Ὁ Κληρικὸς καὶ ὁ «ἐργοδότης» του

Ἡ Ἱερωσύνη εἶναι ἔργο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Σὲ αὐτὸ τὸ ἔργο ὁ Κληρικὸς διαθέτει τὸν ἑαυτὸ του (ψυχή, σῶμα, δυνάμεις) νὰ γίνει ὄργανο τοῦ Θεοῦ. Ἀφοῦ ἔτσι εἶναι τὰ πράγματα, ἀπαραίτητο γιὰ τὸν Κληρικὸ εἶναι νὰ βρίσκεται σὲ συνεχὴ ἐξάρτηση καὶ κοινωνία μὲ τὸν Θεό, ἀπὸ τὸν Ὁποῖο θὰ ἀντλεῖ Χάρη καὶ δύναμη γιὰ τὴ διεκπεραίωση τοῦ ἱεροῦ ἔργου Του. Πρέπει νὰ εἶναι ἄνθρωπος προσευχῆς καὶ λατρείας τοῦ Θεοῦ, μὲ συνειδητὴ Μυστηριακὴ καὶ λειτουργικὴ ζωή, μὲ ἔμπρακτη καὶ συνεπὴ ζωὴ πίστεως, μὲ φόβο Θεοῦ καὶ ἐπίγνωση ὅτι «οὐχ ἐαυτῷ τις λαμβάνει τὴν τιμήν, ἀλλὰ καλούμενος ὑπὸ τοῦ Θεοῦ» (Ἑβρ. 5,4). Προϊστάμενος καὶ «ἐργοδότης» τοῦ Κληρικοῦ εἶναι πρώτιστα ὁ Θεός, στὸν Ὁποῖο θὰ δώσει λόγο γιὰ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο διαχειρίστηκε τὴν Ἱερωσύνη ποὺ τοῦ δόθηκε.

Πόσο τὰ παραπάνω τὰ βιώνουν οἱ Κληρικοὶ τοῦ σήμερα; Ἀσφαλῶς δὲν μποροῦμε, νὰ ξέρουμε τὴν ἐσωτερικὴ ζωὴ τοῦ καθενός γιὰ νὰ βγάλουμε στατιστικὰ στοιχεῖα. Σίγουρο ὅμως εἶναι ὅτι πολλοὶ Κληρικοὶ προσπαθοῦν καὶ ἀνταποκρίνονται στὸ πρότυπο ποὺ ἀναφέραμε. Κάποιοι ἄλλοι ὡστόσο-ὄχι λίγοι, δυστυχῶς-ἀντιμετωπίζουν τὴν Ἱερωσύνη τους μὲ τρόπο ποὺ δείχνει ὅτι δὲν τὴ βλέπουν ὡς ἔργο Θεοῦ καὶ ὅτι δὲν ἔχουν φόβο Θεοῦ. Αὐτὸ προβληματίζει ἔντονα τόσο τοὺς συμπρεσβυτέρους τους, ὅσο καὶ τοὺς λαϊκοὺς ἀδελφούς. Μερικοὶ ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς Κληρικοὺς βλέπουν τὴν Ἱερωσύνη σὰν μέσο πορισμοὺ ἢ καὶ πλουτισμοῦ ἀκόμη. Τοὺς ἐνδιαφέρουν μόνο τὰ Ἱερατικὰ καθήκοντα, ποὺ «ἀποδίδουν» οἰκονομικά, τὰ ὁποῖα καὶ «κυνηγοῦν» ἐπιμελῶς, ἐνῶ ὅλα τὰ ἄλλα τοὺς ἀφήνουν ἀδιάφορους. Νοιάζονται γιὰ τὶς κηδεῖες, τὰ μνημόσυνα, τὶς Βαπτίσεις, τοὺς Γάμους, τοὺς Ἁγιασμούς, τὰ Εὐχέλαια, ἐνῶ τὸ Κήρυγμα, τὸ Κατηχητικό, ἡ Ἐξομολόγηση, οἱ τακτικὲς Ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ὁ Ὄρθρος καὶ ὁ Ἐσπερινός, εἶναι ἐκτὸς ἢ ἐλάχιστα μέσα στὸ πρόγραμμά τους. Ἄλλοι πάλι τελοῦν τὰ Ἱερατικὰ μὲ πολλὴ προχειρότητα, βιασύνη καὶ ἀπροσεξία μέχρις ἀθεοφοβίας. Κάνουν κατὰ βούληση περικοπὲς στὶς Ἀκολουθίες-σὲ βαθμὸ «σφαγιασμοῦ» ἐνίοτε-μασᾶνε τὰ λόγια, ἔτσι ποὺ ἡ Ἀκολουθία ἀκούγεται σὰ συνειρμὸς ἀκατάληπτων ἤχων, μεταλαμβάνουν τοὺς πιστούς, χωρὶς νὰ προσέχουν μὴν παραπέσει κάτι ἀπὸ τὴν Ἁγία Κοινωνία, μεταβάλλουν τὸ Μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως σὲ μιὰ πρόχειρη διαδικασία, «στὸ πόδι». Ἄλλοι φθάνουν νὰ δίνουν ἀθεόφοβες συμβουλὲς στοὺς πιστούς, ὅπως «ἐλᾶτε ὅλοι νὰ κοινωνήσετε, σᾶς τὸ λέω ἐγώ» κ.ἄ. παρόμοιες. Αὐτοὶ ὅλοι ἀμαυρώνουν τὴν εἰκόνα τοῦ Ὀρθοδόξου Κληρικοῦ.
     Μπορεῖ ἄραγε νὰ γίνει κάτι ποὺ θὰ διορθώσει τὰ πράγματα; Μακροπρόθεσμα, ἐὰν προσεχθεῖ ἀπὸ τοὺς Μητροπολίτες καὶ τοὺς πνευματικοὺς πατέρες ἡ ποιότητα τῶν προσερχομένων στὸν Κλῆρο, μπορεῖ νὰ βελτιωθεῖ τὸ ἐπίπεδο τῶν Κληρικῶν μας. Τὸ Εὐαγγέλιο καὶ οἱ Ἱεροὶ Κανόνες, ἐὰν ἐφαρμοστοῦν πιστὰ στὸ θέμα αὐτό, εἶναι οἱ ὁδηγοὶ γιὰ τὸ ποιοὶ πρέπει νὰ εἰσέρχονται στὶς τάξεις τοῦ Κλήρου. Κάποια βελτίωση ἐπίσης μποροῦμε νὰ περιμένουμε στὸ ἐγγὺς μέλλον στὶς Μητροπόλεις ἐκεῖνες, ποὺ ὁ ποιμενάρχης τους θὰ ἐνδιαφερθεῖ γιὰ τὴν ἀναβάθμιση καὶ διόρθωση τῶν πρεσβυτέρων τῆς ἐπαρχίας του, μὲ τὶς συμβουλές, μὲ τὴν ἐκπαίδευση σὲ ἱερατικὲς συνάξεις ἢ καὶ τὴν αὐστηρότητα, ὅπου χρειάζεται.
     Στὴν κοσμογονικὴ ἐποχή μας εἶναι ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη ἡ Ἐκκλησία νὰ ἔχει ποιμένες εὐλαβεῖς καὶ ἁγίους. Ἔτσι μόνο θὰ συνεχίσει θεαρέστως τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας τῶν ψυχῶν.     

Ἀρχαῖος μαθητής   

Πηγή: Ελεύθερη Πληροφόρηση