Ελληνική οικογένεια στην παραλία - Δημήτρης Καμπουράκης

Δεν είμαι ούτε σνόμπ, ούτε κοκορόμυαλος. Έτσι πιστεύω τουλάχιστον. Κάνω διακοπές όπως κάθε συνηθισμένος Έλληνας. Δεν κλείνω πεντάστερο στη Μύκονο για να μείνω, προτιμώ το χωριό μου. Δεν καταφεύγω σε ιδιωτικές παραλίες ή σε σκάφη για να κάνω το μπάνιο μου, πιάνω μια ξαπλώστρα μέσα στον σωρό. Δεν τρώγω σε ακριβά εστιατόρια, προτιμώ το ταβερνάκι πάνω από την παραλία με τα λαδερά και τις χωριάτικες. Όταν πάω σε κανένα μπαρ, δεν στρογγυλοκάθομαι στα τραπέζια του πάνω διαζώματος με το face control, αλλά στέκομαι κάτω στις μπάρες με όλο τον κόσμο. Δεν παριστάνω τον φιλολαϊκό, απλώς έτσι έχω μάθει κι έτσι κάνω. Υπάρχουν όμως φορές που όλα τούτα τα σκυλομετανοιώνω. Ξέρετε πότε; Μόλις πέσω πάνω σ’ αυτή την κατάρα που ονομάζεται «μικροαστική ελληνική οικογένεια».

Γιατί άραγε αυτή μικροαστική ελληνική οικογένεια είναι τόσο κακομαθημένη; Γιατί είναι τόσο ενοχλητική; Γιατί είναι τόσο ολοφάνερα αγενέστατη; Γιατί τα παιδιά της πάντα κλαίνε τόσο δυνατά και χωρίς διακοπή; Γιατί οι μαμάδες κι οι μπαμπάδες αυτών των υστερικών παιδιών, προσπαθούν τόσο σπάνια να τα σταματήσουν; Γιατί σχεδόν ποτέ δεν τα παίρνουν παράμερα για να τους εξηγήσουν ότι ουρλιάζοντας ή παίζοντας με τη μπάλα τους ανάμεσα στις ξαπλώστρες, ενοχλούν τους γύρω τους; Γιατί όταν ένα παιδί φωνάζει δυνατά και ασταμάτητα, η μαμά είτε το κοιτάζει με το μακάριο βλέμμα της αγελάδας ή (όταν αποφασίσει να αντιδράσει) του φωνάζει ακόμα πιο δυνατά; Έτσι θα σταματήσει το παιδί να θορυβεί ή να κλαίει; Όταν η φασαρία που κάνει, υπερκαλύπτεται από μια ισχυρότερη μητρική αγριοφωνάρα; Γιατί τρεις στους τέσσερις Ελληνάρες που θα περάσουν δίπλα σου, θα σηκώσουν με τη βρωμοποδάρα ή την παντοφλάρα τους την άμμο και θα σου την πετάξουν στη μούρη όπως είσαι ξαπλωμένος; Γιατί δύο στους τρεις που θα τινάξουν την πετσέτα τους, δεν θα κάνουν τον κόπο να δουν αν φυσάει και που θα στείλει την άμμο τους το καλοκαιρινό μελτεμάκι; Γιατί αυτοί που καπνίζουν, ακόμα κι αν έχουν τασάκι στο τραπεζάκι τής ομπρέλας τους, θα καρφώσουν το αποτσίγαρο ανάμεσα στις πατούσες τους; Γιατί όταν κουβεντιάζουν, γίνονται γνωστά τα οικογενειακά τους μέχρι την άκρη της παραλίας; Όπως επίσης οι βρισιές τους ή οι εκατέρωθεν εκτοξευόμενες προσβολές τους. Γιατί στην ταβέρνα τα Ελληνάκια τριγυρίζουν φωνάζοντας σαν δαιμονισμένα ανάμεσα στα τραπέζια, ενώ τα παιδάκια των ξένων οικογενειών είναι πιο ήσυχα και πειθαρχημένα; Γιατί είμαστε τόσο ανυπόφοροι;

Μη μου πείτε για ζωντάνιες και τέτοια, τις οποίες υποτίθεται ότι διαθέτει το γένος των Ελλήνων σε αντίθεση με τους κοιμισμένους ευρωπαίους, διότι θα δαγκώσω κανέναν και το καλοκαίρι αποφεύγω τα παχιά κρέατα. Δεν είμαστε ζωντανοί και εκδηλωτικοί. Είμαστε αγενείς, κακομαθημένοι και ψευτοτσαμπουκάδες. Χωρίς παιδεία. Αναφέρομαι ειδικά στο θέμα της παιδείας, διότι τα τελευταία χρόνια παρατηρώ μια θετική αλλαγή των παιδιών μας στο θέμα των σκουπιδιών. Ενώ συνεχίζουν να είναι ενοχλητικά σε όλα τα άλλα, τα σκουπίδια τους τα πάνε στον κάδο. Γιατί; Διότι το μαθαίνουν στο σχολείο. Μαθαίνουν για την ανακύκλωση, για το περιβάλλον, για τον πλανήτη και είναι ολοφάνερο ότι εμπεδώνουν κάποιες συμπεριφορές. Όλα τα υπόλοιπα όμως πρέπει να τα μάθουν στην οικογένεια και δεν τα μαθαίνουν. Ίσα-ίσα που μαθαίνουν τα αντίθετα, διότι ως γνωστόν το παιδί δεν κάνει ό,τι του λένε, αλλά μιμείται αυτά που βλέπει να γίνονται γύρω του.

Οι λεγόμενες οικογενειακές παραλίες τον Αύγουστο, είναι απλώς φρίκη. Δεν κάνω τον ψηλομύτη, ούτε είμαι μη-μου-άπτου. Κι εμείς παιδιά αναθρέψαμε και ανατρέφουμε, πλην μια στοιχειώδη επίγνωση την είχαμε και την έχουμε. Και προσπαθούμε βρε αδερφέ. Δεν ξέρω τι ψάρια πιάνουν γενικώς τα παιδιά μου, αλλά τουλάχιστον ευγενικά και διακριτικά είναι. Έχουν μάθει να μην ενοχλούν και να μην προσβάλλουν. Τα πράγματα είναι απλά: Από τσαμπουκάδες μπαμπάδες θα βγουν ενοχλητικά παιδιά, από αδιάφορες μαμάδες θα βγουν αγενέστατα παιδιά, από ανταγωνιστικές οικογένειες θα βγουν επιθετικά παιδιά. Όλα τα άλλα είναι φούμαρα και θεωρίες. Και που καταλήγουμε, θα ρωτήσετε. Δεν ξέρω. Απλώς δεν το αντέχω. Μια τέτοια ελληνική οικογένεια είναι ικανή ν’ αναστατώσει την παραλία, δύο να τη διαλύσουν. Τρεις μαζί, είναι χειρότερες κι απ’ των εχθρών τα φουσάτα που περάσαν σαν τον λίβα που καίει τα σπαρτά. Θα αντιτείνετε ότι δεν είναι όλες οι Ελληνικές οικογένειες έτσι. Το ξέρω. Είναι οι περισσότερες.   

Δημήτρης Καμπουράκης

 protagon.gr