Έλεος! - Αρχιμανδρίτη Δοσιθέου

Έλεος!

του Αρχιμανδρίτη Δοσιθέου, 

Ηγουμένου της Ιεράς Σταυροπηγιακής 

Μονής Παναγίας Τατάρνης

Ἀναγινώσκων τὰ διάφορα δημοσιεύματα ἢ ἀκροώμενος ἀπορίας προσκυνητῶν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ἐκ δηλώσεων «ὑπερορθοδόξων», «ζη­λω­τῶν» καὶ «στειροελλαδιτῶν» κατὰ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ προσωπικῶς τῆς Α.Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ ἡμῶν Πα­τριάρχου, καταθέτω τὰ ἐπ’ ἐμοί.

Ταῦτα καὶ αὗται γέμουσι χολῆς, κατὰ τὸ «ἡ σταφυλὴ αὐτῶν, στα­φυλὴ χολῆς, βότρυς πικρίας αὐτοῖς, θυμὸς δρακόντων ὁ οἶνος αὐτῶν καὶ θυμὸς ἀσπίδων ἀνίατος»[1]. Οὐδὲν τὸ καλὸν εὑρίσκουσιν εἰς τὰς ἐνερ­γείας τοῦ Πατριαρχείου. Σκότος, νὺξ βαθεῖα, ἔρεβος. Πρὸς δὲ ἐπὶ τούτοις πτωχοπροδρομικὸς ἑλλαδισμὸς καὶ ἐκκλησιαστικὸς ἐπαρχιω­τι­σμὸς ἐν πλειοδοσίᾳ.

Ὅμως ἡ Ὀρθοδοξία οὐκ ἔστι «τοῖχος κεκλιμένος», οὐδὲ «φραγμὸς ὠ­σμένος»[2], οὐδὲ οἰκοδομὴ ἐπὶ ψάμμου κινουμένης, ἀλλ’ ἐπὶ τὴν πέ­τραν, ἥτις πέτρα ἐστιν ὁ Χριστός[3]. «Πύργος» ἐστιν «ἰσχύος ἀπὸ προ­σώ­που ἐχθροῦ»[4], παρεμβολὴ λύκοις ἀνεπίβατος ἣν «νεφέλη ἐπισκι­άζει»[5], τὸ Πνεῦμα δηλονότι τὸ Ἅγιον. Ἡ Ἁγία Ὀρθοδοξία οὐκ ἔστι «τρι­βώνιον πολύθυρον, ἅπαντι ἀνέμῳ ἀναπεπταμένον»[6], διὸ καὶ «οὐ φο­βηθήσεται ἀπὸ μυριάδων λαοῦ, τῶν κύκλῳ συνεπιτιθεμένων αὐτῇ»[7]. Αὕτη ἐστιν ἡ γυνὴ ἡ ἐκλεκτὴ ἡ «περιβεβλημένη τὸν ἥλιον καὶ ἡ σελή­νη ὑποκάτω τῶν ποδῶν αὐτῆς καὶ ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτῆς στέφανος ἀστέρων δώδεκα»[8]. «Ἄνθος» ἐστι «πεδίου, κρίνον τῶν κοιλάδων, ὡς κρί­νον ἐν μέσῳ ἀκανθῶν»[9].

Οὐκ ἔστι φόβος ἐν αὐτῇ, διότι «ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φό­βον»[10]. Ὡς ἐκ τῆς πεποιθήσεως ὅτι κατέχει τὴν ἀλήθειαν, διαλέγεται, ὁμιλεῖ, κατατίθησιν ἀπόψεις, ἵσταται ἑδραία ἐν τῇ ἀληθινῇ πίστει, μετὰ προσοχῆς σχοινοβατοῦσα, καθ’ ὅτι τὸ ὀρθοδοξεῖν ἐστι σχοινοβατεῖν. Διακηρύττει urbi et orbi τὸ «γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν καὶ ἡ ἀλήθεια ἐ­λευθερώσει ὑμᾶς»[11], ἡ δ’ ἀλήθεια ἐστιν ὁ Χριστὸς ὁ «πλήρης χάριτος καὶ ἀληθείας»[12], ἐπιγνοῦσα ἅμα ὅτι ὀρθοδοξία ἐκκλησιαστικὴ καὶ οὐχὶ ἀτομική, ὁ Χριστός ἐστιν, ὁ εἰς τοὺς αἰῶνας παρατεινόμενος.

Ἡ ἁγία ἡμῶν Πίστις οὐκ ἔστι νυκτερὶς φοβουμένη τὸ φῶς, οὐδὲ οἱ εἰς ταύτην ἀνήκοντες γένος εἰσι φευξήλιον. Ἡ Πίστις ἡμῶν γέμει ὅλη φωτός· «φῶς» γὰρ «Χριστοῦ, φαίνει πᾶσιν». Οὐκ ἔστι «νυκτικόραξ ἐν οἰ­κοπέδῳ», οὐδὲ «στρουθίον μονάζον ἐπὶ δώματος»[13], ἀλλ’ ὑψιπέτις κού­φη «ὑπὲρ ἀετοὺς οὐρανοῦ»[14] μεγαλοπτερύγους.

Ἐπεσκέφθην τὴν Βασιλεύουσαν Πόλιν ὡς ταπεινὸς καὶ εὐτελὴς προ­σκυνητὴς ἑκατὸν τεσσαράκοντα μίαν, καὶ εἰς τοὺς ἐκεῖ ἀπὸ τοῦ χρέ­ους μὴ κινοῦντας οὐδ’ ἴχνος διέγνων κακοδοξίας. Ἐπέγνων, ὅμως, ἓν παράπονον συχνάκις ἐπαναλαμβανόμενον: «Διατί ἐξ Ἑλλάδος τόση κα­ταφορά, τόση ἀπέχθεια, τόση συκοφαντία, τόσον «μῖσος ἀντὶ τῆς ἀ­γα­πήσεως»[15], καὶ δὴ ἐκ μέρους ἀνθρώπων πολλάκις εὐεργετηθέντων ὑπὸ τῆς τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας»;

Ἡ ἀπάντησις: Εὐτυχῶς τὰ ἐκ κοράκων κρα-κρα, ἀδυνατοῦσιν ἵνα κα­λύψωσι τοὺς τερετισμοὺς τῶν ἀηδόνων. Ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ, ἡ Ῥω­μηο­σύνη ἐμπιστεύεται πλήρως τὴν δεξιὰν οἰακοστροφίαν τοῦ Οἰκου­με­νικοῦ Πατριάρχου τῆς ἱερᾶς ὁλκάδος, ἐν μέσῳ συμπληγάδων πετρῶν ἁ­λικτύπων καὶ ἀποῤῥώγων.

Ἐπιθυμοῦσι τινες τῶν ἐθνοφυλετικῶν, τῶν ἐν ἀσφαλείᾳ καὶ  ἀσυδοσίᾳ οἰκούντων εἰς τὸν δύσμοιρον τοῦτον τόπον, ἵνα ἡ Με­γά­λη Ἐκκλησία ὑπνώττῃ, κοιμωμένη ἐπὶ τῶν δαφνῶν αὐτῆς, ἀκίνητος, ἀνενέργη­τος, «μαρμαρωμένη» ἐν θρύλοις καὶ μύ­θοις, ὡς ἄλλη «κοιμωμένη» τοῦ Γιαννού­λη Χαλεπᾶ ἐν τῷ Α΄ Νεκροταφείῳ τῶν Ἀ­θη­νῶν, ἄρα ὡς ὑπάρχουσα ἀλλὰ καὶ μὴ ὑπάρ­χουσα.

Ἕτεροι προκρίνουσιν ἵνα ἡ Μεγάλη Ἐκ­κλησία κατασπαραχθῇ ὑπὸ θηρίων ἀν­η­μέρων, ὑπὸ «λεόντων ἁρπαζόντων καὶ ὠ­ρυομένων»[16], ὥστε «νὰ ἡσυχάσουμε ἀπὸ δαύ­τους».

Σκοπίμως συγχέοντες οἰκουμενικότητα καὶ οἰκουμενισμὸν ἐρεύ­γον­­ται ἰὸν ἀσπίδων κατ’ αὐτῆς, ἐπιποθοῦντες ἢ τὴν αὐτῆς κατάκαυσιν ἢ τὴν κεφαλὴν ἐπὶ πίνακι, ἀγνοοῦντες οἱ τάλα­νες τί ἐστι Ἐκκλησιαστικὴ Ὀρθοδοξία, ἧς ἄνευ οὐ­δεὶς ἐξ ἡμῶν σώζεται· τί ἐστι Πατριάρχης· τί ἐ­στι Μεγάλη Ἐκκλησία· τί ἐστι ἑνότης Πίστεως ἐν ἑνὶ στόματι καὶ μιᾷ καρδίᾳ· τί ἐστι ὁδὸς πρὸς Φα­νάριον, συνέχοντες τὰ ὦτα, ἠθελημένως διαῤ­­ῥη­γνύοντες τὰ ἰμάτια αὐτῶν, λιθοβολοῦντες μα­κρό­θεν καὶ ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς.

Τὰ ὅσα λέγονται καὶ γράφονται περὶ τῆς Παν­ορ­θοδόξου Συνόδου, ὑπερβαίνουσι τὰ λύ­μα­τα τῶν ὀχετῶν πολλῶν μεγαλουπόλεων. Ἅμα τῷ ἀκούσματι αὐτῆς τῆς Συνάξεως, ἤρξαντο ἀναθεματίζειν καὶ κραυγάζειν «ἆρον, ἆρον», ῥί­πτον­τες τὰ ἱμάτια καὶ κονιορτὸν βάλλοντες εἰς τὸν ἀέρα, ποιοῦντες συ­στροφὴν καὶ λέγοντες μήτε φαγεῖν μήτε πιεῖν[17], ἕως οὗ ματαιώσωσι τὴν Σύνοδον.

Ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν ἀνέγνων δήλωσιν συνοδικὴν καθ’ ἣν ὑπάρχουσι δύο ἀντίπαλοι, ἰσάξιοι, ὁμότιμοι καὶ ἀνεξάρτητοι ἀπ’ ἀλλή­λων αὐτοκέφαλοι Ἐκκλησίαι: ἡ τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ ἡ τῆς Ἑλ­λάδος. Ἐπέπρωτο ἵν’ ἀκουσθῇ καὶ τοῦτο! Καὶ διερωτῶμαι· Ποῖος τόμος ἐχορήγησε τὴν αὐτοκεφαλίαν εἰς τὴν Μητέρα Ἐκκλησίαν, τὴν τῆς Κωνσταντινουπόλεως; Καὶ ἐὰν αὕτη αὐτοκέφαλός ἐστι καὶ οὐχὶ Πα­τριαρχεῖον καὶ Μήτηρ Ἐκκλησία, πῶς δύναται ἵνα χορηγῇ αὐτο­κε­φαλίαν; Αὐτοκέφαλος αὐτοκέφαλον οὐ ποιεῖ. Ἀνέγνωσαν ποτὲ  τὸν ΛΔ΄ Κανόνα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τὸν Γ΄ τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς Συν­ό­δου, τὸν ΚΗ΄ τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς καὶ τῶν τόσων ἄλλων; Καὶ ἔχουσι τὴν αὐτὴν ἰσχὺν ὁ Τόμος τοῦ 1850 καὶ ἡ Πρᾶξις τοῦ 1928, οἱ κατόπιν βίας διατυπωθέντες καὶ χορηγηθέντες καὶ ἀνὰ πᾶσαν στιγμὴν δυνάμε­νοι ἵνα ἀρθῶσιν; Ἰδοὺ τί λέγει ὁ κυρ-Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης εἰς τὸ περίφημον αὐτοῦ διήγημα «Ὁ Καλόγερος»: «Καὶ δὲν εἶναι καιρὸς ἆρα νὰ σκεφθῇ ἡ Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ἂν δὲν συμφέρῃ ν᾽ ἀποσύρῃ ἀπὸ τῆς ἐν Ἑλλάδι ἀνηλίκου ἀδελφῆς της τὸ αὐτοκέφαλον, τὸ ὁποῖον κατὰ συγκατάβασιν μόνον καὶ ὑπὸ ὅρους παρεχώρησεν αὐτῇ»;

Ἐνταῦθα καὶ δι’ ὅλα ταῦτα ἀπαιτεῖται οὐχὶ ἡ ἀναφώνησις «Ἔλε­ος!», ἀλλὰ τὸ «Κύριε ἐλέησον!» πεντακοσιοντάκις ὡς ἐν τῇ Ὑψώσει τοῦ Τιμίου Σταυροῦ...

Ὁ ἄγγελος ὁ τὸν μεγάλον Κωνσταντῖνον καθοδη­γήσας πρὸς ὁριοθέτησιν τῆς Νέας Ῥώμης, ὁ αὐτὸς δι­α­φυλάττει τόν τε Παναγιώτατον Οἰκουμενικὸν Πα­τριάρχην καὶ πάντας τοὺς σὺν Αὐτῷ ἀσινεῖς ἐντὸς τῆς ἑπταπλασίως ἐκ τῆς κακότητος ἐκκαιομένης κα­μίνου.  

Γινώσκομεν ὅτι «δίκαιος ὡς λέων πέποιθε»[18], διὸ καὶ πάντες οἱ ἐν τῇ Βασιλευούσῃ «οὐ φοβηθήσονται ἐν τῷ ταράττεσθαι τὴν γῆν, καὶ μετατίθεσθαι ὄρη ἐν καρ­δίαις θαλασσῶν»[19]. Μὴ λησμονῶμεν δ’ ὅτι ἡ ἐκ μέρους τῶν φωνα­σκούντων περὶ τῆς Ὀρθοδοξίας  ἀκατάσχετος στωμυλία καὶ ἀδολεσχία προσπαθεῖ ἀτέχνως ἵνα καλύψῃ διὰ τῆς χολῆς τὰ «χωλαίνοντα ἐπ’ ἀμφοτέραις ταῖς ἰγνύαις»[20].

Ἡμεῖς οἱ ἐλάχιστοι καὶ οὐτιδανοί, οἱ μὴ γαυριῶντες ἐπιποθοῦμεν «ἀπο­θέμενοι πᾶσαν κακίαν, καὶ πάντα δόλον καὶ ὑποκρίσεις καὶ φθό­νους καὶ πάσας καταλαλιάς» «ὡς ἀρτιγέννητα βρέφη τὸ λογικὸν καὶ ἄδολον γάλα» τὸ ἐκ τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας, «ἵνα ἐν αὐτῷ αὐξηθῶμεν εἰς σωτηρίαν» [21].

Ἀμήν.

[1] . Δευτερονομίου ΛΒ΄, 32-33.

[2] . Ψαλμὸς ΞΑ΄, 1.

[3] . Α΄ Κορινθίους Ι΄, 4.

[4] . Ψαλμὸς Ξ΄, 3.

[5] . Σοφία Σολομῶντος ΙΘ΄, 7.

[6] . Λουκιανοῦ, Νεκρικοὶ Διάλογοι Διογένους καὶ Πολυδεύκους.

[7] . Ψαλμὸς Γ΄, 7.

[8] . Ἀποκάλυψις ΙΒ΄, 1.

[9] . ᾏσμα ᾈσμάτων Δ΄, 7.

[10] . Α΄ Ἰωάννου Δ΄, 18.

[11] . Ἰωάννου Η΄, 32.

[12] . Αὐτόθι Α΄, 15, 17.

[13] . Ψαλμὸς ΡΑ΄, 6.

[14] . Ἱερεμίου Θρῆνοι Δ΄, 19.

[15] . Ψαλμὸς ΡΗ΄, 5.

[16] . Ψαλμὸς ΚΑ΄, 13.

[17] . Πράξεων ΚΒ΄, 23 καὶ ΚΓ΄, 12.

[18] . Παροιμίαι ΚΗ΄, 1.

[19] . Ψαλμὸς ΜΕ΄, 2.

[20] . Γ΄ Βασιλειῶν ΙΗ΄, 21.

[21] . Α΄ Πέτρου Β΄, 1-2.

Πηγή: Αμήν