ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΛΟΥΚΑ - π. Ιωήλ Κωνστάνταρος

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΛΟΥΚΑ

(Κατά Λουκά ιγ΄ 10-17)

Σε κάθε τόπο και σε κάθε εποχή, υπάρχουν ασθένειες και ασθενείς.

Αποτέλεσμα της παρακμής, η φθορά, κάνει τον κάθε άνθρωπο, αργά ή γρήγορα να αισθάνεται μέσα του τις δυνάμεις να τον εγκαταλείπουν και να κυριαρχεί η ασθένεια και τελικά ο θάνατος.

Βέβαια εκτός από τις καθαρώς σωματικές ασθένειες, υπάρχουν και οι καθαυτό πνευματικές που ταλαιπωρούν ορισμένους ανθρώπους.

*  Ακριβώς σ’ αυτή την περίπτωση βρίσκεται και η συγκύπτουσα γυναίκα που ο Ιησούς θεραπεύει, όπως θα δούμε στην Ευαγγελική περικοπή.

Ο ανθρωποκτόνος διάβολος, επί δέκα και οκτώ ολόκληρα έτη, κυριαρχούσε στην ταλαίπωρη αυτή ύπαρξη, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να σταθεί το κορμί όρθιο ούτε για μια στιγμή. «Και ην συγκύπτουσα και μη δυναμένη ανακύψαι εις το παντελές». Βέβαια τέτοιου είδους ασθένειες, δεν θεραπεύονται από κανέναν ιατρόν. Αλλά υπάρχει η λύσις. Γι αυτό και ο Ιησούς απευθύνθηκε σ΄ αυτή και της είπε: «Γυναίκα έχεις ελευθερωθεί από την ασθένειά σου», «και επέθηκεν αυτή τας χείρας και παραχρήμα ανορθώθη και εδόξαζε τον Θεόν». Και φυσικά, μαζί με την θεραπευμένη θα εδόξαζαν τον Θεόν και όσοι παραβρίσκονταν μέσα στην συναγωγή το Σάββατο εκείνο.

Να όμως που βρέθηκε κάποιος ο οποίος με την συμπεριφορά του θέλησε να σκιάσει την όμορφη δοξολογική ατμόσφαιρα που δημιούργησε η αγάπη του Ιησού. Και αυτός ήταν ο αρχισυνάγωγος, ο οποίος «αγανακτών ότι τω Σαββάτω εθεράπευσε ο Ιησούς» άρχισε να ελέγχει τον Κύριο ότι δήθεν κατέλυσε την αργία του Σαββατου.

*  Καλόν θα είναι να σταθούμε για λίγο στο σημείο αυτό «αγανακτών ότι τω Σαββάτω εθεράπευσεν ο Ιησούς…».

Δεν χρειάζεται να διαθέτει κανείς ιδιαίτερες ικανότητες για να εννοήσει ότι οι κομπλεξικοί και κακορίζικοι άνθρωποι, όπου κι αν βρίσκονται, ακόμα και στις πλέον υψηλές θέσεις, δεν δυσκολεύονται καθόλου να χρησιμοποιήσουν ακόμα και τα ιερότερα των κειμένων, για να κτυπήσουν αυτά τα πρόσωπα των οποίων ο λόγος και το έργο, ωφελούν την κοινωνία.

Φθονεροί και μικρόψυχοι οι ίδιοι, δεν κατορθώνουν να ανεχθεί η καρδιά τους το γεγονός ότι κάποιοι άλλοι εργάζονται με κάθε άνεση, αυτά που θα έπρεπε οι ίδιοι λόγω θέσεως να εργάζονται, αλλά τα παραμελούν.

Οι διάτρητοι μανδύες, από το οξύ της «πικράς χολής» που συσωρεύεται «εντός των καρδιών», δεν κατορθώνουν να καλύψουν την μεγάλη ασθένεια της ζήλειας, γι αυτό και συμβαίνει ό,τι βλέπουμε στην παραβολή.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ιερός Χρυσόστομος, αναφέρει πως το δαιμόνιο που έφυγε από την συγκύπτουσα, με το παντοκρατορικό πρόσταγμα του Ιησού, βρήκε φωλιά, και κατασκήνωσε μέσα στην καρδιά του αρχισυναγώγου…

Πόσο αλήθεια φοβερό και τρομερό το πάθος αυτό! Και πόσο βασανίζει και δαιμονίζει όποιον το «κατέχει»!

Δεν κατατρώει η σκουριά το σίδερο τόσο, όσο η ζήλια και ο φθόνος, αυτόν που τον έχει. Και δεν είναι τόσο αηδιαστικός ο κάνθαρος, επάνω στον σβόλο της κοπριάς, όσο ο φθονερός με την ακαθαρσία αυτή που ο διάβολος του φύτεψε στην ψυχή.

Και γίνονται τόσο αξιοθρήνητοι οι ταλαίπωροι αυτοί όσο και εξοργιστικοί – όταν μάλιστα κατέχουν και θέσεις- όταν προσπαθούν με συρραφή χωρίων (κανόνων και διατάξεων), να παρουσιάσουν το «δίκιο τους» στην «συναγωγή»…

Όντως, το πάθος αυτό τυφλώνει τόσο πολύ την συνείδηση του ανθρώπου, που τον κάνει να χάνει έστω και τα τελευταία ίχνη αξιοπρέπειας και σεβασμού που θα μπορούσαν να υπάρχουν.

*  Η συνέχεια του Ιερού κειμένου είναι τόσο αποκαλυπτική! Ο Κύριος τον ξεσκεπάζει με την χειρότερη λέξη: «Υποκριτά!». Η υποκρισία τον έχει καταντήσει δικηγόρο του διαβόλου.

Αλήθεια, σε τι μεγαλύτερο βάραθρο θα μπορούσε να πέσει ο άνθρωπος; Να βλασφημεί τον Θεό για τα θαύματά του. Να εμποδίζει τους ανθρώπους να αναπτύξουν τα χαρίσματά τους, προβάλλοντας λόγους που ουσιαστικά βλασφημούν το Πνεύμα το Άγιο, το οποίο και διαμοιράζει τα χαρίσματα. Γι αυτό ακριβώς και όταν ο Κύριος τον ξεγυμνώνει με τα ίδια του τα επιχειρήματα που προσπαθεί ανοήτως να παραθέσει, όλοι οι ομοϊδεάτες του αρχισυνάγωγου μαζί με τον ίδιο καταισχύνονταν, ενώ ο λαός έχαιρε για όλα τα θαυμαστά έργα που ενεργούσε ο Ιησούς.

Αδελφοί μου, δεν αποκλείεται κάποτε, και μείς να αντιμετωπίσουμε τον μεγάλο αυτό πειρασμό. Κάποιοι που θα περιμέναμε να χαρούν με την προκοπή μας, δυστυχώς, να μη μπορούν να συγκρατήσουν το φαρμακερό φίδι μέσα στην καρδιά τους, με αποτέλεσμα, σε δεδομένη στιγμή, να εκτοξεύσουν  το θανατηφόρο καρδιακό τους δηλητήριο. Και τότε; Ω, τότε… Υπομονή, υπομονή, υπομονή… «Και οίδε Κύριος την κάκωσιν του λαού αυτού»!

Και απ’ την άλλη να παρακαλούμε να μας σκεπάζει ο Κύριος Ιησούς με την Χάρη Του, ώστε να μη βρει ποτέ η φοβερή αυτή ασθένεια, εξασθενημένο τον πνευματικό μας οργανισμό και προσβληθούμε από την ίωση του αρχισυναγώγου. Αμήν.  

Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος