Θεόδωρος Γεωργόπουλος, Θεολόγος - Αιωνία η μνήμη!

Ὁ αγαπητός μου

Θεόδωρος Γεωργόπουλος, Θεολόγος

εκ Μάνης ορμώμενος

Όπως πληροφορήθηκα από τον π. Χαρίτωνα Αθανασόπουλο με μήνυμά του, ανέχωρησε για την επουράνιο Βασιλεία, από την Αθηνά όπου τα τελευταία χρόνια κατοικούσε. Φεύγοντας ο χρόνος έφυγε ενας καλός και ανεκτίμητος φίλος. Τέτοια ημέρα αναπαύτηκε εν Κυρίω, ο επί σειρά ετών προϊστάμενός μου  στην Ζωή, Κωνσταντίνος Καντζιούρας.

Επικοινωνούσα μαζί του τηλεφωνικά, αφού τους τελευταίους μήνες είχε από τον covid προβλήματα υγείας.

Τον γνώρισα στην Πάτρα, την οποία επισκεπτόταν συχνά, και το βιβλιοπωλείο Ζωή ήταν χώρος καθημερινής αναστροφής του με φίλους. Τον είχα επισκεφθεί στο Βλαχιώτη Λακωνίας όπου ήταν ο τόπος διαμονής του δεκαετίες, και μετά στο Ολυμπιακό χωριό στην Αθήνα.

Ως καθηγητής Θεολόγος και γυμνασιάρχης υπήρξε ζηλωτής της εκπαίδευσης, δάσκαλος και παιδαγωγός. Ως λαϊκός ιεροκήρυκας του Ευαγγελίου στην Μητρόπολη Μονεμβασίας και Σπάρτης υπήρξε αληθινός κήρυκας του Ευαγγελίου. Είχε συνέπεια λόγων και πράξεων. «Ανδρὸς χαρακτὴρ εκ λόγου γνωρίζεται», έγραφε ο Μένανδρος.

Όσο όμως και αν έγραφα εδώ για την προσφορά και το έργο του στην Εκκλησία, την θεολογία  και την Εκπαίδευση, θα κινδύνευα να τον αδικήσω, αν δεν στεκόμουν στις σπάνιες αρετές που συνδύαζε το πρόσωπό του. Πράος και μειλίχιος, διαλλακτικός αλλά και αποφασιστικός εκεί που έπρεπε, πνευματικός αλλά και πνευματώδης, πάντα ευχάριστος, με βαθιά και ποιοτική αίσθηση του χιούμορ, ήταν περιζήτητος στη συναναστροφή. Ήταν η επιτομή της ευγένειας.

Υπέρμαχος σε ζητήματα Δογματικά και Πίστεως. Αριστούχος της Θεολογίας με μνήμη σπουδαία έως και τώρα. Μαθήτευσε κοντά στον Μητροπολίτη Φλωρίνης Αυγουστίνο Καντιώτη και υπήρξε φίλος και συμφοιτητής του μακαριστού Νικολάου Σωτηρόπουλου. Αγωνιστής υπέρ των 12 μητροπολιτών. Είχε το χάρισμα του δεινού συζητητή η ηρεμία του και η επιχειρηματολογία του σε αφόπλιζαν. Διάβαζε λογοτεχνία, άκουγε και γνώριζε κλασική μουσική. Είχε καταπληκτική άρθρωση και για χρόνια ακουγόντουσαν Πατερικά κείμενα, το Γεροντικό και άλλα από τα εκκλησιαστικά ραδιόφωνα σε κασέτες που τα βράδια για να υπάρχει ησυχία έγραφε στο Βλαχιώτη.

Η εκδημία του σημαίνει για πολλούς από εμάς την απώλεια ενός ανεκτίμητου και ειλικρινούς φίλου, ενός ανθρώπου που ομόρφαινε τη ζωή όσων βρίσκονταν δίπλα του. Παρηγοριά η πεποίθησή μας ότι θα ακούσει το: «Ευ, δούλε αγαθέ και πιστέ! επί ολίγα ης πιστός, επί πολλών Σε καταστήσω· είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου».

 «καλό παράδεισο»

Αναστάσιος Κ. Κωστόπουλος 

ΥΓ. Έγραψα λίγα και σύντομα διότι διέκοψα για λίγο απασχόλησή μου. Είμαι εκτός Ελλάδος. Ζητώ συγνώμη από τον μακαριστό. Ο χρόνος δεν επαρκούσε.

Διάβασε και ΕΔΩ