ΣΤΗΝ ΑΠΟΔΡΟΜΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ Ο ΠΑΤΡΟ-ΚΟΣΜΑΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑ ΜΑΣ ! - Βασίλη Π. Καυκόπουλου

ΣΤΗΝ ΑΠΟΔΡΟΜΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ Ο ΠΑΤΡΟ-ΚΟΣΜΑΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑ ΜΑΣ !

Του Βασίλη Π. Καυκόπουλου

          Φίλες και Φίλοι,

οι καιροί ου μενετοί ! Καιροί, δύσκολοι από κάθε άποψη, δημιουργούν ολοένα και περισσότερο, μία δαιδαλώδη και λαβυρινθώδη κατάσταση, τόσο διαστρεβλωτική του ορθού τρόπου σκέψης, έτσι που δημοσιογραφικά θα μπορούσε να φέρη τον τίτλο τρικυμία εν κρανίω ! Σ’ αυτή την παγίδα – τρικυμία, δυστυχώς, λίγο ή πολύ έχομε πέσει όλοι μας … Κι αυτό είναι το τραγικό της όλης υπόθεσης^. κυρίως ημών των νεοελλήνων !

          Φίλες και Φίλοι, έχομε ένα θησαυρό, αληθινό θησαυρό εμείς οι νεοέλληνες : Την αγία Ορθοδοξία μας ! Την Ορθοδοξία, που δεν αποτελεί ένα άνευρο ιδεολόγημα, αλλά δοκιμασμένο αξιακό βίωμα, στάση ζωής μα και ουσία ζωής !

          Την αφορμή, για τούτο ’δω το άρθρο μάς την δίνει η καθημερινή – κυρίως πολιτική – πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα, τουλάχιστον, μέσα από την ασκουμένη εκπαιδευτική πολιτική της πατρίδας μας, που ενέχει μιαν άνευ προηγουμένου υποκρισία, βαφτισμένη σε μια δήθεν προοδευτικότητα, με «δημοκρατικό» μανδύα, με «εκσυγχρονισμένη» άποψη κ.τ.ό ..

          Φίλες και Φίλοι, σε λίγες ημέρες ανοίγουν τα σχολεία. Και ξανά το ίδιο τελετουργικό : Αγιασμοί, ομιλίες, πανηγυρισμοί κ.λπ. κι από πίσω πολλοί – αν όχι οι περισσότεροι – εκπαιδευτικοί να γελούν, να ειρωνεύωνται, να αποδομούν με την προσωπική τους στάση τον ορθόδοξο λόγο, έτσι όπως αυτός προκύπτει από τις ευχές και την ιερολογία του Αγιασμού. Στο ίδιο μήκος κύματος κι οι περισσότεροι Σύλλογοι Γονέων. Φρουφρού κι αρώματα ! Κι από την άλλη, έχεις κάποιους υπουργούς Παιδείας που, ενώ εμφανίζονται σαν ριζοσπάστες, το μόνο που … ριζοσπαστικοποιούν (!) είναι το πνευματικό σακάτεμα των παιδιών του λαού μας ! Έχομε, πια, μια ευνουχισμένη πνευματικά νεολαία …

          - Μα, είμαστε μια ανεκτική κοινωνία, μια πολυπολιτισμική κοινωνία, μια σύγχρονη κοινωνία κ.λπ.. – Καμμιά αντίρρηση. Τι σημαίνει αυτό; Ότι θα ξεχάσουμε όλη την πολιτισμική διαδρομή μας; Γιατί, άραγε – και ποιοί; - δεν θέλουν αυτό το γόνιμο πάντρεμα του προγονικού μας πλούτου με τη σύγχρονη πραγματικότητα;

          Φίλες και Φίλοι, μαζύ με ένα προσωπικό δώρο, που μου έστειλε προ ετών ο ηγέτης της Κουβανικής Επανάστασης Φιντέλ Κάστρο Ρουζ μού έγραφε:      

          «Ό,τι καλύτερο έχει να μας προσφέρει η κουλτούρα και η γνώση πρέπει να γίνει καθολικό και παγκόσμιο, η τέχνη, τα ήθη, τα έθιμα, η πίστη, συμπεριλαμβανομένων των διαλέκτων και της πιο μικρής κοινότητας, όλα καρποί του ταλέντου και της επίπονης δουλειάς κάθε λαού, πρέπει να διαφυλάσσονται όπως οι πιο πολύτιμοι θησαυροί της ανθρωπότητας». Αυτά τα λόγια, εξάλλου, συμπεριελαμβάνοντο και στην ομιλία του ταγματάρχη Fidel Castro Ruz, όταν τιμήθηκε με διάκριση Πρώτου Βαθμού, στην δημοκρατία της Ουκρανίας, την 16^η Ιουνίου 2000, ενώ τα ίδια αυτά λόγια έχουν γίνει το … σλόγκαν του Πανεπιστημίου Alma Mater της Αβάνας.      

          Ας είμαστε ειλικρινείς. Τα τελευταία, καμμιά σαρανταριά χρόνια, οι νεοέλληνες ζούμε με δανεική σκέψη. Φτερά στον άνεμο, πιθηκίζουμε, και, στην προσπάθειά μας να γίνουμε μοντέρνοι, δυτικοί άνθρωποι, έχομε πέσει σε μια παγίδα πολύ τρομακτική. Έτσι, για παράδειγμα, μπερδέψαμε την συμμετοχική μας λατρεία στο Θεό – την Εκκλησία δήλα δή – με την έννοια της Θρησκείας. Είναι άλλο η θρησκεία, όπως βιώνεται στη δύση και αλλού και άλλο η εκκλησία, που πραγματώνεται με βιωματική κίνηση και συμπεριφορική πρακτική στις ελληνικές κοινότητες. Η Εκκλησία πραγματοποιείται και φανερώνεται στην ευχαριστιακή σύναξη, δήλα δή σε μια αισθητή πράξη βρώσης και πόσης. Κοινωνούμε τη ζωή όχι θεωρητικά και ηθικολογικά. Οι ελληνικές κοινότητες της τουρκοκρατίας («των Ελλήνων οι κοινότητες» που τραγουδάει ο Σαββόπουλος) έδωσαν ένα συγκλονιστικό υπόδειγμα για το πώς αυτή η ευχαριστιακή αντίληψη της ζωής μπορεί να αρθρώσει τον σύνολο κοινωνικό, οικονομικό, ακόμα και πολιτικό βίο. Ακριβώς, γιατί η Ορθοδοξία μάς δίνει τη δυνατότητα να πιστεύωμε ακόμα σε εκείνο τον σοσιαλισμό (κοινωνικοποίηση μεταφράζεται ο όρος στα ελληνικά), που είναι ηθικό κατόρθωμα, κατόρθωμα ελευθερίας και αυθυπέρβασης και όχι αποτέλεσμα κρατικής βίας. Ξέρομε δε, ότι εκείνο που μας διαφοροποιεί από τον δυτικό χριστιανισμό – όπως σημειώνει ο Χρ. Γιανναράς – είναι η «θρησκειοποίησή» του (του δυτ. χριστ.). Από την άλλη, είναι γεγονός, ότι πολλοί μαρξιστές που προσεγγίζουν την Ορθοδοξία, βλέπουν καθαρά, ότι εδώ στην καθ’ ημάς Ανατολή ο χριστιανισμός (παρ’ όλα τα ιστορικά λάθη των χριστιανών) δεν έγινε ποτέ «θρησκεία», έμεινε πάντοτε Εκκλησία, ζωντανό λαϊκό σώμα, δυναμικό κοινωνικό γεγονός !

          Φίλες και Φίλοι, μ’ ενοχλούν πολύ τα … παραμορφωτικά γυαλιά που μας επιβάλλουν κάποιοι και που ελαφρά τη καρδία και με περισσή ευχαρίστηση και … χάρη φοράμε ! Γιατί δεν εξανιστάμεθα; Τι σχολείο φτιάξαμε; Τι σχολείο θέλουμε; Γιατί οι σημερινοί δάσκαλοι και καθηγητές δεν διδάσκουν ήθος; Τί είναι το ήθος; Τί σημαίνει σεβασμός; Τί είναι η αλληλοκατανόηση; Γιατί η νεολαία μας έχει αγριέψει; Γιατί οι σημερινοί νέοι δεν ασχολούνται και δεν παράγουν πολιτική; Γιατί αυτό το κρυφτούλι μεταξύ πολιτικής και πνευματικής ηγεσίας; Γιατί οι κυβερνήσεις μας κοροϊδεύουν (από πίσω) τους εκκλησιαστικούς μας ηγέτες; Αυτά και άλλα πρέπει να είναι τα ερωτήματα που πρέπει να απασχολήσουν τους σημερινούς έλληνες, γιατί βαδίζουμε σε απόκρημνα και δύσβατα μονοπάτια, μέσα σε άγρια σκοτάδια, όπου μόνο το Φως της Ζωής μπορεί να έλθη μόνον ως έλεος. Κάποιες αρθρογραφικές κορώνες έπειτα από Βούτσειες, Φίλειες (ή ακόμη και δεξιόστροφες ευσεβιστικές) δηλώσεις δεν είναι ικανές να φέρουν αποτέλεσμα. Χρειάζεται να εισαχθή πνεύμα στην πρακτική ζωή και, οπωσδήποτε, στην πολιτική. Ακριβώς, γιατί η φοβερότερη μορφή αθεΐας ή απανθρωπιάς σίγουρα δεν είναι αυτή που εμφανίζεται στον στρατευμένο και παράφορο αγώνα εναντίον της ιδέας του ίδιου του Θεού, αλλά εκείνη που εμφανίζεται στην αθεΐα της πρακτικής ζωής, στην αδιαφορία και την ψυχρότητα.        

          Τέλος, θα ήταν παράλειψη να μη σημειώσουμε το πάντα – και για το θέμα μας – επίκαιρο μήνυμα της πρόσφατης γιορτής του τρανού διδάχου του Γένους, του αγίου Κοσμά του Αιτωλού : Ότι δήλα δή, σήμερα, είναι αδήριτος ανάγκη να συμβή ένα τίναγμα, ένα νέο σάλπισμα συναγερμού της λαϊκής ψυχής. Πρέπει ο λαός να αναγεννηθή. Η σημερινή στασιμότητα είναι θανατηφόρα. Η σημερινή ασυνειδησία είναι απελπιστική. Ας αποχαιρετήσουμε το Καλοκαίρι με λιτρίδια μαβιά και με ηλιοτρόπια (Ελύτης) μέσα σε μια Πατρο-Κοσμική προβληματική, διαφορετικά θα μας δικάσουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας επ’ εσχάτη προδοσία !...

Αυτοί δε, που τόλμησαν να κατηγορήσουν τον Ισαπόστολο Κοσμά Αιτωλό ως ανθέλληνα, πρέπει να ντρέπωνται! Αυτοί δεν είναι Έλληνες και όπως σωστά είπε στο εμπνευσμένο κήρυγμά του στον πανηγυρίζοντα Ι. Ν. Αγ. Κοσμά Καμινίων, ο πανοσιολογιώτατος αρχιμ. π. Γερβάσιος Παρακεντές: «Ούτε τούς πιστεύουμε, ούτε τούς στηρίζουμε, ούτε τούς ακολουθούμε».