Ο πρωτοπρεσβύτερος Παύλος Χριστοδουλής υπήρξε ένας αληθινός πατέρας του λαού του Θεού, ένας γνήσιος αγωνιστής της παρατάξεως του Κυρίου, ένας εργάτης αγνός του Ευαγγελίου, ένας γνήσιος ποιμένας της ενορίας και διδάσκαλος.
Στην Αγία Παρασκευή Πατρών όπου και τον έζησα, έβλεπα στο πρόσωπο του, τον ευλαβή και χαρισματικό κληρικό, που κοσμούσε με το ήθος του και τον ιεραποστολικό του ζήλο τις τάξεις της Εκκλησίας. Η πολιτεία του ήταν γνωστή. Αφιλάργυρος, φιλακόλουθος, φιλάνθρωπος, διακριτικός, προσηνής, “τύπος των πιστών” (Α΄ Τιμ. 4,12).
Στην Αγία Παρασκευή Πατρών όπου και τον έζησα, έβλεπα στο πρόσωπο του, τον ευλαβή και χαρισματικό κληρικό, που κοσμούσε με το ήθος του και τον ιεραποστολικό του ζήλο τις τάξεις της Εκκλησίας. Η πολιτεία του ήταν γνωστή. Αφιλάργυρος, φιλακόλουθος, φιλάνθρωπος, διακριτικός, προσηνής, “τύπος των πιστών” (Α΄ Τιμ. 4,12).
Με ευγνωμοσύνη
Αναστάσιος Κωστόπουλος
Αναστάσιος Κωστόπουλος
4 σχόλια:
Αγαπητέ Αναστάσιε, πέρασε ένας χρόνος και όμως ζωντανά στην μνήμη μας ζει η παρουσία του π. Παύλου. Σήμερα το πρωί προσευχηθήκαμε στην Αγία Παρασκευή για την μακαρία ψυχή του. Η παρουσία του ήταν αισθητή, διότι ο π. Παύλος διακόνησε με ζήλο και αυταπάρνηση τον Ιερό αυτό Ναό για πολλά χρόνια. Όπου και να στέψω την ματιά μου εντός του Ναού νομίζω ότι θα τον δω.
Δυστυχώς στο τέλος της ζωής του κάποιοι τον πίκραναν. Αυτός όμως μακρόθυμος δεν κρατούσε κακία. Τι να γίνει οι καλοί καλό δεν βλέπουν. Όσο και να προσπαθούν κάποιοι δεν θα καταφέρουν να βγει από την καρδιά μας ο π. Παύλος. Έγραψε κάποιος σε άλλο σχόλιο ότι έφυγε «αδικαίωτος». Διαφωνώ διότι είναι δικαιωμένος από τους ενορίτες του και όχι μόνο. Ο π. Παύλος μαζί με τον π. Ανδρέα έγραψαν ποιμαντική ιστορία στην ενορία μας.
Του π. Παύλου αιωνία η μνήμη.
Αγγελική.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1940, στο χωριό Καλάνιστρα Πατρών, στο δημοτικό σχολείο η δασκάλα έβαλε ως θέμα στην έκθεση: "τί θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω". Ένας μαθητής απάντησε ότι θέλει να γίνει ιερέας, γιατί επιθυμεί να βοηθάει τους ανθρώπους. Αυτός ο μαθητής ονομαζόταν Παύλος Χριστοδουλής.Κάθε Σάββατο μαζί με άλλα παιδιά έτρεχε με πόθο στον εσπερινό, κοντά στον μακαρίτη πια ιερέα Ιωάννη Σταθόπουλο, για να ψάλλει, πολλές φορές φεύγοντας κρυφά απο τις ασχολίες που του είχε αναθέσει η οικογένειά του, και ενίοτε προκαλώντας και την δυσανασχέτηση των μεγαλυτέρων αδελφών του.
Όταν τελείωσε το δημοτικό σχολείο κατέβηκε στην πόλη των Πατρών με απώτερο σκοπό την ιερωσύνη. Εργαζόταν στα κτήματα ενός γαιοκτημονα, απο πρωίας έως εσπέρας, και το βράδι συνέχιζε την μόρφωσή του στο νυχτερινό Γυμνάσιο. Θυμάμαι το εξης περιστατικό που ο ίδιος μου διηγήθηκε: τον κάλεσε ο καθηγητής των μαθηματικών στον πίνακα για να τον εξετάσει σε κάποια άσκηση την οποία δεν ήξερε. Ο καθηγητής κάπως οργισμένος τον επέπληξε λέγοντάς του, γιατί, τί δουλειά κάνεις; και τότε ο μαθητής Παύλος του είπε: έσκαβα. Ο καθηγητής συγκινημένος του σήκωσε ψηλά τα παιδικά ροζιασμένα χέρια δείχνοντάς τα στους συμμαθητές του. Μέχρι την στράτευσή του εργαζόταν στα κτήματα και τρεφόταν κυρίως με πορτοκάλια καθ΄ότι....
Εισήλθε εν τέλει στην σταυρική διακονία της ιερωσύνης! Ως μικρό παιδί στο χωριό κάθε καλοκαίρι τον θυμάμαι να συλλειτουργεί με τον προαναφερθέντα π. Ιωάννη, ο οποίος υπήρξε με το απλό ήθος ενός απλοικού λευίτη ο αρχικός χειραγωγός του στη ιερωσύνη, όπως και τινών άλλων.Θα τον θυμάμαι να βγαίνει την καθημερινή του απογευματινή βόλτα με την οικογένειά του διδάσκοντας με την περιβολή και την συμπεριφορά του...
δεν θα λησμονήσω την σαν μικρό παιδί χαρά του, όταν έμαθε ότι θα ιερωθώ, και την με ιδαίτερο πάθος και πόθο- κάτι που ιδιαίτερα τον χαρακτήριζε ως άνθρωπο-,ανάληψη της ευθύνης να με "οδηγήσει" ως πνευματικός πατέρας και όχι μόνο ως θείος, στο ιερό θυσιαστήριο.
...Θα θυμάμαι την φράση που μου είπε την ημέρα που κατεβαίναμε για τελευταία φορά τις σκάλες του σπιτιού του, για να ανέβη στην Αθήνα, στηριζόμενος στο χέρι μου:" τα παιδια σου πατέρα Παναγιώτη, τα παιδιά σου".Κι όταν κάθησε κατόπιν στο αυτοκίνητο: με αποχαιρέτησε κουνώντας το χέρι του, σαν να μου έλεγε΄θα συναντηθούμε ξανά στην κοινή ΑΝΑΣΤΑΣΗ!
Ελάχιστο δείγμα ευγνωμοσύνης στον π.Παύλο.
Αιωνία η μνήμη αυτού!
π. Παναγιώτης Ρόδης.
ενας αγιος ανθρωπος
αξιος
Δημοσίευση σχολίου