Ἡ δύναμη μίας ἀσήμαντης καλοσύνης! - «Κ.Π.»

Ἡ δύναμη μίας ἀσήμαντης καλοσύνης! 

«Κ.Π.»

Ο Φ. Ντοστογιέφσκι, στὸ ἔργο του «Ἀδελφοὶ Καραμαζώφ», περιγράφει τὴ δύναμη ποὺ ἔχει ἀκόμη καὶ μία ἀσήμαντη καλοσύνη. Τόση δύναμη ποὺ μπορεῖ νὰ ἐπηρεάσει τὴν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἀλλάξει τὴ θεϊκή Του ἀπόφαση. Τὴν ἐπιγράφει «τὸ κρεμμυδάκι».

Γράφει λοιπόν: «Κάποτε ζοῦσε μία πολὺ κακιὰ γυναίκα. Πέθανε καὶ οὔτε ἕνα καλὸ δὲν εἶχε κάνει στὴ ζωή της. Τὴν ἅρπαξαν λοιπὸν οἱ διάβολοι καὶ τὴν πέταξαν σὲ μία φλογισμένη λίμνη. Τότε ὁ φύλακας Ἄγγελός της, ποὺ τόσο νοιαζόταν γι’ αὐτὴν σκέφτηκε:

--Πρέπει νὰ θυμηθῶ ἔστω μία καλοσύνη της, νὰ τὴν πῶ στὸ Θεό!

Θυμήθηκε λοιπὸν πὼς αὐτὴ ἡ γυναίκα ἔβγαλε μία φορὰ ἕνα κρεμμυδάκι ἀπὸ τὸν κῆπο της καὶ τὸ πρόσφερε σὲ μία ζητιάνα. Τὸ εἶπε ὁ Ἄγγελος στὸ Θεὸ καὶ Ἐκεῖνος τοῦ ἀπάντησε μὲ ἀγάπη:

--Πάρε ἐκεῖνο τὸ κρεμμυδάκι καὶ πήγαινε πάνω ἀπὸ τὴ φλεγόμενη λίμνη. Κράτα το ἀπὸ τὴ μία ἄκρη του, γιὰ νὰ πιαστεῖ ἐκείνη ἡ γυναίκα ἀπὸ τὴν ἄλλη του ἄκρη, ὥστε νὰ βγεῖ ἀπὸ τὴ λίμνη. Ἂν καταφέρεις νὰ τὴν τραβήξεις ἐπάνω καὶ νὰ τὴν βγάλεις ἀπὸ ἐκεῖ, τότε ἂς πάει στὸν Παράδεισο!

Καταχαρούμενος ὁ Ἄγγελος ἔτρεξε γρήγορα, γιὰ νὰ τήν σώσει.

--Πιάσου καλὰ ἀπὸ τὸ κρεμμυδάκι κι ἐγὼ θὰ σὲ τραβήξω ἔξω, τῆς λέει καὶ ἄρχισε νὰ τὴν τραβάει. Τὴν εἶχε βγάλει σχεδὸν ὁλόκληρη ἀπὸ τὴ λίμνη…

Ὅταν ὅμως οἱ ἄλλοι ἁμαρτωλοί, ποὺ ἦταν ἐκεῖ, εἶδαν αὐτὸ ποὺ ἔκανε ὁ Ἄγγελος, ἔτρεξαν γαντζώθηκαν ἐπάνω της, γιὰ νὰ βγοῦν κι αὐτοὶ μαζί της. Τὸ κρεμμυδάκι τοὺς κράτησε ὅλους καὶ τοὺς ἀνέβαζε. Μὰ ἡ γυναίκα, ποὺ ἦταν πολὺ κακιά, ἄρχισε νὰ τοὺς κλωτσάει.

--Ἐμένα θέλει νὰ βγάλει ὁ Ἄγγελος, ὄχι ἐσᾶς. Δικό μου εἶναι τὸ κρεμμυδάκι αὐτό, ὄχι δικό σας. Τότε, μόλις εἶπε αὐτά, τὸ κρεμμυδάκι ἔσπασε ἀμέσως. Ἔτσι, ὅλοι οἱ ἁμαρτωλοὶ καὶ ἡ κακιὰ γυναίκα ξαναέπεσαν στὴν κόλαση τῆς λίμνης. Δὲν σώθηκαν! Τί κρίμα! Καὶ ὁ Ἄγγελος ἔκλαιγε πολύ…»!

Ὁ καλὸς Θεὸς θέλει νὰ μᾶς σώσει ἀκόμη καὶ ἀπὸ μία ἀσήμαντη καλοσύνη, ἕνα κρεμμυδάκι. Ποιὸ ὅμως εἶναι τὸ κίνητρο γιὰ τὴν καλοσύνη; Ἡ ἀγάπη μας στὸ θεό, πού προσπαθεῖ νὰ βοηθήσει;  Ἡ ἀγάπη στοὺς συνανθρώπους μας, πού τὸ ζητοῦν ἢ μόνο ἡ ἀγάπη στὸν ἑαυτό μας, δηλαδὴ ὁ ἐγωισμός; Τότε χάνεται κάθε καλοσύνη καὶ κάθε εὐκαιρία. Εἶναι ἀδύνατη ἡ μετάνοια μετὰ θάνατον. «Ἀποκλείεται ἡ μεταπήδησις ἀπὸ τῆς καταστάσεως τῆς πονηρίας καὶ ἀθλιότητας εἰς τὴν κατάστασιν τῆς ἁγιότητας καὶ μακαριότητας» κατὰ τὸν Π.Ν. Τρεμπέλα.

Καλό μας ἀγώνα, ὅσο ζοῦμε… σ’ αὐτὴν τὴ ζωή.