ΑΠΟ Μ. ΠΕΜΠΤΗ Μ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
ΣΤΟ ΥΠΕΡΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΣΑΒΒΑΤΟ
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ
α. «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου
…», «η Οδός, και η Αλήθεια, και η Ζωή», που «Αγάπη εστίν» ! Λόγω τε και έργω.
«Διήλθεν ευεργετών και ιώμενος τους πάντας». «Ανταμείβεται» με καταδίκη στον
πιο εξευτελιστικό, τον δια σταυρού θάνατο. «Άβυσσος εσχάτη αμαρτημάτων» ! Η
ανθρώπινη κακία στο απόγειο, «αντί του αγαπάν με, σταυρώ με προσηλώσατε».
Ωστόσο ο Θεός που έγινε
και άνθρωπος, μπορούσε να σηκώσει αυτό το μαρτύριο, ν’ ανέβη στο Σταυρό μιας
τόσο μεγάλης Αγάπης. Και ανέβηκε μάλιστα εντελώς μόνος ! Καθώς από τον ουρανό,
ο Πατέρας που τον έστειλε γι αυτόν ακριβώς το σκοπό, την κρίσιμη ώρα τον άφησε
μόνο. «Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλιπες»;
Κι από τη γη μόνος, με
προδοσία, και άρνηση, και εγκατάλειψη από τους Μαθητές ! Κατάμονος κι από τον
όχλο της αχαριστίας που τον χλευάζει μανικά από το σταυρό κάτω. «Ουά ο καταλύων
τον ναόν … κατέβα από το σταυρό και θα σε πιστέψουμε». Δεν κάνει τέτοια χάρη.
Δεν ποντάρει στου εντυπωσιασμού το … «θαύμα», άλλωστε ξέρει πολύ καλά πόσο
βουτηγμένοι είναι στο ψέμα.
Υπομένει την ανυπόφορη οδύνη των καρφιών που
του σχίζουν το κορμί, πίνει το πικρό ποτήρι μέχρι το τέλος. Κι αναπολεί την
επίγεια διαδρομή, έγιναν ως έπρεπε όλα. «Τετέλεσται», αναφωνεί, δηλαδή,
ολοκλήρωσα το έργο που είχα αναλάβει. Και τότε, «κλίνας την κεφαλή παρέδωκεν το
πνεύμα του». Αν θυμάμαι καλά, ο αείμνηστος Τρεμπέλας στο, «Ιησούς ο από
Ναζαρέτ» διευκρινίζει εδώ ότι, ως απόλυτος κύριος της ζωής και του θανάτου, καθορίζει
και τη δική του ώρα, και παραδίδει στον Πατέρα το Πνεύμα του !
β. «Η ζωή εν τάφω κατετέθης
Χριστέ…». Ο Πέτρος είναι ακόμα στην αυλή του Αρχιερέα, «έξω εκάθητο μετά των
υπηρετών ιδείν το τέλος» ! «Ιδείν το τέλος», δηλαδή, να εννοήσει το ως εδώ, να
περάσει στην κατάρρευση του τέλειωσαν όλα, ήταν ένα ωραίο όνειρο που κράτησε
τρία χρόνια … Και πράγματι έτσι θα ήταν, αυτό θα συνέβαινε, αν η ιστορία εδώ
έφτανε στο τέλος, ένας ρομαντικός περίπατος με έναν ονειροπαρμένο. Που, ο
διάβολος, η συνισταμένη αυτή της κακίας, πήρε κι Αυτόν όπως όλους δεσμώτη στο
βασίλειο του Άδη.
Πλην ιδού ! Είναι και οι
αφανείς της κρίσιμης ώρας, Ιωσήφ και Νικόδημος ο από Αριμαθαίας, ευσχήμων
βουλευτής. Θρηνούν με ερωτήματα αναπάντητα το Μεγάλο Αγαπημένο. «Πώς σε κηδεύσω
Θεέ μου, Σε τον αναβαλλόμενον το φως ώσπερ ιμάτιον; Ποίαις χαρσίν δε προσψαύσω
το σον ακήρατον σώμα; Ή ποία άσματα μέλψω τη ση εξόδω Οικτίρμων»; Με αυτά τον
τοποθετούν «εν τω καινώ αυτού μνημείω». Με εμφανή τη μεγάλη προσδοκία.
«Μεγαλύνω τα πάθη σου, υμνολογώ και την ταφήν σου, συν τη Αναστάσει κραυγάζων,
Κύριε δόξασοι» !
Άλλη διάθεση, άλλη ατμόσφαιρα. Κι ο Άδης κάτω
περιχαρής περιμένει, τον ψάχνει μα δεν τον βρίσκει. Που είναι αυτός, ποιος
είναι αυτός, και που πάει; Δέχτηκε, λέει, στα σπλάχνα του άνθρωπο, κι αυτός
Θεός του βγήκε ! «Έλαβεν σώμα, και Θεώ περιέτυχεν» ! Άλλη έκπληξη τώρα εδώ,
αλλοτινή κατάρρευση μαζί και πίκρα ! «Επικράνθη ο Άδης, επικράνθη και γαρ
ενεπαίχθη …»-Χρυσόστομος.
Ολόλαμπρος Εκείνος. «Νυν
πάντα πεπλήρωαι φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια»-Ιωάννης ο
Δαμασκηνός. «Φως που πατεί χαρούμενο το Άδη και το Χάρο»-Διονύσιος Σολωμός. Δεν
έχει πολύ καιρό, τρεις μέρες όλο κι όλο είναι να μείνει ο Χριστός στον Άδη, «όπου
’ναι ερμιά και σκοτεινιά και του θανάτου σπίτι», έπρεπε να βιαστεί. Να
αστραποβολήσει την Παρουσία του, την Αλήθειας του που «Αγάπη εστί», στους
προαπελθόντες δεσμώτες του Άδη από Αδάμ-Εύας, μέχρι εκείνη την ώρα. Και στον
Άδη είχε έργο, και έκανε έργο ! Και πήρε στην κοινωνία της Αγάπης του όσους ανταποκρίθηκαν
στην Παρουσία του, στην Αλήθεια του, όσους τον εμπιστεύτηκαν. Σε Εκκλησιά του
Αγίου Όρους αγιογραφείται και ο Σωκράτης ανάμεσα στους Αγίους. «Ηλευθέρωσε
παγγενή τον Αδάμ» !
Ατενίστε με προσοχή, ατενίστε
με ευλάβεια, με κατάνυξη την Ορθόδοξη εικόνα της Ανάστασης του Χριστού !
Ασπαστείτε την προσκυνηματικά. Κατανοείστε αυτό το μέγα και αληθινό που συμβολικά
διαμηνύει !
γ. «Ανέστη ο Κύριος» ! Πάτησε
με το θάνατό του το θάνατο ! Απίστευτο από τους Μαθητές, παρότι τους είχε ρητά ενημερώσει.
«Και τη τρίτη ημέρα αναστήσομαι». Έσπευσαν ασθμαίνουσες «αι όρθριαι γυναίκες»,
στα μάτια πέλαγο της χαράς το δάκρυ να προφτάσουν το χαρμόσυνο άγγελμα στους
«κεκλεισμένων των θυρών δια τον φόβον των Ιουδαίων». Όμως είχε η καρδιά τους προφτάσει
να παγώσει, και «ηπίστουν αυταίς … εφάνησαν ωσεί λήρος-παραλήρημα γυναικείο,
φαντασίωση-τα ρήματα αυτών» !
Και παρευθύς πήρε ο Πέτρος
τον Ιωάννη, πήγαν στον Τάφο, βρήκαν τα νεκρικά ρούχα, μα τον Ιησού Χριστό όχι.
Στα μάτια αναδύθηκε χαραμάδα Ανάστασης, αλλά πάλι, «γιατί πρώτα σ’ εμάς δεν
ήρθε», αναρωτιέται, λέει Ρωμανός ο Μελωδός. Και συνεχίζει με Μαρία τη
Μαγδαληνή, που τους είχε πάρει ξοπίσω, να τους εξηγεί και να τους λέει. «Οι
γυναίκες πρώτες κριματιστήκαμε, κι ήρθε σ’ εμάς πρώτα» !
Αλλά ! Και, «εν αυτή τη
ημέρα» συνοδοιπορούν δυο προς Εμμαούς ώρα πολλή με τον Αναστημένο. Και όχι μόνο
δεν τον αναγνωρίζουν, αλλά και του πετούν κατά πρόσωπο την κατηγόρια πως ήταν στην Ιερουσαλήμ και είδηση δεν πήρε τα
φοβερά που έγιναν στο Χριστό, στον οποίο
«είχαμε στηρίξει μεγάλες ελπίδες …».
Βέβαια, προχωρώντας
νιώθουν ξαλάφρωμα στην καρδιά από όσα τους εξηγεί και λέει. Αλλά μόνο, όταν
μετά την παράκληση «μείνον μεθ’ ημών»,
κάθισαν στο τραπέζι, κι ο ξένος πήρε να ευλογεί τον Άρτο, άνοιξαν τα μάτια τους
και είδαν ποιος είναι-«εγνώσθης αυτοίς»- συνάμα και έχασαν τον Αναστημένο, που
«και προ τούτου αι καρδίαι αυτών προς γνώσιν σου ανεφλέγοντο» !
Έτσι δεν πρόφτασαν
επιστρέφοντας στην Ιερουσαλήμ να πουν το χαρμόσυνο γεγονός στους Μαθητές, τους
πρόφτασε αυτοπροσώπως ο Αναστημένος, μάλιστα «κεκλεισμένων των θυρών», με το
Θωμά απόντα, και τη γνωστή συνέχεια της ιστορίας. «Εάν δεν τον ιδώ με τα μάτια
μου και δε βάλω στις πληγές του το δάχτυλό μου δεν πρόκειται να πιστέψω» !
***** *** ******
«Ανέστη ο Κύριος» ! «Θανάτω
θάνατον πατήσας». Και είναι και μένει, «χθες και σήμερον ο αυτός, και εις τους
αιώνας». Και έρχεται αυτοπροσώπως, «κεκλεισμένων των θυρών» των ναών, καλή ή
κακή ώρα, όπως λόγω κορονοϊού εφέτος. Έρχεται σε καρδιές ανοιχτές στην αγάπη
του, όπου κι αν έχουν τόπο «και αν … κατασκηνώσω εις τα έσχατα της θαλάσσης». Κι
εκεί, «εάν μου ανοίξουν την θύραν εισελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετ’
αυτού, και αυτός μετ’ εμού». Και κοινωνήσω αυτόν, «Άρτον Ουράνιον, και Ποτήριον
Ζωής» ακόμα και νοητά τα Πανάγια Δώρα, γιατί Εγώ και άλλος κανείς έτσι όρισα για
φέτος».
«Και επί του
προκειμένου-ακούω να συνεχίζει ο Χριστός-για να καταλάβετε, τι θέλω να πω, και
να μην παίρνουν τα μυαλά σας αέρα, σας θυμίζω πως όταν θεράπευσα τους δέκα
λεπρούς, τους έστειλα να επιδείξουν εαυτούς στους ιερείς που είχαν και τον
ιατρικό έλεγχο την εποχή εκείνη. Όποιος κρατεί μέσα του στοιχειώδη φωτισμό από
Βάπτισμα και Χρίσμα, εννοεί τι αυτό σημαίνει. Όποιος να το εννοήσει δεν μπορεί,
μπερδεύεται «με πλανώντες και πλανωμένους» !
Η «υπόθεση» Ιησούς Χριστός
δεν είναι όσο φαντάζεται ο καθείς απλή. Είναι πρώτα και πριν, και πάνω από όλα
υπόθεσης μεγάλης, φλογερής προσωπικής συνάντησης Αγάπης. Και είναι αληθινή η
ρήση του Γέροντος Συμεών. «Ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών … και
εις σημείον αντιλεγόμενον». Τουτέστιν, είναι και στο κέντρο και το κέντρο της
ιστορίας στους αιώνες των αιώνων ! Προσφέρει ευχαρίστως εαυτόν σε παντοειδή
αναψηλάφηση στους όποιους και παντού και πάντα Θωμάδες. Αλλά δεν παύει να
απευθύνει τον μακαρισμό σε όσους τον εμπιστεύονται, που σημαίνει τον αγαπούν
αγαπώντας τους ελάχιστους αδελφούς του, χωρίς να τον έχουν αντικρύσει με μάτια φυσικά,
αλλά με αλλοτινά, που Εκείνος μόνος με μυστικά δικά του μέτρα και σταθμά ξέρει
πότε και σε ποιον χαρίζει !
Αυτά είναι Πάσχα αληθινό,
πέρασμα από το θάνατο στη ζωή, από το ψέμα στου Χριστού την Αλήθεια !
«Χριστός Ανέστη».
«Θανάτω θάνατον πατήσας».
Με «την αγάπην την πρώτην, ην ουκ αφήκα …»
Αθανάσιος Κοτταδάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου