Δευτέρα 15 Ιουνίου 2009

Ιερώνυμος Κοτσώνης, ο Αρχιεπίσκοπος της Αγάπης - Χρήστου Χονδρόπουλου

Ο Αρχιεπίσκοπος της Αγάπης *

του Χρήστου Σωτ. Χονδροπούλου,
Υποναύαρχος Λιμ. Σώματος (ε.α.)


Αρχές του 1970 υπηρετούσα στο Κεντρικό Λιμεναρχείο Πειραιώς και συγκεκριμένα στο Α' Λιμενικό Τμήμα (Τζελέπη) ως νέος Σημαιοφόρος.
Εκείνο το χειμωνιάτικο πρωινό είχα υπηρεσία στα πλοία που έφευγαν για το νησιά του Αιγαίου και ιδιαίτερα για τις Κυκλάδες.
Κάποια στιγμή κατέφθασε απροειδοποίητα, στο Ε/Γ πλοίο “ΟΙΑ” της εταιρίας “ΚΑΤΣΟΥΛΑΚΟΣ”, το αρχιεπισκοπικό αυτοκίνητα και από μέσα κατέβηκε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, προκειμένου να ταξιδέψει μόνος του στην πατρίδα του την Τήνο για δύο έως τρεις ημέρες,
Αφού τον προϋπάντησα, τον ασπάσθηκα και τον συνόδευσα να ανέβει στο καράβι ενώ συγχρόνως του εξηγούσα για τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες που θα αντιμετώπιζε κατά την διάρκεια του ταξιδιού. Στην συνέχεια τον σύστησα στον Πλοίαρχο με την παράκληση να του παραχωρήσει ένα ιδιαίτερο κατάλυμα μέχρι την Τήνο. Πράγματι ο Πλοίαρχος αμέσως του παραχώρησε μπροστά στο άνω κατάστρωμα την καμπίνα του πλοιοκτήτη.
Έφυγα ήσυχος για τη συνέχιση της υπηρεσίας μου.


Μετά τρεις περίπου ημέρες, που είχα πάλι υπηρεσία στο ίδιο πόστο, συνάντησα τον Πλοίαρχο και τον ρώτησα πως πήγε το ταξίδι με τον Αρχιεπίσκοπο;
Ο καπετάνιος με κοίταξε από πάνω έως κάτω και μου είπε: “Κύριε σημαιοφόρε, εάν μου ξαναφέρετε τέτοιους επιβάτες προς εξυπηρέτηση, σίγουρα θα γίνω καρδιακός”.
Στην δικαιολογημένη μου απορία με δυσκολία μου αποκάλυψε τα παρακάτω, με την παράκληση να μείνουν μεταξύ μας.
“Το ταξίδι ήταν πολύ δύσκολο, ο καιρός πολύ άσχημος και το πλοίο κουνούσε, σχεδόν κινδύνευε.
Όταν περάσαμε τον Κάβο-Ντόρο και αφού λίγο έπεσε ο καιρός, πήγε ο καμαρότος στην καμπίνα του Αρχιεπισκόπου για να του προσφέρει λίγο φαγητό. Προς έκπληξή του και στη συνέχεια και έκπληξή μου, μέσα στην καμπίνα υπήρχε μια Γερμανίδα και τα δύο ανήλικα παιδιά της.
Ψάξαμε όλο το καράβι να βρούμε τον Αρχιεπίσκοπο, κανείς δεν τον είχε δει. Η καρδιά μου σε όλη τη διάρκεια της έρευνας κόντευε να σπάσει, δεν ευρίσκετο πουθενά. Άραγε τον πήρε κανένα κύμα;
Στο τέλος και πριν εκπέμψουμε το σήμα, τον ανακάλυψε ένας ναύτης κάτω από μια σωσίβια λέμβο, σκεπασμένο με το ρασάκι του προσεύχεται.
Στη δίκαιη απορία μας και στις ερωτήσεις μας απάντησε: “Η Γερμανίδα με τα δύο ανήλικα παιδιά της μου ζήτησε να της παραχωρήσω την καμπίνα. Είχε μεγάλη ανάγκη, έπρεπε μέσα σ’ αυτήν την θαλασσοταραχή να την βοηθήσω. Άλλωστε προέρχομαι από ναυτικό γένος. Ζητώ συγγνώμη αν σας αναστάτωσα. Σας παρακαλώ πολύ να ξεχασθεί το γεγονός. Πιστεύω πως όλοι το ίδιο θα κάνατε αν σας ζητούσε κάποιος συνάνθρωπος τη βοήθεια σας”.
Έτσι πέρασε έξι ώρες κάτω από τη σωσίβια λέμβο …”.
Δεν μπόρεσα να αρθρώσω λέξη στον καπετάνιο. Με δυσκολία τον ευχαρίστησα για τι η συγκίνηση με συνεπήρε και αυτομάτως τα χείλη μου ψιθύρισαν τα λόγια του Αποστόλου Παύλου “…η αγάπη ου ζητεί τα εαυτής. Αγάπην δε μη έχω ουδέν ειμί”.
Ένα ακόμη σύντομο γεγονός που δείχνει το μεγαλείο της καρδιάς του και ότι δικαίως ονομάζεται ο Αρχιεπίσκοπος της Αγάπης.
----------------
* Περιοδικό Τα Νειάτα, Ιανουάριος – Φεβρουάριος 2004

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Η περίοδος του περάσματός του Από την Αρχιεπισκοπή ήταν η χρυσή εποχή της Εκκλησίας της Ελλάδος. Όπως έχουν πει ο Ιερώνυμος υπήρξε ο Αρχιεπίσκοπος των Αποστολικών οραματισμών. Επί της εποχής του εξελέγησαν διαμάντια Επισκόπων που κόσμησαν και κοσμούν την Εκκλησία της Ελλάδος. Συγχαίρω Αναστάσιε διότι έκανες το μικρό αυτό αφιέρωμα στον μεγάλο αυτό Αρχιεπίσκοπο. Ο Ιερώνυμος τόλμησε να μην συμβιβασθεί και να παραιτηθεί. Δεν γαντζώθηκε ποτέ στην εξουσία. Έζησε απλά όπως απλά ζήτησε να γίνει η κηδεία του χωρίς τυμπανοκρουσίες βάση πρωτοκόλλου. Τον κήδευσε ένας ιερέας και αυτός φορούσε το μοναχικό του σχήμα. Ο Ιερώνυμος Κοτσώνης είναι το πρότυπο της μεγαλοσύνης και της απλότητας. Ας είναι η μνήμη του αιώνια.