ΣΤΗΝ ΚΑΤΙΝΑ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ – ΜΑΡΤΙΝΗ,
Φιλόλογο
Παναγιώτης Παπαθεοδώρου
Θεολόγος- πρ. Δ/ντης Β/θμιας Εκπ/σης
Η Εξόδιος Ακολουθία της θανούσης έγινε την επομένη ημέρα και ώρα 11.00 π.μ. στον παλαιό Ιερό Ναό του Αγίου Ανδρέου χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρών κ.κ. Χρυσοστόμου, ενώ φίλοι της οικογένειας ιερείς συμπροσευχήθηκαν για την ανάπαυσή της εν Κυρίω. Η ταφή της εκλιπούσης έγινε στα Καλάβρυτα.
Η Κατίνα Οικονόμου - Μαρτίνη γεννήθηκε στην ιστορική και μαρτυρική πόλη των Καλαβρύτων. Ήταν κόρη του Αντωνίου Οικονόμου και της Βασιλικής Δουφεξή από το Καρνέσι Καλαβρύτων. Ο αείμνηστος πατέρας της ήταν Γυμνασιάρχης του Γυμνασίου Καλαβρύτων, ο οποίος έπεσε αναίτια στο λόφο του Καπή χτυπημένος με άλλους υπερχίλιους Καλαβρυτινούς, στις 13 Δεκεμβρίου 1943, από τα πολυβόλα των αιμοχαρών Γερμανών που θέριζαν αλύπητα νέους και μεσόκοπους χωρίς διάκριση. Ο σύλλογος των καθηγητών του Γυμνασίου Καλαβρύτων μαζί με τον Γυμνασιάρχη τους έγιναν τότε ένας σωρός σκοτωμένων ανθρώπων.
Την ώρα της εκτέλεσης των ανδρών στον κρανίου τόπο τα γυναικόπαιδα είχαν εγκλεισθεί στο Δημοτικό Σχολείο της κωμόπολης από τους ανάλγητους Γερμανούς. Μαζί με τις άλλες μητέρες και τα παιδιά τους και η μητέρα της Κατίνας με τα παιδιά της: Το Γιάννη, την Ελένη και την εννιάχρονη Κατίνα. Άκουγαν μέσα από το σχολείο – φυλακή – πολυβολισμούς, έβλεπαν φωτοβολίδες να διασχίζουν τον ουρανό, καπνούς να σκεπάζουν τα Καλάβρυτα. Στιγμές αγωνίας, φόβου και φρίκης. Η πόλη είχε παραδοθεί στις φλόγες.
Οι έγκλειστοι πέρασαν στιγμές απερίγραπτες. Πήδησαν από τα παράθυρα για να σωθούν. Οι φωνές των παιδιών δονούσαν τον αιθέρα. Τα γυναικόπαιδα γλύτωσαν χάρις στη χειρονομία ενός «ανθρώπου». Ακούγονταν μοιρολόγια, κατάρες, ουρλιαχτά που ανατρίχιαζε η καρδιά του καθενός. Η είδηση ότι όλοι οι άνδρες – τρεις γενιές μαζί – εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς συγκλόνισε γυναίκες και παιδιά.
Η χήρα μάννα, η κυρά – Βασιλική, έπρεπε να προστατεύσει μόνη πλέον τα τρία ορφανά παιδιά της. Η Κατίνα, κάτω από αυτές τις μνήμες και τις συνθήκες της ζωής πέρασε τα εφηβικά της χρόνια στη γενέτειρά της μέχρι που τελείωσε το εξατάξιο Γυμνάσιο.
Παρά τις πολλές δυσκολίες η Κατίνα με επιμονή και θέληση σθεναρή σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, τη 10ετία του 1950, τότε που η πατρίδα, καθημαγμένη, μετά από ένα παγκόσμιο και έναν εμφύλιο πόλεμο, προσπαθούσε να ξαναβρεί με τα παιδιά της τον εαυτόν της.
Μετά τις σπουδές η Κατίνα ρίχτηκε στη βιοπάλη εργαζόμενη αρχικώς ως αναπληρώτρια φιλόλογος καθηγήτρια και στη συνέχεια διορισμένη από το Υπουργείο Παιδείας. Υπηρέτησε αρχικά σε σχολεία της υπαίθρου του Νομού Αχαΐας και στη συνέχεια σε πολυπληθή σχολεία των Πατρών.
Στο μεταξύ παντρεύτηκε τον Παναγιώτη Μαρτίνη, θεολόγο καθηγητή και Σχολικό Σύμβουλο αργότερα. Με το σύζυγό της δημιούργησε όχι απλώς μια οικογένεια, αλλά μια «κατ΄ οίκον εκκλησία». Ευτύχησαν να ιδούν «κύκλω της τραπέζης» αυτών δύο παιδιά τον Σπύρο και την Έρη και να τα κρατήσει στην αγκαλιά της όχι μόνο αυτά αλλά και τα παιδιά των παιδιών της.
Ευτύχησε να ιδεί τα παιδιά της σπουδασμένα και αποκαταστημένα μέσα στην κοινωνία. Τα μεγάλωσε με αξίες διαχρονικές και καμάρωνε με την πρόοδό τους.
Η Κατίνα υπήρξε υπόδειγμα συζύγου. Στάθηκε στο πλευρό του Παναγιώτη με αγάπη, αφοσίωση και αξιοπρέπεια. Τις αρετές της και τα προτερήματά της τα μεταλαμπάδευσε και στα παιδιά της.
Προήχθη στο βαθμό του Γυμνασιάρχη και τίμησε με την αφοσίωσή της και την ακεραιότητα του χαρακτήρα της τη θέση, που της εμπιστεύθηκε η υπηρεσία της.
Κοντά της οι νεότεροι παραδειγματίζονταν και οι παλιότεροι ενισχύονταν στο παιδαγωγικό και μορφωτικό τους έργο.
Η συνεργασία με τους συναδέλφους της ήταν αρμονική. Πάνω από τρεις δεκαετίες υπηρέτησε τη Μέση Εκπαίδευση με όραμα, συνέπεια και υποδειγματικό τρόπο. Ήξερε να τιμά και να σέβεται τις ανθρώπινες αξίες, να αγκαλιάζει τα παιδιά του κόσμου, τους μαθητές και μαθήτριές της, σαν δικά της παιδιά και να γίνεται υπόδειγμα σε μικρούς και μεγάλους. Ήταν ειλικρινής, απλή και ευγενική προς όλους. Υπήρξε ως χαρακτήρας αθόρυβη και ανεπιτήδευτη.
Οι φίλοι αποζητούσαν την συναναστροφή της για την σοβαρότητά της, την ευπρέπεια του λόγου της και τη γλυκύτητά της. Ήταν μια Κυρία.
Αυτήν την Κυρία, την αξιαγάπητη φίλη και συνάδελφο, που για δεκαετίες συνυπηρετήσαμε στη Μέση Εκπαίδευση, αποχαιρετούμε σήμερα με συγκίνηση και σεβασμό, κάτω από τις ειδικές συνθήκες λόγω του κορωνοϊού, και την προπέμπουμε προς τον Αρχηγό της Ζωής με την ευχή της Εκκλησίας: «Χριστός σε αναπαύσοι εν χώρα ζώντων και πύλας παραδείσου ανοίξοι σοι βασιλείας δείξοι πολίτην».
Αποχαιρετά και ο φίλος Παναγιώτης την πιστή και αφοσιωμένη σύζυγό του, τη φιλόστοργη μητέρα των παιδιών τους, τη γλυκύτατη γιαγιά των εγγονιών σας, με την οποία συμπορεύτηκε περισσότερα από πενήντα χρόνια το δύσβατο αλλά γοητευτικό δρόμο της ζωής.
Ευχόμαστε να δίδει ο Θεός δύναμη και παρηγοριά στον ίδιο, τα παιδιά τους και τους συγγενείς τους.
5 σχόλια:
Αιωνία της η μνήμη ήταν καλή και ευγενική ως καθηγήτρια. Κρίμα που έφυγε τέτοιες μέρες και δεν συμπαραστάθηκαν με την παρουσία τους πολλοί από εμάς.
Ευχαριστούμε για την ανακοίνωση. Δεν το γνώριζα.
Καλό Παράδεισο.
Ολόθερμα συλλυπητήρια στο λίαν αγαπητό συνάδελφο και φίλο θεολόγο Παναγιώτη Μαρτίνη για την εκδημία της αγαπημένης συζύγου και μητέρας των παιδιών τους. Και, αντίστοιχες ευχές να του κρατάει συντροφιά ο Χριστός μαζί με τα παιδιά τους στην αγαθή μνήμη της. Συγχαρητήρια και στον επίσης λίαν αγαπητό συνάδελφο και φίλο θεολόγο Παναγιώτη Παπαθεωδώρου για το αρωματισμένο με «άνω σχώμεν τας καρδίας» αποχαιρετιστήριο της δημιουργικής διαδρομής ζωής ως συζύγου, μητέρας, αλλά και συναδέλφου εκπαιδευτικού, της απελθούσης στον κόσμο των μεγάλων ελπίδων μας.
Επί πλέον, και για πέρασμα από το πικρό στο γλυκό, πρόσκληση σε ταξίδι νοερό στο παρελθόν, 65 χρόνια πριν, όταν πρωτοετείς της Θεολογίας οι δυο συν το Μιχάλη Γοντικάκη-το γνωστό Αγιορείτη Γέροντα Βασίλειο νυν, και, τριτοετής εγώ γνωριστήκαμε αδελφικά και συνεργαστήκαμε αρμονικά στη Διεκπεραίωση της «Ζωής». Με Προϊστάμενο τον αείμνηστο Νικόλαο Τσιτσιράγκο, ενεργητικό θεολόγο της, και τον ήρεμο κι ησύχιο Παναγιώτη Μπιλάλη. «Πώς τα φέρνει ο Θεός», που θα έλεγε ο μακαριστός πατήρ Ηλίας. Χρόνια όμορφα, που σε κάθε συνάντηση μας όποιας μορφής, όπως αυτή η πένθιμη αυτή, γυρίζουν μέσα μας ολοζώντανο, και όχι μόνο παρόν. Ο Θεός να μας σκεπάζει με το έλεος της απροσμέτρητης αγάπης Του ως την έσχατη ώρα, που δεν μας είναι πια δυσδιάκριτη.
Με «την αγάπην την πρώτην-δηλαδή,
εκείνη-ην ουκ αφήκα…»
Αθανάσιος Κοτταδάκης
Η κ. Οικονόμου ήταν εκτός από υποδειγματική καθηγήτρια και εξαιρετικός άνθρωπος. Ας απολαύσει τώρα τους κόπους της επί της γης στην Βασιλεία των ουρανών.
Μαρία Κονταξή
Πάντα ευγενική και γλυκομίλητη ήταν η καθηγήτρια κ. Οικονόμου. Ήταν και αυστηρή αλλά πάντα δίκαιη. Έφυγε σε μέρες που δεν ήταν δυνατό να της πούμε σε σεβασμό στο πρόσωπό της το στερνό αντίο!!
Ελ. Μ.
Δημοσίευση σχολίου