Αφιερωμένο σαν προσευχή σε όσους παλεύουν με τα σκοτάδια τους - π. Ιουστίνος Κεφαλούρος

Τα τελευταία χρόνια ξυπνάω νωρίς. Ίσως αυτό να σχετίζεται με την ηλικία μου. Θυμάμαι, όταν ήμουν φοιτητής, αλλά και τα πρώτα χρόνια ως κληρικός, πόσο μου άρεσε να ξυπνάω μετά τις 9 και να χουζουρεύω στο κρεβάτι μου. Τώρα, μόλις ανοίξω τα μάτια μου, νιώθω την ανάγκη να σηκωθώ και να αρχίσω την πρωινή μου ρουτίνα. Ισως, γιατί το σώμα καταλαβαίνει ότι ο χρόνος λιγοστεύει.

Το χειμώνα, όταν ετοιμάζω τον καφέ μου και ανοίγω το ραδιόφωνο, είναι ακόμα σκοτάδι. Χρειάζεται αρκετή ώρα μέχρι να αρχίσει να χαράζει. Από την καρέκλα του γραφείου μου παρατηρώ τον ορίζοντα. Η νύχτα υποχωρεί, και τη θέση της παίρνει σταδιακά η μέρα. Τα πρωινά αυτά άλλοτε είναι συννεφιασμένα και άλλοτε ομιχλώδη. Η εικόνα αυτή μού γεννά σκέψεις για τη ζωή κάποιων ανθρώπων, που βιώνουν ένα σκοτάδι χωρίς τέλος, ένα σκοτάδι που τους τυλίγει και δεν αφήνει περιθώριο για την ελπίδα του φωτός.

Ακούω τους ανθρώπους να μιλούν για αυτό το βασανιστικό σκοτάδι. Περιγράφουν πώς το μυαλό τους εγκλωβίζεται σε επικίνδυνα μονοπάτια, χωρίς προσανατολισμό, χωρίς σημείο αναφοράς. Σε αυτούς τους ανθρώπους λέω συχνά: «Καλύτερα η συννεφιά και η ομίχλη από το απόλυτο σκοτάδι. Τουλάχιστον πίσω από τα σύννεφα ο ήλιος είναι εκεί και περιμένει να ξεπροβάλει, να ζεστάνει και να γεμίσει τη ζωή με φως.»

Το σκοτάδι θέλει να μας κρατήσει στο δικό του ανήλιαγο βασίλειο. Αλλά η συννεφιά μάς δίνει την ευκαιρία να δούμε ότι το φως υπάρχει. Και όταν αρχίζουμε να το βλέπουμε, μπορούμε να βρούμε το θάρρος να προχωρήσουμε.

Για εμένα, το φως είναι ο Χριστός. Όχι επειδή είμαι κληρικός, αλλά επειδή το έχω βιώσει. Το όνομά Του και μόνο αρκεί για να ανάψει το ελάχιστο φως ενός κεριού, που όμως είναι αρκετό για να μου δείξει την έξοδο κινδύνου. Όσο περισσότερο ακούω ανθρώπους που απελπίζονται και όσο μελετώ τις ανθρώπινες συμπεριφορές, τόσο περισσότερο στερεώνεται μέσα μου η πίστη πως η απουσία του Θεού από τις ζωές μας δυναμώνει το σκοτάδι.

Καμία ψυχοθεραπεία ή φαρμακευτική αγωγή από μόνες τους δεν μπορούν να σώσουν κάποιον που βυθίζεται σε καταστροφικές σκέψεις, αν ο ίδιος δεν θελήσει να βρει την έξοδο. Τότε είναι που αναλαμβάνει ο Χριστός — αρκεί να Του το επιτρέψουμε. Εκείνος δεν φοβάται το σκοτάδι, γιατί είναι το Φως. Και στα πρώτα αβέβαια βήματα προς την έξοδο, η συννεφιά και η ομίχλη μπορεί να κυριαρχούν, αλλά ένα είναι σίγουρο: το σκοτάδι χάνει μία προς μία τις μάχες, και εμείς μπορούμε πλέον να ελπίζουμε πως θα κερδίσουμε τον πόλεμο.

(Αφιερωμένο σαν προσευχή σε όσους παλεύουν με τα σκοτάδια τους).

π. Ιουστίνος Κεφαλούρος