Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010

Ο Σταυρός του Πρωτοκλήτου - π. Αμβρόσιος Γκουρβέλος


Τιμοῦμε τόν Σταυρό τοῦ Πρωτοκλήτου, τό κατ' ἐξοχήν σύμβολο του, ὄχι ὡς εἴδωλο, ὅπως κάποιοι ἀσεβῶς ἤ ἐν ἀγνοίᾳ ὑποστηρίζουν. Ὅχι, ὡς ὁποιονδήποτε σταυρό, ἀλλά ὡς τόν σταυρό πού ἔγινε τό θυσιαστήριο, στό ὁποῖο προσέφερε ὁ Πολιοῦχος μας τόν ἑαυτό του θυσία γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, γιά τήν ἐπικύρωση τοῦ εὐαγγελίου πού ἐκήρυττε, καί γιά τήν ἐσαεί εὐλογία τῆς τοπικῆς καί τῆς ἀνά τήν Οἰκουμένην Ἐκκλησίας. Ἡ σταυρική θυσία τοῦ Πρωτοκλήτου τῶν μαθητῶν δώρησε τήν ὕπαρξη, τήν συνέχεια, τήν Ἀνάσταση στήν ἀποστολική μας Ἐκκλησία.
Ὁ Ἀπόστολος Ἀνδρέας ἀγάπησε μανικῶς τόν σταυρό τοῦ Χριστοῦ καί ὅ,τι αὐτός ἐκφράζει. Στό Μαρτύριό του, ἕνα κείμενο τῶν πρώτων χριστιανικῶν αἰώνων, πού συνέγραψαν οἱ πρεσβύτεροι καί οἱ διάκονοι τῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀχαΐας, κι ὅταν ὁ Αἰγεάτης τόν ἀπειλεῖ μέ τόν σταυρικό θάνατο, ὁ Ἅγιος ἀπαντᾶ: «Ἐγώ τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ δοῦλος τυγχάνω, καί μᾶλλον ὤφειλον εὔξασθαι ἐντυχεῖν τῷ τροπαίῳ τοῦ Σταυροῦ ἤπερ δειλιᾶσαι» (Πρεσβυτέρων καί Διακόνων τῆς Ἀχαΐας, Μαρτύριον τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου, ἐκδόσεις «Τῆνος», Ἀθῆναι 1995, σ. 36).
Ἀπό τήν ἀποστολική ἐποχή καί διά τῶν αἰώνων ἡ Ἑκκλησία τιμᾶ τόσο τόν Τίμιο Σταυρό, ὅσο καί τά ἱερά λείψανα, τά ὄργανα μαρτυρίου καί τά προσωπικά ἀντικείμενα τῶν Ἁγίων διότι ἀποτελοῦν δοχεῖα καί φορεῖς τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ πρός ὅλους ἐμᾶς.

Ἡ σημασία τῶν ἱερῶν αὐτῶν θησαυρισμάτων εἶναι πολυσήμαντος. Δέν εἶναι ἁπλῶς πηγές ἰαμάτων ψυχῶν καί σωμάτων, ἀλλά κυρίως ζωντανές μαρτυρίες μιᾶς ἄλλης, τῆς ὄντως ζωῆς. Μᾶς προσκαλοῦν μυστικῶς ἀλλά καί ἐντόνως σέ μίμηση Χριστοῦ, σέ ἰχνηλάτηση τῶν Ἁγίων.
Ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς ἐφ' ὅσον θέλει, νά ἀκολουθήσει τό Χριστό καί νά συναναστηθεῖ μαζί Του, πρέπει προηγουμένως νά Τόν ἀκολουθήσει καί στόν Γολγοθᾶ. "Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν Σταυρόν αὐτοῦ, καί ἀκολουθείτω μοι". (Μάρκ. 8,34) Ὁ Θεός μᾶς καλεῖ ἐλεύθερα, ν' ἀκολουθήσουμε ἕνα σταυρικό τρόπο ζωῆς, ὁ ὁποῖος στήν πράξη σημαίνει: α) "Σταύρωση" τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου, δηλαδή ξερρίζωμα τῶν παθῶν καί τῶν ἀδυναμιῶν μας, ὅπως ὁ ἐγωκεντρισμός καί ἡ φιλαυτία, ἡ ὀλιγοπιστία καί ἀπιστία, ἡ ἐκμετάλλευση ἤ ἀδιαφορία γιά τόν συνάνθρωπο, ἡ φιληδονία καί σαρκολατρεία, ἡ ἀπληστία καί φιλαργυρία, ἡ μνησικακία καί συκοφαντία, ἡ φιλοδοξία καί ματαιοδοξία καί ταυτόχρονα θετική προσπάθεια ἀπόκτησης ἀρετῶν, ὥστε μέσω αὐτῶν νά πλησιάσουμε κατά χάριν τόν Θεό. β) Σημαίνει ἀκόμη ἡ σταύρωση, ὑπομονή στίς ἀκούσιες δοκιμασίες τῆς ζωῆς μέ καρτερία καί εὐχαριστία στό Θεό, ὅπως στήν περίπτωση τοῦ Ἰώβ καί γ) ἀνάληψη ἑκουσίων πόνων, στερήσεων, βίας στόν ἑαυτό μας, ἄσκησης καί ἀγώνων γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί προκειμένου νά τήν αὐξήσουμε μέσα μας.

Αρχιμανδρίτης Αμβρόσιος Γκουρβέλος

Δεν υπάρχουν σχόλια: