Ὁ κατακλυσμός - ὑπό Ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

 

 Ὁ κατακλυσμός

 

ὑπό Ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

 
      Ἕνα ἀπό τά βιβλικά ἀναγνώσματα  πού ἀκούσθηκε στίς ἐκκλησίες στούς Ἑσπερινούς τῆς Γ΄ Ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν (Μ. Τεσσαρακοστή) ἀναφερόταν στόν κατακλυσμό, πού ἔγινε ἐπί Νῶε. Βλέπετε, ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν ἀποκρύβει τέτοια φοβερά γεγονότα. Τουναντίον, τά προβάλλει, ὄχι γιά νά μᾶς τρομοκρατήσει, ἀλλά γιά νά μᾶς  ἀφυπνίσει καί νά μᾶς ὁδηγήσει στή μετάνοια. Εἶναι ἁμάρτημα, γιά νά μήν ποῦμε διαστροφή, νά κρύβουμε γεγονότα πού ἔκανε ὁ ἴδιος ὁ Θεός, πρός ἀφύπνιση τῆς ἀνθρωπότητος.
 
Στήν ἐποχή , λοιπόν, τοῦ Νῶε «ἐπληθύνθησαν αἱ κακίαι τῶν ἀνθρώπων» (Γέν. 6:5).    «Καί ἐνεθυμήθη ὁ Θεός, ὅτι ἐποίησε τόν ἄνθρωπον ἐπί τῆς γῆς» (Γέν. 6:6). Βλέποντας ὁ Θεός τό πλᾶσμα Του,  νά ζεῖ μιά τέτοια ἐφάμαρτη ζωή,  (ἑρμηνεύει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος) διερωτήθηκε  (ὁ Θεός) καί εἶπε:   «Ἐγώ δέν ἔκανα τόν ἄνθρωπο γιά νά ζεῖ μέ τέτοιο τρόπο, πέφτοντας τόσο χαμηλά. Δέν ἐκτίμησε τά δῶρα πού τοῦ ἔδωσα,  δέν ἔκανε καλή χρήση τῆς ἀγάπης Μου πού τοῦ ἔδειξα καί τῆς φιλανθρωπίας Μου».  (Ὁμιλία ΚΒ΄ στή Γένεση. P.G.  53 192).  Δέν ἀξίζει λοιπόν νά ζεῖ, γι'αὐτό καί «θά τόν ἐξαφανίσω ἀπό τή γῆ. Μετάνιωσα πού τόν ἔκανα»(Γέν.  6:7).  Λόγια τοῦ Θεοῦ...!   
 
Ὅποιος θέλει νά μετανιώσει,  καί σέ λίγα  λεπτά μετανιώνει,  ὅπως ἔγινε μέ τούς Νινευίτες. Ὅταν ὁ Ἰωνᾶς τούς προειδοποίησε, «ἄν δέν μετανιώσετε,  ἡ πόλη σέ σαράντα μέρες θά καταστραφεῖ»,  εὐθύς μετάνιωσαν, νήστεψαν, ἔβαλαν ἀκόμα καί τά ζῶα τους στή νηστεία,   καί ἔτσι  σώθηκε ἡ πόλη.    (Ἰωνᾶς 3: 4-9).
 
        Ὁ Θεός ἔδωσε προθεσμίας μετανοίας  στούς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς τοῦ  Νῶε, ὄχι σαράντα μέρες, ἀλλά  ἑκατόν εἴκοσι χρόνια! (Γέν 6:3).  Πέρασαν  τά ἑκατό χρόνια, καί δέν ἔδειξαν τήν παραμικρή διάθεση. Καί ὁ Νῶε τούς ἔλεγε πάλι καί πάλι,  «ἔρχεται κατακλυσμός, βλέπετε, φτιάχνω ὁλόκληρο καράβι γιά νά σωθῶ,  μετανιώστε, γιά νά σωθεῖτε»,  αὐτοί τόν κορόϊδευαν. Ἔφθασαν στό σημεῖο νά πηγαίνουν τή νύκτα καί νά ἀφοδεύουν  γύρω ἀπό τήν κιβωτό πού ἔφτιαχνε ὁ Νῶε!  Καί ὁ Κύριος τά ἐναπομείναντα εἴκοσι χρόνια, τά ἔκανε ἑπτά μέρες (Γέν. 7:4), καί ἔτσι ἔφερε τόν κατακλυσμό.
 
Ὁ κατακλυσμός δέν ἦταν ἕνα φυσικό φαινόμενο, ἀλλά  ἦταν κατάλυση τῶν φυσικῶ νόμων.  Ἄνοιξαν ὅλοι οἱ  καταρράκτες  τοῦ οὐρανοῦ (Γέν. 7:10).  Παραβολική ἔκφραση πού  δείχνει τούς ὠκεανούς ὑδάτων πού ἔπεφταν ἀπό τόν οὐρανό. Πρωτοφανές! Ἔγινε καί κάτι ἄλλο, καί αὐτό πρωτοφανές: Ἄνοιξαν, ἔσπασαν  ὅλες  οἱ ὑπόγειες δεξαμενές ὑδάτων!  (Γέν. 7:10). Ἐπί σαράντα λοιπόν μέρες καί νύκτες, γῆ καί οὐρανός  «βομβάρδιζαν» ἀπό κοινοῦ, καί κατ΄ἐντολή Θεοῦ, τούς  ἁμαρτωλούς ἀνθρώπους!
 
Πρίν καμάρωναν γιά τίς πράξεις τους, γιά τή φιλοσοφία τους, καί γιά τό πιστεύω τους,  ὅπως καμαρώνουν καί τόσοι ἄλλοι ἰδιαίτερα στήν ἐποχή μας. Ὅταν ὅμως εἶδαν ὅ,τι αὐτά πού τούς ἔλεγε ὁ Νῶε γίνονταν ἤδη πράξη, τούς ἔπιασε φόβος καί τρόμος! Ἔτρεχαν νά προλάβουν νά σωθοῦν, ἀλλά, πῶς καί ποῦ; Καί ποιός νά βοηθήσει ποιόν;!   Μανάδες ἀνέβαζαν ἔντρομες τά παιδιά τους στίς στέγες τῶν σπιτιῶν τους, ἄλλοι σκαρφάλωναν σέ δένδρα, ἄλλοι ἔτρεχαν  πανικόβλητοι στίς ψηλότερες βουνοκορφές,  ὅμως   ἡ στάθμη τοῦ νεροῦ ἀνέβαινε συνεχῶς, καλύπτοντας καί  τήν ψηλότερη βουνοκορφή, (Γέν. 7:18), καί  δέν ἔμενε οὔτε ἕνας ζωντανός.  Ἔτσι ἔκρινε, ἀποφάσισε, τό «Μεγάλο Ἀφεντικό». 
 
Καί ἔπρεπε  ὁ Θεός νά τούς  πνίξει; Δηλαδή, ὁ Θεός ἔκανε λάθος;  Καί τί ἔπρεπε νά κάνει ὡς δημιουργός τους;  Νά τούς βλέπει καί νά τούς καμαρώνει;! Ἤ νά  ἔχει στήν ἴδια μοίρα  τόν Νῶε μέ  τήν παρέα του, πού ἀντιστέκονταν στά πάθη τους, μέ τούς συνανθρώπους του πού ἔκαναν ὄργια;  Εἶναι αὐτό δικαιοσύνη; Δέν φταίει, λοιπόν, ὁ  Θεός  γιά τόν κατακλυσμό, ἀλλά ἡ ἀμετανοησία τῶν ἀνθρώπων,  ὅπως δέν φταίει καί ὁ καρδιοχειρουργός, ὅταν χειρουργεῖ τόν ἀσθενῆ.
 
    Ὁ Θεός  μέ τόν κατακλυσμό δέν  τιμώρησε τά πλάσματά Του, ἀλλά τά εὐεργέτησε,  τά ἔσωσε ἀπό τό χειρότερο κατρακύλισμα, καί γι΄αὐτό ἡ   αἰώνια κόλασή τους θά εἶναι ἐλαφρότερη. Ὁ Θεός ἐνεργεῖ πάντα πρός τό συμφέρον μας, καί ποτέ πρός τήν ἀπώλειά μας.
 
Αὐτό πού θά πρέπει ἰδιαίτερα νά μᾶς προβληματίσει, εἶναι, ὅτι ὁ  κατακλυσμός ἔγινε σέ μιά ἐποχή, πού δέν εἶχαν  δοθεῖ οἱ δέκα ἐντολές, πού βασίλευε βαθύ πνευματικό σκοτάδι, πού δέν ὑπῆρχαν ἱερεῖς, ἐκκλησίες, καμπάνες, νά προκαλοῦν καί νά ἀφυπνίζουν!  Καί ὅμως ὁ Κύριος ἀπαιτοῦσε ἀπό τούς ἀνθρώπους μιᾶς τέτοιας ἐποχῆς νά ἀντιστέκονται στά  πάθη τους καί στίς ἀδυναμίες τους καί νά ζοῦν πνευματική ζωή! Πόσο μᾶλλον τώρα, πού ζοῦμε μετά Χριστόν! «Εἶμαι χαρούμενη, γιατί ἡ  κόρη μου ἔχει μία «σχέση»  καί  πάει πολύ καλά!», ἀκοῦς σήμερα νά λένε χριστιανές (!)  μητέρες, ἀκόμα καί στήν ἐξομολόγηση...! Ἡμέρες Νῶε, καί χειρότερες ἀπό τό Νῶε, γιατί ζοῦμε μετά Χριστόν...!
 
Ποῦ νά ἤξεραν, οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς τοῦ Νῶε,  ὅτι ἀπό πάνω τους ὑπῆρχε ὁ ἀόρατος Θεός, πού τούς ««βιντεοσκοποῦσε!». Καί  τούς ἔστειλε τό «λογαριασμό»   γιά τό φαγοπότι καί γιά τά σχετικά, πού ἔκαναν!  Καί ὁ Θεός εἶναι πάντοτε ὁ ἴδιος, δίκαιος καί ἀμερόληπτος.