«Τά ἀνερμήνευτα γεγονότα» - π. Γρηγόριος Μουσουρούλης

Κυριακή τοῦ Τυφλοῦ

Λόγος εἰς τό Εὐαγγέλιον

«Τά ἀνερμήνευτα γεγονότα»

«Καί παράγων εἶδεν ἄνθρωπον τυφλόν  ἐκ γενετῆς» (Ἰω.θ΄1)

          Εἶχε γεννηθεῖ τυφλός! Ὁ ἄνθρωπος γιά τόν ὁποῖο κάμνει λόγο τό σημερινό Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, δέν εἶχεν ἀντικρύσει ποτέ τό φῶς τοῦ ἥλιου, δέν εἶχε θαυμάσει ποτέ τίς ὀμορφιές τῆς γῆς. Δέν εἶχε αἰσθανθεῖ τό μυστηριῶδες δέος βλέποντας τά ἀστέρια τή νύκτα, δέν εἶχεν ἀπολαύσει οὔτε ἕνα μαγευτικό ἡλιοβασίλεμα, δέν μποροῦσε νά χαρεῖ τίς ὀμορφιές τῶν λουλουδιῶν. Ζοῦσε διαρκῶς μέσα σέ πυκνό, ἀδιαπέραστο σκοτάδι. Δέν ἤξερε τί θά πεῖ μέρα καί πότε ἔρχεται ἡ νύκτα, προκειμένου νά δώσει «ὕπνον τοῖς κροτάφοις καί τοῖς βλεφάροις του νυσταγμόν». Ἦταν τυφλός ἐκ γενετῆς!

          Σ’ αὐτή τήν τόσο ἀδικημένη ὕπαρξη  εἴδαμε σήμερα νά χαρίζει ὁ Κύριος τό φῶς. Ὅμως τό ἐρώτημα πού θέτει ἡ περίπτωσή του, εἶναι κυριολεκτικά ἐξουθενωτικό: Γιατί νά γεννηθεῖ τυφλός αὐτός, ὅπως καί τόσοι ἄλλοι, εἴτε παράλυτοι, εἴτε κωφάλαλοι, εἴτε μέ σύνδρομο down, εἴτε αὐτιστικοί, εἴτε σπαστικοί, εἴτε κάτι ἄλλο; Γιατί ἄνθρωποι σεμνοί, ἄνθρωποι μέ φόβο Θεοῦ νά σηκώνουν σταυρούς ἀσήκωτους βλέποντας τά σπλάγχνα τους σέ τέτοιες βαριές καταστάσεις; Γιατί;Γιατί;

          Σέ προηγούμενη ὁμιλία μας, τήν Κυριακή τοῦ Παραλύτου, πρίν δύο Κυριακές δηλ. εἴχαμε ἀσχοληθεῖ μέ τό θέμα τῶν μακροχρόνιων ἀσθενειῶν. Σήμερα θά ἐπιχειρή­σουμε νά ἀπαντήσουμε στό «γιατί» τῶν ἐκ γενετῆς παθήσεων. Νά δοῦμε:Ποιά εἶναι ἡ αἰτία τους καί ποιός εἶναι ὁ σκοπός γιά τόν ὁποῖο τίς ἐπιτρέπει ὁ Θεός.

**** 

«Καί παράγων εἶδεν ἄνθρωπον τυφλόν  ἐκ γενετῆς»

          Ἡ αἰτία τῶν ἐκ γενετῆς παθήσεων, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν δηλητηριώδη ρίζα ὅλων τῶν κακῶν τῆς ζωῆς μας, τήν ἁμαρτία. Μή ζητᾶμε ἀλλοῦ τήν αἰτία τοῦ κακοῦ. Αἰτία τοῦ κακοῦ εἶναι μία καί μόνη ἡ ἁμαρτία. Καί ὅταν μιλᾶμε γιά ἀμαρτία ἐδῶ δέν ἐννοοῦμε τίς προσωπικές ἁμαρτίες αὐτοῦ πού πάσχει, ἀλλά γενικῶς τήν ἁμαρτία, πού εἰσῆλθε στόν κόσμο μετά τήν παράβαση τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ ἀπό τούς Πρωτοπλάστους, τήν ὁποία ὅμως παράβαση ἐπιβεβαιώνουμε διά μέσου τῶν αἰώνων μέ τά προσωπικά μας ὁ καθένας ἁμαρτήματα.

          Αὐτή ἡ παράβαση ὑπῆρξε ἡ πηγή ὅλων τῶν συμ­φορῶν. Ἀπό αὐτήν προέρχονται οἱ ἀσθένειες, οἱ καταστρεπτικοί σεισμοί, τά ναυάγια, οἱ πόλεμοι, οἱ ἐπιδημίες, οἱ ξηρασίες, οἱ μολύνσεις τοῦ περιβάλλοντος καί τό ἀπο­κορύφωμα ὅλων τῶν κακῶν ὁ θάνατος. «Δι’ ἐνός ἀν­θρώπου ἡ ἁμαρτία εἰς τόν κόσμον εἰσῆλθε καί διά τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος» (Ρωμ. ε΄12), μᾶς λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Διά μέσου ἑνός ἀνθρώπου, τοῦ Ἀδάμ μπῆκε σ’ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος ἡ ἁμαρτία καί διά μέσου τῆς ἁμαρτίας μπῆκε ὁ θάνατος.

          Στό πρόσωπο λοιπόν τοῦ Ἀδάμ τό ἀνθρώπινο γένος ὑπέστη μιά τρομακτική καταστροφή μέ τήν ἁμαρτία, ἡ ὁποία κατέστησε ὅλο τό σῶμα τῆς ἀνθρωπότητας ἄρρωστο βαριά. Αὐτῆς τῆς γενικῆς ἀσθένειας ἀποτέλεσμα εἶναι καί οἱ ἐπιμέρους ἀσθένειες, πού προσβάλλουν τούς ἀνθρώπους, καί μερικούς μάλιστα ἐκ γενετῆς

****

          Ἤδη ὅμως τίθεται ἐπιτακτικά ἄλλο ἐρώτημα: Ἐκτὀς ἀπό τή γενική αὐτή φθορά τῆς ἁμαρτίας, ὑπάρχει καί κάποια ἄλλη συγκεκριμένη αἰτία, γιά τήν ὁποία μόνο λίγοι -ἐκ πρώτης ὄψεως ἀδικημένοι - ἔρχονται στόν κόσμο μέ τέτοιες παθήσεις; Τό ἐρώτημα αὐτό φαίνεται νά ἀπασχολεῖ καί αὐτούς ἀκόμη τούς Μαθητές τοῦ Χριστοῦ. Αὐτοί ἀντικρύζοντας τόν ἐκ γενετῆς τυφλό,  ρωτᾶνε μέ ἀπορία τόν Κύριο: Ποιός ἁμάρτησε, ὁ ἴδιος ὡς ἔμβρυο ἀκόμη, ἤ οἱ γονεῖς του, καί γι’ αὐτό τό λόγο γεννήθηκε τυφλός;

          Ἐδῶ πρέπει νά ὑπογραμμίσουμε, καί ἔχει σημασία αὐτό,  πώς ἡ ἀπάντηση τοῦ Κυρίου δέν ἀποκαλύπτει τή μυστηριώδη αἰτία τῆς πάθησης τοῦ τυφλοῦ, ἀλλά τό σκοπό της. Ἐνδεχομένως νά ὑπάρχει κάποια-συγκεκρι­μένη πλέον αἰτία, ὁ Κύριος ὅμως δέν εἰσέρχεται σ’ αὐτήν. Βεβαιώνει μόνο πώς αἰτία τῆς ἐκ γενετῆς τύφλωσης τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου δέν εἶναι οἱ ἁμαρτίες τοῦ ἴδιου ἤ τῶν γονέων του. Ταυτόχρονα φανερώνει τό σκοπό τῆς ἀσθένειας. Μέ τόν τρόπο αὐτό ἔμμεσα μᾶς ὑποδεικνύει νά μήν ἐξεευρνοῦμε σ’ αὐτές τίς περιπτώσεις τίς αἰτίες δηλαδή τά ἀνεξάρτητα μυστήρια, πού μόνο ὁ Θεός γνωρίζει, ἀλλά νά συγκεντρώνουμε τήν προσοχή μας στόν σκοπό τους. Καί ποιός εἶναι ὁ σκοπός, μέ βάση τήν εὐαγγελική διήγηση; Ὁ σκοπός εἶναι σαφής: «Ἵνα φανερωθῇ τά ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ», εἶπεν ὁ Κύριος γιά κεῖνον τόν τυφλό. Κάπως ἐλεύθερα θά λέγαμε:γιά νά δοξασθεῖ ὁ Θεός μέσῳ αὐτοῦ.

          Κάτι τέτοιο φαίνεται πώς μπορεῖ νά ἰσχύει γιά ὅλες τίς παρόμοιες περιπτώσεις. Καί αὐτό εἶναι τό συγκλονιστικό, γιατί ἀλλάζει πλέον τό νόημά τους.  Εἶναι πράγματι συγκλονιστικό νά σκέπτεται κανείς, ὅτι μέσα ἀπ’ αὐτές τίς φαινομενικές τραγωδίες, πραγματοποιεῖται ἕνα ἐκπληκτικό σχέδιο, πού ἔχει συλλάβει ὁ Θεός γιά τό συγκεκριμένο ἄνθρωπο «πρό καταβολῆς κόσμου». Εἶναι συγκλονιστικό, διότι ἔτσι ἡ ἀντιμετώπιση τῆς δοκιμασίας ἀποκτᾶ τόν χαρακτήρα τῆς συνεργασίας μέ τόν Θεό στό νά πραγματοπιηθεῖ αὐτό τό προαιώνιο σχέδιο.

          Σέ τί ἔγκειται αὐτή ἡ συνεργασία; Πρωτίστως στό νά συνειδητοποιήσουν ἐκεῖνοι πού πάσχουν ἐκ γενετῆς καί οἱ ἰδικοί τους ἄνθρωποι  ὅτι ὄντως ὑπάρχει τέτοιο σχέδιο, τό ὁποῖο βασιθκά συνίσταται στό νά συνδεθοῦν στενότερα καί ἐκεῖνοι πού πάσχουν ἀλλά καί οἱ ἄνθρωποι τοῦ σπιτιοῦ τους μέ τόν Θεό, γιά νά δοξαστοῦν αἰώνια κοντά Του. Διότι ὀ Πάνσοφος καί πανάγαθος Θεός ἀκριβῶς γι’ αὐτό ἐπιτρέπει μιά τόσο μεγάλη δοκιμασία· γιά νά καταστραφεῖ μέ ἕνα φαινομενικό κακό, ὅπως εἶναι ἡ ἐκ γενετῆς πάθηση, τό πραγματικό γεγονός, ἡ ἁμαρτία.

          Κατά δεύτερο λόγο ἡ συνεργασία ἔγκειται στό νά ἀντιμετωπίζουν ἐκεῖνοι πού πάσχουν ἐκ γενετῆς, ἐφ’ ὅσον βέβαια ἔχουν σῶες τίς φρένες,τήν κατάστασή τους μέ ὑπομονή. Νά μήν ἀγανακτοῦν, ἀλλά νά ἀγωνίζονται, νά ζοῦν καί νά σκέπτονται σύμφφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Λίγες δεκάδες χρόνια θά κρατήσει ἡ ταλαιπωρία τους στόν κόσμο αὐτό. Αἰώνια ὅμως θά δοξάζονται στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

          Μακάριες λοιπόν καί εὐλογημένες οἱ ψυχές ἐκεῖνες, πού κατανοοῦν τόν ὑψηλό, τόν ὑπέροχο σκοπό τοῦ Θεοῦ, καί δέχονται μέ εὐγνωμοσύνη τήν δοκιμασία τους, καί κατευθύνουν τίς σκέψεις, τούς πόθους, τήν καρδιά τους ὁλόκληρη στήν ἔνδοξη αἰωνιότητα τῆς θείας βασιλείας.

****

«Καί παράγων εἶδεν ἄνθρωπον τυφλόν  ἐκ γενετῆς»

          Ἀδελφοί, εἶναι ἀλήθεια πώς οἱ περισσότεροι ἄνθρω­ποι ἀπέναντι σ’ ἐκείνους πού πάσχουν ἐκ γενετῆς, τηροῦν στάση ἐπιφυλακτική. Γιά μᾶς δέν εἶναι δύσκολο νά ἀντιληφθοῦμε πώς κάτι τέτοιο δέν εἶναι ἁπλῶς λάθος, ἀλλά ἐγγίζει τά ὅρια τοῦ δαιμονικοῦ. Διότι οἱ ἀδελφοί μας πού πάσχουν ἐκ γενετῆς δέν ἀξίζουν τήν συμπάθειά μας ἀλλά τόν θαυμασμό μας.

          Πολλοί τούς θεωροῦν μιά παραφωνία στόν κόσμο μας. Καί πράγματι ἀποτελοῦν παραφωνία στήν καταναλωτική κοινωνία τοῦ «φάγωμεν καί πίωμεν…», τοῦ ὑλομα­νοῦς τουρισμοῦ καί τῶν κτηνωδῶν ἀπολαύσεων. Διότι οἱ μάρτυρες αὐτοί τῆς ζωῆς, πού ὑποτάσσονται μέ ἐμπιστο­σύνη στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, εἶναι μόνιμοι κήρυκες τῆς ματαιότητας τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων, τῆς ἀπάτης τοῦ κόσμου καί ὅλων τῶν ἀγαθῶν του. Καί εἶναι ταυτόχρονα ἀλάνθαστοι προφῆτες τῆς ἐρχόμενης Βασιλείας, ὅπου ἐκεῖνοι-ἐάν βέβαια ζήσουν ἐδῶ μέ εὐγνωμοσύνη πρός τόν Θεό-θά ἀπολαύσουν μυριοπλάσια ὅλα, ὅσα στερήθηκαν. Καύχημα τῆς γῆς, διαμάντια τοῦ Οὐρανοῦ, φωτεινοί ἥλιοι στήν αἰωνιότητα ὅσοι καρτερικά δέχονται ἐκ γενετῆς ὀδυνηρές μάστιγες καί ἀναπηρίες. Εὐλογημένοι ὄντως. μακάριοι! 

Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης