Οἱ Παδαῖοι!
Παρουσίαση ὑπό Ἀρχιμ. Βασιλείου
Μπακογιάννη
Οἱ Παδαῖοι ἦταν μιά ἄγρια ἰνδική φυλή (5ος αἰ. π.Χ). Σκότωνε τούς γέρους
γονεῖς της, καί ἔτρωγε τίς σάρκες τους. Ὁ συγγραφέας Μιχ.
Ζούβελος ,ἔχοντας αὐτό ὑπόψη του, δημοσίευσε (1993) τό ἄρθρο «Οἱ Παδαῖοι», ὅπου
μέ τρόπο ζωντανό περιέγραψε τήν ἐγκατάλειψη πού «γεύονται» οἱ γέροντες
γονεῖς ἀπό τά παιδιά τους. Παρουσίασε ἕνα γέρο πατέρα, καί μιά γριά
μητέρα, πού ἔφεραν παιδιά στόν κόσμο, τά μεγάλωσαν, τά ἀποκατέστησαν, καί τώρα,
στό τέλος τῆς ζωῆς τους, οἱ γέροι ἔμεναν δυό τους. Ἔγραφε:
«... Τό ἀπόγευμα ἄναβαν νωρίς τήν
τηλεόραση. Ὅ,τι εἶχε τό πρόγραμμα, καλό ἦταν. Παράθυρο στόν κόσμο. Ἀλλά, ἐκεῖνος
κάθε τόσο ἀναταραζόταν: «Τά παιδιά, νά εἶναι καλά τά παιδιά; Καιρό ἔχουν νά
τηλεφωνήσουν». Ἐκείνη τόν ἡσύχαζε. Ὅταν ἔπεφταν στό κρεβάτι, ἀκόμα καί μέ
κλειστά τά φῶτα, καταλάβαινε ὅτι δέν κοιμόταν. Στριφογύριζε καί ἀναστέναζε.
«Τά παιδιά, τί νά κάνουν τά παιδιά;». Ἀπαράλλαχτες κυλοῦσαν οἱ μέρες.
Κι ὅταν χτυποῦσε τό τηλέφωνο, ἔτρεχαν μαζί: «Τά παιδιά, τά παιδιά!».Κι ἕνα πρωί ἐκείνη δέν ξύπνησε. Ἔφυγε ἀθόρυβα, ὅπως ἀθόρυβα εἶχε ζήσει. Τώρα πιά ἔμεινε μόνος. Κανένας τούς δέν τόν δέχθηκε. Εἶχαν μικρά σπίτια! Οἱ γυναῖκες πρόβαλαν «βέτο». Καί μιά μέρα τόν πῆγαν σέ οἶκο εὐγηρίας! Τότε θυμήθηκε τούς Παδαίους!» (...)
Καί ὁ ἀρθρογράφος ὀρθῶς σχολίασε: «Οἱ σύγχρονοι Παδαῖοι δολοφονοῦν τήν ψυχή τῶν
γονιῶν τους. Δέν περισσεύει δωμάτιο. Ἡ σύζυγος φυλάει κάθε τρυφερότητα γιά τούς
δικούς της γονεῖς. Κι ὁ ἄνδρας ὑποτάσσεται.Ἕλληνες Παδαῖοι! Τίς φετινές γιορτές πάρτε τούς γονεῖς σας στό σπίτι τους· στό
σπίτι, πού φαίνεται, «δικό σας», λόγῳ «γονικῆς παροχῆς». Καί μήν τούς
ξαναφυλακίσετε μετά τίς γιορτές. Ἀφῆ-στε τους νά πεθάνουν κοντά σας. Μήν τούς
θυμη-θῆτε ἀργά, ὅταν τά δικά σας παιδιά θά σᾶς κλείσουν στό ἄσυλο. Θά εἶναι ἀργά
πιά γιά δάκρυα. Προφτάστε! Ὁ χρόνος κυλάει γρήγορα». («Ἐλεύθερος Τύπος». Ἀναδημοσίευση ἀπό
Λυχνία Νικοπόλεως. Ἀπρίλιος 1993).
Ἕνας γέρος ἔλεγε μέ κλάμα: «Ἕνας πατέρας μπόρεσε καί μεγάλωσε δέκα
παιδιά. Δέκα παιδιά δέν μποροῦν νά κοιτάξουν ἕναν πατέρα».
16 σχόλια:
Πολύ επίκαιρο το άρθρο του π.Βασιλειου!Ο πολιτισμός κάθε κοινωνίας φαίνεται από τη συμπεριφορά της απέναντι στους αδύναμους,ήτοι μικρά παιδια και γεροί,Δυστυχώς η κοινωνία μας μοιάζει στους ΠαδαιουςΗ γυναικεια δικτατορία στο μεγαλείο τηςΟ μπαμπάς και η μαμα μου ,όταν πρόκειται για τους γονείς της και ογεροςκαι γριά για τα πεθερικά!Κρίμα....δε θα βρούμε τρύπα να τρυπώσουμε με το παράδειγμα που δίνουμε στα παιδιά μας Ας ξυπνήσουμε!
Πάνε τα παλιά καλά χρόνια, όπου παππούδες και γιαγιάδες είχαν την ζέστη γωνιά τους ,στο τζάκι των παιδιών τους....
Το όλο άρθρο είναι μια πραγματικότητα, λέει αλήθειες που έπρεπε να μας ελέγξουν. Διότι διαλέξαμε να τους βάλουμε σε ευγηρείο τους γονείς αντί να τους προσέξουμε και όχι μόνο τους βάλουμε σε ευγηρείο αλλά και στο πιο φτηνό ώστε να παίρνουμε και από τις συντάξεις τους κάτι. Είμαστε ανάξιοι.
Όσο καλό και αν είναι ένα γηροκομείο δεν παύει να είναι γηροκομείο, αλλιώς νιώθει τη ζεστασιά ο πατέρας και η μάνα κοντά στα παιδιά του και αλλιώς σε ανθρώπους που πληρώνονται για να τους εξυπηρετούν. Μου έλεγε πρόσφατα μια φιλενάδα ότι πήγαν τη μητέρα της σε ένα γηροκομείο από τα καλά, αφού πληρώνουν ένα σωρό χρήματα έμαθαν υπογράφοντας ότι το γηροκομείο παίρνει και χρήματα από τον ΕΟΠΥΥ ζήτησαν να τους μειώσουν τα χρήματα αφού λαμβάνουν χρήματα και τους είπαν αν δεν σας αρέσει πάρτε τη να πάτε αλλού. Τα παιδία δίνουν τους γονείς σε ξένα χέρια που είναι μαχαίρια κατά το άσμα και στα γηροκομεία τους γδύνουν αφού είναι κερδοφόρες επιχειρήσεις. Ο γονείς δεν έχουν καμιά παρηγοριά από πουθενά. Ενώ βλέπουμε τις άθλιες συνθήκες που κρύβουν τα γηροκομεία ως Παδαίοι τους ξεφορτωνόμαστε. Την μάνα μου την κράτησα με άνοια και ευρωστίες 3 χρόνια στο σπίτι μου οι άλλοι μου έλεγαν να την πας σε ένα γηροκομείο αλλά δεν μπορούσα να το δεχτώ αυτό συνειδησιακά. Αυτή μου τα πρόσφερε όλα και εγώ να την πετάξω;;; ποτέ. Αιωνία της η μνήμη να έχω και έχω την ευχή της.
Στένεψαν τα σπίτια μας στένεψε η καρδιά μας στένεψε η αγάπη μας.
Υπάρχει καί η εξαίρεση στο εκατομμύριο.
Η σύζυγος έπεισε τον σύζυγό της,να επιστρέψουν από την Αθήνα στο χωριό του,για να μείνουν κοντά στους ανήμπορους πλέον, γονείς του καί πεθερικά της!!!
Παλιότερα αυτό... σήμερα ίσως απίθανο...
Να με βοηθά ο Θεός γιατί και εμένα τα παιδιά μου όπως πάει σε κάποιο γηροκομείο θα με πετάξουν. Δεν βρίσκουν χρόνο να με επισκεφθούν. Έχουν καφέδες, γυμναστήρια, εκδρομές κλπ για μένα ένα τηλέφωνο και αρκετό είναι. Το Πάσχα που πέρασε πήγαν εκδρομές και οι δύο οικογένειες των παιδιών μου και εγώ μοναχή μου. Να μου χαρίζει υγεία η Παναγία και μια και έξω όταν έλθει η ώρα μου.
Στο χωριό του π. Βασιλείου, μια μάνα είχε δεκαεπτά (17) παιδιά, γηροκομούσε και την πεθερά της, και η πεθερά της ήταν πολύ ευχαριστημένη και έδινε στη νύφη της ευχές, και η νύφη της έχει σήμερα εκατό εγγόνια και είκοσι δισέγγονα. Ένας ΑΓΡΙΝΙΩΤΗΣ.
Μόλις τώρα παρακολούθησα στην ελληνική τηλεόραση 1 την εκπομπή τα καλύτερά μας χρόνια που είχε ένα αφιέρωμα για τα γηροκομεία και για τους ανθρώπους τους οποίους πετάνε τα παιδιά τους στους χώρους αυτούς. Κατευθείαν ήρθε το μυαλό μου στο κείμενό σας αυτό πατέρα Βασίλειε Σας ευχαριστώ πάρα πολύ, διότι διδάχτηκα και από αυτά που γράψατε εσείς σε συνδυασμό με την εκπομπή την οποία παρακολούθησα μάλλον το σίριαλ, το οποίο παρακολούθησα. Διδάχθηκα. Οι γονείς είναι ανεκτίμητος θησαυρός. Το γνώριζα, αλλά μερικές φορές. Πρέπει να ακούς και να ξανακούς για να εμπεδώσεις απόψεις και αξίες. Την ευχή σας.
Το θέμα είναι σημαντικό. Ο τρόπος της ζωής μας σήμερα είναι εγωκεντρικός. Οι γονείς βοηθούν τα παιδιά και έτσι τα παιδιά δεν μπορούν να σκεφτούν πως θα έλθει η ώρα να βοηθήσουν τους γονείς. Οι εύκολες λύσεις είναι οι άλλοι να κοιτάζουν και όχι εμείς. Έτσι μας έμαθαν και να μην περιμένουν τίποτα. Οι οικογένεια ως θεσμός δεν υπάρχει στην κοινωνία αλλά στα λόγια.
Ο "πολιτισμός" μας, μεταξύ άλλων, χαρακτηρίζεται και από μια " λατρεία" της νεότητας. Το να γερνάς είναι κάπως ντροπή. Πριν χρόνια, ο τότε πρόεδρος Ρήγκαν είχε πει ότι οι ηλικιωμένοι είναι επιζήμιοι, καθώς με την πρόοδο και της ιστορικής ζουν πολλά χρόνια και επιβαρύνουν την κοινωνία ( συντάξεις, περίθαλψη κλπ).
Εκείνη την εποχή είχα γνωρίσει στις ΗΠΑ μια μεσήλικη κινέζα, που αν και χρόνια στην Αμερική δεν επεδίωξε να αποκτήσει την υπηκοότητα και διατηρούσε την κινεζική. Όταν τη ρώτησα, μου είπε ότι στα γεράματα σκοπεύετε να επιστρέψει στην Κίνα, γιατί εκεί σέβονται τους ηλικιωμένους, και αν έπαιρνε αμερικανική υπηκοότητα θα έπρεπε να αποποιηθεί την κινεζική.
Πέρα από την καλοπέραση που αποφεύγει κάθε κόπο, είναι θέμα πολιτισμού. Παληά, οι γεροντότεροι τύχαιναν σεβασμού και για την σοφία τους ( Γερουσία, δημογέροντες κλπ). Σήμερα είναι σοφοί ή ξεμωραμένοι;
Αυτή την κοινωνία την έχουν φτιάξει οι μεγαλύτεροι αυτοί οι οποίοι τώρα θα πάνε στα γηροκομεία ή στους κατ ευφημισμόν οίκους ευγηρίας. Αυτοί μαθαίνουν τα παιδιά τους να συμπεριφέρονται κατ αυτόν τον τρόπο, αφού κέντρο της ζωής τους είχαν βάλει να κάνουν τα παιδιά τους πρίγκιπες να δουλεύουν για τα παιδιά τους, να κοπιάζουν για τα παιδιά τους, να τα προσφέρουν όλα στα παιδιά τους και τίποτε για τον εαυτόν τους. Κατ αυτόν τον τρόπο η κοινωνία μας πλέον είναι μια κοινωνία η οποία δεν έχει καμία σχέση με την αλληλεγγύη. Όχι μονάχα μεταξύ των γειτόνων, αλλά ούτε μεταξύ και της οικογένειας, δεν υπάρχει οικογένεια. Δεν υπάρχουν γονείς, δεν υπάρχουν αδέλφια, υπάρχουμε μόνο εμείς και κανένας άλλος. Για όλα αυτά ευθύνονται όσοι καταφεύγουν στους οίκους ευγηρίας, επειδή έτσι έμαθαν τα παιδιά τους να ζουν και να σκέπτονται. Τα παιδιά λοιπόν βλέπουν τους γονείς σαν απορρίμματα, ας τους πετάξουμε σε έναν οίκο ευγηρίας ώστε να τους ξεφορτωθούμε να ανακυκλωθούν κατά σύγχρονο τρόπο.
Όλοι είστε φαρισαίοι και υποκριτές. Κανείς δεν έγραψε κάτι για τα παιδιά που έχουν υποφέρει από τους γονείς.
Κάποιος πολύ σοφά και σκωπτικά είχε πει το εξής: "Να προσέχεις και να στηρίζεις τα παιδιά σου, γιατί αυτά θα αποφασίσουν σε ποιό γηροκομείο θα σε πάνε σαν γεράσεις".
Επίκαιρο άρθρο του π. Βασιλειου. Θλιβομαι δυστυχώς για το που έχουμε φτάσει.... και η κατρακύλα συνεχίζεται. Θα καταθεσω ενα αληθινό γεγονός απο την οικογένειά μου που συνεβη λιγο πιο παλια.... οχι πολύ... Ο παππούς μου Βασίλειος, πατέρας της μητέρας μου, (πέθανε το 1983) ειχε εναν αδελφό τον Γρηγόρη ο οποίος πέθανε στο στρατό απο πνευμονία αφηνοντας ενα αγορι και ενα κορίτσι μικρά. Αμέσως ο παππούς μου τους πήρε σπίτι, τους ανέλαβε ο ίδιος σε ολα. Τα μεγάλωσε, το αγόρι πηγαινοντας μια Κυριακή για μπάνιο με τα παιδιά του χωριού πνίγηκε στον ποταμο Αχελώο 18 ετων.... Μεγάλη μαχαιριά..... Την κοπέλα την πάντρεψε εκανε 3 αγόρια και όλοι τον ειχαν (Πατέρα) και τον συμβολευονταν και ο Βασίλειος απολαμβανε την αγαπη τους, που την έζησα και εγω βλέποντας την επικοινωνια που είχαν. Δυστυχώς αυτά δεν θα ξαναγυρισουν, διοτι φύγαμε απο τον δρόμο του Θεού και δεν τηρουμε πια τις εντολές Του. Και λυπάμαι πολύ γι αυτό. ΚΑΛΆ ΧΡΙΣΤΟΎΓΕΝΝΑ.
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΔΗΜ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ
Δημοσίευση σχολίου