Δίβουλος
Κατάκοπος
τα δίχτυα μου
εδίπλωσα πριν λίγο
χέρια τρεμάμενα
καλάθι άδειο
βλέμμα και ψυχή
κενά.
Σʼ άκουσα τότες
μες το μεσημεριανό
λιοπύρι
να μου ζητάς το
έργο μου απʼ την αρχή νʼ αρχίσω
να ρίξω τα πλυμένα
δίχτυα πάλι στο αύριο
ελπίζοντας να πιάσω
όσα το μυαλό αρνείται πως υπάρχουν.
Τα ʽδα νομίζω και
τα δίχτυα ακόμα
να ζαρώνουν μη
θέλοντας
σε μια ακόμα
αποτυχία να συμπράξουν
Πες μου πού θες να
βρω τη δύναμη για να Σʼ ακούσω
και να χαλάσω πάλι
της προσπάθειας το δίχτυ;
Αλεξανδρεύς
6 σχόλια:
Τι να πω! Και εγώ πολλές φορές αυτήν την δύναμη ψάχνω να βρω. Δεν είναι καθόλου εύκολο. Μετά την απογοήτευση είναι δύσκολη η προσπάθεια.
Άραγε Αυτός μπορεί την δύναμη να μου την δώσει;
Δεν το βλέπω ως διβουλία αλλά ως λογική ανθρώπινη.
Ωραιο Αλεξανδρεα!
Η επιγνωσις της ανεπαρκειας ειναι το πρωτο.Αλλα μη μενουμε μονον εκει..π
Εξαιρετικό και ανθρώπινο. Με εύστοχο προβληματισμό.
Εκπληκτικό.
πολυ ωραίο...εκφράζει τις ψυχες που νιωθουν πως "εις μάτην εκοπιασαν οι οικοδομουντες"...
ψυχη ζωσα
Δημοσίευση σχολίου