Ὑπάρχει διαχωρισμός; - π. Γρηγόριος Μουσουρούλης

Κυριακή τῶν Ἀπόκρεω

Λόγος εἰς τόν Ἀπόστολον

Ὑπάρχει διαχωρισμός;

«Οὕτω δέ ἁμαρτάνοντες εἰς τούς ἀδελφούς… εἰς Χριστόν ἁμαρτάνετε»

(Α΄Κορ. η΄8-θ΄2)

          «Ἐγώ μέ τό Θεό εἶμαι ἐντάξει», λένε πολλοί χριστιανοί. Ἐκεῖ πού δέν τά πάω καλά, εἶναι μέ τούς ἀνθρώπους. Μοῦ χτυπᾶνε στά νεῦρα καί μόνο πού τούς βλέπω. Εἶναι ὅλοι ὑποκριτές».

          Γιά νά δοῦμε ὅμως εἶναι ἔτσι τά πράγμα­τα; Εἶναι δυνατόν νά εἶναι κανείς ἐντάξει μέ τό Θεό, χωρίς νά τά πηγαίνει καλά μέ τούς ἀνθρώπους; Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πάντως μᾶς τό εἶπε καθαρά σήμερα: μᾶς εἶπε πώς, ὅταν ἁμαρτάνουμε στούς ἀδελφούς μας, ἁμαρτάνουμε στόν ἴδιο τόν Χριστό, τόν Κύριο καί Θεό μας.

          Ἄς δοῦμε λοιπόν: πῶς οἱ σχέσεις μας μέ τούς ἀνθρώπους ἔχουν ἄμεσο ἀντίκτυπο στή σχέση μας πρός τόν Θεό καί πῶς αὐτή ἡ σχέση μπορεῖ νά εἶναι σωστή.

****

«Οὕτω δέ ἁμαρτάνοντες εἰς τούς ἀδελφούς… εἰς Χριστόν ἁμαρτάνετε»

          Εἶναι γεγονός πώς ἡ ἁμαρτία μᾶς ἔχει διαφθείρει ὅλους. Τά κύματά της γιγαντιαῖα ὑψώνονται καί κατακλύζουν τά πάντα. Ἕνα ἀπό τά ἀποτελέσματα αὐτῆς τῆς διαφθορᾶς εἶναι ὅτι ἁπλᾶ καί αὐτονόητα πράγματα μᾶς φαίνονται σχεδόν ἀπίστευτα.

          Διότι ποιός ἀπό ἐμᾶς τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς ἀγνοεῖ ὅτι ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ὅπως τό διακηρύττει ἀπό τίς πρῶτες σελίδες της ἡ Ἁγία Γραφή; Δέν λέγει ἀκριβῶς ὅτι ὁ Θεός ἐδημιούργησε  τόν ἄνθρωπο,  ἄνδρα καί γυναίκα, «κατ’ εἰκόνα» ἰδικήν Του; Τό συμπέρασμα ἑπομένως εἶναι φανερό: ἀσέβεια πρός τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀσέβεια πρός τόν ἴδιο τόν Θεό. Γι’ αὐτό ἀκριβῶς ὁ Κύριός μας στό σημερινό Εὐαγγέλιο ὑπογραμμίζει ἔντονα αὐτή τήν ἄμεση ἀντιστοιχία καί λέγει ὅτι «κάθε τι πού ἐκάματε σέ ἕνα ἀπό αὐτούς, τούς θεωρούμενους ἀσήμαντους ἀδελφούς μου, τό ἐκάματε σ’ ἐμένα τόν ἴδιο» Τά λόγια αὐτά τοῦ Κυρίου εἶναι ξεκάθα­ρα καί δέν χωρεῖ καμμιά ἄλλη ἑρμηνεία. Ὅ,τι κάνουμε στούς ἀδελφούς μας, καλό ἤ κακό, τό κάνουμε στόν ἴδιο τόν Χριστό.

          Καί ἄν αὐτά ἰσχύουν στίς σχέσεις μας μέ ὅλους τούς ἀνθρώπους ἀνεξαρτήτως ἐθνικότητας καί θρησκείας, πολύ περισσότερο ἰσχύουν γιά τίς μεταξύ Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἀφοῦ γνωρίζου­με ὅτι ὅλοι μαζί ἀποτελοῦμε τήν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ.  Τί σημαίνει αὐτό; Σημαίνει ὅτι ὁ μεταξύ μας σύνδεσμος εἶναι τόσο ἰσχυρός, ὅσο εἶναι καί τῶν μελῶν τοῦ σώματος. Σ’  αὐτό λοιπόν τό σῶμα κεφαλή εἶναι ὁ Χριστός καί ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς εἶναι ἕνα μέλος. Εἶναι ποτέ δυνατό νά μαστιγώνουμε ἕνα μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ καί νά λέμε: «ἐγώ π.χ. ἐχτύπησα τό χέρι, τόν Χριστό δέν τόν ἐπείραξα»; Κάτι τέτοιο θά μαρτυροῦσε σχεδόν  παραφροσύνη.

          Ἄς τό καταλάβουμε λοιπόν καλά, ἀδελφοί μου: κάθε ἁμάρτημα πού διαπράττουμε εἰς βάρος κάποιου  ἀδελφοῦ μας, τό κάνουμε στόν ἴδιο τόν Χριστό. «Εἰς Χριστόν» ἁμαρτάνουμε. Πιό συγκε­κριμένα: θύμωσα ἐναντίον τοῦ ἐργάτη, τοῦ ὑπαλλήλου μου, θύμωσα ἐναντίον τῆς συζύγου καί τήν πίκρανα καί τήν ἐξουδένωσα ἤ πολύ περίσσότερο τήν ὕβρισα ἤ ἅπλωσα χέρι καί τήν κτύπησα; Στόν Χριστό ἐθύμωσα. Τόν Χριστό ἐπίκρανα, τόν Χριστό ἐκτύπησα. Τό ἴδιο καί ἡ σύζυγος πίκρανε τόν σύζυγό της, τόν πρόσβαλε; Τόν Χριστό ἐπρόσβαλε καί ἐπίκρανε. Ἔψεξα κάποιον γιά φυσικές ἤ ἠθικές ἀδυναμίες του καί τόν ἐπρόσβαλα καί τόν ταπείνωσα; Τόν Χριστό ἔψεξα.

          Εἶναι ποτέ δυνατόν νά νοθεύω τά τρόφιμα ἀπό τά ὁποῖα ἐξαρτᾶται ἡ ζωή καί ἡ ὑγεία τοῦ ἄλλου ἤ νά ὑπερτιμῶ τά προϊόντα καί νά ἔχω τήν ἐντύπωση πώς ἡ συμπεριφορά μου δέν ἀναφέρε­ται στόν Χριστό; Λάθος! Μεγάλο λάθος. Κάθε ἁμαρτία ἀπέναντι τῶν ἀδελφῶν μας, τῶν συναν­θρώπων μας, ὅποιοι κι ἄν εἶναι αὐτοί, εἶναι ἁμαρτία πού διαπράττουμε ἀπέναντι στόν Κύριο καί Θεό μας. Εἴτε θυμώνουμε, εἴτε ὑβρίζουμε, εἴτε συκοφαντοῦμε εἴτε ἀδικοῦμε, ὅλα αὐτά τά κάνουμε στόν Χριστό.

          Ἀσφαλῶς ὁ λόγος μᾶς φαίνεται βαρύς, καί ἡ κατάσταση φοβερή. Γι’ αὐτό ἄς προσπαθή­σουμε νά ἀλλάξουμε συμπεριφορά. Θά μοῦ πεῖ­τε: καί τί νά κάνουμε;

****

          Τό πρῶτο καί βασικό πού πρέπει νά καταλάβουμε, ὅσοι σκεπτόμαστε ἔτσι, εἶναι ὅτι τό νά λέμε: «ἐγώ μέ τόν Θεό εἶμαι ἐντάξει, μέ τούς ἀνθρώπους δέν τά πάω καλά» εἶναι ψέμα. Καί μάλιστα Ψέμα μέ κεφαλαῖα γράμματα. Ψέμα καί μάλιστα σατανικό, τό ὁποῖο λίγο πολύ μᾶς ἔχει μολύνει ὅλους, γι’ αὐτό καί κάνουμε αὐτό τόν ἐφιαλτικό διαχωρισμό: «ἄλλες οἱ σχέσεις μου μέ τόν Θεό, ἄλλες μέ τούς ἀνθρώπους· ἄλλος λογαριασμός ὁ ἕνας καί ἄλλος ὁ ἄλλος». Τά πράγματα, δέν εἶναι ἔτσι, ἀδελφοί. Ὁ λογαρια­σμός εἶναι κοινός ἤ μᾶλλον ὁ ἴδιος. Γι’ αὐτό καί οἱ ἅγιοι πατέρες λένε: «εἶδον τόν ἀδελφόν μου, εἶδον Κύριον τόν Θεόν μου».

          Αὐτό ἑπομένως εἶναι τό πρῶτο. Ἄν τό καταλάβουμε καλά, ἄν καταλάβουμε ὅτι στό πρόσωπο τοῦ κάθε ἀνθρώπου ὀφείλουμε νά βλέπουμε τόν Χριστό, τότε κατά φυσική συνέπεια θά ἔλθει καί τό δεύτερο. Ἡ ἀλλαγή τῆς συμπερι­φορᾶς μας. Θά φερόμαστε πλέον στούς ἄλλους, ὅπως θά φερόμασταν στόν ἴδιο τό Χριστό. Δηλαδή μέ σεβασμό, μέ εἰλικρίνεια καί ἀγάπη.

          Μέ σεβασμό σημαίνει ὅτι τόν κάθε ἄνθρωπο θά τόν πλησιάζουμε , ὅπως πλησιάζου­με τίς ἅγιες εἰκόνες, ἀφοῦ κι αὐτός εἶναι ζωντανή εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Θά τόν πλησιάζουμε, ὅπως προσεγγίζουμε τήν Θεία Κοινωνία - μέ δέος! Διότι καί αὐτός εἶναι μέλος τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ- εἶναι ἐφ’ ὅσον κοινωνεῖ - ναός καί κατοικητήριο τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ.

          Μέ εἰλικρίνεια. Αὐτό σημαίνει ὅτι δέν ἐπιχειροῦμε νά ἐξαπατήσουμε ποτέ κανένα ἄνθρωπο, ὅπως θά ἦταν ἀδιανόητο προσπα­θήσουμε  νά ἐξαπατήσουμε τόν  Παντογνώστη Θεό.

          Μέ ἀγάπη.  Ἀλήθεια ποιός ἀπό τούς πιστούς χριστιανούς, ἄν εἴχαμε σωματικῶς μαζί μας τόν Χριστό, δέν θά ἔτρεχε μέ ὅλη του τήν προθυμία νά τόν ἐξυπηρετήσει, νά τοῦ δείξει τήν ἀγάπη του; Νά ὅμως πού αὐτό πραγματικά συμβαίνει.  Ὁ Κύριος εἶναι κάθε ὥρα καί στιγμή σωματικῶς κοντά μας! Στά πρόσωπα τῶν ἀδελφῶν μας. Ἑπομένως τώρα γνωρίζουμε ὅτι ὅταν βοηθοῦμε τούς ἀδελφούς μας στίς ἀνάγκες τους, τόν Χριστό βοηθοῦμε καί σ’ Ἐκεῖνον οὐσιαστικά δείχνουμε τήν ἀγάπη μας.

****

«Οὕτω δέ ἁμαρτάνοντες εἰς τούς ἀδελφούς… εἰς Χριστόν ἁμαρτάνετε»

          Ἀδελφοί; πόσο ἁρμονικά ταιριάζουν σήμερα τά λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, πού ἑρμηνεύ­σαμε, μέ τό Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα! Τό ἕνα κείμενο συμπληρώνει τό ἄλλο.

          Ἄς μᾶς φοβίσει λοιπόν ὁ λόγος αὐτός:  «ἁμαρτάνοντες εἰς τούς ἀδελφούς εἰς Χριστόν ἁμαρτάνετε». Νά μᾶς φοβίσει διότι ἡ ἡμέρα τῆς Κρίσεως ἀναπόφευκτα ἔρχεται. Καί θά ἀκούσου­με τότε ἀπό τό στόμα τοῦ Κυρίου μας; Μέ περιφρονήσατε. Μέ ἐξαπατήσατε, ἐθυμώσατε ἐναντίον Μου, Μέ ἀδικήσατε, Μέ ἐσυκοφαντή­σατε! Ἐμεῖς, Κύριε, Ἐσένα; Ναί, ἐσεῖς Ἐμένα! Διότι ὅσα κάνατε στούς ἀδελφούς μου συναν­θρώπους σας, σέ Μένα τά ἐκάματε.

          Νά μᾶς φοβίσει ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου γιά νά ἀλλάξουμε συμπεριφορά, νά γίνουμε ἐργάτες  τῶν ἔργων τῆς ἀγάπης γιά νά ἀκούσουμε τήν εὐλογημένη, τή γλυκύτατη ἐκείνη φωνή «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου».

Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης