Τετάρτη 28 Αυγούστου 2024

Θ. Λειτουργία καί παιδιά - π. Βασιλείου Μπακογιάννη

Θ. Λειτουργία καί παιδιά

Ὑπό Ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Ἕνας ἀνώνυμος σχολιαστής στό ἄρθρο μας «Τά ἐγκώμια εἶναι σύμπτωμα» (anastasios 19.8.24), ἔθεσε τό  ἐρώτημα:  «είναι μέσα στην ορθόδοξη παράδοση να διώχνουμε παιδιά και γονείς από  την εκκλησία επειδή κλαίνε ή κάνουν φασαρία τα παιδιά;» (19 Αυγούστου 2024, 10.02 μ.μ). 

        Φαίνεται πώς  ὁ σχολιαστής ἔχει παρεμηνεύσει τά λόγια τοῦ Χριστοῦ, «ἄφετε τά παιδιά, μήν τά ἐμποδίζετε νά ἔλθουν κοντά Μου»  (Μτ. 19:14). Καί τίθεται  μέ τήν ἄποψη, τήν ὁποία  ὑποστηρίζουν καί ἄλλοι, ὅτι τά παιδιά μέσα στήν ἐκκλησία πρέπει νά νιώθουν «ἄνετα»,  σάν στό σπίτι τους· καί ἔτσι ἐν ὥρᾳ Λειτουργίας μποροῦν νά κάνουν ὅ,τι θέλουν, νά τρέχουν, νά χοροπηδᾶνε, νά παίζουν κ.λ.π. Πράγματα  ἐπικίνδυνα-θανατηφόρα γιά τήν πνευματική τους καλλιέργεια. Μαθαίνουν ἀπό τώρα  νά μή σέβονται τόν Οἶκο τοῦ Θεοῦ Πατρός, νά μή σέβονται  τό Μυστήριο, νά μή σέβονται τό ἐκκλησίασμα. Παιδικά βιώματα, μέ ὅ,τι αὐτό σημαίνει γιά τό ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς τους. Καί ποιός εὐθύνεται γι'αὐτό ἐνώπιον τοῦ Κυρίου;! Καί  ὅλα αὐτά ἔχοντας ὡς «σημαία» τήν προτροπή Του «ἄφετε τά παιδιά νά ἔλθουν κοντά Μου!».

Οἱ Ἀποστολικές Διαταγές κάνουν λόγο γιά  διάκονο, πού ἔπρεπε, ἐν ὥρᾳ Λειτουργίας,  νά ἐπιβλέπει τά παιδιά. «Τά παιδία δέ, στηκέτωσαν  πρός τῷ βήματι, καί διάκονος αὐτοῖς  ἕτερος ἔστω ἐφεστώς, ὅπως μή ἀτακτῶσι» (Ἀποστολικές Διαταγές. Βιβλίο VIII, P.G.1:1089). Ἐνθυμοῦμαι τόν μακαριστό π. Ἀλέξανδρο Σμέμαν, κορυφαῖο σύγχρονο λειτουργιολόγο, ὅταν ἀνέλυε  στούς φοιτητές του τό «στῶμεν καλῶς», τούς ἔλεγε:  «θά πρόσθετα καί τή φράση «μανάδες, προσέξτε τά παιδιά σας». Καί εἶναι ἀξιοπρόσεκτο καί ἀξιέπαινο, ὅτι στίς  Η.Π.Α., μερικές ἐνορίες τῆς Ἑλληνικῆς Ἀρχιεπισκοπῆς,  προνόησαν, ὥστε οἱ γονεῖς μέ τά παιδιά τους, νά στέκονται στό Ναό σέ εἰδικό χῶρο φτιαγμένο ἀπό τζαμαρία·  μέ ἠχομόνωση. Μακάρι, καί στίς ἐν Ἑλλάδι ἐνορίες,  νά γινόταν κάτι ἀνάλογο.

 Ἀπό τή στιγμή πού θέτουμε  θέμα, ἄν θά πρέπει νά ἀνεχόμαστε τά παιδιά πού  ἀτακτοῦν ἐν ὥρᾳ Λειτουργίας, δείχνουμε ὅτι δέν ἔχουμε συνειδητοποιήσει τί ἐστί Θ.  Λειτουργία! Ὁπότε  ὅλα ἐπιτρέπονται· καί τά παιδιά νά ἀτακτοῦν, καί τά κινητά νά «κτυπᾶνε», καί νά ἀπαντοῦνται οἱ κλίσεις,  κ.λ.π., κ.λ.π.,  καί ὁ Ἱερέας νά  συνεχίζει τό φρικτό Μυστήριο, καί νά  λέει «στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετά φόβου», «ἄνω σχῶμεν τά καρδίας», καί νά ἀπαντοῦμε «ἔχομεν πρός τόν Κύριον»· καί  στό «μετά φόβου» νά τρέχουμε νά κοινωνήσουμε, «γιατί ἡ  Θ. Λειτουργία γίνεται γιά νά κοινωνήσουμε...! ».

       «Τώρα κατάλαβα ὅτι ὑπάρχει Θεός», εἶπε ἕνας  καλοπροαίρετος ἄθεος, παρακαλουθώντας μιά κατανυκτική Θ. Λειτουργία στό Ἅγιο Ὄρος.

 Οἱ ἐφημέριοι- Ἱερεῖς στόν κόσμο προσπαθοῦν νά διακοσμίσουν τόν Οἶκο τοῦ Κυρίου,  μέ τό καλύτερο τέμπλο, τίς καλύτερες ἁγιογραφίες τίς καλύτερες καρέκλες, τά καλύτερα στασίδια, τούς καλύτερους πολυελαίους, κ.λ.π., πολύ καλά, «ἁγίασον τούς ἀγαπῶντας τήν εὐπρέπειαν τοῦ Οἴκου Σου»· ὅμως, δέν φαίνεται  νά ἀσχολοῦνται μέ κάτι ἄλλο,  πού δέν χρειάζεται οὔτε κόπο, οὔτε χρῆμα, ἀλλά εἶναι πιό ἀναγκαῖο, πιό  ἐπεῖγον: μέ τήν κατανυκτική ἐπιτέλεση τῆς Θ. Λειτουργίας.  Ἆρα γε, γιατί;!

21 σχόλια:

Εκκλησιαστικός είπε...

πρώτο φορά γράφω σχόλιο, αλλά το θέμα με καίει, στην ενορία μου γίνεται χαμός από τα παιδια, τρέχουνε, κάνουν τούμπες, παιδική χαρά και οι μανάδες τα βλέπουν και δεν κάνουν κάτι, δεν βλέπουν ὀτι ενοχλούν τους υπόλοιπους;

Ανώνυμος είπε...

Πολύ σωστά τα λέει ο Πάτερ. Την ώρα της Θείας Λειτουργίας πρέπει να υπάρχει απόλυτη ησυχία και τάξη. Δεν είναι παιδική χαρά ο ναός ούτε χώρος κοινωνικοποίησης μικρών παιδιών. Αν τα παιδιά είναι υπερδραστήρια και δε μπορούν να σταθούν, φωνάζουν κλπ πολύ απλά οι γονείς να πηγαίνουν έξω. Όταν ηρεμούν ας ξαναμπαίνουν μέσα. Επίσης υπάρχει η κακή τάση όταν υπάρχουν οικογένειες με παιδιά με την δικαιολογία ότι πάει μάζι και η μάνα, να έρχονται πολλές μανάδες στο χώρο των αντρών δημιουργώντας ένα κακό κλίμα. Ας σεβαστούν το γεγονός οι κυρίες μανάδες ότι οι πατεράδες δεν πάνε αριστερά στις γυναίκες και ας κάνουν και αυτές το ίδιο.

Ανώνυμος είπε...

Σωστός και εδώ ο πατήρ

Ανώνυμος είπε...

Χαίρομαι που έρχονται παιδιά στην ενορία μου κι ας φωνάζουν. Μπορείτε να διανοηθείτε ότι στο σχολείο, σε μια τάξη 27 παιδιών, μόνο τα δύο εκκλησιάζονται κάθε Κυριακή; Στατιστικά, αυτό βλέπω από το σχολείο μου.
Τα υπόλοιπα πηγαίνουν δύο με τρεις φορές το χρόνο στην εκκλησία και μόνο προς το τέλος για να κοινωνήσουν.
Μπράβο, λοιπόν στις μητέρες που τα οδηγούν στην εκκλησία.
Δεν δικαιολογώ σε καμία περίπτωση αυτές που απλά αφήνουν τα παιδιά τους ελεύθερα να φωνάζουν. Υπάρχουν, όμως και μητέρες που τα φέρνουν αρκετά νωρίς κάθε Κυριακή, ακόμα και καθημερινά στις παρακλήσεις του Δεκαπενταύγουστου κι ας χάνουν το μπάνιο τους. Υπάρχουν φορές που τα παιδάκια αυτά είναι ανήσυχα. Κάνουν ότι μπορούν οι περισσότερες. Σκεφτείτε ότι έχουν να ηρεμήσουν ένα παιδί, δεν χρειάζεται να ακούν και τα σχόλιά μας. Αρκετή ντροπή νιώθουν εκείνη τη στιγμή. Νομίζετε ότι δεν ξέρουν ότι αναστατώνονται όλοι;
Κι αν κάποια πηγαίνει να καθήσει με τον άντρα της, τις περισσότερες φορές αφορά πολύτεκνες οικογένειες που το μικρότερο παιδί, μπορεί να ζητήσει μία την αγκαλιά του μπαμπά και μία της μαμάς. Δεν είναι καλύτερα να βρίσκονται μαζί, από το να πηγαινοέρχονται;
Είμαι κι εγώ πολύτεκνη με παιδιά φοιτητές και στα δικά μου χρόνια, τα πράγματα ήταν πολύ αυστηρά. Πάντα πήγαινα με άγχος στην εκκλησία γιατί δεν ήθελα με τίποτα να ενοχλήσω.
Τώρα, χαίρομαι που οι ιερείς και ο κόσμος είναι πιο συγκαταβατικός. Στο κάτω κάτω, τα περισσότερα παιδάκια ηρεμούν αμέσως.
Σκεφτείτε, μάλιστα και τις μητέρες που τα μεγαλώνουν χωρίς βοήθεια και θα καταλάβετε τι υπερπροσπάθεια κάνουν αυτές οι μητέρες. Και δεν εννοώ μόνο τη βοήθεια από τους γονείς. Υπάρχουν και σύζυγοι που δεν ακολουθούν τις Κυριακές. Ας μην είμαστε πολύ αυστηροί. Οι εκκλησίες αδειάζουν. Δεν το βλέπετε;

Ανώνυμος είπε...

Ο π. Βασίλειος δεν λέει να μην έρχονται τα παιδιά στην εκκλησία, και κανένας Ιερέας δεν λέει αυτό το πράγμα στην εκκλησία θέλουμε όλοι ησυχία, ο Αγιος Γερβάσιος ήταν πολύ αυστηρός στο να κάνουν ησυχια τα παιδιά στις εκκλησίες και τότε στην εποχή του οι εκκλησίες γεμιζαν απο παιδιά.

Ανώνυμος είπε...

Πατέρα Βασίλειε,
εκτιμούμε την ανησυχία σας, όμως επιτρέψτε μου να παρατηρήσω ότι η προσέγγισή σας παρέλκει των όσων η Εκκλησία του Χριστού ευαγγελίζεται.
Προφανώς και δεν συμφωνούμε με τη συμπεριφορά της εκδίωξης παιδιών και γονέων από την εκκλησία επειδή τα παιδιά κάνουν φασαρία ή κλαίνε. Ο οίκος του Θεού πρέπει να είναι ένας χώρος φιλόξενος για όλους, ανεξαρτήτως ηλικίας. Για εμάς τους ενηλίκους είναι αυτονόητο πως η Θ. Λειτουργία είναι ιερή καί απαιτεί σεβασμό και τάξη. Όμως, τα παιδιά δεν έρχονται στην εκκλησία για να μας τρομάξουν ή να μας ενοχλήσουν, αλλά για να τα πλησιάσουμε με αγάπη, όπως μας δίδαξε ο Χριστός: «ἄφετε τά παιδιά ἔλθειν πρός με»... δεν θα σας υπενθυμίσω τα λόγια του μεγάλου Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου διότι θα βρείτε μυρίους λόγους να κολλήσετε εναντίον αυτών των λόγων που άγγιξαν και αγγίζουν ακόμα και σήμερα καρδιές. Η αυστηρότητα και η απόρριψη δεν θα τα βοηθήσουν να κατανοήσουν τη σπουδαιότητα του ναού, όπως κάνετε εσείς και οι ακόλουθοί σας για να υπάρχει δήθεν ησυχία την ώρα που κηρύττετε (γνωρίζετε άλλωστε καλύτερα από όλους ότι ως συγγραφέας τα καταφέρνετε καλύτερα από ότι ως κήρυκας). Αντίθετα, η ευγένεια, η κατανόηση και η αγάπη προς τα παιδιά είναι το κλειδί για τη σωστή καθοδήγησή τους. Σίγουρα, όλοι μας πρέπει να μάθουμε να σεβόμαστε τον χώρο του Θεού, μικροί και μεγάλοι (αναρωτιέμαι σας έχει ποτέ απασχολήσει πως νοιώθουν τόσο τα παιδιά όσο και οι γονείς όταν η συμπεριφορά σας δεν ταιριάζει με την ιερότητα του χώρου που υπηρετείτε; Και ακόμα περισσότερο πόσους έχετε σκανδαλίσει με αυτή; ).
Ας είμαστε πιο επιεικείς και δίκαιοι, δείχνοντας με το παράδειγμά μας τον σωστό δρόμο, χωρίς να ξεχνάμε ότι η εκκλησία είναι το σπίτι όλων μας, και ιδιαίτερα των παιδιών και όχι τόπος που φοβόμαστε μη μαγαριστεί από τα μωρά (διότι αυτά διαλέγει πάντα ο Θεός ινα τους σοφούς καταισχύνη).

Με εν Χριστώ εκτίμηση

Ανώνυμος είπε...

Η Εκκλησία δηλαδή ο ναός δεν είναι ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ.Ο νοών νοείτω. Ευχαριστώ.

Ανώνυμος είπε...

Οι γονείς που έχουν ταπεινό φρόνημα κατανοούν τις υποδείξεις του Ιερέα. Όποιος θέλει να ακούσει ακούει. Για κάποιους, όπως τον παρόντα σχολιαστή, το κήρυγμα του π. Βασιλείου άλλαξε όλη του τη ζωή. Δόξα τω Θεώ!

nekbook είπε...

Προς 28 Αυγούστου-9.13μ.μ Μου τηλεφώνησε κάποιος να διαβάσω αυτό το άρθρο και τα σχόλια. Διαπίστωσα μόνο στο δικό σας σχόλιο ένας μίσος και κακία προςτον πατέρα Βασίλειο και τους ακολούθους του.Αυτά που γράφετε και όπως τα γράφετε έχετε σκανδαλίσει πάρα πολλούς. Ο Θεός να μας ελεήσει.

Ανώνυμος είπε...

Ομιλούσα κάποτε στον Άγιο Ανδρέα των Κάτω Πατησίων. Και μια μάνα είχε ένα μωρό που έκλαιγε και την έδιωξαν οι άλλοι, έξω από την Εκκλησία. Αυτή βγήκε και πήγε με το μωρό στην αγκαλιά κάτω στην πόρτα και κρατούσε το παιδί έξω και είχε κρεμάσει το κεφάλι της από μέσα την πόρτα, να συνεχίσει να ακούει. Συγκινητικό πράγμα να το βλέπεις αυτό.
Και της φώναξα και της έκανα νόημα, να έρθει μέσα. Και λέγω:
– Αφήστε την κοπέλα να μείνει με το παιδί εδώ, διαφορετικά θα φύγω.
Και το παιδί σταμάτησε να κλαίει! Και τους ανέπτυξα όλο αυτό που πρέπει να γίνεται στην προκειμένη περίπτωση.
Αυτό τούτο μου συνέβη μια άλλη φορά που ομιλούσα στην Αγία Φιλοθέη.
Όταν βγήκα και ομιλούσα από του άμβωνος, μπροστά στο Ιερό ήταν μία μητέρα, η οποία έκλαιγε το παιδάκι της στην αγκαλιά και να δημιουργεί μία κατάσταση.
Εγώ κατάλαβα ότι ο Διάβολος μπήκε, γιατί δεν έκλαιγε στην όλη ακολουθία. Άρχισε να κλαίει από τη στιγμή που βγήκα να ομιλήσω. Άρα είναι του μάστορα δουλειά. Είναι του αλλουνού δουλειά.
Άρχισαν οι γύρω Χριστιανές να την διώξουν:
– Έξω, έξω!
– Δεν θα φύγει το παιδί, τους είπα, ούτε η μητέρα. Εάν φύγει το παιδί με την μητέρα έξω, εγώ θα κατέβω από τον άμβωνα και θα είναι στο λαιμό σας το κρίμα (η αμαρτία). Ξέρετε, ότι ο Σατανάς τσιμπάει το παιδί για να κλάψει και να βγάλει η μάνα έξω το μωρό της; Το ξέρετε ή δεν το ξέρετε;
Και απευθυνόμενος στο παιδί, λέω:
– Εν ονόματι Ιησού Χριστού, ο Σατανάς να αφήσει το παιδί.
Το παιδί τότε σταμάτησε αμέσως να κλαίει, ησύχασε και ηρέμησε! Δεν είχα άλλο κήρυγμα να κάνω, καλύτερο από αυτό…
Πολλά πράγματα πρέπει να έχει υπόψιν του ο άνθρωπος όταν Εκκλησιάζεται. Δεν είναι αρκετό να πάει στην Εκκλησία. Θα τον ξεσηκώσει ο Διάβολος από εκεί να τον διώξει ή να πει: «ανάθεμα την ώρα που ήρθα εδώ» ή θα αμαρτήσει, θξα κολαστεί όπως λέμε, εξαιτίας δήθεν κάποιου άλλου.
Πρέπει να είναι πολύ γερός ο άνθρωπος που θα πάει στην Εκκλησία. Διότι μέσα στην Εκκλησία δεν υπάρχουνε Χριστιανοί. Όπως σε ένα νοσοκομείο δεν υπάρχουν υγιείς. Άρρωστοι υπάρχουνε. Άλλοι βαριά και άλλοι ελαφρότερα.
Έτσι θα σκεφτείς… Θα ακούσεις λοιπόν το ροχαλητό του, θα ακούσεις το «ωχ» του, θα ακούσεις χίλια δύο πράγματα και είσαι υποχρεωμένος να τα ανεχτείς. Και εσύ άρρωστος πας εκεί πέρα να θεραπευτείς.
Εμείς δεν φεύγουμε έτσι οπλισμένοι για την Εκκλησία. Ο Σατανάς θα βάλει ένα δίπλα σου που θα μουρμουρίζει.
Θα λέει «Άγιος ο Θεός» ο ψάλτης, θα το λέει και αυτός και θα το λέει παραφωνία. Θα λέει μέσα τις ευχές ο παπάς, θα τις λέει και αυτή και θα τα λέει αντίθετα κ.λπ. και σε εκνευρίζει…
Δεν σε αφήνει ο Διάβολος, γιατί θέλει να σε ανακατέψει, να σε πάρει το νου και να σε εκνευρίσει.
Και κατά συνέπεια πρέπει να είσαι οπλισμένος με υπομονή και πρακτικότητα. Θα φύγεις, θα πας πιο πέρα, θα βρεις ένα μέρος, που θα σε εξασφαλίζει ησυχία.
Εμείς λόγω άγνοιας, δεν γνωρίζουμε ότι ο διάβολος πειράζει κάθε πιστό μέσα στην Εκκλησία, με διάφορους τρόπους. Διότι όλοι οι διάβολοι, είναι συγκεντρωμένοι μόνο στην Ορθόδοξη Εκκλησία, πουθενά αλλού.
Ούτε στους παπικούς, ούτε στους προτεστάντες δεν θα δεις στις ”εκκλησίες” τους να κοιμούνται και να χασμουριούνται άνθρωποι.
Αυτό συμβαίνει μόνο στην Ορθόδοξη Εκκλησία, διότι ο δαίμονας γνωρίζει που βρίσκεται η αλήθεια και βάλλει μόνο τον Ορθόδοξο πιστό.

Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυκας (1916 – 1982)

Ανώνυμος είπε...

Ἀλλ᾽ ἡ φωνὴ τοῦ βρέφους ἦτο λιγεῖα, καὶ ἠκούσθη εὐκρινῶς ἐκεῖ γύρω, καὶ ὁ Γιαμπὴς ὁ ἐπίτροπος δὲν ἠγάπα ν᾽ ἀκούῃ θορύβους. Εἰς ὅλας τὰς νυκτερινὰς ἀκολουθίας τῶν Παθῶν πολλάκις εἶχε περιέλθει τὰς πυκνὰς τῶν γυναικῶν τάξεις διὰ νὰ ἐπιπλήξῃ πτωχήν τινα μητέρα τοῦ λαοῦ, διότι εἶχε κλαυθμυρίσει τὸ τεκνίον της. Ὁ ἴδιος ἔτρεξε καὶ τώρα νὰ ἐπιτιμήσῃ καὶ αὐτὴν τὴν πτωχὴν μητέρα διὰ τοὺς ἀκάκους ψελλισμοὺς τοῦ βρέφους της.

Τότε ἡ Χριστίνα ἡ Δασκάλα, ἥτις ἵστατο ὀλίγον παρέκει, ὀπίσω ἀπὸ τὸν τελευταῖον κίονα, κολλητὰ μὲ τὸν τοῖχον, σύρριζα εἰς τὴν γωνίαν, ἐσκέφθη ἀκουσίως της ―καὶ τὸ ἐσκέφθη ὄχι ὡς δασκάλα, ἀλλ᾽ ὡς ἀμαθὴς καὶ ἀνόητος γυνὴ ὁποὺ ἦτον― ὅτι, καθὼς αὐτὴ ἐνόμιζε, κανείς, ἂς εἶναι καὶ ἐπίτροπος ναοῦ, δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ ἐπιπλήξῃ πτωχὴν νεαρὰν μητέρα διὰ τοὺς κλαυθμυρισμοὺς τοῦ βρέφους της, καθὼς δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ τὴν ἀποκλείσῃ τοῦ ναοῦ διότι ἔχει βρέφος θηλάζον. Καθημερινῶς δὲν μεταδίδουν τὴν θείαν κοινωνίαν εἰς νήπια κλαίοντα; Καὶ πρέπει νὰ τὰ ἀποκλείσουν τῆς θείας μεταλήψεως διότι κλαίουν; Ἕως πότε ὅλη ἡ αὐστηρότης τῶν «ἁρμοδίων» θὰ διεκδικῆται καὶ θὰ ξεθυμαίνῃ μόνον εἰς βάρος τῶν πτωχῶν καὶ τῶν ταπεινῶν;

Ἐκ τοῦ μικροῦ τούτου περιστατικοῦ, ἡ Χριστίνα ἔλαβεν ἀφορμὴν νὰ ἐνθυμηθῇ ὅτι πρὸ χρόνων, μίαν νύκτα, κατὰ τὴν ὕψωσιν τοῦ Σταυροῦ, ὅταν ἐπῆγε νὰ ἐκκλησιασθῇ εἰς τὸν ναΐσκον τοῦ Ἁγίου Ἐλισσαίου, παρὰ τὴν Πύλην τῆς Ἀγορᾶς, ἐνῷ ὁ ἀναγνώστης ἔλεγε τὸν Ἀπόστολον, ὅταν ἀπήγγειλε τὰς λέξεις «τὰ μωρὰ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεός», αἴφνης, κατὰ θαυμασίαν σύμπτωσιν, ἀπὸ τὸν γυναικωνίτην ἓν βρέφος ἤρχισε νὰ ψελλίζῃ μεγαλοφώνως, ἁμιλλώμενον πρὸς τὴν φωνὴν τοῦ ἀναγνώστου. Καὶ ὁποίαν γλυκύτητα εἶχε τὸ παιδικὸν ἐκεῖνο κελάδημα! Τόσον ὡραῖον πρέπει νὰ ἦτο τὸ Ὡσαννὰ τὸ ὁποῖον ἔψαλλον τὸ πάλαι οἱ παῖδες τῶν Ἑβραίων πρὸς τὸν ἐρχόμενον Λυτρωτήν. «Ἐκ στόματος νηπίων καὶ θηλαζόντων κατηρτίσω αἶνον, ἕνεκα τῶν ἐχθρῶν σου, τοῦ καταλῦσαι ἐχθρὸν καὶ ἐκδικητήν.»

Τοιαῦτα ἀνελογίζετο ἡ Χριστίνα, σκεπτομένη ὅτι καμμία μήτηρ δὲν θὰ ἦτο τόσον ἀφιλότιμος ὥστε νὰ μὴ στενοχωρῆται, καὶ νὰ μὴ σπεύδῃ νὰ κατασιγάσῃ τὸ βρέφος της, καὶ νὰ μὴ παρακαλῇ ν᾽ ἀνοιχθῇ πλησίον της εἰς τὸν τοῖχον, διὰ θαύματος, θύρα, διὰ νὰ ἐξέλθῃ τὸ ταχύτερον. Περιτταὶ δὲ ἦσαν αἱ νουθεσίαι τοῦ ἐπιτρόπου, πρόσθετον προκαλοῦσαι θόρυβον, καὶ ἀφοῦ πρὸς βρέφος θηλάζον ὅλα τὰ συνήθη μέσα τῆς πειθοῦς εἶναι ἀνίσχυρα, μόνη δὲ ἡ μήτηρ εἶναι κάτοχος ἄλλων μέσων πειθοῦς, τὴν χρῆσιν τῶν ὁποίων περιττὸν νὰ ἔλθῃ τρίτος τις διὰ νὰ τῆς ὑπενθυμίσῃ. Κ᾽ ἔπειτα λέγουν ὅτι οἱ ἄνδρες ἔχουν περισσότερον μυαλὸ ἀπὸ τὰς γυναῖκας!

Οὕτω ἐφρόνει ἡ Χριστίνα. Ἀλλὰ τί νὰ εἴπῃ; Αὐτῆς δὲν τῆς ἔπεφτε λόγος.......

τα ειπε ολα ο κ. Αλέξανδρος πάτερ

Ανώνυμος είπε...

Θέλω να απαντήσω στον φίλο μου 28 Αυγούστου 9:13μμ. Κατ αρχάς με τα λεγόμενα σας φαίνεται ότι δεν γνωρίζεται τίποτα για τον χαρακτήρα του π. Βασιλειου ενος χαρισματικου Ιερέως. Κρίμα που δεν τον γνωριζεται διότι δεν θα γράφατε αυτά που γραφεται. Χαρισματικος οχι μονο σαν συγγραφέας αλλα και σαν Ιεροκυρηκας που με αυτό εχουν αλλάξει πολλοί άνθρωποι και ηλθαν κοντά στο Θεό. Θελω να σας ρωτησω οταν πάτε σε θέατρο γιατι σας λενε κλείστε τα κινητά και να κάνετε απολυτη ησυχια????? Πιο πολύ αξιζει το θεατρο απο την Λατρεία του Θεού που πρέπει να είμαστε με κλειστο το στομα μικροί και μεγαλοι???? Ο π. Βασίλειος δεν είπε ποτέ να μην έρχονται παιδιά στην Εκκλησία αντιθετως συγχαίρει τους γονείς γι αυτό. Οταν ομως τα παιδιά ξεσηκωνουν τον κόσμο και με τη νέα μοντέρνα εισαγωγη ( τα παιδιά αγόρια και κορίτσια φερνουν και παιχνίδια τους απο το σπίτι, τα αγορια κούρσες και φορτηγά και οι κοπέλες κουκλες)???? Εδω οι γονείς πρέπει να διαπεδαγωγησουν τα παιδιά τους. Παλιά σαν παιδιά δεν παίρναμε τίποτα και στην Εκκλησία καθομασταν σούζα και εαν ξεφευγαμε λιγακι οι χωριανοί μας ελεγχαν με αυστηρό υφος στο να κανουμε ησυχία. Γιατι;;;; δεν αναρρωτιεσται δεν μας αφησαν αυτες οι παρατηρήσεις ψυχολογικά...... Ενω σήμερα δεν τολμάς να πεις τίποτα;;;;????? Τελευταία διότι μπορούσα να γραψω παρα πολλά θα μεινω στο οτι ο π. Βασίλειος δεν εχει σκανδαλισει ποτέ και κανεναν με την σταση του, ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΗΝ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΒΙΟΤΗ ΤΟΥ ΜΑΣ ΚΆΝΕΙ ΝΑ ΕΝΤΕΙΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΌ ΜΑΣ ΑΓΩΝΑ ΧΩΡΙΣ ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΜΟ. Υ. Γ. Οποια πέτρα να σηκώσετε θα σας μιλήσει για την μεγάλη Ταπείνωση και Αγαπη που έχει σε καθε άνθρωπο. Είμαστε πολύ ευτυχισμένοι που τον εχουμε γνωρίσει, το αυτο σας ευχομαι ολόψυχα. Καλο σας απόγευμα.

Ανώνυμος είπε...

Κ. Αναστασιε θελω στο σχόλιο μου να μπει το ονοματεπώνυμο μου. Απάντηση μόλις τώρα στον 28 Αυγούστου 9:13 μμ. ΒΑΣΊΛΕΙΟΣ ΔΗΜ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ το όνομα μου. Σας ευχαριστώ πολύ.

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΔΗΜ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ είπε...

Κ. Αναστασιε θελω να μπει το ονοματεπώνυμο μου στην απάντηση στο 28 Αυγούστου 19:13 μ. μ. Σάς ευχαριστώ πολύ.

Ανώνυμος είπε...

ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΠΛΟ: ΠΡΈΠΕΙ Ή ΟΧΙ ΕΝ ΩΡΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΝΑ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ ΗΣΥΧΙΑ;

Θεόδωρος Μακάριος είπε...

Ησυχία ναι, όχι νεκρική σιγή.
Τα μωρά ψέλνουν και αυτά εκείνη την ώρα.

Ανώνυμος είπε...

Αξιότιμοι Κύριοι, ανώνυμοι και επώνυμοι,

Ήμουν βέβαιος πως τα αναφερόμενα δεν θα ήταν κατανοητά από όλους, παρά με ελάχιστες εξαιρέσεις, γι' αυτό το λόγο και δεν συνηθίζω να γράφω σχόλια σε άρθρα και φυσικά επιλέγω να διατηρώ την ανωνυμία μου.
Ποτέ δεν αναφέρθηκα σε παιδότοπους (και μάλιστα με κεφαλαία γράμματα), ιδιαίτερα σε σύγκριση με την Εκκλησία (με μικρά γράμματα). Επίσης μου προκαλεί απορία πώς γίνεται να συγχαίρουμε τους γονείς ενώ ταυτόχρονα επιπλήττουμε τα παιδιά για συμπεριφορές που είναι φυσιολογικές για την ηλικία τους, εκτός και αν συγχαίρουμε τους μεν αλλά όχι τους δε ή ακόμα χειρότερα αν πιστεύουμε ότι ο ρόλος του κληρικού (οποιουδήποτε βαθμού) είναι να καλωσορίζει, συγχαίρει, επιπλήττει και διάφορα άλλα από καινοφανή έως φαιδρά. Κατά την ταπεινή μου γνώμη τα παιδιά δεν χρειάζονται καμία επίπληξη (προσευχή από μέρους μας χρειάζονται), διότι όταν μαλώνεις κάποιον, δημιουργείται η επιθυμία αποφυγής του χώρου όπου ένιωσε ανεπιθύμητος.
Επιπλέον ποτέ δεν μπήκαμε στη διαδικασία να σχολιάσουμε τον βίο κανενός, διότι «τῷ ἰδίῳ κυρίῳ στῆκει ἢ πίπτει», και αυτό δεν μας αφορά, παρά μόνο αν βιώνουμε το Παύλειο τις ασθενεί καί εγώ ουκ ασθενώ κτλ.
Όσο για τον κύριο που διέκρινε μίσος και κακία, θα ήθελα απλώς να αναφέρω ότι ο καθένας βλέπει στους άλλους ό,τι του υπαγορεύει η καρδιά του. Εάν παρεξηγήθηκε, ζητώ συγγνώμη, καθώς δεν είχα καμία πρόθεση να κατηγορήσω κάποιον, πόσο μάλλον έναν ηλικιωμένο κληρικό που χρόνια αγωνίζεται στον αμπελώνα του Κυρίου, απλά και μόνο επειδή επισημάνθηκε ένα (συχνό ή όχι δεν έχει σημασία) γεγονός.
Περαιτέρω, σχετικά με το εάν κάποιος έχει αποκτήσει ψυχολογικά προβλήματα (φαντάζομαι δεν έκανε ποτέ τον κόπο να πάει σε κάποιον ειδικό και δεν εννοώ μόνο πνευματικό) ή αν τελικά βοηθήθηκε από αυστηρούς γονείς και γείτονες που ανακατεύονταν σε ζητήματα πέραν των αρμοδιοτήτων τους, μπορούμε να το καταλάβουμε εύκολα από το γεγονός ότι οι ναοί είναι κατάμεστοι από νέους ανθρώπους, τα παιδιά δηλαδή και τα εγγόνια των ανθρώπων που εννοεί και οι ναοί προφανώς ασφυκτικά γεμάτοι που γεννιέται η ανάγκη να δημιουργηθούν άμεσα και άλλοι. Αυτό, από μόνο του, λέει πολλά.
Κλείνοντας, προς τον κύριο που αναφέρθηκε σε θέατρο και κλειστά κινητά. Πρέπει να αναλογιστούμε ότι είναι αδιανόητο να συγκρίνουμε τη θεία λειτουργία, με άλλα λόγια την ένωση ουρανού και γης, με μια θεατρική παράσταση. Όσο για το κλείσιμο των κινητών τηλεφώνων προφανώς και είναι εκτός θέματος αλλά εντάξει μια που γράφουμε κάτι να πούμε και κάτι άσχετο. Ο λόγος ήταν για τα μικρά παιδιά και για το γεγονός ότι είναι άσχημο να τους μιλάμε με απότομο τρόπο προκειμένου να επιβληθεί η σιωπή τους ή και ακόμα χειρότερα (για τις φορές που έχει γίνει, διότι έχει γίνει δυστυχώς) για την εκδίωξη τους από την Εκκλησία λες και είναι το σπίτι ή το μοναστήρι του ομιλούντος και προσπαθεί να επιβάλλει τον κανόνα της σιωπής στους άλλους.
Δεν θα επανέλθω στο θέμα. Συγχωρέστε με για την εκτενή απάντηση.
Εύχομαι καλή χρονιά σε όλους με υγεία και ευλογία.
Με πολλούς ασπασμούς (φιλιά που θα έλεγε και ο οικουμενικός Παύλος) εν Χριστώ!

Γιάννης Ιωαννίδης είπε...

Eίναι γεγονός - ανθρώπινο- πως πολλοί πηγαίνουν στην Εκκλησία για να δουν κανέναν άνθρωπο, να χαζέψουν, να δουν λίγο παιδικό θέατρο. Η ζωή- ιδίως για τους μοναχικούς ηλικιωμένους- είναι σκληρή και οι διέξοδοι λίγες. Κατανόηση, λοιπόν, για τους ηλικιωμένους, κατανόηση για -τους ελάχιστους, ούτως ή άλλως- γονείς, που έρχονται υπερβολικά νωρίς, ως μη έδει (αντί για είκοσι μόνον λεπτά, που φθάνουν και περισσεύουν) στην Εκκλησία με ατιθάσευτα μικρά παιδιά, και μένει να δείξει κάποιος κατανόηση και γι'αυτούς που έρχονται στην Εκκλησία για κάτι ανώτερο.

Ανώνυμος είπε...

συμφωνω με το σχολιαστη που γράφει ότι το θέμα εἰναι αν χρειαζεται ησυχία στην εκκλησία όλα τα άλλα είναι προφάσεις

Ανώνυμος είπε...

Οι Ιερείς θα πρέπει να φροντίζουν για την κατάνυξη στη Θ. Λειτουργία αυτό είναι κεφαλαιώδες για τη Λειτουργία, και έχει δίκιο που ο π. Β, που το αναφέρει αλλά βλέπω κανένας σχολιαστής δεν το προσέχει

pransot είπε...

Ο βήχας συναχωμενου, η βαριά ανάσα ασθενούς, οι αναρθρες κραυγές ατόμου με αναπηρία, το κλάμα της μάνας που χαροπαλευει το παιδί της επιτρέπονται;
Μεσοτης χρειάζεται.
Η εκκλησία στην οποία γίνεται χαμός είναι το ίδιο προβληματική με αυτήν στην οποία δεν ακούγεται το παραμικρό καιολη τη διάρκεια. Σημαίνει ότι έχει αποβαλει τα ασθενεστερα μέλη της, σωματικά η πνευματικα