Παρεκκλησιαστικές και εξωεκκλησιαστικές σέχτες εναντίον Ορθόδοξης Εκκλησιολογίας – και Εκκλησίας - Κ. Νούσης

 

Παρεκκλησιαστικές και εξωεκκλησιαστικές σέχτες εναντίον Ορθόδοξης Εκκλησιολογίας – και Εκκλησίας

Βλέπουμε μια απέλπιδα προσπάθεια κάποιων τελευταίων νοσταλγών των παρεκκλησιαστικών οργανώσεων να τις δικαιώσουν και να τις κρατήσουν, ει δυνατόν, με μηχανήματα στη ζωή. Ας αφήσουμε όμως, όπως είπε ο ίδιος ο Κύριος, τους νεκρούς να θάψουν τους δικούς τους νεκρούς. Πάσα φυτεία που δεν φυτεύθηκε από τον ουράνιο Πατέρα είναι καταδικασμένη σε μαρασμό και αφανισμό. Και αυτό βλέπουμε να συμβαίνει με τις εν Ελλάδι παρεκκλησιαστικές αδελφότητες, απότοκα μιας μακραίωνης αιχμαλωσίας της Ορθοδοξίας στη δυτικοχριστιανική προπαγάνδα και στον παποπροτεσταντικό προσηλυτισμό, εξαιτίας των δυσμενών ιστορικών συγκυριών που έπληξαν το Ελληνορθόδοξο Γένος.

Αυτά όμως είναι χιλιοειπωμένα και πολυαποδεδειγμένα. Κάνουμε μάλιστα μεγάλο λάθος όσοι προσπαθούμε να “αλλάξουμε” τους φιλοοργανωσιακούς εγκεφάλους, διότι ισχύει ό,τι και στην περίπτωση των αιρετικών. Το δομικό λάθος όμως που κάναμε πρόσφατα ήταν ότι αποτολμήσαμε μια προσπάθεια να αποδομήσουμε τον ψευδορθόδοξο χαρακτήρα αυτών των Οργανώσεων μέσα από ρήσεις και στάσεις σύγχρονων αγιασμένων μορφών. Θα έπρεπε, αντ’ αυτού, να εξετάσουμε το ζήτημα καθαρά θεολογικά και εκκλησιολογικά. Και τούτο φτάνει και περισσεύει.

Η Εκκλησία μας ευλογεί δύο δρόμους πνευματικούς και δύο αντίστοιχους εκκλησιαστικούς. Γάμος – ενορία και μοναχισμός – μοναστήρι. Αυτά καθιερώθηκαν μέσα στους αιώνες και συνιστούν πλέον εκκλησιαστική-εκκλησιολογική παράδοση. Πάσα εκτροπή από αυτές τις οδούς είναι προβληματική και το δείχνει στα πράγματα: στηρίζει τις ανυπόστατες αφιερώσεις λαϊκών, πολεμά απροκάλυπτα ή υποδορίως και απαξιώνει τον μοναχισμό, δρα παρασιτικά στις ενορίες με παρασυναγωγές και παρασυνάξεις “μελέτης αγίας Γραφής”, υποσκάπτοντας το επίσημο ιερατείο – προ δεκαετιών, μάλιστα, θέλησαν να καταλάβουν και την ηγεσία της ελλαδικής εκκλησίας, αλλά απέτυχαν. Η δε πνευματικότητα που προωθούν είναι της “ηθικής υπεροχής” έναντι των υπολοίπων μελών της Εκκλησίας. Όλα τούτα στο παρελθόν ήταν πολύ πιο φανερά. Με την πάροδο των ετών, ωστόσο, αφομοιώθηκαν σε μεγάλο βαθμό στα ορθόδοξα δεδομένα. Τουλάχιστον  στους εξωτερικούς τύπους.

Αν οι “προτεσταντίζουσες” αυτές σέχτες των “εκλεκτών” ήταν ευάρεστες στο Άγιο Πνεύμα, τότε όλοι οι μεγάλοι άγιοι της εποχής μας θα εισέρχονταν σε αυτές, έστω λίγοι εξ αυτών. Ουδείς όμως! Όλοι ακολούθησαν τον δρόμο είτε της μοναστικής αφιέρωσης είτε της εν ενορία ποιμαντικής διακονίας. Η πράξη των σύγχρονων αγίων λέει πολλά, τα περισσότερα μάλιστα, και ας μην προσπαθούν κάποιοι να “βγάλουν από τη μύγα ξύγκι” μέσα από αποσπασματικές φράσεις τους ή από τα συμφραζόμενα διαφόρων ρήσεών τους σε πολυποικίλες περιστάσεις. Δεν γίνεται έτσι θεολογία σοβαρή.

Αλλά αφού θέλουν να ξέρουν κάποιοι σ-κοταδ-ιστικοί νόες την αλήθεια, ας μάθουν σε πόσο δύσκολη θέση έρχονταν οι άγιοί μας, όταν ερωτώντο σχετικώς. Τι να πρωτοπούνε για να μη σκανδαλίσουν και να μη διώξουν πιστούς από την Εκκλησία, οι οποίοι είχαν θετική γνώμη για τις εν λόγω αδελφότητες; Θα μιλήσω από προσωπική εμπειρία. Όσα χρόνια πήγαινα και συνεχίζω να επισκέπτομαι το Όρος, ουδέποτε άκουσα θετική γνώμη ή προτροπή να συμμετάσχω σε Οργανώσεις από τον άγιο Παΐσιο ή άλλους εξέχοντες αγιορείτες πατέρες. Τουναντίον, πάντοτε μιλούσαν με μια ελαφριά ειρωνεία για αυτές, όποτε το έφερνε ο λόγος. Μπροστά μου τουλάχιστον. Ας καταλάβουμε λοιπόν ότι η Εκκλησία και οι Άγιοί της ανέχονται τις αδελφότητες και σε καμία περίπτωση δεν τις ευλογούν. Είναι μερικώς γνωστό ότι το μέλος της αδελφότητος ο Σωτήρ Β.Ε. εκάρη μοναχός μυστικώς λίγο προ της κοίμησής του με προτροπή και ευλογία του φίλου του οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου. Γιατί κρυφά και όχι φανερά; Για να μη “σκανδαλισθούν” οι αδελφοί του στην Αδελφότητα! Βλέπετε σε πόσο δύσκολη θέση έρχονταν οι άγιοι της εποχής μας με τους εν Ελλάδι “προτεστάντες” Ορθοδόξους;

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Εφόσον κάποιοι θεώρησαν στο παρελθόν ότι η σώζουσα ημάς Εκκλησία χρειάζεται δεκανίκια – βλάσφημο μόνο και ως σκέψη – ήρθε η ώρα να τα πετάξουμε, γιατί μας είναι παντελώς αχρείαστα και άχρηστα. Ακόμα και αν γνώμες ιεραρχών υποστηρίζουν ακόμα την ύπαρξη χριστιανικών οργανώσεων – κάτι ακούστηκε για παράδειγμα για τον νυν Αρχιεπίσκοπο – είναι προδήλως εσφαλμένες και βλαπτικές. Εμείς ας ακολουθήσουμε την προτροπή του οσίου Πορφυρίου: “Θέλω, προσπαθώ να γίνω Ορθόδοξος”. Πόσο ορθόδοξος μπορείς να γίνεις μέσα σε παρεκκλησιαστικά κατάλοιπα του “αμαρτωλού” παρελθόντος της τοπικής μας Εκκλησίας;

Κ. Νούσης

Λάρισα, 28/11/2023