Έξι μήνες από το ταξίδι ενός Νέου - Γεώργιος Κουρκούτας

Έξι μήνες από το ταξίδι ενός Νέου

Μερικές φορές ως άνθρωποι, ενώ βρίσκουμε τα μυστήρια της Ζωής και του Σύμπαντος, αδυνατούμε να  βρούμε απάντηση σε απορίες που μας φέρνει η ίδια η ζωή. Κορυφαία πηγή των αποριών μας πάντα αποτελεί ο Θάνατος. Μία σταθερή παράμετρος της ζωής μας που δεν ξέρει να σέβεται λογική και συναίσθημα. Παρότι ως Χριστιανοί δεν φοβόμαστε τον Θάνατο και το αιώνιο ταξίδι , το  να φεύγει ένα νέο άτομο, αφήνοντας πίσω όνειρα και ελπίδες για την ζωή, μας γεμίζει όλους με αναπάντητα ερωτήματα και θλίψη. Και στην εποχή μας πολλά έχουμε λύσει ως ανθρώπινες απορίες, αλλά αυτά τα ερωτήματα εξακολουθούν να μας απασχολούν.

Πέρασε ένα εξάμηνο από το βράδυ των Χριστουγέννων του 2013, όταν ένας νέος Ηλείος, ένα 18χρονο παιδί, βρήκε τραγικό θάνατο σε τροχαίο ατύχημα στην άσφαλτο. Ο Κώστας Δαβέτας από την Αμαλιάδα, ένα νέο παιδί που μόλις είχε ολοκληρώσει τις βασικές του σπουδές στο ΕΠΑΛ Αμαλιάδος,   έφυγε από την ζωή σκορπίζοντας την θλίψη και τον πόνο σε συγγενείς, φίλους και συμμαθητές και σε όλους όσοι τον γνώρισαν.

Την εορτή του Πρωτομάρτυρα της διδασκαλίας του Ευαγγελίου, του Αγίου Στεφάνου, συγγενείς, φίλοι, συμμαθητές και απλοί πολίτες βρέθηκαν στον Ιερό Ναό Αγίου Τρύφωνος Αμαλιάδος, για να αποχαιρετήσουν τον Κώστα. Λίγο πριν ανοίξει τα φτερά του για ένα  μέλλον καλύτερο, ένα μέλλον κοντά στα όνειρα του και των δικών του ανθρώπων, χάνει την ζωή του. Αφήνει την γεμάτη πόνο ζωή που εμείς οι θνητοί βιώνουμε καθημερινά μέσα στην φθορά και την αγωνία, για να βρεθεί στον Ουρανό, δίπλα στους Αγίους και τον Θεό.

Αλλά σε εμάς που μένουμε πίσω οι απορίες όλων μας συνδυάζονται με τον πόνο. Δυσκολευόμαστε όλοι να κατανοήσουμε και να συμβιβαστούμε με την πραγματικότητα του πόνου.  Αν πιστεύουμε στην αιώνια ζωή, δεν πρέπει ποτέ ο πόνος για τον χαμό ενός νέου να μας καταβάλει. Το να μας νικά μερικές φορές η θλίψη είναι ανθρώπινο. Ωστόσο με τις προσευχές όλων μας ο πόνος του Θανάτου νικιέται, όπως μας δίδαξε και ο μεγάλος Νικητής του Θανάτου, ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός.

Ένας νέος άνθρωπος ξεφεύγει από την φθορά της θνητότητας κοντά στον αιώνιο νικητή, τον Σωτήρα όλων μας. Και αυτή η ελπίδα μας δίνει χαρά πως ο αγαπημένος μας Κώστας δεν έφυγε, παρά την θλίψη που ως άνθρωποι δεν μπορούμε να αποβάλουμε εντελώς από την σκέψη και την καθημερινότητα μας. Όσο ζει στις προσευχές και την σκέψη μας, είναι δίπλα μας, με χαμόγελο και ζωντάνια. Με την ελευθερία και την μαχητικότητα που έδειχνε ως νέος στην ζωή που τόσο άνοιγε τους ορίζοντες  μπροστά του. Και αυτή η σκέψη, αυτή η εικόνα είναι μία  μεγάλη μας παρηγοριά…

Γ. Κουρκούτας