Ένα νέο ιστορικό.... οφσάιντ για το 1821 - Γεώργιος Κουρκούτας

 

Με την ανοχή (;) της Αποστολικής Διακονίας;

Ένα νέο ιστορικό.... οφσάιντ για το 1821

Ο εορτασμός των 200 ετών από το 1821 (ακόμη και σε αυτές τις ιδιόρρυθμες συνθήκες εγκλεισμού) αποτελεί σημείο αναφοράς για φορείς και πνευματικά ιδρύματατης Ελλάδος (πέραν από πολιτικό κόσμο και ΜΜΕ). Ο καθένας έχει το δικαίωμα να προσεγγίσει το ιστορικό αυτό γεγονός, με την ευθύνη του κάθε επιστήμονος ή μη, ειδικού ή άσχετου, να αναλαμβάνεται για όσα γράφει και παρουσιάζει. Για παράδειγμα το Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών (ΚΕΦΙΜ) παρουσίασε μία δική του Δημοσκόπηση και τα αποτελέσματά της είναι ορατά (και ανοικτά για κρίση από όλους τους πολίτες). Κάτι ανάλογο είχαν κάνει στο παρελθόν αντίστοιχα ερευνητικά κέντρα μαρξιστικών καταβολών στην Ελλάδα.

Ωστόσο, επειδή συχνές είναι οι «παρεξηγήσεις», δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε μία πρόσφατη έκδοση της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, που μερικά γραφόμενα αποτελούν είτε επιπολαιότητες είτε ένα ιστορικό ...οφσάιντ, όπως θα καταδείξουμε πιο κάτω.....

Πρόκειται για μία μικρή (50 σελίδων), αλλά καλαίσθητη και προσεγμένη έκδοση με τίτλο «Η συμβολή της Εκκλησίας στην Επανάσταση του 1821», με συγγραφέα της ψυχολόγο και συγγραφέα παιδικών βιβλίων κ. Ζωή Κανάβα. Έχει ήδη διανεμηθεί, με ευθύνη Ιερών Μητροπόλεων, σε όλην σχεδόν την Ελλάδα.

Κέντρο αναφοράς της είναι 4 ιερωμένοι, με προσφορά και θυσία στον Αγώνα της Ελευθερίας. Τέσσερις μορφές που ακόμη συγκινούν τον Ορθόδοξο Ελληνισμό. Αυτοί είναι δύο Άγιοι, ο Κοσμάς ο Αιτωλός και Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄, και δύο σπουδαίοι Επίσκοποι, με παρουσία στις μάχες του 1821, ο Σαλώνων Ησαΐας και ο Ρωγών Ιωσήφ. Η έκδοση, από όσα γράφονται στον πρόλογο, απευθύνεται σε παιδιά και νεανικό κοινό.

.....Βέβαια και εδώ επαναλαμβάνεται το αδικαιολόγητο λάθος, που έχει κυριαρχήσει στην σκέψη πολλών άκριτα, να περιορίζεται η έννοια της Εκκλησίας μόνο στους ιερωμένους..... Αλλά δεν είναι αυτό το μόνο …οφσάιντ του βιβλίου.

Ως εδώ, όλα καλά. Το κείμενο είναι γραμμένο σαν να απευθύνεται σε παιδιά, σε μαθητές. Τα όσα περιγράφει για την δράση των πιο πάνω σπουδαίων ιερωμένων του Γένους έχουν θετικό πρόσημο.

Οι Κλέφτες ως …συμμορίτες

Ωστόσο οδυνηρή έκπληξη προκαλεί τα όσα γράφει η συγγραφέας για τους Κλέφτες, στην σελίδα 11 του εν λόγω βιβλίου. Με ποια κίνητρα, αγαπητέ αναγνώστη, οι ραγιάδες γίνονταν Κλέφτες; Και πώς ζούσαν; Αναφερόμαστε στους Κλέφτες, που αποτέλεσαν την μαγιά των ένοπλων δυνάμεων του ανυπότακτου Ελληνισμού στα χρόνια εκείνα.

Αυτά τα ερωτήματα απαντά (με ισοπεδωτικά ανιστόρητο τρόπο) στο βιβλίο η συγγραφέας: «Έτσι, έφευγαν [οι ραγιάδες χριστιανοί] απογοητευμένοι όσοι δεν τ’ αντέχανε, το’ λεγε βέβαια κι η καρδιά τους, κι ανέβαιναν στα βουνά. Και πώς να ζήσουν εκεί πάνω! Οι πιο παλικαράδες σχημάτιζαν συμμορίες κι αποκοιμίζοντας τη συνείδησή τους, καταφεύγανε στο κλέψιμο. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, το ξέρεις δα κι εσύ, είναι από τα πιο ισχυρά. Και μην θαρρείς ότι ξεχώριζαν αν τα θύματά τους ήταν Ρωμιοί ή Τούρκοι. Φτάνει με τα κλεμμένα να επιβίωναν τόσο οι ίδιοι όσο κι οι φαμελιές τους. Φοβεροί καιροί.

Οι ίδιες αιτίες προκάλεσαν και τα διάφορα επαναστατικά κινήματα, τοπικού κατά κανόνα χαρακτήρα».

Ένας αναγνώστης που δεν έχει διαβάσει για το πόση ελπίδα στους σκλάβους Έλληνες η παρουσία των Κλεφτών (που τους ύμνησε στην Δημοτική του Παράδοση ο απλός Λαός), θα νομίσει ότι ήταν συμμορίτες, που έκαναν ανομίες για να επιβιώσουν.

Κινούμενοι όχι με το αίσθημα της περηφάνιας και της άρνησης να δεχθούν μία αλλοεθνή και αλλόπιστη εξουσία, αλλά με … «το ένστικτο της αυτοσυντήρησης». Άραγε τι θα κάνει τους Κλέφτες να πρωταγωνιστούν σε ΟΛΑ τα επαναστατικά κινήματα και στο ίδιο το 1821;  «Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης» ή η πίστη σε Θεό και Πατρίδα, όπως αποτυπώνουν και στα πολυάριθμα φλάμπουρα και λάβαρα που αναπετούν στα βουνά της σκλαβωμένης μας γης, (και σε αυτά δεσπόζουν ο Σταυρός και οι Άγιοι);

Το ανυπότακτο φρόνημα της πλειονότητος αυτών υποβαθμίζεται και χλευάζεται εδώ, με παιδαριώδη τρόπο! Και αυτό υποβαθμίζει την προσπάθεια να προβληθούν (ορθώς!) στις επόμενες σελίδες 4 μορφές ιερωμένων, με προσφορά στο Έθνος.

Με την επιδοκιμασία της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας μας;

Αυτές οι γραμμές τυγχάνουν της εγκρίσεως της Αποστολικής Διακονίας; Ακόμη κι διέλαθε της προσοχής των ανθρώπων της Αποστολικής Διακονίας (που πιστεύουμε ότι δεν θα ήθελαν αν υπάρχει ιστορικό σφάλμα τέτοιου μεγέθους), δεν το χρεώνεται τελικά αυτός ο φορέας της Εκκλησίας μας;

 Αν τις έγραψε κανένας εθνομηδενιστής (για να μη αναφέρουμε συγκεκριμένα ονόματα «Πανεπιστημιακών» και «διανοούμενων », που κατά καιρούς μας απασχολούν από τα ΜΜΕ και τα Πανεπιστήμια –όλοι λίγο-πολύ τα ξέρουμε), θα γινόταν εύλογος θόρυβος. Και μην καταφεύγουμε στην εύκολη δικαιολογία ότι «ο Κόσμος δεν διαβάζει» και τέτοια ιστορικά…. οφσάιντ θα περάσουν απαρατήρητα…..

Αν και η Αποστολική Διακονία, με το μεγάλο έργο της, ολιγωρεί, τι άλλο μας μένει; Σε τι άλλο να ελπίζουμε σε χρόνια Ιστορικής αφασίας ή σκόπιμης παραπληροφόρησης;

Φαντάζεσαι να μεταφράσει το απόσπασμα που παρουσιάσαμε πιο πάνω ένα τουρκικό ΜΜΕ; Θα λένε μετά οι Τούρκοι ότι δικαίως κυνηγούσαν τους Έλληνες, που ήταν…. συμμορίτες τόσους αιώνες ! Με τους οποίους …συμμορίτες συνεργάζονταν ιεράρχες και μονές ορθόδοξες στα χρόνια της Τουρκοκρατίας (από όσα γνωρίζουμε). Να μην το σχολιάσουμε αυτό το ενδεχόμενο….

Γεώργιος Κουρκούτας