Ἡ ἔμψυχος σκηνή τοῦ Κυρίου - π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

Τά Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου
Λόγος εἰς τόν Ἀπόστολον

Ἡ ἔμψυχος σκηνή τοῦ Κυρίου

Τοῦ μακαριστοῦ

Ἀρχιμανδρίτου π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

Ἀρχιγραμματέως  Ἱεράς Συνόδου

τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου

 

 «Μετά δέ τό δεύτερον καταπέτασμα σκηνή ἡ λεγομένη ἅγια ἁγίων» (Ἑβρ.θ´3)

              Μεγάλη ἡ σημερινή ἡμέρα, ἀδελφοί μου, κατά τήν ὁποία οἱ Ὀρθόδοξοι ἑορτάζουμε μέ τρό­πο πανηγυρικό τήν εἴσοδο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτό­κου στό Ναό τοῦ Σολομῶντος.

Ἡ ἑορτή αὐτή, μᾶς ὑπενθυμίζει τήν ἀφιέ­ρωση τῆς Πάναγνης Κόρης τῆς Ναζαρέτ στό Ναό τοῦ Θεοῦ ἀπό τούς γονεῖς της, τόν Ἰωακείμ καί τήν Ἄννα. Ὁ Ἰωακείμ καί ἡ Ἄννα ἦταν ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, ἀνδρόγυνο εὐλογημένο καί ἀγαπη­μέ­νο. Δέν εἶχαν ὅμως παιδιά. Δοκιμασία σκληρή ἡ ὁποία ὅμως δέν ἐτάρασσε καθόλου τίς σχέσεις τῆς ἀγάπης καί τῆς ἀφοσίωσης τοῦ ἑνός πρός τόν ἄλλο. Δέν ἄφησαν τή γκρίνια νά δηλητηριάζει τή ζωή τους θεωρώντας ὁ ἕνας τόν ἄλλο ὑπεύθυνο τῆς ἀτεκνίας. Οὔτε μιλοῦσαν μέ λόγια πικρά ὁ ἕνας στόν ἄλλο. Ποτέ ὁ Ἰωακείμ δέν πίκρανε, δέν πρόσβαλε τήν Ἄννα μέ τό νά τήν ἀποκαλέσει στείρα, οὔτε ἡ Ἄννα ἔβαζε λογισμούς γιά τόν ἄν­δρα της, ὅπως ἄλλοτε ἡ Σάρρα γιά τόν Ἀβραάμ, ὅτι δηλαδή  ἡ βλάβη εἶναι στό δικό του ὀργανι­σμό καί ὄχι σ᾽ αὐτήν. Ὄχι! Εἴπαμε ζοῦσαν ἀγαπη­μένα μέ πίστη καί ἐλπίδα στό Θεό. Ταπεινά καί θερμά ἀλλά καί ἐπίμονα προσεύχονταν καί παρα­καλοῦ­σαν τόν Θεό νά σηκώσει τόν πειρασμό τους καί νά τούς δώσει τήν εὐλογία νά γίνουν γονεῖς.Τά χρόνια περνοῦσαν καί ἀπάντηση δέν ἔπαιρναν στό πρόβλημά τους. Μεγάλος ὁ πειρα­σμός. Δέν ἴσχυσε ὅμως νά κλονίσει τήν πίστη τους, νά τούς ἀπομακρύνει ἀπό τόν Θεό καί τή λατρεία στό Ναό τοῦ Σολομῶντος. Δέν μπόρεσε ὁ  πειρασμός αὐτός νά ψυχράνει τή μεταξύ τους ἀγάπη καί νά τούς χωρίσει, ἀλλ᾽ καί νά τούς ἐκ­τρέψει στόν κόσμο καί τήν κοσμική ζωή.

Ἀντί­θετα τούς ἔφερνε πιό κοντά ψυχικά τόν ἕνα στόν ἄλλο, τούς ἔδενε μεταξύ τους καί τούς ἔκαμνε νά ἐντείνουν ἀκόμη περισσότερο τίς προσευχές τους, μέχρι, πού στά γεράματά τους πλέον ἔγινε τό θαῦμα. Ἡ ἀγάπη τοῦς Θεοῦ βλέποντας τήν πίστη τους καί τήν ταπείνωσή τους, βλέποντας τήν ἀφοσίωση τοῦ ἑνός πρός τόν ἄλλο, ἔλυσε τήν ἀτεκνία τους καί τούς χάρισε ἕνα καί μονα­δικό παιδί, κορίτσι εὐλογημένο. Αὐτήν πού θά γινόταν ἡ γέφυρα πού θά ἕνωνε τή γῆ μέ τόν οὐρανό. Αὐτήν πού εἶναι τό ὑπόδειγμα καί τό καύχημα τοῦ γυναικείου κόσμου, αὐτήν πού θά ἔφερνε στόν κόσμο ὡς ἄνθρωπο τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, τήν Παναγία Παρθένο, τήν στοργική μητέρα ἡμῶν τῶν χριστιανῶν.

Ἐδῶ, ἀδελφοί μου, νά σταθοῦμε γιά λίγο καί νά διδαχθοῦμε ἀπό τό ἅγιο ζεῦγος τῶν Προ­πατόρων τοῦ Κυρίου μας, τοῦ Ἰωακείμ καί τῆς Ἄννας, πού τούς μνημονεύει ἡ Ἐκκλησία μας στήν ἀπόλυση κάθε ἱερῆς ἀκολουθίας της. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει αὐτή τήν εὐλογία καί τήν ἐξουσία ἀπό τόν Θεό νά δημιουργεῖ οἰκογένεια καί νά φέρνει νέους ἀνθρώπους στόν κόσμο. Βέβαια ὑπάρχουν καί οἱ ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι ἐλεύθερα καί ἀβίαστα νιώθοντας μέσα τους εἰδική κλήση ἀπό τόν Θεό κάμνουν αὐτή τή θυσία καί δέν δημιου­ργοῦν οἰκογένεια, ὄχι γιατί φοβοῦνται τά βάρη τοῦ γάμου ἤ διότι θέλουν νά ζοῦν ζωή ἀνέμελη ἴσως καί ἔκκλητη, ἀλλά κάμνουν αὐτή τή θυσία μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, γιά νά ἀφιερώσουν τόν ἑαυτό τους ὁλοκληρωτικά στόν Θεό. Στήν ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἀνθρώπου μέ τίς ἀτελείωτες προσευχές τους γιά ὅλο τόν κόσμο οἱ μοναχοί, μέ τίς ἱεραποστολικές τους προσπάθειες ἄλλοι πιστοί μέσα στόν κόσμο. Αὐτοί ὅμως εἶναι οἱ λίγοι. Οἱ περισσότεροι καλοῦνται νά δημιου­ρ­γήσουν τήν οἰκογένειά τους καί λαχταροῦν νά δοῦν ἀπογόνους, νά γεμίσει τό σπίτι ἀπό τίς τίς φωνές καί τά κλάματα τῶν παιδιῶν. Θέλουν καί λαχταροῦν νά γίνουν γονεῖς. Ὅμως ὁ Θεός κρίνει διαφορετικά γιά μικρότερο ἤ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα τῆς ζωῆς τους ἤ καί ἰσόβια κάποτε παρά τίς προσευχές, παρά τή βοήθεια τῆς ἰατρι­κῆς ἐπιστήμης, καί τό αἴτημα καί ὁ πόθος τους δέν πραγματοποιεῖται.

Τότε ἀδελδοί μου, πού ἔρχεται ἡ δοκιμασία καί ὁ σταυρός βαρύς ἀποτίθεται στούς ὤμους σας, μή ἀφήσεται τόν πειρασμό νά ψυχράνει τίς καρδιές σας. Μή φέρεστε σκληρά καί ὑποτιμητικά ὁ ἕνας στόν ἄλλο. Μή πικραίνετε ὁ ἕνας τόν ἄλλο. Τότε περισσότερο νά ἀγαπᾶτε ὁ ἕνας τόν ἄλλο, νά προσεύχεσθε, νά στηρίζετε ὁ ἕνας τόν ἄλλο, κυρίως ἐκεῖνος πού βρίσκεται ἀπό τούς γιατρούς ὑγιής, νά ἀγκαλλιάζει μέ στοργή καί κατανόηση τόν ἄλλο, νά τόν στηρίζει. Μήν ἀφήνετε τόν πειρασμό τῆς μειονεξίας, τῆς ἐπι­θε­τικότητας νά κάμνει μουντό τόν οὐρανό τῆς ψυ­χῆς σας. Ἐμπιστευθεῖτε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Πρῶτος καί κύριος σκοπός τοῦ γάμου εἶναι ὁ καταρτισμός, ἡ ἐν Χριστῷ ὁλοκλήρωση τῶν συζύγων, ἡ εἴσοδός τους στόν Παράδεισο τοῦ Θεοῦ. Τά ἄλλα εἶναι δεύτερα καί τρίτα στή σειρά. Δέν θά σᾶς ζητήσει εὐθύνη ὁ Θεός γιά κάτι πού δέν εἶσθε ὑπεύθυνοι ἐσεῖς. Θά ζητήσει ὅμως εὐθύνη, ἄν ἔδινε παιδιά καί τά ἀποφεύγατε ἤ τά ρίχνατε στά σκουπίδια πρίν δοῦν τό φῶς τῆς ἡμέρας.

Ὅταν λοιπόν ἡ εὐλογημένη Ἄννα ἀπογα­λάκτισε τήν Μαρία στήν ἡλικία τῶν τριῶν χρό­νων, τήν πῆρε μαζί μέ τόν Ἰωακείμ καί ἀνέβηκαν στά Ἱεροσόλυμα νά ἐκπληρώσουν τό τάμα τους. Νά τήν ἀφιερώσουν στό Θεό. Τήν παρέλαβε τότε τριετές νήπιο τήν Παναγία μας ὁ ἱερέας Ζαχαρίας, ὁ πατέρας τοῦ Προδρόμου καί τήν εἰσήγαγε στά Ἅγια τῶν Ἁγίων τοῦ Ναοῦ. Γι᾽ αὐτό καί τό ἀπο­στολικό ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας κάμνει σύγκριση τῆς πρώτης σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου καί τῆς Ὑπε­ραγίας Θεοτόκου.

Καί τώρα νά προχωρήσουμε στήν ἐξήγηση τῶν συμβολισμῶν τοῦ ἀποστολικοῦ ἀναγνώ­σμα­τος.

••••••

« Μετά δέ τό δεύτερον καταπέτασμα σκηνή ἡ λεγομένη ἅγια ἁγίων »

                Οἱ Ἅγιοι Πατέρες καί οἱ ἱεροί ὑμνογράφοι εἴπαμε, συγκρίνουν τήν Παναγία μας μέ τή Σκηνή τοῦ Μαρτυρίου. Ὅταν λέμε Σκηνή τοῦ Ματυρίου ἐννοοῦμε τόν μεγάλο φορητό ναό, πού εἶχε κα­τασκευάσει ὁ Μωσϋσῆς στήν ἔρημο μέ ἐντολή τοῦ Θεοῦ, ὅπου οἱ Ἰσραηλῖτες πρόσφεραν τή λα­τρεία τους στόν ἀληθινό Θεό. Λένε, λοιπόν, ὅτι ἡ Σκηνή ἦταν τύπος, σκιά καί σύμβολο τῆς Πανα­γίας μας, ἐνῶ ἡ Θεοτόκος εἶναι ἡ πραγματι­κότητα τήν ὁποία συμβόλιζε καί προεικόνιζε ἡ ἀρχαία ἐκείνη σκηνή.

               Μέσα στή Σκηνή τοῦ Μαρτυρίου, ὅπως μᾶς λέει ὁ Ἀπόστολος ὑπῆρχε ἡ κιβωτός τῆς Διαθή­κης, πού περιεῖχε τίς δυό θεοχάρακτες πλάκες μέ τίς δέκα ἐντολές. Ἡ Παναγία ὅμως ἐβάστασε ὄχι ἁπλῶς τούς λόγους, τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, ἀλλά τόν ἴδιο τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, τόν Νομοδότη.

               Ἡ σκηνή ἀκόμη περιεῖχε τή στάμνα πού φυλασσόταν μέσα της τό μάννα μέ τό ὁποῖο ἔ­τρεφε τό λαό στήν ἔρημο γιά σαράντα χρόνια ὁ Θεός. Ἡ Παναγίας μας ὅμως, λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάν­νης ὁ Δαμασκηνός καί ὁ Ἅγιος Γερμανός Πα­τριά­ρχης Κων/λεως, περιέλαβε κατά θαυμαστό τρόπο ἐντός της «τό γλυκύτατον οὐράνιον μάν­να», τήν τροφή τοῦ παντός κόσμου, τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό.

               Ἀκόμη ἡ Σκηνή περιεῖχε τήν ράβδο τοῦ Ἀαρών πού βλάστησε κατά τρόπο θαυμαστό καί ἐβεβαίωσε τούς Ἰσραηλῖτες ὅτι ὁ Θεός τήν ἱερω­σύνη τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης τήν δίνει στόν Ἀαρών καί τήν φυλή του. Ἡ Παναγία μας ὅμως, τονίζει πάλι ὁ Δαμασκηνός καί ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης εἶναι «ἡ ἀειθαλής ράβδος», ἀπό τήν ὁποία «ἀνε­βλάστησε ὁ ἀγεώργητος καρπός σω­ματικῶς» καί φάνηκε σάν ἄλλο ἄνθος ὁ Χριστός πού μᾶς χαρίζει δύναμη στόν ἀγώνα κατά τῆς ἁμαρτίας.

               Ἀνάλογες συγκρίσεις κάμνουν οἱ Πατέρες καί γιά τό θυμιατήριο, τήν τράπεζα, τήν ἐπτά­φωτη λυχνία πού ὑπῆρχαν στή  Σκηνή τοῦ Μαρ­τυρίου.

               Νά δοῦμε τώρα τί ἔχουν νά μᾶς ποῦν ὅλα αὐτά, σ᾽ ἐμᾶς τούς χριστιανούς τοῦ 21ου αἰώνα.

               Εἴπαμε πώς ἡ Παναγία μας σύμφωνα μέ τούς Πατέρες καί τούς ἱερούς ὑμνογράφους εἶναι ἔμψυχη σκηνή τοῦ Θεοῦ. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἔχουμε μεσίτρια πρός τόν Κύριο καί Θεό μας δυνατή. Ἔχουμε μητέρα μας πνευματική τήν Μητέρα Του στήν ὁποία μποροῦμε μέ πίστη νά καταφεύγουμε, νά τῆς λέμε τόν πόνο μας καί νά ζητοῦμε τή βοήθειά της. Κι ἐκείνη σάν στοργική μητέρα θά ὁδηγεῖ τίς προσευχές μας στόν Υἱό καί Θεό της καί μέ τήν παρρησία πού τῆς χαρίζει ἡ μητρική της ἰδιότητα θά κερδίζει τή μάχη καί θά μᾶς ἔρχεται βοηθός καί συμπαραστάτης, θά σκουπίζει τά δάκρυα, θά σπογγίζει τόν ἱδρρώτα τῆς ἀγωνίας μας καί θά φέρνει τή γαλήνη καί τήν ἐλπίδα στήν ψυχή μας.

               Ἀκόμη σημαίνει πώς τόν Κύριό μας, τόν Ὁ­ποῖο Ἐκείνη κατά τρόπο μοναδικό ἐβάστασε στά σπλάγχνα καί στήν ἀγκάλη της, μποροῦμε νά τόν κρατήσουμε κι ἐμεῖς μέσα μας μέ τά ἱερά Μυστή­ρια τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἰδιαίτερα μέ τό Μυστή­ριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ἡ στάμνα τῆς Σκηνῆς εἶχε μέσα τό μάννα. Ὁ Χριστός μας εἶναι τό οὐρά­νιο μάννα. Καί μᾶς δίνει ὁ ἴδιος τήν δυνατότητα νά τόν λαμβάνουμε μέσα μας κάθε φορά πού προσερχόμαστε μέ πίστη καί ἑτοιμασμένοι στό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας.

••••

« Μετά δέ τό δεύτερον καταπέτασμα σκηνή ἡ λεγομένη ἅγια ἁγίων »

               Δῶρο τιμιώτατο τοῦ οὐρανοῦ πρός τήν γῆ μας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι ἡ Παναγία μας. Εἶναι ἐκείνη πού ἔγινε ἡ «κλῖμαξ», ἡ σκάλα διά τῆς ὁποίας κατέβηκε ὁ Θεός στή γῆ καί διά μέσου τῆς ὁποίας ἀνυψούμεθα ἐμεῖς στούς οὐρανούς. Ἐπειδή εἶναι ἄνθρωπος ἡ Παναγία μας καί μάλι­στα ἄνθρωπος πού γνώρισε πόνους καί θλίψεις, αἰσθάνεται τόν καθένα καί μᾶς συμπαρίσταται στίς δυσκολίες μας. Ἄς γονατίζουμε κι ἄς τήν παρακαλοῦμε γιά κάθε μας πρόβλημα, κι ἐκείνη μάνα στοργική θά δίνει παράκληση καί παρηγοριά στίς ψυχές μας.