Διάβασα: «Με κάθε εκκλησιαστική λαμπρότητα,
μεγαλοπρέπεια και τάξη τιμήθηκε στην τοπική μας Εκκλησία.»
Σκέφθηκα… που είναι ο κόσμος; Σε άλλες περιπτώσεις
γράφουν: «Πλήθος πιστών κατέκλυσαν» ή «εν πληθούση Εκκλησία»... κοιτάς από εδώ,
κοιτάς από εκεί, και δεν βλέπεις κόσμο. Μήπως έχω ανάγκη οφθαλμίατρου…
Περισσότεροι οι Άγιοι Αρχιερείς από τους πιστούς. Καλύτερα να αποφεύγουν να δημοσιεύουν φωτογραφίες με την απουσία του λογικού Ποιμνίου. Θα νομίζουν πολλοί ότι είμαστε στην περίοδο του covid-19 με τους περιορισμούς. Τότε υπήρχαν διαμαρτυρίες για τον αποκλεισμό του Ποιμνίου από τους σεπτούς Ιεράρχες μας. Σήμερα τι θα μας πουν;
Άδειασαν οι Ναοί από Ορθοδόξους Πιστούς και
γεμίζουν περισσότερο από Κληρικούς και Μιτροφόρους. Καλά τα πανηγύρια αλλά με την απουσία
πιστών πότε θα ασχοληθούν;
Α.Κ.Κ.
13 σχόλια:
Σωστή η παρατήρηση του αγαπητού Αναστασίου.
Χωρίς δυσκολία καταλαβαίνει ο καθένας ότι επί τό πλείστον οι Μητροπολίτες ζούν στον κόσμο τους. Νοιάζονται για τίς εισφορές - εισπράξεις χωρίς να κατανοούν την αγωνία τών ιερέων και επιτρόπων για την διεκπεραίωση των παράλογων οικονομικών απαιτήσεών τους!
Κάνουν "αγώνα δρόμου"για την προβολή καί φωτογραφία! Του μητροπολιτικού αυτοκινήτου,προηγείται άλλο με "ειδικό συνεργείο "με αναγνώστες καί φωτογράφο ο οποίος καλύπτει όλες τις στιγμές από την άφιξη καί μέχρι την αναχώρηση του Μητροπολίτη από τον ναό,με τας κατα ριπάς φωτογραφίες, σχεδόν μισής χιλιάδας..!
Τα δε "άλογα" των μητροπολιτικών οχημάτων πρόωρα αποσύρονται από τίς δεσποτικές "κούρσες" μη αντέχοντας τίς από ανατολάς είς δυσμάς καί από βορά είς νότο "πίστες"..!
Τούς δε πιστούς προσφάτως τούς προέτρεπαν να καθίσουν σπίτια τους και οι άγιοι θα έρχονται εκεί στην κατ' οίκον εκκλησία, κλειδώνοντας τούς Ναούς... τώρα τούς παρακαλούν να έρθουν στην εκκλησία όπου είναι οι άγιοι.. μάλιστα μεταφέροντας εκεί καί τα ιερά λείψανά τους ... μόνο για ευλογία...;
Τελικά το φορτίο πέφτει στον απλό παπά που αγωνίζεται να διαχειριστεί την όλη τραγική κατάσταση με συμπαραστάτη τον Θεό και τον φιλαγάγιο λαό...
Τραγικές οι εποχές μας, δυστυχώς.
Κάποτε υπήρχε μέτρο, συναίσθηση και ταπείνωση, πλην εξαιρέσεων. Πλέον η εξαίρεση έγινε κανόνας, και το μέτρο η εξαίρεση.
Κατά τα άλλα, ένα λόγο ακούμε συνεχώς: κάνετε υπακοή.
Καλή η υπακοή, αλλά μήπως σήμερα και αυτή έχει παρεξηγηθεί;
Εύγε!!!!
Στους γράφοντας, αλλά περισσότερο είς τόν ιστολόγο ...
Που ζούμε αδερφοί;
Σε μια παραφροσύνη,των μητροπολιτών,με τα ονομαστήρια και κάθε λογής συλλείτουργα να κατακλύζουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα site.
Τηλεαστέρες και κάθε τι άλλο από εφέ και επίδειξιομανία...
Έτσι Α.Κ.Κ. που δεν σαστίζεις μπροστά στους Αυτοκρατορικούς Μιτροφόρους, αλλά στην μόνη Αλήθεια που είναι ο Χριστός !
«Συ δε μένε εν οις έμαθες και επιστώθης… ότι από βρέφους τα ιερά γράμματα οίδας»
Που είναι η ταπείνωση της φάτνης ;
Από 2:55 φιλάγιο λαό
Όταν ακόμα και ο Πειραιώς γυρίζει σε συλλείτουργα ανά την Ελλάδα .....βράσε ρύζι.
«με την απουσία πιστών πότε θα ασχοληθούν;»
Ὁ φακός τῆς κριτικῆς μας ἐστιάζεται στό ρόλο τῶν Ἐπισκόπων σχετικά μέ τόν μή ἐκκλησιασμό μας καί ἀφήνεται σέ δεύτερη μοῖρα ἡ δική μας εὐθύνη καί ὑποχρέωση ὡς πιστῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας.
Τό λυπηρό φαινόμενο τοῦ μή ἐκκλησιασμοῦ μας φυσικά δέν εἶναι σημερινό καί ἀβίαστα προκύπτουν κάποια ἐρωτήματα.
Γνωρίζουμε ἄραγε ἐμεῖς οἱ πιστοί γιά ποιό λόγο πρέπει νά ἐκκλησιαζόμαστε;
Πηγαίνουμε γιά νά δώσουμε ἤ γιά νά πάρουμε;
Πηγαίνουμε γιά τόν παπᾶ ἤ γιά τόν Χριστό;
Οἱ ἀπαντήσεις, ἴσως μᾶς βοηθήσουν νά ἀντιληφθοῦμε τή σημασία καί τή σπουδαιότητα τοῦ ἐκκλησιασμοῦ μας.
Ἄς τά πάρουμε μέ τή σειρά.
Στήν Ἐκκλησία ὀφείλουμε νά πηγαίνουμε ἐπειδή ἡ πίστη μας στό Θεό καί ἡ συμμετοχή μας στή Θεία Λατρεία εἶναι ἀλληλένδετα καί ἀναπόσπαστα στοιχεία μεταξύ τους ἀφοῦ τό ἕνα προϋποθέτει τό ἄλλο καί ἀμφότερα διακρίνουν τούς πιστούς χριστιανούς ἀπό τούς ὀλιγόπιστους καί ἀδιάφορους.
Δέν μπορεῖς νά ἰσχυρίζεσαι πώς πιστεύεις στό Θεό καί παράλληλα νά μήν ἐκκλησιάζεσαι.
Οἱ θεοφόροι Πατέρες γιά νά ἐπιστήσουν τήν προσοχή μας καί νά προσδώσουν τήν ἀνάλογη βαρύτητα στόν ἐκκλησιασμό και τή συμμετοχή μας στή Θεία Λατρεία, ὑπαγορεύουν καί ὁρίζουν αὐστηρές ποινές ὅπως τήν ἀποκοπή μας ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἐφόσον ἀπουσιάσουμε χωρίς σοβαρό λόγο γιά τρεῖς συνεχόμενες Κυριακές.
ΠΗΔΑΛΙΟΝ
Κανὼν Π´ τῆς Πενθέκτης (Ἔκτης) Οἰκουμενικῆς Συνόδου σελ.290
«Εἴ τις ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος, ἢ διάκονος, ἢ τῶν ἐν τῷ κλήρῳ καταλεγομένων, ἢ λαϊκός, μηδεμίαν ἀνάγκην βαρυτέραν ἔχοι, ἢ πρᾶγμα δυσχερές, ὥστε ἐπὶ πλεῖστον ἀπολείπεσθαι τῆς αὐτοῦ ἐκκλησίας, ἀλλ᾿ ἐν πόλει διάγων, τρεῖς Κυριακὰς ἡμέρας ἐν τρισὶν ἑβδομάσι μὴ συνέρχοιτο, εἰ μὲν κληρικὸς εἴη, καθαιρείσθω· εἰ δὲ λαϊκός, ἀποκινείσθω τῆς κοινωνίας.»
Ἑρμηνεία «...ὁ λαϊκός ἀφορίζεται διότι ἕνα ἀπό τά δύο, ἤ ὁ τοιοῦτος δέν εἶναι πιστός, ἤ πιστός ὤν, καταφρονεῖ τῆς κοινῆς πρός Θεόν ὑμνωδίας καί προσευχῆς.»
Στό δεύτερο ἐρώτημα ἡ ἀπάντηση εἶναι πώς στήν Ἐκκλησία πηγαίνουμε γιά νά πάρουμε.
Ὁ ἱερός Χρυσόστομος ἀποφαίνεται:
«Ὁ ναός εἶναι θεμέλιο τῆς ἀρετῆς καί σχολεῖο τῆς πνευματικῆς ζωῆς.
Πάτησε στά πρόθυρά του μόνο, ὁποιαδήποτε ὥρα, κι ἀμέσως θά ξεχάσεις τίς καθημερινές φροντίδες.
Πέρασε μέσα, καί μιά αὔρα πνευματική θά περικυκλώσει τήν ψυχή σου.
Aὐτή ἡ ἡσυχία προξενεῖ δέος καί διδάσκει τή χριστιανική ζωή· ἀνορθώνει τό φρόνημα καί δέν σέ ἀφήνει νά θυμᾶσαι τά παρόντα· σέ μεταφέρει ἀπό τή γῆ στόν οὐρανό.
Κι ἄν τόσο μεγάλο εἶναι τό κέρδος ὅταν δέν γίνεται λατρευτική σύναξη, σκέψου, ὅταν τελεῖται ἡ Λειτουργία καί οἱ προφῆτες διδάσκουν, οἱ ἀπόστολοι κηρύσσουν τό Eὐαγγέλιο, ὁ Xριστός βρίσκεται ἀνάμεσα στούς πιστούς, ὁ Θεός Πατέρας δέχεται τήν τελούμενη θυσία, τό Ἅγιο Πνεῦμα χορηγεῖ τή δική Tου ἀγαλλίαση, τότε λοιπόν, μέ πόση ὠφέλεια πλημμυρισμένοι δέν φεύγουν ἀπό τό ναό οἱ ἐκκλησιαζόμενοι;»
Στό τρίτο ἐρώτημα ἡ ἀπάντηση εἶναι πώς οὔτε γιά τόν παπᾶ πηγαίνουμε στήν Ἐκκλησία οὔτε για τόν Δεσπότη.
Ὁ Μεγάλος Οἰκοδεσπότης εἶναι ὁ Χριστός.
Αὐτός μᾶς προσκαλεῖ καί γιά Αὐτόν πηγαίνουμε.
Ἄς ἀκούσουμε τόν ἱερό Πατέρα καί πάλι:
«Στήν ἐκκλησία συντηρεῖται ἡ χαρά ὅσων χαίρονται· στήν ἐκκλησία βρίσκεται ἡ εὐθυμία τῶν πικραμένων, ἡ εὐφροσύνη τῶν λυπημένων, ἡ ἀναψυχή τῶν βασανισμένων, ἡ ἀνάπαυση τῶν κουρασμένων.
Γιατί ὁ Xριστός λέει:
«Ἐλᾶτε σ’ ἐμένα ὅλοι ὅσοι εἶστε κουρασμένοι καί φορτωμένοι μέ προβλήματα, κι ἐγώ θά σᾶς ἀναπαύσω» (Mατθ. 11:28).
Tί πιό ποθητό ἀπ’ αὐτή τή φωνή;
Tί πιό γλυκό ἀπό τούτη τήν πρόσκληση;
Σέ συμπόσιο σέ καλεῖ ὁ Κύριος, ὅταν σέ προσκαλεῖ στήν ἐκκλησία· σέ ἀνάπαυση ἀπό τούς κόπους σέ παρακινεῖ· σέ ἀνακούφιση ἀπό τίς ὀδύνες σέ μεταφέρει.
Γιατί σέ ξαλαφρώνει ἀπό τό βάρος τῶν ἁμαρτημάτων.
Mέ τήν πνευματική ἀπόλαυση θεραπεύει τή στενοχώρια καί μέ τή χαρά τή λύπη.»
(συνεχίζεται)
Θ.Σ.
«με την απουσία πιστών πότε θα ασχοληθούν;»
(συνέχεια)
Πᾶμε τώρα στήν προβληματική τοῦ θέματος πού εἶναι ἡ ἀποχή μας ἀπό τόν ἐκκλησιασμό.
Πάλι ὁ ἱρεός Χρυσόστομος μᾶς δίνει ἀπαντήσεις στοχοποιώντας τή ραθυμία, τήν ἀμέλεια καί τήν ἀναβλητικότητα ὡς τά κύρια αἴτια πού δέν ἐκκλησιαζόμαστε.
«Παρ’ ὅλα αὐτά, λίγοι εἶναι ἐκεῖνοι πού ἔρχονται στήν ἐκκλησία.
Tί θλιβερό!
Στούς χορούς καί στίς διασκεδάσεις τρέχουμε πρόθυμα.
Tίς ἀνοησίες τῶν τραγουδιστῶν τίς ἀκοῦμε μέ εὐχαρίστηση.
Tίς αἰσχρολογίες τῶν ἠθοποιῶν τίς ἀπολαμβάνουμε γιά ὧρες, δίχως νά βαριόμαστε.
Καί μόνο ὅταν μιλάει ὁ Θεός, χασμουριόμαστε, ξυνόμαστε καί ζαλιζόμαστε.
Mά καί στά ἱπποδρόμια, μολονότι δέν ὑπάρχει στέγη γιά νά προστατεύει τούς θεατές ἀπό τή βροχή, τρέχουν οἱ περισσότεροι σάν μανιακοί, ἀκόμα κι ὅταν βρέχει ραγδαῖα, ἀκόμα κι ὅταν ὁ ἄνεμος σηκώνει τά πάντα.
Δέν λογαριάζουν οὔτε τήν κακοκαιρία οὔτε τό κρύο οὔτε τήν ἀπόσταση.
Tίποτα δέν τούς κρατάει στά σπίτια τους.
Ὅταν, ὅμως, πρόκειται νά πᾶνε στήν ἐκκλησία, τότε καί τό ψιλόβροχο τούς γίνεται ἐμπόδιο.
Κι ἄν τούς ρωτήσεις, ποιός εἶναι ὁ Ἀμώς ἤ ὁ Ὀβδιού, πόσοι εἶναι οἱ προφῆτες ἤ οἱ ἀπόστολοι, δέν μποροῦν ν’ ἀνοίξουν τό στόμα τους.
Γιά τ’ ἄλογα, ὅμως, τούς τραγουδιστές καί τούς ἠθοποιούς μποροῦν νά σέ πληροφορήσουν μέ κάθε λεπτομέρεια.
Eἶναι κατάσταση αὐτή;
Γιορτάζουμε μνῆμες ἁγίων, καί σχεδόν κανένας δέν παρουσιάζεται στό ναό.
Φαίνεται πώς ἡ ἀπόσταση παρασύρει τούς χριστιανούς στήν ἀμέλεια• ἤ μᾶλλον ὄχι ἡ ἀπόσταση, ἀλλά ἡ ἀμέλεια μόνο τούς ἐμποδίζει.
Γιατί, ὅπως τίποτα δέν μπορεῖ νά ἐμποδίσει αὐτόν πού ἔχει ἀγαθή προαίρεση καί ζῆλο νά κάνει κάτι, ἔτσι καί τόν ἀμελή, τόν ράθυμο καί ἀναβλητικό ὅλα μποροῦν νά τόν ἐμποδίσουν.
Oἱ μάρτυρες ἔχυσαν τό αἷμα τους γιά τήν Ἀλήθεια, κι ἐσύ λογαριάζεις μιά τόσο μικρή ἀπόσταση;
Ἐκεῖνοι θυσίασαν τή ζωή τους γιά τό Xριστό, κι ἐσύ δέν θέλεις οὔτε λίγο νά κοπιάσεις;
Ὁ Κύριος πέθανε γιά χάρη σου, κι ἐσύ Tόν περιφρονεῖς;
Γιορτάζουμε μνῆμες ἁγίων, κι ἐσύ βαριέσαι νά ἔρθεις στό ναό, προτιμώντας νά κάθεσαι στό σπίτι σου;
Καί ὅμως, πρέπει νά ἔρθεις, γιά νά δεῖς τό διάβολο νά νικιέται, τόν ἅγιο νά νικάει, τό Θεό νά δοξάζεται καί τήν Ἐκκλησία νά θριαμβεύει.»
.............
«Ναί, ἀλλὰ μπορῶ», λέει κάποιος ἄλλος, «νὰ προσευχηθῶ καὶ στὸ σπίτι μου».
Ἀπατᾷς τὸν ἑαυτό σου, ἄνθρωπε.
Βεβαίως, εἶναι δυνατὸν νὰ προσευχηθεῖς καὶ στὸ σπίτι σου· εἶναι ἀδύνατον ὅμως νὰ προσευχηθεῖς ἔτσι, ὅπως προσεύχεσαι στὴν ἐκκλησία, ὅπου ὑπάρχει τὸ πλῆθος τῶν πατέρων καὶ ὅπου ὁμόφωνη κραυγὴ ἱκεσίας ἀναπέμπεται στὸ Θεό.
Δὲν σὲ ἀκούει τόσο πολὺ ὁ Κύριος ὅταν Τὸν παρακαλεῖς μόνος σου, ὅσο ὅταν Τὸν παρακαλεῖς ἑνωμένος μὲ τοὺς ἀδελφούς σου.
Γιατὶ στὴν ἐκκλησία ὑπάρχουν περισσότερες πνευματικὲς προϋποθέσεις ἀπ᾿ ὅσες στὸ σπίτι.
Ὑπάρχουν ἡ ὁμόνοια, ἡ συμφωνία τῶν πιστῶν, ὁ σύνδεσμος τῆς ἀγάπης, οἱ εὐχὲς τῶν ἱερέων.
Γι᾿ αὐτό, ἄλλωστε, οἱ ἱερεῖς προΐστανται τῶν ἀκολουθιῶν· γιὰ νὰ ἐνισχύονται μὲ τὶς δυνατότερες εὐχὲς τους οἱ ἀσθενέστερες εὐχὲς τοῦ λαοῦ, κι ἔτσι ὅλες μαζὶ ν᾿ ἀνεβαίνουν στὸν οὐρανό.
Ὅταν προσευχόμαστε ὁ καθένας χωριστά, εἴμαστε ἀνίσχυροι· ὅταν ὅμως συγκεντρωνόμαστε ὅλοι μαζί, τότε γινόμαστε πιὸ δυνατοὶ καὶ ἑλκύουμε σὲ μεγαλύτερο βαθμὸ τὴν εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ.
Κάποτε ὁ ἀπόστολος Πέτρος βρισκόταν ἁλυσοδεμένος στὴ φυλακή.
Ἔγινε ὅμως θερμὴ προσευχὴ ἀπὸ τοὺς συναγμένους πιστούς, κι ἀμέσως ἐλευθερώθηκε.
Τί θὰ μποροῦσε, ἑπομένως, νὰ εἶναι πιὸ δυνατὸ ἀπὸ τὴν κοινὴ προσευχή, ποῦ ὠφέλησε κι αὐτοὺς ἀκόμα τοὺς στύλους τῆς Ἐκκλησίας;.».
Καί πατρικά μᾶς συμβουλέυει:
«Μὴ ἀπέχου Ἐκκλησίας· οὐδὲν γὰρ Ἐκκλησίας ἰσχυρότερον.
Ἡ ἐλπίς σου ἡ Ἐκκλησία, ἡ σωτηρία σου ἡ Ἐκκλησία, ἡ καταφυγή σου ἡ Ἐκκλησία.
Τοῦ οὐρανοῦ ὑψηλοτέρα ἐστὶ, τῆς γῆς πλατυτέρα ἐστίν.»
Μέ ἐκτίμηση,
Θεόδωρος Σ.
Συλλείτουργο για τα ονομαστήριά του είναι. Στον Καθεδρικό της Αγίας Τριάδας στον Πειραιά.
Αγαπητέ μου, προσυπογράφω όλα όσα λες, αλλά το θέμα μας είναι: Ποια η φροντίδα των ποιμένων για να αυξηθεί το εκκλησίασμα. Η απάντηση: Σπανία αν όχι ΚΑΜΙΑ! και σε παρακαλώ, αν έχεις υπόψη κάποια σοβαρή - όχι μεμονωμένη ή περιορισμένη - να μας μας τη θέσεις υπόψη. Η ευθύνη για την άγνοια των μαθητών - πιστών βαρύνει τους Δασκάλους - Ποιμένες! Πρόσεχε και κάτι άλλο: ΄Ηδη οι πολιτικοί γάμοι είναι περισσότεροι από τους θρησκευτικούς! Φριχτό! Και όμως είναι πολλοί οι "Ποιμένες" που τους απασχολεί η διαποίμανση της ... φωτογραφίας και της κάμερας!!! Μόνο μια απλή περιήγηση στο διαδίκτυο θα πείσει. Είχα την υπομονή να μετρήσω πόσες φωτογραφίες από μια μόνο Θ. Λειτουργία σε μητρόπολη του λεκανοπεδίου Αττικής απεικόνιζαν το πρόσωπο του Μητροπολίτη. Θα εκπλαγείς: Από τις 191 - σωστός αριθμός: 191 - οι 172 απεικόνιζαν τον συγκεκριμμένο Δεσπότη!!!! Και από τον συνολικό χρόνο σχετικού βίντεο της κρατικής τηλεόρασης που έδειχνε την Ακολουθία των Χαιρετισμών από την ίδια μητρόπολη το 87% έδειχνε μόνο τον συγκεκριμένο Δεσπότη!!!
Σταματάω εδώ γιατί είναι τόσα πολλά αυτά, που μπορεί κανείς να γράψει.
Καλά Χριστούγεννα, ΑΓΑΠΗΤΕ.-
Μην κοροϊδεύεις
«Η ευθύνη για την άγνοια των μαθητών - πιστών βαρύνει τους Δασκάλους - Ποιμένες!»
Αὐτό ὑπογραμμίζει ὁ ἀνωτέρω φίλος σχολιαστής καί θά συμφωνήσω μαζί του.
Πράγματι στά κύρια καθήκοντα τῶν Ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας μας, πέραν τῶν ἄλλων εἶναι καί τό κήρυγμα τοῦ θείου λόγου καί ἡ συνεχής φροντίδα καί μέριμνα γιά τή σωτηρία τοῦ ποιμνίου πού τούς ἐνεπιστεύθη ὁ Θεός.
Καί πρέπει νά ἐπαγρυπνεῖ, νά τό φρουρεῖ καί νά τό προσέχει, διότι ὁ Κύριος θά τοῦ ζητήσει λόγο γιά κάθε ψυχῆ πού θά χαθεῖ ἐξ’αἰτίας τῆς ἀμελείας του.
Αὐτά βεβαίως ὅσα ἀφοροῦν τόν Ποιμένα.
Γιά τό ποίμνιο ὅμως, τούς πιστούς, τί ἰσχύει;
Αὐτοί εἶναι ἄμοιροι τῶν εὐθυνῶν τους λόγω ἀγνοίας;
Μά φυσικά ὄχι.
Τό λέει ξεκάθαρα ὁ Κύριος:
«ἐκεῖνος δὲ ὁ δοῦλος, ὁ γνοὺς τὸ θέλημα τοῦ κυρίου ἑαυτοῦ καὶ μὴ ἑτοιμάσας μηδὲ ποιήσας πρὸς τὸ θέλημα αὐτοῦ, δαρήσεται πολλάς· ὁ δὲ μὴ γνούς, ποιήσας δὲ ἄξια πληγῶν, δαρήσεται ὀλίγας.» (Λουκ. ιβ΄47).
Καί στίς δύο περιπτώσεις, ἀμφότεροι εἶναι ἄξιοι τιμωρίας καί δέν ἀπαλλάσσεται οὔτε ὁ γνωρίζων τό θέλημα τοῦ Κυρίου οὔτε ὁ ἔχων ἄγνοια αὐτοῦ ἐάν δέν πράττουν τό θέλημά Του.
Ἄλλωστε καί στόν προφήτη Ἰεζεκιήλ αὐτό ἀκριβῶς διαμηνύεται:
«Καὶ ἐγένετο μετὰ τὰς ἑπτὰ ἡμέρας λόγος Κυρίου πρός με λέγων·
υἱὲ ἀνθρώπου, σκοπὸν δέδωκά σε τῷ οἴκῳ Ἰσραήλ, καὶ ἀκούσῃ ἐκ στόματός μου λόγον καὶ διαπειλήσῃ αὐτοῖς παρ᾿ ἐμοῦ.
ἐν τῷ λέγειν με τῷ ἀνόμῳ· θανάτῳ θανατωθήσῃ, καὶ οὐ διεστείλω αὐτῷ οὐδὲ ἐλάλησας τοῦ διαστείλασθαι τῷ ἀνόμῳ ἀποστρέψαι ἀπὸ τῶν ὁδῶν αὐτοῦ τοῦ ζῆσαι αὐτόν, ὁ ἄνομος ἐκεῖνος τῇ ἀδικίᾳ αὐτοῦ ἀποθανεῖται, καὶ τὸ αἷμα αὐτοῦ ἐκ τῆς χειρός σου ἐκζητήσω. (Ἰεζ. γ΄16-18).
Κατόπιν λοιπόν τῶν ἀνωτέρω, θεωρῶ πώς ἡ παραπάνω πρόταση τοῦ φίλου σχολιαστῆ εἶναι ἐλλειπής κι ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ νά τή συμπληρώσω ὡς ἐξῆς:
«Η ευθύνη για την άγνοια των μαθητών – πιστών ¨¨πού θά γίνει αἰτία νά χάσουν τήν ψυχή τους¨¨ βαρύνει τους Δασκάλους - Ποιμένες!»
Τώρα νομίζω πώς εἶναι πλήρης καί σύμφωνη μέ τόν Εὐαγγελικό λόγο καί γίνεται πλέον ἀντιληπτή ἡ μή ἀποποίηση εὐθυνῶν ἀπό τούς πιστούς λόγω ἄγνοιας.
Ἡ ἄγνοια δηλαδή δέν τούς ἀπαλλάσσει τῆς τιμωρίας ὅταν θά βρεθοῦν μπροστά στό Δίκαιο Κριτή.
Καί εἶναι λογικό αὐτό, διότι ἄν ὁ κάθε πιστός μέσα στήν ἄγνοιά του ἀπαλλασσόταν τῶν δικῶν του εὐθυνῶν καί ὑποχρεώσεων καί σωζόταν, τότε ποιός ὁ λόγος νά τιμωρηθεῖ ὁ Ποιμένας καί νά τοῦ ζητηθοῦν εὐθῦνες;
Ἀγαπητέ φίλε σχολιαστή, κάτω ἀπό αὐτή τήν προοπτική, ἄραγε, πόσο πρέπει νά μᾶς ἀπασχολεῖ ὁ προβληματισμός πού διατύπωσες:«Ποια η φροντίδα των ποιμένων για να αυξηθεί το εκκλησίασμα.», τή στιγμή μάλιστα πού αὐτό δέν μᾶς ἀπαλλάσσει τῶν εὐθυνῶν πού μᾶς βαρύνουν ἄν δέν ἐκκλησιάζομαστε;
Ποιό τό ὄφελος, ἄραγε, ἀπό αὐτή τήν ἐνασχόληση;
Ἀναρωτιέμαι.
Ἀντεύχομαι μέ τίς θερμότερες εὐχές γιά Καλά Χριστούγεννα!
Μετά τιμῆς
Θεόδωρος Σ.
Εὖγε.
Σημεῖον τῆς φαύλης ἐποχῆς μας, τὰ πολλὰ καὶ ὑπερπληθῆ Συλλείτουργα, καὶ Ἀρχιερατικά Πολυσυλλείτουργα, καὶ νὰ μένουν ἀλειτούργητοι Ναοί, Ἐνορίες, καὶ Χωριά, καὶ οἱ παππούδες νὰ μένουν ἀλειτούργητοι στὶς Ἐνορίες πού ἔχτισαν μὲ τὸν ὀβολό τους, (πόσες Κυριακές, τόν χρόνο, χρειάζονται γιὰ νὰ ἐλέγξει ὁ Ἐπίσκοπος πῶς τελεῖ τὴν Λειτουργία ὁ κάθε Πρεσβύτερός του, σὲ κάθε ἐνορία, καὶ πατρικῶς νὰ τὸν νουθετήσει ἀναλόγως; Πού ὁ χρόνος τότε γιὰ Πολυ- Ἀρχιερατικά Συλλείτουργα; —τί εὐχὲς ἀπὸ τὸν πιστὸ Λαὸ καὶ Χάρη ἀπὸ τὸν Θεὸν θὰ ἔπαιρνε ἕνας Μητροπολίτης (καὶ Ἀρχιμανδρίτης) ὅταν ἐνίοτε ἀντ’αὐτῶν θὰ πήγαινε μόνος του (μὲ τὸν Διάκονό του) νὰ λειτουργοῦσε σὲ ἕνα ἀλειτούργητο χωριὸ (ἢ καὶ σὲ Μονὴ) ποὺ δὲν ἔχει Ἱερέα), ...
Σημεῖον τῆς φαύλης ἐποχῆς μας, ἡ κατάντια τῶν φωτογραφιῶν καί τῶν φλάς στοὺς Ναούς, ῥιπές φωτογραφιῶν σὲ κάθε κίνηση τοῦ Ἀρχιερέως, σὲ σημεῖο νὰ διερωτῶνται οἱ πιστοί· τὰ Συλλείτουργα, ἀκόμη καί οἱ ἐπισκέψεις στό Ἅγιον Ὄρος, γίνονται γιὰ τὶς φωτογραφίες, καὶ τὴν ἀνάρτησή τους στὰ εἰδησεογραφικά πρακτορεία;
Πόσον ὅμως σκανδαλίζουν τοὺς πιστούς, καί δὲν τοὺς ἀφήνουν νὰ προσευχηθοῦν μὲ τὰ ἀσταμάτητα φλάς καί τά πέρα-δῶθε τῶν φωτογράφων σὲ Ἱερό Βῆμα καί Σολέα. Ποὺ παλαιότερα, ὅταν τηροῦνταν οἱ Παραδόσεις, δὲν ἐπέτρεπαν οἱ Ἱερεῖς καὶ Ἀρχιερεῖς φωτογραφίες (οὔτε καί λουλούδια) στὰ Μυστήρια ἐντός τοῦ Ναοῦ.
Δὲν γνωρίζουν Ἀρχιερεῖς μας (Κληρικοί ἐν γένει), ὅτι ὅσο περισσότερο αὐτοπροβάλλονται ἰδίως στὴν Ἐκκλησία (ἔτσι εἶναι ὁ «τύπος τοῦ Πατρός τῶν ὅλων»;), τόσο ὁ κόσμος τοὺς ἀποστρέφεται, καὶ γιὰ αὐτὸ φεύγει κόσμος ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία; Διότι, «Μισητὴ ἔναντι Κυρίου καὶ ἀνθρώπων ὑπερηφανία», Σοφ. Σειράχ ιʹ 7.
Δημοσίευση σχολίου