Σε άνευ προηγουμένου προβολή και στήριξη των αιτημάτων του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου στον τουρκικό Τύπο εξελίσσεται η υπόθεση που ξεκίνησε με αφορμή τη συνέντευξη που έδωσε ο κ. Βαρθολομαίος στο αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο CBS* για να παρομοιάσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο ελληνισμός στην Κωνσταντινούπολη με σταύρωση. Ωστόσο, αρθρογράφος φιλοκυβερνητικής εφημερίδας, υπονοεί ότι μετά τις δηλώσεις αυτές, θα υπάρξει πρόβλημα στο κατά τα άλλα έτοιμο σχέδιο της τουρκικής κυβέρνησης για την επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής.
Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου, αντέδρασε λέγοντας: "Ελπίζω να έχουν ειπωθεί εκ παραδρομής". Οι Τούρκοι σχολιαστές επικρίνουν και τη δήλωση αυτή του Νταβούτογλου.
Ο κύριος αρθρογράφος της "Χουριέτ", Οκτάι Εκσί, γράφει ότι "η πιο βαριά κουβέντα του Βαρθολομαίου ήταν το ότι ορισμένες φορές αισθάνεται σαν να σταυρώνεται" και σημειώνει: "Έχει μήπως άδικο; Να το ξεκαθαρίσουμε, ακόμη και αν έχει υπερβάλει. Όχι, δεν έχει καθόλου άδικο".
Ο Εκσί γράφει επίσης ότι ο κ. Βαρθολομαίος "έχει συναντηθεί με τον πρωθυπουργό Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, εγώ να σας πω πέντε, εσείς πείτε δέκα φορές. Γνωρίζουμε ότι σε κάθε συνάντηση, ο Βαρθολομαίος επανέλαβε τα ίδια πράγματα. Ανοίξτε τη Θεολογική Σχολή, αναγνωρίστε την Οικουμενικότητα του Πατριαρχείου και επιστρέψτε στα ελληνικά κοινωφελή ιδρύματα τις ακίνητες περιουσίες τους που έχουν περιέλθει στο τουρκικό δημόσιο. Αυτά ήταν τα αιτήματά του. Φαίνεται ότι κάθε φορά το αποτέλεσμα ήταν ο εμπαιγμός της μορφής "έχει ο Θεός" και "θα δούμε".
Μία πιο γενική αναδρομή στην πορεία του ελληνισμού της Πόλης, κάνει ο αρθρογράφος της "Χουριέτ" Σεντάτ Εργκίν, αφού αναφερθεί προηγουμένως στη δήλωση του Αχμέτ Νταβούτογλου ότι "δεν υπάρχει σταύρωση στην ιστορία της Τουρκίας".
Συγκεκριμένα, ο Εργκίν αναφέρει τα εξής:"Ναι είναι σωστό, δεν υπάρχει σταύρωση των μειονοτήτων στον πολιτισμό μας, αλλά ο ελληνικός πληθυσμός στην Πόλη που στα τέλη της δεκαετίας του '20 και μετά την ανταλλαγή πληθυσμών ήταν περίπου 120.000, σήμερα είναι λιγότερος και από 2.500.
Μπορεί να μην έχουν σταυρωθεί, αλλά με το νόμο περί φόρου περιουσίας που εγκρίθηκε το 1942, αντιμετώπισαν βαριές διακρίσεις και τους αφαιρέθηκε σημαντικό μέρος της περιουσίας τους. Και όσοι δεν πλήρωσαν το φόρο αυτό, ο οποίος εφαρμόστηκε με διαφορετικά κριτήρια στους μουσουλμάνους και στους μη μουσουλμάνους (η αναλογία ήταν 1 προς 10) οδηγήθηκαν σε στρατόπεδα εργασίας στο Άσκαλε της Ερζουρούμης.
Ναι, δεν υπάρχει σταύρωση στον πολιτισμό μας, αλλά κατά τα επεισόδια που ξέσπασαν στις 6-7 Σεπτεμβρίου (1955) με κυβερνητική πρόκληση κατά την εποχή της εκλεγμένης κυβέρνησης του Δημοκρατικού Κόμματος, λεηλατήθηκαν τα καταστήματα των μειονοτήτων και μεταξύ αυτών, των Ελλήνων, ενώ υπήρξαν και άλλα πολύ δυσάρεστα γεγονότα. Η Τουρκία δεν έχει ακόμη λυτρωθεί από την ντροπή αυτή.
Μπορεί να μην υπήρξε σταύρωση, αλλά το 1964, απελάθηκαν περίπου 12.000 από αυτούς με μυστικό διάταγμα, ως αντίποινα για τις πιέσεις που αντιμετώπιζαν οι Τουρκοκύπριοι, πράγμα που δημιούργησε κύμα φυγής.
Επιπρόσθετα, όσοι έχουν απομείνει, αντιμετωπίζουν ακόμη σημαντικά προβλήματα ως προς τις ακίνητες περιουσίες τους και η κατάστασή τους απασχολεί συχνά το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων".
Τη διαφωνία του προς την αντίδραση του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών εκφράζει ο αρθρογράφος της "Πόστα" Μεχμέτ Αλί Μπιράντ, γράφοντας: "Όσο κι αν θυμώνει ο Νταβούτογλου, ο Ελληνορθόδοξος Πατριάρχης Βαρθολομαίος, φαίνεται ότι εξερράγη, επειδή έχει φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο. Είπε πως αισθάνεται σαν να σταυρώνεται και ότι μπορεί να αναγκαστούν να προσφύγουν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Επαναστάτησε μπροστά στην αναποφασιστικότητα της Άγκυρας και στο γεγονός ότι η τελευταία κωλυσιεργεί στο θέμα της Θεολογικής Σχολής. Ο Πατριάρχης συνήθως είναι πολύ προσεκτικός. Φροντίζει να μην έρχεται αντιμέτωπος με τις τουρκικές κυβερνήσεις και πάντα υπερασπίζεται την Τουρκία. Εάν τούτη τη φορά προβαίνει σε αυτό τη σκληρή δήλωση, θα πρέπει να τον ακούσουμε".
Ο Μπιράντ γράφει: "Δεν συμμερίζομαι την αντίδραση του υπουργού Εξωτερικών Α. Νταβούτογλου" και καταλήγει σημειώνοντας ότι "ο Πατριάρχης έχει δίκιο. Το κράτος, μην τηρώντας τους λόγους του και εμπαίζοντας εδώ και 38 χρόνια ένα τουρκικό ίδρυμα, έχει σταυρώσει τον Πατριάρχη".
Ο Τζενγκίζ Τσαντάρ της "Ραντικάλ" αναφέρεται στη "φιλολογία" που έχει αναπτυχθεί στην Τουρκία για το αν ήταν υπερβολικά τα όσα είπε ο Βαρθολομαίος και σημειώνει ότι "είναι δίχως σημασία ακόμη και η διατύπωση της ερώτησης αν ήταν υπερβολικά. Ο Βαρθολομαίος εάν μίλησε με τον τρόπο αυτό, το έκανε επειδή αισθάνεται έτσι. Αφήνοντας κατά μέρος το αν έχει υπερβάλει, πρέπει να δούμε για ποιο λόγο τα είπε αυτά".
Ο αρθρογράφος αναφέρει ότι "πριν από 100 χρόνια, στα εδάφη αυτά ζούσαν 2 εκατομμύρια Έλληνες Ορθόδοξοι. Από αυτούς το 1,5 εκατομμύριο έφυγε με την ανταλλαγή πληθυσμών. Και από τους 150.000 Ελληνες που παρέμειναν στην Κωνσταντινούπολη -η μεγάλη τους πλειοψηφία ήταν πολίτες της Τουρκίας- έφυγαν σταδιακά μετά τις 6 και 7 Σεπτεμβρίου 1955. Σήμερα μπορούμε να κάνουμε λόγο για 2.000-4.000 Ελληνες στην Πόλη".
Αναφερόμενος στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ελληνική μειονότητα στην Κωνσταντινούπολη, ο αρθρογράφος σημειώνει: "Προσθέστε σε αυτά και το γεγονός ότι παραμένει κλειστή η Θεολογική Σχολή στη Χάλκη. Πώς περιμένατε να αισθανθεί ο Βαρθολομαίος που γεννήθηκε στην Τουρκία, υπηρέτησε εδώ τη στρατιωτική του θητεία και από το 1991 είναι Πατριάρχης";
"Ελπίζω να τα είπε αυτά εκ παραδρομής ο υπουργός Εξωτερικών", είναι ο τίτλος του άρθρου του Μεχμέτ Αλτάν στην εφημερίδα "Σταρ": "Δεν σας τρομάζει το γεγονός ότι κάποιος που έχει αντιμετωπίσει την αδικία στο θέμα της μαντίλας, απαντά με τρόπο που θυμίζει τον Ρετζέπ Πεκέρ, όταν υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους οι Αρμένιοι, οι Ελληνες ή οι Αλεβίδες;". (Ο Ρετζέπ Πεκέρ ήταν γενικός γραμματέας του κυβερνώντος Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος την περίοδο 1931-1936, επί εποχής Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ. Απομακρύνθηκε από τον τελευταίο. Είναι γνωστός στην τουρκική πολιτική ιστορία ως οπαδός φασιστικών και ναζιστικών αντιλήψεων της εποχής).
Ο Αλτάν αναφέρεται στο θέμα των δικαιωμάτων και γράφει: "Δεν υπάρχει περίπτωση να μας καταλάβουν όσοι κινούνται με βάση τις αρχές και τις βασικές ελευθερίες. Το σύνηθες είναι να αφαιρούμε τα δικαιώματα των πολιτών, να μην τα αποκαθιστούμε και όταν παραπονούνται οι πολίτες να ορθώνουμε το ανάστημά μας. Φυσικά, η αντίληψη αυτή δείχνει και το λόγο για τον οποίο η ενταξιακή διαδικασία της Τουρκίας προχωρεί πολύ πιο αργά από ό,τι θα έπρεπε".
Ο Εργκούν Μπαμπαχάν της "Σταρ" παραθέτει μαζί με τις δηλώσεις Βαρθολομαίου και ένα άλλο ζήτημα και σημειώνει: "Δεν τους σταυρώνουμε, αλλά τους καίμε τα σπίτια". Το θέμα στο οποίο αναφέρεται ο αρθογράφος είναι κάτι που ήρθε προχθές στην επικαιρότητα, όταν μαθήτρια του ελληνικού Ζαππείου Λυκείου, πήρε το πρώτο βραβείο στο διαγωνισμό απαγγελίας του ποιήματος του εθνικού ύμνου της Τουρκίας, μεταξύ των μαθητών της περιοχής του Πέρα στην Κωνσταντινούπολη.
Η ενδεκάχρονη Μαρίνα Σοζντέ που πήρε το βραβείο, είναι κόρη της Μαριάνθης Σοζντέ, της Ίμβριας Ελληνίδας που πριν από δέκα χρόνια κάποιοι είχαν πυρπολήσει το σπίτι της, με αποτέλεσμα να καεί ζωντανός ο τετράχρονος, τότε, γιος της.
"Πώς πρέπει να ονομάσουμε μία βιαιοπραγία όπως αυτή της πυρπόλησης ενός σπιτιού μαζί με αυτούς που βρίσκονται μέσα....", λέει ο αρθρογράφος Μπαμπαχάν και σημειώνει: "Το δράμα αυτό δείχνει ότι η χώρα μας δεν είναι κάστρο της επιείκειας, όπως το παρουσιάζουν κάποιοι. Όπως ακριβώς συνέβη με τη βιαιοπραγία των επεισοδίων του 1955, με τα οποία ωθήσαμε σε φυγή όσους Ελληνες της Πόλης δεν είχαμε καταφέρει να διώξουμε με την ανταλλαγή πληθυσμών. Και όμως οι Τούρκοι της Δυτικής Θράκης που παρέμειναν στα χέρια των "βάρβαρων" Ελλήνων, είναι ακόμη εκεί. Εμείς, χάρη στην καταπληκτική επιείκειά μας (!) καταφέραμε να μηδενίσουμε σχεδόν τον αριθμό των Ελλήνων. Γαλουχήσαμε ανθρώπους, τόσο εχθρικούς απέναντι στον διαφορετικό, ώστε να μπορούν να καίνε ζωντανό ένα παιδί".
Διαφορετική είναι η άποψη του Ταχά Κιβάντς στη φιλοκυβερνητική εφημερίδα "Γιενί Σαφάκ" (πρόκειται για το ψευδώνυμο του αρθρογράφου της ίδιας εφημερίδας Φεχμί Κορού). Ο αρθρογράφος επικρίνει την "υπερβολή στα λόγια του Βαρθολομαίου και εννοώντας τον τελευταίο, σημειώνει: "Του έχω και ένα νέο. Η Θεολογική Σχολή ήταν ένα από τα προβλήματα που βρήκε στο γραφείο της η υπουργός Παιδείας Νιμέτ Τσουμπουκτσού. Η νέα υπουργός (σ.σ. ανέλαβε το υπουργείο με τον ανασχηματισμό της Πρωτομαγιάς του 2009) είχε συμπεριλάβει το ζήτημα μεταξύ των θεμάτων προτεραιότητας, είχε βρει τη λύση και απλώς περίμενε την κατάλληλη στιγμή. Στη συνάντηση που είχα μαζί της, θυμάμαι ότι μου είχε πει ότι "η σχολή θα ανοίξει λίγο πριν από το νέο χρόνο ή αμέσως μετά".
Ο αρθρογράφος καταλήγει γράφοντας τα εξής και εννοώντας σαφώς την Ουάσιγκτον: "Αυτοί που θέλουν να πιέσουν την Τουρκία σε ένα θέμα, την πιέζουν τώρα από όλες τις πλευρές. Είναι η στρατιωτική δύναμη στο Αφγανιστάν, η προσπάθειά τους να εκλείψει η προστασία του Ιράν από την Τουρκία, ή το νέο πυραυλικό σύστημα, δεν ξέρω... Είναι γεγονός ότι παρατηρείται η τάση αυτή να στριμωχθεί η Τουρκία. Χρησιμοποιούν τους πάντες και δεν έχουν ιερό και όσιο. Περαστικά". Το άρθρο φέρει τον τίτλο "Περαστικά Πατριάρχη".
ΠΗΓΗ: ΑΠΕ Ο κύριος αρθρογράφος της "Χουριέτ", Οκτάι Εκσί, γράφει ότι "η πιο βαριά κουβέντα του Βαρθολομαίου ήταν το ότι ορισμένες φορές αισθάνεται σαν να σταυρώνεται" και σημειώνει: "Έχει μήπως άδικο; Να το ξεκαθαρίσουμε, ακόμη και αν έχει υπερβάλει. Όχι, δεν έχει καθόλου άδικο".
Ο Εκσί γράφει επίσης ότι ο κ. Βαρθολομαίος "έχει συναντηθεί με τον πρωθυπουργό Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, εγώ να σας πω πέντε, εσείς πείτε δέκα φορές. Γνωρίζουμε ότι σε κάθε συνάντηση, ο Βαρθολομαίος επανέλαβε τα ίδια πράγματα. Ανοίξτε τη Θεολογική Σχολή, αναγνωρίστε την Οικουμενικότητα του Πατριαρχείου και επιστρέψτε στα ελληνικά κοινωφελή ιδρύματα τις ακίνητες περιουσίες τους που έχουν περιέλθει στο τουρκικό δημόσιο. Αυτά ήταν τα αιτήματά του. Φαίνεται ότι κάθε φορά το αποτέλεσμα ήταν ο εμπαιγμός της μορφής "έχει ο Θεός" και "θα δούμε".
Μία πιο γενική αναδρομή στην πορεία του ελληνισμού της Πόλης, κάνει ο αρθρογράφος της "Χουριέτ" Σεντάτ Εργκίν, αφού αναφερθεί προηγουμένως στη δήλωση του Αχμέτ Νταβούτογλου ότι "δεν υπάρχει σταύρωση στην ιστορία της Τουρκίας".
Συγκεκριμένα, ο Εργκίν αναφέρει τα εξής:"Ναι είναι σωστό, δεν υπάρχει σταύρωση των μειονοτήτων στον πολιτισμό μας, αλλά ο ελληνικός πληθυσμός στην Πόλη που στα τέλη της δεκαετίας του '20 και μετά την ανταλλαγή πληθυσμών ήταν περίπου 120.000, σήμερα είναι λιγότερος και από 2.500.
Μπορεί να μην έχουν σταυρωθεί, αλλά με το νόμο περί φόρου περιουσίας που εγκρίθηκε το 1942, αντιμετώπισαν βαριές διακρίσεις και τους αφαιρέθηκε σημαντικό μέρος της περιουσίας τους. Και όσοι δεν πλήρωσαν το φόρο αυτό, ο οποίος εφαρμόστηκε με διαφορετικά κριτήρια στους μουσουλμάνους και στους μη μουσουλμάνους (η αναλογία ήταν 1 προς 10) οδηγήθηκαν σε στρατόπεδα εργασίας στο Άσκαλε της Ερζουρούμης.
Ναι, δεν υπάρχει σταύρωση στον πολιτισμό μας, αλλά κατά τα επεισόδια που ξέσπασαν στις 6-7 Σεπτεμβρίου (1955) με κυβερνητική πρόκληση κατά την εποχή της εκλεγμένης κυβέρνησης του Δημοκρατικού Κόμματος, λεηλατήθηκαν τα καταστήματα των μειονοτήτων και μεταξύ αυτών, των Ελλήνων, ενώ υπήρξαν και άλλα πολύ δυσάρεστα γεγονότα. Η Τουρκία δεν έχει ακόμη λυτρωθεί από την ντροπή αυτή.
Μπορεί να μην υπήρξε σταύρωση, αλλά το 1964, απελάθηκαν περίπου 12.000 από αυτούς με μυστικό διάταγμα, ως αντίποινα για τις πιέσεις που αντιμετώπιζαν οι Τουρκοκύπριοι, πράγμα που δημιούργησε κύμα φυγής.
Επιπρόσθετα, όσοι έχουν απομείνει, αντιμετωπίζουν ακόμη σημαντικά προβλήματα ως προς τις ακίνητες περιουσίες τους και η κατάστασή τους απασχολεί συχνά το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων".
Τη διαφωνία του προς την αντίδραση του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών εκφράζει ο αρθρογράφος της "Πόστα" Μεχμέτ Αλί Μπιράντ, γράφοντας: "Όσο κι αν θυμώνει ο Νταβούτογλου, ο Ελληνορθόδοξος Πατριάρχης Βαρθολομαίος, φαίνεται ότι εξερράγη, επειδή έχει φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο. Είπε πως αισθάνεται σαν να σταυρώνεται και ότι μπορεί να αναγκαστούν να προσφύγουν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Επαναστάτησε μπροστά στην αναποφασιστικότητα της Άγκυρας και στο γεγονός ότι η τελευταία κωλυσιεργεί στο θέμα της Θεολογικής Σχολής. Ο Πατριάρχης συνήθως είναι πολύ προσεκτικός. Φροντίζει να μην έρχεται αντιμέτωπος με τις τουρκικές κυβερνήσεις και πάντα υπερασπίζεται την Τουρκία. Εάν τούτη τη φορά προβαίνει σε αυτό τη σκληρή δήλωση, θα πρέπει να τον ακούσουμε".
Ο Μπιράντ γράφει: "Δεν συμμερίζομαι την αντίδραση του υπουργού Εξωτερικών Α. Νταβούτογλου" και καταλήγει σημειώνοντας ότι "ο Πατριάρχης έχει δίκιο. Το κράτος, μην τηρώντας τους λόγους του και εμπαίζοντας εδώ και 38 χρόνια ένα τουρκικό ίδρυμα, έχει σταυρώσει τον Πατριάρχη".
Ο Τζενγκίζ Τσαντάρ της "Ραντικάλ" αναφέρεται στη "φιλολογία" που έχει αναπτυχθεί στην Τουρκία για το αν ήταν υπερβολικά τα όσα είπε ο Βαρθολομαίος και σημειώνει ότι "είναι δίχως σημασία ακόμη και η διατύπωση της ερώτησης αν ήταν υπερβολικά. Ο Βαρθολομαίος εάν μίλησε με τον τρόπο αυτό, το έκανε επειδή αισθάνεται έτσι. Αφήνοντας κατά μέρος το αν έχει υπερβάλει, πρέπει να δούμε για ποιο λόγο τα είπε αυτά".
Ο αρθρογράφος αναφέρει ότι "πριν από 100 χρόνια, στα εδάφη αυτά ζούσαν 2 εκατομμύρια Έλληνες Ορθόδοξοι. Από αυτούς το 1,5 εκατομμύριο έφυγε με την ανταλλαγή πληθυσμών. Και από τους 150.000 Ελληνες που παρέμειναν στην Κωνσταντινούπολη -η μεγάλη τους πλειοψηφία ήταν πολίτες της Τουρκίας- έφυγαν σταδιακά μετά τις 6 και 7 Σεπτεμβρίου 1955. Σήμερα μπορούμε να κάνουμε λόγο για 2.000-4.000 Ελληνες στην Πόλη".
Αναφερόμενος στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ελληνική μειονότητα στην Κωνσταντινούπολη, ο αρθρογράφος σημειώνει: "Προσθέστε σε αυτά και το γεγονός ότι παραμένει κλειστή η Θεολογική Σχολή στη Χάλκη. Πώς περιμένατε να αισθανθεί ο Βαρθολομαίος που γεννήθηκε στην Τουρκία, υπηρέτησε εδώ τη στρατιωτική του θητεία και από το 1991 είναι Πατριάρχης";
"Ελπίζω να τα είπε αυτά εκ παραδρομής ο υπουργός Εξωτερικών", είναι ο τίτλος του άρθρου του Μεχμέτ Αλτάν στην εφημερίδα "Σταρ": "Δεν σας τρομάζει το γεγονός ότι κάποιος που έχει αντιμετωπίσει την αδικία στο θέμα της μαντίλας, απαντά με τρόπο που θυμίζει τον Ρετζέπ Πεκέρ, όταν υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους οι Αρμένιοι, οι Ελληνες ή οι Αλεβίδες;". (Ο Ρετζέπ Πεκέρ ήταν γενικός γραμματέας του κυβερνώντος Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος την περίοδο 1931-1936, επί εποχής Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ. Απομακρύνθηκε από τον τελευταίο. Είναι γνωστός στην τουρκική πολιτική ιστορία ως οπαδός φασιστικών και ναζιστικών αντιλήψεων της εποχής).
Ο Αλτάν αναφέρεται στο θέμα των δικαιωμάτων και γράφει: "Δεν υπάρχει περίπτωση να μας καταλάβουν όσοι κινούνται με βάση τις αρχές και τις βασικές ελευθερίες. Το σύνηθες είναι να αφαιρούμε τα δικαιώματα των πολιτών, να μην τα αποκαθιστούμε και όταν παραπονούνται οι πολίτες να ορθώνουμε το ανάστημά μας. Φυσικά, η αντίληψη αυτή δείχνει και το λόγο για τον οποίο η ενταξιακή διαδικασία της Τουρκίας προχωρεί πολύ πιο αργά από ό,τι θα έπρεπε".
Ο Εργκούν Μπαμπαχάν της "Σταρ" παραθέτει μαζί με τις δηλώσεις Βαρθολομαίου και ένα άλλο ζήτημα και σημειώνει: "Δεν τους σταυρώνουμε, αλλά τους καίμε τα σπίτια". Το θέμα στο οποίο αναφέρεται ο αρθογράφος είναι κάτι που ήρθε προχθές στην επικαιρότητα, όταν μαθήτρια του ελληνικού Ζαππείου Λυκείου, πήρε το πρώτο βραβείο στο διαγωνισμό απαγγελίας του ποιήματος του εθνικού ύμνου της Τουρκίας, μεταξύ των μαθητών της περιοχής του Πέρα στην Κωνσταντινούπολη.
Η ενδεκάχρονη Μαρίνα Σοζντέ που πήρε το βραβείο, είναι κόρη της Μαριάνθης Σοζντέ, της Ίμβριας Ελληνίδας που πριν από δέκα χρόνια κάποιοι είχαν πυρπολήσει το σπίτι της, με αποτέλεσμα να καεί ζωντανός ο τετράχρονος, τότε, γιος της.
"Πώς πρέπει να ονομάσουμε μία βιαιοπραγία όπως αυτή της πυρπόλησης ενός σπιτιού μαζί με αυτούς που βρίσκονται μέσα....", λέει ο αρθρογράφος Μπαμπαχάν και σημειώνει: "Το δράμα αυτό δείχνει ότι η χώρα μας δεν είναι κάστρο της επιείκειας, όπως το παρουσιάζουν κάποιοι. Όπως ακριβώς συνέβη με τη βιαιοπραγία των επεισοδίων του 1955, με τα οποία ωθήσαμε σε φυγή όσους Ελληνες της Πόλης δεν είχαμε καταφέρει να διώξουμε με την ανταλλαγή πληθυσμών. Και όμως οι Τούρκοι της Δυτικής Θράκης που παρέμειναν στα χέρια των "βάρβαρων" Ελλήνων, είναι ακόμη εκεί. Εμείς, χάρη στην καταπληκτική επιείκειά μας (!) καταφέραμε να μηδενίσουμε σχεδόν τον αριθμό των Ελλήνων. Γαλουχήσαμε ανθρώπους, τόσο εχθρικούς απέναντι στον διαφορετικό, ώστε να μπορούν να καίνε ζωντανό ένα παιδί".
Διαφορετική είναι η άποψη του Ταχά Κιβάντς στη φιλοκυβερνητική εφημερίδα "Γιενί Σαφάκ" (πρόκειται για το ψευδώνυμο του αρθρογράφου της ίδιας εφημερίδας Φεχμί Κορού). Ο αρθρογράφος επικρίνει την "υπερβολή στα λόγια του Βαρθολομαίου και εννοώντας τον τελευταίο, σημειώνει: "Του έχω και ένα νέο. Η Θεολογική Σχολή ήταν ένα από τα προβλήματα που βρήκε στο γραφείο της η υπουργός Παιδείας Νιμέτ Τσουμπουκτσού. Η νέα υπουργός (σ.σ. ανέλαβε το υπουργείο με τον ανασχηματισμό της Πρωτομαγιάς του 2009) είχε συμπεριλάβει το ζήτημα μεταξύ των θεμάτων προτεραιότητας, είχε βρει τη λύση και απλώς περίμενε την κατάλληλη στιγμή. Στη συνάντηση που είχα μαζί της, θυμάμαι ότι μου είχε πει ότι "η σχολή θα ανοίξει λίγο πριν από το νέο χρόνο ή αμέσως μετά".
Ο αρθρογράφος καταλήγει γράφοντας τα εξής και εννοώντας σαφώς την Ουάσιγκτον: "Αυτοί που θέλουν να πιέσουν την Τουρκία σε ένα θέμα, την πιέζουν τώρα από όλες τις πλευρές. Είναι η στρατιωτική δύναμη στο Αφγανιστάν, η προσπάθειά τους να εκλείψει η προστασία του Ιράν από την Τουρκία, ή το νέο πυραυλικό σύστημα, δεν ξέρω... Είναι γεγονός ότι παρατηρείται η τάση αυτή να στριμωχθεί η Τουρκία. Χρησιμοποιούν τους πάντες και δεν έχουν ιερό και όσιο. Περαστικά". Το άρθρο φέρει τον τίτλο "Περαστικά Πατριάρχη".
* (Δείτε την συνέντευξη: http://anastasiosk.blogspot.com/2010/01/60-minutes-cbs.html )
4 σχόλια:
Τάσο όλα καλά σε σένα. Όμως γιατί είσαι βρε παιδάκι μου τόσο φιλοπατριαρχικός; Δεν χάνεις ευκαιρία να προβάλεις το Πατριαρχείο και τον Πατριάρχη. Μην το παρακάνεις….. κράτα αποστάσεις.
Να που από το πικρό βγαίνει γλυκό. Ο χειρισμός της αυστηρής γλώσσας του Βαρθολομαίου απέδωσε υπέρ των θέσεων του Πατριαρχείου. Είναι πανέξυπνος ο Πατριάρχης. Γνωρίζει την διπλωματική οδό και την χρησιμοποιεί.
Ο Πατριάρχης είναι από την στόφα των γενναίων που τολμούν να πουν την αλήθεια και να την υποστηρίξουν με πάθος. Σηκώνει το Σταυρό του μαρτυρικού Φαναρίου με υπομονή χωρίς γογγυσμό. Τον θαυμάζω διότι τολμά μα μιλάει αν και γνωρίζει την τύχη των προκατόχων του που θυσιάστηκαν για την υπεράσπιση του Γένους.
Με χαροποίησε αυτή η θετική ανταπόκριση του Τουρκικού τύπου υπέρ των δικαίων του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Ας μην ξεχνά ο καθένας μας ότι ο τύπος και τα ΜΜΕ είναι πλέον η πιο δυνατή εξουσία που διαμορφώνει στις μάζες άποψη.
Δημοσίευση σχολίου