Creece to let - Θεόδωρος Παντούλας

Έχω-λόγω τύχης αγαθής και ηλικίας-την μνήμη ενός κόσμου διαφορετικού. Άνθρωποι ολιγαρκείς, φιλόξενοι, με αξίες, με όνειρα για το μέλλον και τον κόσμο. Μπορεί να είχαμε τρύπιο βρακί αλλά το κεφάλι μας ήταν ψηλά.

Ξαφνικά έπρεπε να προσαρμοστούμε σ' έναν κόσμο που μας ήθελε με σκυμμένο το κεφάλι.

Δεν βρίσκαμε πλέον λόγους να είμαστε καλοί.

Παραδοθήκαμε σε μια καταναλωτική ευωχία και αρχίσαμε να υποληπτόμεθα τους νεόπλουτους απατεώνες και όχι τους έντιμους πένητες. Μια νέα γενιά ελλήνων μεγαλώνει μ' ένα φτηνό όραμα ζωώδους ευζωίας και ανοικονόμητης κονόμας. Μια εθελόδουλη αποικιοποίηση που υπόσχεται την άμετρη καταναλωτική μας αποχαύνωση.

Δεν ξέρω πότε άρχισε το κακό. Και δεν είναι του παρόντος να ψάξουμε. Η Δικτατορία ξεπούλησε τα ιερά και τα όσια. ΕΛΛΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ. Μόνο που ούτε χριστιανοί ούτε έλληνες πια είμαστε. Το παρελθόν σαν να μας βαραίνει.

Η Δεξιά που την διαδέχθηκε είτε από έλλειψη ιδεολογίας, είτε από προσπάθεια να αποποιηθεί το παρελθόν της-πρόσφατο και απώτερο- και να πλειοδοτήσει σαν δύναμη προόδου δεξιώθηκε όλους εκείνους τους ανθρώπους που τη επινεύσει ή εμπνεύσει τους βλαστημούσαν την πατρίδα.

Διότι εν Ελλάδι τον προοδευτισμό μας τον μετράγαμε και ακόμη τον μετράμε βρίζοντας τα γονικά μας.

Παλαιότερα έφταιγαν οι ξένες δυνάμεις. Οι λαϊκές δυνάμεις απελευθερώθηκαν αλλά έκαναν πλιάτσικο στο κράτος.

Ο εκσυγχρονισμός-όποιο όνομα κι αν είχε- δεν ήταν ένα ειλικρινές αίτημα, αλλά ένα πολιτικό σύνθημα που μεταφράστηκε σε αρπαχτές σοσιαληστών μάνατζερ και αριστερών γιάπηδων.

Όσο όμως εμείς τσακωνόμασταν για το ποιά αδελφοκτονία ήταν η καλύτερη, ο κόσμος μας προσπερνούσε και η συνακόλουθος αναμέτρησή μας μαζί του μας σόκαρε. Η διάλυση των ψυχροπολεμικών συνασπισμών μας άφησε χωρίς ρόλο. Δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου αλλά βαλκάνιοι επαρχιώτες. Ντρεπόμασταν-όχι πια από συστολή-αλλά από ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας που μας γονάτιζε. Κι αυτή η έλλειψη αυτοπεποίθησης οδήγησε στα πολλά υπερτροφικά, καθότι ανασφαλή, εγω που αναρωτιόταν ρητορικά και συχνάκις:" Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;".

Η αυτοεικόνα μας κλονίσθηκε.

Ξεχνάμε ότι την ιστορική μας συνείδηση δεν την διαμορφώνει η "πραγματική" ιστορία αλλά η συνείδηση της ιστορίας. Προχωρήσαμε στην απομυθοποίηση του ίδιου μας του παρελθόντος και βρεθήκαμε ξαφνικά σ' έναν κόσμο απομαγευμένο. Απαξιώσαμε το παρελθόν μας και παριστάναμε τα προοδευτικά ασπόνδυλα μαλάκια.

Το κατόρθωμα ή ακριβέστερα η αποτυχία της μεταπολίτευσης είναι ότι αλλάξαμε παράδοση. Πετάξαμε την πολύτιμη εμπειρία αιώνων και καμαρώναμε για τα καθρεφτάκια που αγοράσαμε κοψοχρονιά. Επήλθε μια θανατογόνος λήθη του θανάτου. Ο κόσμος μας έπαψε να είναι θανατοκεντρικός. Έγινε ανόητος, φτωχός κι ανέλπιδος. Από το αρχοντικό "τί ψυχή θα παραδώσουμε;" περάσαμε στο βλαχομπαρόκ" ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας".

Στην αποιέρωση του κόσμου μας θα μπορούσε να αντισταθεί η Εκκλησία μας. Δεν το έκανε. Προτίμησε να βαράει παλαμάκια στην εκάστοτε εξουσία. Δε φιλοδόξησε να μεταμορφώσει τον κόσμο-ούτε καν να τον ερμηνεύσει. Της αρκούσε και της αρκεί που έχει ένα ρολάκι στη συντήρησή του.

Εάν βεβαίως είχαμε μια στοιχειώδη εντιμότητα θα είχαμε από καιρό ομολογήσει τον πάνδημο θρησκευτικό αποχρωματισμό και θα είχαμε εγκαταλείψει τα περί επικρατούσης θρησκείας. Θα ομολογούσαμε ότι η θρησκειοποιημένη "ορθοδοξία" μας, καλύπτει κάποιες ψυχολογικές και συναισθηματικές ανάγκες μας αλλά πέραν τούτου ουδέν. Δεν σηματοδοτεί την ύπαρξή μας και τον κόσμο. Δεν αντιπροσωπεύει έναν τρόπο ζωής διαφορετικό απο αυτόν της τεχνολογίας και της κατανάλωσης.

Θεόδωρος Παντούλας

(Περ."Manifesto", τ.4, Φθινόπωρο 2005,σελ. 4-5).

Υάκινθος.