Κυριακόν ρῆμα καί τῆς γῆς τό ἃλας. «Ὑμεῖς ἐστε τὸ ἅλας τῆς γῆς· ἐὰν δὲ τὸ ἅλας μωρανθῇ, ἐν τίνι ἁλισθήσεται; εἰς οὐδὲν ἰσχύει ἔτι εἰ μὴ βληθῆναι ἔξω καὶ καταπατεῖσθαι ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων.῾Υμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου. (Ματθ, Ε, 13,14)

Αὐτόν τόν λύχνον, τόν Ἱερέα δηλαδή, τόν λαμβάνει ὁ Θεός μέσα ἀπό τόν κόσμον, ὃπως ἐσένα παιδί μου καί διά τῆς ἱερᾶς κατά Θεόν μαθητείας καί τόν πνευματικό ἀγῶνα διά τήν προσωπικήν του κατάρτισιν, τόν τοποθετεῖ εἰς ὓψος μέγα, ἐπί τήν λυχνίαν λέγει,, ἳνα λάμπῃ καί φαίνῃ πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ.

                Καί συνεχίζει διδάσκων ὁ ἱερώτατος καί ἁγιώτατος πατήρ ἡμῶν Ἰσίδωρος, «ἳνα ἐξαστράπτῃ (ὁ Ἱερεύς) φωτισμόν τῇ Ἐκκλησίᾳ».

            Ὁποία τιμή, παιδί μου ἀγαπητό καί εὐλογημένον, αὐτή διά τόν ἂνθρωπον, τόν ἐνδεδυμένον τήν χοϊκήν φύσιν, ὁ ὁποῖος μέσα ἀπό τήν χάριν τῆς Μυστηριακῆς Ἱερωσύνης, ἐνδύεται τόν χιτῶνα τόν φωτεινόν, διά τε τοῦ ἰδίου τήν σωτηρίαν, ἀλλά καί διά τοῦ ποιμνίου του τόν φωτισμόν καί τήν λύτρωσιν!

            Εἰς τί συνίσταται αὐτός ὁ φωτισμός ἂραγε; Βεβαίως δέν πρόκειται περί αἰσθητοῦ φωτός καί ἐφημέρου, ἀλλά περί φωτός πνευματικοῦ καί οὐρανίου, ἀφορῶντος εἰς τήν διδασκαλίαν τῶν ἱερῶν καί ἀποκεκαλυμμένων ἀπό τόν Θεό ἀληθειῶν, τῶν σωτηρίων καί ἀδιαμφισβητήτων Δογμάτων τῶν ἐχόντων ἀπόλυτον καί ὑποχρεωτικόν κῦρος διά τήν σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων καί  περί τῶν ὃρων τῆς πίστεως, ὃπως κατοχυρώθηκαν καί ἀπό τάς Ἁγίας καί Οἰκουμενικάς Συνόδους. Ἀλλά καί εἰς τήν διατήρησιν αὐτῶν τῶν ἀληθειῶν εἰς τό ἀκέραιον, ἀφοῦ κατά τήν διαβεβαίωσιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, «ἰώτα ἓν, ἢ μία κεραία, οὐ μή παρέλθῃ ἀπό τοῦ νόμου, ἓως ἂν ταῦτα πάντα γένηται» (Ματθ. 5,18) (καί κατά τόν οὐρανοβάμονα Ἀπόστολον Παῦλον «Τό εὐαγγέλιον τό εὐαγγελισθέν ὑπ’ ἐμοῦ, (ὑπ’ αὐτοῦ δηλ. τοῦ ἰδίου καί εἰς τήν συνέχειαν ὑπό τῶν διαδόχων τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἂχρι τοῦ νῦν καί ἓως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος), οὐκ ἒστι κατ’ ἂνθρωπον»). (Γαλ, 1, 11)

            Καί προχωρεῖ ἡ σκέψις τοῦ ἱεροῦ  Πηλουσιώτου, εἰς βάθος μεγαλύτερον. «Καί ἳνα πράξεων ἐξαστράπτῃ φωτισμόν ὁ Ἱερεύς». Θέλει τόν Ἱερέα ὁ Ἃγιος νά τηρῇ πάντα ὃσα λέγει καί νά τά ἐφαρμόζῃ πρῶτος εἰς τήν ζωήν του, ὣστε νά καθιστᾷ τό εἶναι του, τήν ὓπαρξίν του ὁλόκληρον φωτοφόρον, τύπον καί ὑπογραμμόν πᾶσι τοῖς πιστοῖς, ἀλλά καί τοῖς ἂλλοις ἀνθρώποις, ἀφοῦ «ἡ πράξις ἐστί θεωρίας ἐπίβασις» κατά τόν ἱερώτατον Γρηγόριον τόν Θεολόγον. (Γρηγορίου Θεολόγου, Λόγος Κ’, Περί θεολογίας καί καταστάσεως ἐπισκόπων ΙΒ’, Sources Chrétiennes 270, σ. 82)

                Ἒχει δίκαιον, ὃθεν, ὁ Ἃγιος Ἰσίδωρος, ἐπιμένων εἰς τήν τοιαύτην διδαχήν, εἰς τό νά συμβαδίζῃ δηλαδή, ἡ θεωρία μέ τήν πράξιν, ἳνα μή δίψυχος ἐστίν ὁ ἂνθρωπος καί ἐν προκειμένῳ ὁ Ἱερεύς καί ἳνα μή περίγελως, τοῖς ἂλλοις φανῇ καί καταστῇ, ἐμπαιζόμενος ὑπό τῶν δαιμόνων καί τῶν οἰκείων αὐτοῖς, δυνάμεων.

            Ὁμιλεῖ ὁ Ἃγιος περί πράξεων ἀπηλλαγμένων τοῦ σκότους, ἀφοῦ ὁ Ἱερεύς πρέπει ὡς ἀδάμας πνευματικός νά λάμπῃ ἀπό κάθε πλευράν, περιστρεφόμενός τε, ὁρώμενος καί ἀκουόμενος.

            Καί ἂκουσον-ἂκουσον Ἱερολογιώτατε, ἂχρι τοῦ νῦν Διάκονε, τί ἂλλο λέγει ὁ Θεοφόρος πατήρ. Οἱ Λαοί ὁρῶντες αὐτάς τάς ἀκτίνας τάς ὁποίας ἐξαστράπτει ἡ τοῦ Ἱερέως λαμπρά καί φωτοφόρος παρουσία, ὁρῶντες ὃπως γλαφυρότατα ἐκφράζεται ὁ θεῖος διδάσκαλος, τάς ἱεράς τοῦ πνεύματος ἀκτίνας καί  λαμπηδόνας, («ὁποίας γλυκυτάτας λέξεις, ἃγιέ μας χρησιμοποιεῖς») πρός ἐκείνας νά κατευθύνωνται, ἀλλά καί τόν Θεόν νά δοξάζωσι.

            Μέσα ἀπό τήν ζωήν σου παιδί μου, σοῦ παραγγέλλει ὁ Ἃγιος, πρέπει ὁ Θεός νά δοξάζεται καί οἱ ἂνθρωποι πνευματικῶς νά εὐεργετοῦνται. Παραδείγματα ἱερά πρός τοῦτο ἒχεις, τούς ἁγίους, τούς θεουμένους ἀνθρώπους, ἳνα τάς ἀρετάς αὐτῶν μιμούμενος, εὐαρεστήσῃς Θεῷ καί ἀνθρώποις.

            Ἐνθυμεῖσαι, ὃμως, τί ὁ ἃγιος ἀκόμη ἐπισημαίνει;

            Τούς πόνους καί τάς δυσκολίας, τούς ἀλαλήτους στεναγμούς, τόν σταυρόν καί τό τῆς Ἱερωσύνης μέγα μαρτύριον μέ γενναιότητα νά φέρῃς. Δέν θά εἶσαι βέβαια μόνος σου εἰς αὐτόν τόν ἀνάντη δρόμον ἳνα ἀνέλθῃς εἰς τόν προσωπικόν σου Γογλοθᾶν, ἀλλά συγκοιταζόμενός σοι καί συνανιστάμενός σοι, θά εἶναι ὁ  ἲδιος ὁ Κύριος.

            Καί σοῦ μιλάει μετά ταῦτα δι’ ἒπαθλα καί βραβεῖα τά ὁποῖα πρέπει νά περιμένῃς προθύμως. Διά τήν χαράν δηλαδή, τῆς μετ’ Αὐτοῦ θεωρίας καί τήν ἐμπειρίαν τῆς Ἀναστάσεως. Παιδί μου, οὐδένα ἀδικεῖ ὁ Κύριος. Τά πάντα ὁρᾶ καί ἂγγελοι πάρεισιν ἀπογραφόμενοι πράξεις, λόγους τε καί ἐνθυμήσεις.

            Τό κείμενον τοῦ Ἁγίου, τό ὁποῖον ἐπέλεξα νά ἀναλύσω πρός διδαχήν σου καί ὃλων ἡμῶν, καταλήγει: «Πλοῦτος τοῦ Ἱερέως εἶναι  οἱ ἀρετές, εὐχαρίστησίς του ἡ σωφροσύνη, ἀγαλλίαμά του, ὃ,τι τοῦ ἒχει δώσει ὁ Θεός, εὐφροσύνη του ἡ πρόοδος ἡ πνευματική τῶν ἀνθρώπων».

            Ἂν αὐτά δέν εἶναι τά κοσμήματα τοῦ Ἱερέως τονίζει ὁ Ἱερός πατήρ, τότε ἀνίερος τυγχάνει ὁ Ἱερεύς καί ἀνάξιος τῆς μεγάλης τιμῆς, τῆς δωρεᾶς, τῆς εὐεργεσίας καί τῆς πνευματικῆς ἐξουσίας τήν ὁποίαν τοῦ ἒδωκεν ὁ Θεός.

            Πρός τούτοις ἐπιθυμῶ νά σοῦ ἐπισημάνω ἒτι, ὃτι θά διακονῇς ἓνα εὐσεβέστατο, καλλιεργημένο, ὑπέροχο Λαό, αὐτόν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν. Ἀνθρώπους τῶν ὁποίων ἡ εὐγένεια πηγαία ἐκ τῆς ψυχῆς αὐτῶν μᾶς συγκινεῖ μέχρι δακρύων καί ἡ περίσσεια τῆς ἀγάπης καί τοῦ σεβασμοῦ μᾶς ὑποχρεώνει καθ’ ἡμέραν τόν Θεόν νά δοξάζωμεν διά τήν μεγίστην αὐτήν εὐεργεσίαν, ἀλλά καί διά τόν Λαόν Του, ἡμέραν καί νύκτα ψυχοσωματικῶς νά δαπανώμεθα καί θυσιαστικῶς νά ἐργαζώμεθα.

            Νά σταθῇς δίπλα τους,  εἰς τήν χαράν τους καί εἰς τόν πόνο τους, εἰς κάθε στιγμήν τῆς ζωῆς σου καί μισθόν πολύν θά λάβῃς παρά Κυρίου.

            Θά συνεργάζεσαι μέ καταξιωμένους, πνευματικά καλλιεργημένους καί ὑπερόχους Κληρικούς, Πρεσβυτέρους  καί Διακόνους καί τῶν Μοναχῶν τά ἱερά συστήματα.

            Αὐτοί ἃπαντες εἶναι ἡ χαρά μας. Αὐτοί θά εἶναι καί τό ἰδικόν σου σέμνωμα. Αὐτοί εἶναι τό καύχημά μας. Αὐτοί νά εἶναι καί δικῆς σου  προσευχῆς θέμα.

            Αὐτοί εἰς δυσκόλους στιγμάς δέν μᾶς ἐγκατέλειψαν, οὐδ’ ἐπί στιγμήν μᾶς ἐγκαταλείπουν. Αὐτοί θά εἶναι καί ὁ δικός σου ἐπιστηριγμός καί τό ἀγαλλίαμά σου.

            Μή λησμονῆς ἀκόμη παιδί μου, ὃτι τό ράσο πού φέρῃς ὡς ἒνδυμα χαρᾶς καί περιβολήν σεμνότητος, εἶναι ἡγιασμένον ἀπό τά αἳματα Ἡρώων καί Μαρτύρων, ὑπέρ τῆς ἁγίας ἡμῶν Πίστεως καί τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Πατρίδος. Αὑτό τό ράσο  ἠλευθέρωσε  τήν Ὀρθόδοξον Πατρίδα μας. Εἶναι μέ δάκρυα ποτισμένον καί διά τοῦτο, οὐδέποτε νά τό ἀποχωρισθῇς, ἀλλά νά καυχᾶσαι διότι σέ ἠξίωσεν ὁ Θεός τοιαύτην ἁγίαν καί μαρτυρικήν στολήν νά περιβληθῇς, περιβολήν, ἀνωτέραν, λαμπροτέραν καί τιμιωτέραν ἀλουργίδος καί πορφύρας πάσης βασιλικῆς. Νά μιμηθῇς εἰς τήν ζωήν σου, ὃσον εἶναι δυνατόν, τόν Ἱερόν Χρυσόστομον. Νά τοῦ ὁμοιάσῃς εἰς τάς ἀρετάς. Νά διατηρήσῃς καί νά ἐπαυξήσῃς τήν σεμνότητα, τήν ταπείνωσιν, τό φιλακόλουθον, τήν εὐπροσηγορίαν καί τήν εὐγένειαν. Μέσα ἀπό τήν ζωήν σου, τήν κάθε σου κίνησιν, τό βάδισμά σου, τήν ματιά σου, τήν ἐμφάνισίν σου, νά φαίνεται ἡ σοβαρότης καί τό ἐκκλησιαστικόν ἦθος, τό ὁποῖον δυστυχῶς κάποιες φορές, ἐλλείπει ἀπό τούς Κληρικούς.

            Ἀγαπητέ μου Διάκονε Ἀνδρέα, παιδί μου εὐλογημένον καί περιπόθητον, σήμερον εἰς τήν μεγάλην αὐτήν ἑορτήν σου καί πνευματικήν χαράν σου, ἃπαντες Ἀρχιερεῖς τε πού ἒσπευσαν ἐνταῦθα, ἳνα τόν Χρυσολόγον Ἰωάννην συνεορτάωμεν καί Πρεσβύτεροι μετά Διακόνων καί τῶν Μοναχῶν αἱ χορεῖαι, σύμπας ὁ εὐσεβής Λαός μετά τῶν εὐσεβῶν Γεννητόρων σου, τούς ὁποίους εὐχαριστοῦμεν διά τε τήν εὐσέβειαν καί τήν προσφοράν των εἰς τήν Ἐκκλησίαν καί τήν κοινωνίαν, μετά τῶν κατά σάρκα καί πνεῦμα ἀδελφῶν σου, δεόμεθα τοῦ Κυρίου καί καθικετεύομεν τήν συμπαθεστάτην Αὐτοῦ ἀγαθότητα, ὃπως σέ ἐνισχύῃ εἰς τήν προκειμένην διακονίαν καί ἱερατικήν σου πορείαν, πρός δόξαν τοῦ Παναγίου Ὀνόματός Του καί σωτηρίαν ψυχῶν ἀθανάτων, ὑπέρ ὧν Αὐτός, ὁ Κύριος, ἀπέθανε καί ἀνέστη.

             Ἒσο δέ βέβαιος ὃτι ἀοράτως καί ἀκαταπαύστως ὑπέρ σοῦ δέονται, ἡ Κυρία Θεοτόκος, ὁ Ἀπόστολος Ἀνδρέας ὁ Πρωτόκλητος, τοῦ ὁποίου τό ὂνομα ἐκ τοῦ Βαπτίσματος φέρεις καί τό ὁποῖον κατά  τήν κουράν σου διετηρήσαμεν, ὁ ἱερώτατος πατήρ τῆς Ἐκκλησίας καί μέγας τῆς Κωνσταντινουπόλεως Πατριάρχης, ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, τοῦ ὁποίου τήν ἱεράν μνήμην σήμερον ἑορτάζομεν, οἱ δέ Ἃγιοι Ἂγγελοι θά φρουροῦν τήν ζωή σου καί θά συνευφραίνωνται μετά σοῦ κατά τήν τέλεσιν ὑπό σοῦ τῆς φρικτῆς καί ἀναιμάκτου Ἱερουργίας καί Θυσίας.

            Θά εἲμεθα πάντοτε δίπλα σου, ἐπιστηρίζοντες πνευματικῶς καί ὃπως ἂλλως, τήν πνευματικήν σου πορείαν, τήν ἱερατικήν σου ζωήν καί διακονίαν καί θά εὐχόμεθα ἀδιαλείπτως ὑπέρ σοῦ, εὐχαριστοῦντες Θεῷ διά τάς πολλάς δωρεάς Του καί διότι ἐν ἡμέραις πονηραῖς καί καιροῖς πνευματικῶς δυσχειμέροις, ἒδωκεν ἡμῖν ἀναψυχήν, τά εὐλογημένα τέκνα, τά ὡραΐζοντα  τήν ἁγίαν Αὐτοῦ Ἐκκλησίαν καί διότι ἐχάρισεν ἐσέ, ἓνα ἀκόμη λαμπρόν νέον, ἓνα βλαστόν τῆς Ἀποστολικῆς πόλεως τῶν Πατρῶν, ὡς ἐργάτην τοῦ ἱεροῦ Ἀμπελῶνος Του.