Κερκόπορτες - Στάχυς

Κερκόπορτες

Στα τείχη, στ’ άλογό του ο Κωνσταντίνος πάνω,

της Πόλεως της ένδοξης ο τελευταίος αυτοκράτωρ,

τρέχει την ψυχή των στρατιωτών του για λίγο να θερμάνει.

Ξέρει, πως σύντομα νεκρός θα πέσει

και των εχθρών τα στίφη ακράτητα,

τη Βασιλεύουσα ολοσχερώς στο τέλος θα συλήσουν.

Μήτε το θρόνο, μήτε το στέμμα ο Δραγάτσης σκέφτεται∙

για μια στιγμή τέτοια άλλωστε πάντα ετοιμαζόταν.

Πόλεις πολλές και τείχη στο μέλλον θα χτιστούν

και σε κάστρα απάτητα, τρανοί δεσπότες θα ηγούνται.

Μα πάντα, μια πόρτα μικρή ή ένας Εφιάλτης θα υπάρχει

τις βεβαιότητές μας οικτρά να διαψεύδουν.

Μόνο ψυχές, όπως αυτή του Κωνσταντίνου θα μπορούν

νόημα στον άνισο αγώνα μέχρι τέλους να προσφέρουν.

Μα κάποτε συμβαίνει (πράγμα προσέτι θλιβερό),

απ’ το δικό σου χέρι η κερκόπορτα ν’ ανοίγει.

Όμως μη φοβηθείς και μη δειλιάσεις ούτε τότε∙

μέχρις εσχάτων μ’ αυταπάρνηση θα πρέπει να παλέψεις.

Κι όταν της υποδούλωσης ο κίνδυνος περάσει,

να μη βιαστείς τ’ άρματά σου ν’ αποθέσεις∙

ίσως το ανυπόταχτο, το σκληροτράχηλο «εγώ» σου,

την ίδια θύρα, με άλλο πρόσχημα, θελήσει ν’ ανοίξει.

Στάχυς