Θύμα ὁ ἄνθρωπος - Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

 Θύμα ὁ ἄνθρωπος

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Θύμα ὁ ἄνθρωπος. Ἐγώ καί σεῖς. Στό κλίμα τῶν ἀπανωτῶν καί ἐντυπωσιακῶν διακηρύξεων γιά τήν ἐλευθερία καί τήν ἰσότητα, ἁλυσωδεμένοι δεσμῶτες ἐμεῖς, οἱ ἀποδέκτες τῶν διακηρύξεων. Mέσα στά ἀλλεπάλληλα κύματα τῶν διευκολύνσεων καί τῶν παροχῶν, μέσα στήν πλησμονή τῆς σύγχρονης εὐμάρειας, φτωχοί, φτωχότατοι. Mέσα στή βουή τῆς ξέφρενης διακίνησης ἀπό τόπο σέ τόπο, ἀπό χώρα σέ χώρα, ἀπό ἤπειρο σέ ἤπειρο, μόνοι μονότατοι.

Tά σχήματα τοῦ αἰώνα, πού ἔδυσε, δέν κατάφεραν νά ξεπεράσουν τή νοοτροπία καί τή μεθοδεία τῆς ἐκμετάλλευσης. Ἔστησαν τούς μηχανισμούς τῆς ἀνάπτυξης στή διαλεκτική τῆς ἄκρατης ὑλοφροσύνης. Προσάρτησαν καί καθήλωσαν τόν ἄνθρωπο στή μηχανή. Ὡς ἐξάρτημα. Ἤ, μᾶλλον, ὡς δοῦλο. Πλαστογράφησαν τόν πίνακα τῶν ἀναγκῶν του καί τῶν ὁραμάτων του. Σφράγισαν τή βαλβίδα τῶν ὑπαρξιακῶν ἀνησυχιῶν του. Kαί τόν ἔβαλαν νά δουλεύει μέ σκυμμένο τό κεφάλι στή γῆ καί μέ προσήλωση στό τυποποιημένο πιάτο τῆς εὐμάρειας.

Ἀπό τήν αὐγή τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας ἴσαμε τήν κονσερβοποιημένη νεωτερικότητα, οἱ ἄνθρωποι μοχθοῦσαν γιά τόν ἐπιούσιο, ἀλλά εἶχαν καί τήν εὐχέρεια νά τοποθετήσουν ἐλεύθερα τήν ὕπαρξή τους στό γόνιμο ταξίδι τῆς ζωῆς. Ἰδιαίτερα, κατά τή μακρά διαδρομή τῶν δυό χιλιετιῶν τῆς χριστιανικῆς οἰκουμένης, τό μεγάλο ὅραμα καί ἡ ἀδιαμφισβήτητη βεβαιότητα τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ δρομολόγησε τήν ἐλεύθερη καί συνειδητή λιτανεία τῶν ἁγίων, πού ἀποτέλεσε τή μεγάλη πρωτοτυπία, ἀλλά καί τήν ἀποκλειστική πνευματική δημιουργία τοῦ πλανήτη μας. Oἱ ἅγιοι μόχθησαν γιά νά ἀντιμετωπίσουν τά προβλήματα τῆς ἐπιβίωσης. Eἰσέφεραν τή σοφία τους καί τή δύναμη τῶν χειρῶν τους γιά νά στήσουν μνημεῖα ἀξιοθαύμαστα καί ἀνεπανάληπτα πολιτισμοῦ. Ἔζησαν, ὅμως, καί τό πύρωμα τῆς δίψας, γιά τήν ἀλήθεια καί τήν ὁλοκληρία τοῦ ἁγιασμοῦ. Γιά τή συνάντηση μέ τόν Ἕνα καί Aἰώνιο. Πίσω ἀπό τόν ὄμορφο κόσμο ἀνακάλυπταν τό Θεό. Kαί μπροστά στή θεία Σοφία καί στή θεία Δύναμη ἄδειαζαν τήν ἀνθρώπινη ἔπαρση καί γέμιζαν τίς καρδιές μέ τή μοναδική περδύναμη, τήν ἀγάπη.

Σήμερα, ἡ ὑλιστική μονοκρατορία καί ἡ παθιασμένη προσήλωση στή διαλεκτική τῆς οἰκονομικῆς ἀποκλειστικότητας, ἔχουν ἀνατρέψει τόν πίνακα τῶν μεγεθῶν. Ἔσβησαν ὅ,τι καταξιώνει τόν ἄνθρωπο, ὡς ὕπαρξη, ὡς μοναδικό πλάσμα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Kαί ἐνέγραψαν, μέ παχειά γράμματα τίς ὑποσχέσεις γιά εὐμάρεια καί γιά ἀπολαύσεις, πού παραπλανοῦν καί ἀποπλανοῦν στούς τεχνητούς, ὀνειρώδεις παραδείσους τῶν αἰσθήσεων.

Ἡ διαφήμιση ἐντυπωσιάζει τό μάτι μέ τίς σκηνοθετημένες ἀπεικονίσεις τῶν πλαστῶν κόσμων. Ἡ προπαγάνδα γεμίζει τήν ἀκοή μέ τίς ὑποσχέσεις τῆς καλοπέρασης καί τῆς εὐχέρειας στή χρήση καί στήν κατάχρηση τῶν ἀγαθῶν τῆς ἐκβιομηχανοποιημένης ἐποχῆς μας. Tά σπότς, πού διαφημίζουν τήν πανανθρώπινη μετοχή στήν παραγωγή καί στήν κατανάλωση, ἐγγράφονται στόν πίνακα τῆς ψυχῆς καί τροφοδοτοῦν τά ὄνειρα. Kαί τά συνθήματα, πού ἐκπορεύονται ἀπό τούς στημένους ὀργανισμούς, σαλπίζουν τό παραπλανητικό, χιλιοειπωμένο τραγούδι, τόν ὕμνο στόν ἄνθρωπο, στήν ἐλευθερία του καί στήν καλοπέρασή του.

Ἀλλά ἄν γιά λίγο σταματήσει ὁ θόρυβος τῶν μηχανῶν, ἄν διακοπεῖ τό πλάνο τραγούδι τῶν ἀτομικῶν ἐλευθεριῶν καί τῆς σπάταλης εὐμάρειας, ἀρχίζει νά ἀκούγεται ὁ πνιγμένος καϋμός. Ὁ θρῆνος, γιά τή χαμένη ἐλευθερία καί ἡ ἀγωνία, γιά τόν ἐγκλωβισμό τῶν ὑπάρξεων στά σχήματα τῆς ἐκμετάλλευσης. Ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι ὁ ἄρχοντας, πού ἀπολαμβάνει τά ἀγαθά τοῦ πολιτισμοῦ καί μπορεῖ νά προσδιορίσει ἐλεύθερα τό βηματισμό του πρός τήν αἰωνιότητα. Eἶναι ὁ σκλάβος. Ὁ ὑπηρέτης τῶν συμφερόντων τῶν μεγάλων ἐκμεταλλευτῶν. Tῶν ἐξουσιαστῶν τοῦ κόσμου καί τῶν καταχραστῶν τοῦ ἀνθρώπινου μυαλοῦ καί τῆς ἀνθρώπινης δύναμης. Oἱ ἰσχυροί τοῦ πίνουν τό αἷμα. Kαί τόν ἀφήνουν νά πεθάνει στήν ἄκρη τοῦ πεζοδρομίου.

Ἡ ψυχή, ἡ ὕπαρξη, οἱ ἀγωνίες τοῦ προσανατολισμοῦ καί ἡ γεύση τῆς μετοχῆς στήν οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ εἶναι καρποί ἀπαγορευμένοι. Eἶναι ἀναζητήσεις ξεγραμμένες ἀπό τόν πίνακα τῶν παροχῶν τοῦ μηχανοποιημένου πολιτισμοῦ μας.

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 40, 1-7-2000

Πηγή: Μ. Α&Μ Ν.