Ομιλίες Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου εις: Ελληνικό Κολλέγιο Θεσσαλονίκης, εις τα Εκπαιδευτήρια Μαντουλίδου, στο υπό του Δήμου Θεσσαλονίκης επίσημο γεύμα.

Ο Μ Ι Λ Ι Α

ΤΗΣ Α.Θ.ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ

ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ

κ.κ. Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Υ

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΙΝ ΑΥΤΟΥ ΕΙΣ ΤΟ 

ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΚΟΛΛΕΓΙΟΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΙΝ ΑΥΤΟΥ

ΕΙΣ ΤΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ ΜΑΝΤΟΥΛΙΔΟΥ

ΚΑΤΑ ΤΟ ΥΠΟ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΠΑΡΑΤΕΘΕΝ ΕΠΙΣΗΜΟΝ ΓΕΥΜΑ

ΕΝ Τῼ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙῼ "ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΠΑΛΛΑΣ"

(25 Ὀκτωβρίου 2013)

 --------------------------

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΙΝ ΑΥΤΟΥ ΕΙΣ ΤΟ 

ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΚΟΛΛΕΓΙΟΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Ἱερώτατε καὶ φίλτατε ἐν Χριστῷ ἀδελφὲ Μητροπολῖτα  Κασσανδρείας κύριε Νικόδημε,

          Ἐλλογιμώτατε κύριε Διευθυντά,

          Ἐλλογιμώτατοι Καθηγηταὶ καὶ Καθηγήτριαι,

          Ἀγαπητοὶ μαθηταὶ καὶ μαθήτριαι,

      

Ἡ ἐπίσκεψή μας στὴ Θεσσαλονίκη κατὰ τὴν ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου, μᾶς δίνει τὴν εὐχάριστη δυνατότητα νὰ ἐπικοινωνήσουμε μαζί σας, φίλοι μαθηταί, καὶ νὰ ἰδοῦμε τὰ χαρούμενα καὶ ἀγαπητά σας πρόσωπα, καθὼς βεβαίως καὶ τῶν καλῶν διδασκάλων σας.

Συγχρόνως, ἡ ἐπίσκεψή μας συμπίπτει μὲ τὴν ἐθνικὴ ἑορτὴ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου, κατὰ τὴν ὁποίαν ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἔχει μεταθέσει καὶ μία ἄλλη σημαντικὴ ἑορτή, αὐτὴν τῆς Ἁγίας Σκέπης τῆς Κυρίας Θεοτόκου. Μία ἑορτὴ ποὺ συνδέεται στενὰ καὶ ἔχει τὴν ἀρχή της στὴν Κωνσταντινούπολη. Ἐκεῖ ὁ ἅγιος Ἀνδρέας, ἕνας ἅγιος ὁ ὁποῖος προσποιοῦνταν τὸν τρελὸ γιὰ χάρη τοῦ Χριστοῦ, εἶδε μὲσα στὸ ναὸ τῶν Βλαχερνῶν τὴν Παναγία νὰ κατεβαίνει καὶ μὲ τὸ πέπλο ποὺ φοροῦσε, μὲ τὸ κάλυμμα τῆς κεφαλῆς της, νὰ σκεπάζη ὅλο τὸν κόσμο ποὺ βρισκόταν μέσα στὴν Ἐκκλησία.

Ἀπὸ τὰ ἐλάχιστα πράγματα πού μᾶς ἔφησε ὡς εὐλογία ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἦταν ἡ ἁγία ἐσθήτα Της, δηλαδὴ τὸ ἐπανωφόρι Της, τὸ ὁποῖο φυλασσόταν στὸν ναὸ τῶν Βλαχερνῶν, στήν Κωνσταντινούπολιν, ὅπου εἶδε τὸ θαῦμα ὁ ἅγιος Ἀνδρέας, μαζὶ καὶ ἡ ἁγία Ζώνη Της, ἡ ὁποία σήμερα, ὅπως κάποιοι ἀσφαλῶς γνωρίζετε, φυλάσσεται στὸ Ἅγιον Ὄρος, στὴν Ἱερὰ Μονὴ Βατοπαιδίου.

Μέχρι νὰ γίνει ὁ ἑλληνοϊταλικὸς πόλεμος, ἡ ἑορτὴ τῆς ἁγίας Σκέπης ἑορταζόταν τὴν 1η Ὀκτωβρίου, ἐπειδὴ αὐτὴ ἦταν ἡ ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία ὁ ἅγιος Ἀνδρέας εἶδε τὸ θαῦμα στὴν Ἐκκλησία τῶν Βλαχερνῶν. Μετὰ ὅμως τὸν πόλεμο, κατὰ τὸν ὁποῖον ἕνα μικρὸ καὶ ἀδύνατο πολεμικὰ ἔθνος δηλαδή ἡ Ἑλλάδα νίκησε ἕνα παντοδύναμο τότε καὶ πανίσχυρο, ἐπικράτησε νὰ ἑορτάζεται στὴν Ἑλλάδα ἡ ἁγία Σκέπη στὶς 28 Ὀκτωβρίου. Ἔτσι θὰ ἑορτασθῇ καὶ ἐδῶ στὴν Θεσσαλονίκη, σὲ τρεῖς ἡμέρες.

Αὐτὴ ἡ σκέπη, τὴν ὁποία ἅπλωσε τότε μέσα στὴν Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινούπολης ἡ Παναγία, σὲ ὅλους ὅσους βρίσκονταν μέσα, εἶναι ταυτόχρονα συμβολική. Συμβολίζει τὴν ἀκαταμάχητη προστασία τῆς Παναγίας, μὲ τὴν ὁποία μᾶς περιβάλλει, τὸ ἀσφαλὲς καταφύγιο ὅπου μποροῦμε νὰ καταφύγουμε ὅλοι μας. Καὶ εἶναι τόσο μεγάλη καὶ πλατιά, ποὺ χωράει ὅλο τὸν κόσμο κάτω ἀπὸ αὐτήν. Γιὰ αὐτὸ καὶ στοὺς Χαιρετισμοὺς τὴν ὀνομάζουμε «πλατυτέρα νεφέλης», δηλαδὴ πιὸ πλατιὰ καὶ ἀπὸ τὰ σύννεφα, καὶ ἀκόμη "πλατυτέρα τῶν οὐρανῶν".

Συγχρόνως ὅμως, ἀγαπητά μας παιδιά, πρέπει νὰ ἐπισημάνουμε καὶ ὁρισμένα ἀκόμη πράγματα, σὲ σᾶς ποὺ βρίσκεστε τώρα στὸ ξεκίνημα τῆς ζωῆς σας. Πρῶτον ὅτι ἡ Σκέπη τῆς Παναγίας μας ἀγκαλιάζει βέβαια ὅλο τὸν κόσμο, ἀλλὰ κυρίως ἐπισκιάζει αὐτοὺς ποὺ τὴν ἐπικαλοῦνται καὶ τὸ ζητοῦν. Καὶ ποῦ τὴν ζητοῦν τὴν προστασία της; Μέσα στὶς Ἐκκλησίες. Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι αὐτὸ τὸ θαῦμα τὸ εἶδε ὁ ἅγιος Ἀνδρέας μὲσα στὸν ναό. Γιατὶ ἐκεῖ κατοικεῖ μονίμως ἡ Παναγία, εἶναι τὸ σπίτι Της καὶ πιὸ εὔκολα μᾶς βρίσκει καὶ μᾶς βοηθεῖ. Ὅταν κάποιον τὸν ἐπισκέπτεσαι στὸ σπίτι του, δὲν σὲ δέχεται χαρούμενος καὶ δὲν κάνει τὸ πᾶν γιὰ νὰ σὲ βοηθήσει καὶ νὰ σὲ ἀναπαύσει; Ἔτσι καὶ ἡ Παναγία, παντοῦ τρέχει, ἀλλὰ ὅταν τὴν ἐπισκεπτόμαστε στὸ σπίτι Της, στὴν Ἐκκλησία, τὸτε εἶναι ποὺ μᾶς γεμίζει ἀκόμη πιὸ πολὺ μὲ τὰ δῶρα καὶ μὲ τὶς εὐλογίες Της. Γι᾿ αὐτὸ πρέπει καὶ ἐσεῖς νὰ φροντίζετε, ὅσο περισσότερο μπορεῖτε, νὰ ἐπισκέπτεστε τὴν Παναγία στὸ σπίτι Της, στὴν Ἐκκλησία, ὥστε νὰ παίρνετε τὰ δῶρά Της καὶ νὰ δέχεστε τὴν μητρικὴ στοργή Της. Διότι ὁ Θεὸς καὶ ἡ Παναγία μᾶς ἀγαποῦν, ὅσο κανεὶς ἄλλος, ἀλλὰ συγχρόνως σέβονται ἀπόλυτα καὶ τὴν ἐλευθερία μας. Δὲν θέλουν νὰ κάνουν κάτι χωρὶς ἐμεῖς νὰ τὸ θέλουμε καὶ χωρὶς νὰ τοὺς τὸ ζητήσουμε. Ποτὲ δὲν παραβιάζουν τὴν θέλησή μας.

Τὸ δεύτερο πρᾶγμα ποὺ μᾶς ὑπενθυμίζει ἡ σκέπη τῆς Θεοτόκου εἶναι ἡ σεμνότητα, τὴν ὁποία πρέπει νὰ ἔχουμε ἐμεῖς οἱ χριστιανοί, ὅπως ἡ Παναγία, ἀφοῦ μὲ τὴν ζωὴ καὶ τὶς ἀρετές Της εἶχε ἀναδειχθεῖ στὸν τελειότερο καὶ ἁγιότερο ἄνθρωπο τοῦ κόσμου. Αὐτὴν τὴν σεμνότητα, ποὺ στόλιζε τὴν Παναγία, συμβολίζει τὸ κάλυμμα, τὸ μαντήλι τῆς κεφαλῆς Της, τὸ ὁποῖο ἔβγαλε σεμνὰ καὶ χαριτωμένα, καὶ ἅπλωσε πάνω ἀπὸ ὅλο τὸν κόσμο ποὺ ἦταν τότε στὴν Ἐκκλησία. Καὶ λέγοντας τοῦτο θέλουμε βεβαίως νὰ τονίσουμε τὴν σεμνότητα καὶ τὴν συστολή, ποὺ πρέπει νὰ ἔχουμε ὅλοι μας, ἐὰν θέλουμε νὰ μοιάζουμε καὶ νὰ τιμοῦμε τὴν Παναγία. Γιὰ τὸν Θεὸ δὲν ἔχει σημασία τόσο ἡ ἐξωτερικὴ ἐμφάνιση, ἡ μαντήλα ἢ τὰ ροῦχα, ὅσο ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, μέσα στὴν ὁποία μπορεῖ νὰ κρύβεται ἕνας ὁλόκληρος θησαυρός, ὁ ὁποῖος ἔξω δὲν φαίνεται.

Γιὰ αὐτὸ καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει γιὰ τὶς γυναῖκες, ὅτι τὸ πραγματικὸ στολίδι τους δὲν εἶναι τὸ ἐξωτερικὸ χτένισμα τῶν μαλλιῶν τους καὶ τὰ χρυσᾶ καὶ ἀκριβὰ στολίδια ἢ τὰ κομψὰ ροῦχα ποὺ φοροῦν, ἀλλὰ ὁ κρυπτὸς ἄνθρωπος τῆς καρδιᾶς, ἡ πρᾳότητα τοῦ πνεύματός τους καὶ ἡ ἥσυχη καὶ ἀθόρυβη συμπεριφορά τους, τὰ ὁποῖα γιὰ τὸν Θεὸ εἶναι ἡ πραγματικὴ πολυτέλεια καὶ χαρίζουν σὲ αὐτὲς τὴν ἀφθαρσία. Μὲ αὐτὰ τὰ στολίδια, δηλαδὴ τὴν πρᾳότητα, τὴν ἁγνότητα, τὴν σεμνότητα, τὴν σωφροσύνη, τὴν παρθενικὴ καθαρότητα, τὴν ταπείνωση, τὴν ἀγάπη, τὴν εὐσπλαγχνία, τὴν φιλαδελφία, φρόντιζε νὰ στολίζει τὸν ἑαυτό Της ἡ Παναγία καὶ οἱ ἄλλες ἅγιες γυναῖκες. Μὲ αὐτὲς τὶς ἀρετὲς σᾶς προτρέπω, παιδιά μας ἀγαπητά, νὰ στολίζετε καὶ σεῖς τὸν ἑαυτό σας, γιὰ νὰ κερδίσετε δόξα ἄφθαρτη, ποὺ θὰ μείνει στοὺς αἰῶνες, ἐνῶ ὅλα τὰ ἄλλα θὰ χαθοῦν, ὅταν τελειώσει αὐτὴ ἡ ἐπίγειος ζωή μας καὶ τίποτε ἀπὸ τὰ ἐγκόσμια δὲν θὰ πάρουμε μαζί μας.

Ἡ Παναγία λοιπὸν εἶναι καὶ σήμερα ἡ σκέπη καὶ ἡ προστασία ὅλων μας. Πατρικῶς σᾶς συμβουλεύουμε, σὲ αὐτὴν νὰ λέτε τὰ παράπονα, τὸν πόνο σας, κάθε πρόβλημά σας, εἴτε δικό σας, εἴτε τῶν ἄλλων συνανθρώπων σας. Εἶναι μητέρα ὅλων μας καὶ θὰ σᾶς βοηθήσει. Δὲν ὑπάρχει τίποτε πιὸ ἀγαπητὸ στὸν κόσμο ἀπὸ τὴν Παναγία μας. Αὐτὴ τὰ ἔδωσε ὅλα στὸν Χριστό, χωρὶς νὰ κρατήσει τίποτε γιὰ τὸν ἑαυτό της. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Χριστὸς τῆς ἔδωκε τὴν χάρη νὰ προφθαίνει καὶ νὰ βοηθεῖ τοὺς ἀνθρώπους σὲ ὅλους τοὺς αἰῶνες, νὰ θεραπεύει τοὺς ἀρρώστους, νὰ σώζει ἀπὸ συμφορές. Ὅ,τι λοιπὸν θέλετε, ζητεῖστε της καὶ θὰ σᾶς τὸ δώσει.

Εὕχομαι ἡ Παναγία νὰ ἔχει ἐσᾶς καὶ τὸ σχολεῖο σας πάντοτε κάτω ἀπὸ τὴν ἁγία Σκέπη της, νὰ σᾶς ἁγιάζει καὶ νὰ σᾶς φωτίζει γιὰ νὰ βρῆτε στὴν ζωή σας τὸν δρόμο ποὺ θὰ σᾶς ὁδηγήσει γιὰ πάντα στὴν πραγματικὴ χαρὰ καὶ εὐτυχία στὴν ζωή.

Ὅλες οἱ ἄλλες χαρὲς καὶ ἐπιτυχίες καὶ εὐτυχίες εἶναι εἴτε ψεύτικες εἴτε παροδικές.

Τελειώνοντας θὰ ἠθέλαμε νὰ ἐκφράσουμε τὴν μεγάλη μας χαρὰν πού εὑρισκόμεθα ἀνάμεσά σας σήμερον καὶ δι᾿ ἕνα ἐπὶ πλέον λόγο: ὅτι μᾶς δίδεται ἡ εὐκαιρία νὰ ἐπικοινωνήσουμε μαζί σας, νὰ ἰδοῦμε τὰ πρόσωπά σας καὶ νὰ σᾶς μεταφέρουμε ἁπλῶς τὸν χαιρετισμὸ καὶ τὴν εὐλογία τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου, τῆς Μητέρας ὅλων μας Ἐκκλησίας. Γιὰ σᾶς ἐδῶ, τὰ τέκνα τῶν κατοίκων τῆς εὐρυτέρας περιοχῆς τῆς Θεσσαλονίκης, τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο εἶναι ἡ μητέρα σας Ἐκκλησία καὶ γιὰ δύο ἐπὶ πλέον ἀπὸ τοὺς ὑπολοίπους λόγους: πρῶτον, διότι ὅλη ἡ περιοχὴ τῆς Βορείου Ἑλλάδος ὑπάγεται πνευματικὰ καὶ κανονικὰ στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ δεύτερον διότι, οἱ περισσότεροι ἀπὸ ἐσᾶς κατάγεσθε ἀπὸ οἰκογένειες τῶν ὁποίων οἱ ἄμεσοι πρόγονοι προέρχονται ἀπὸ τὶς περιοχὲς τῆς Ἀνατολικῆς Θρᾴκης καὶ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολι. Γι᾿ αὐτὸ σᾶς αἰσθανόμεθα ὡς ἰδιαιτέρως οἰκείους καὶ φίλους, σᾶς θεωροῦμε δικούς μας ἀνθρώπους.

Στὴν διεύθυνση τοῦ Σχολείου καὶ στοὺς δασκάλους σας εὐχόμαστε πλούσιο τὸν φωτισμὸ καὶ τὴν ἐνίσχυση στὸ ὑπεύθυνο καὶ δύσκολο λειτούργημά τους. Σὲ ὅλους σας εὐχόμεθα καρποφόρο τὸ νέο σχολικὸ ἔτος.

Θὰ σᾶς ἀναμένουμε μὲ χαρὰ πάλι στὴν Κωνσταντινούπολη γιὰ νὰ ἀκούσουμε τὰ νέα τοῦ Σχολείου σας καὶ νὰ σᾶς ξεναγήσουμε στὸ Οἰκουμενικό μας Πατριαρχεῖο, ἐκεῖ ὅπου κατοικεῖ ἡ χάρις τῆς Παναγίας καὶ σκεπάζει ὅσους ταπεινὰ διακονοῦν σέ αὐτό.

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΙΝ ΑΥΤΟΥ

ΕΙΣ ΤΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ ΜΑΝΤΟΥΛΙΔΟΥ

Ἱερώτατε καὶ φίλτατε ἐν Χριστῷ ἀδελφὲ Μητροπολῖτα Κασσανδρείας κύριε Νικόδημε,

          Ἐλλογιμωτάτη κυρία Διευθύντρια,

          Ἐλλογιμώτατοι Καθηγηταὶ καὶ Καθηγήτριαι,

          Ἀγαπητοὶ μαθηταὶ καὶ μαθήτριαι,

Ἔχοντες πρόσφατες τὶς ἐντυπώσεις ἀπὸ τὴν ἐπίσκεψή σας στὴν Κωνσταντινούπολη, εἶναι μεγάλη ἡ χαρὰ ποὺ μᾶς δίνεται ἡ εὐκαιρία νὰ σᾶς ἐπισκεφθοῦμε καὶ στὸ Σχολεῖο σας. Γι᾿ αὐτὸ καί, παρὰ τὸ βαρὺ καὶ σφικτὸ πρόγραμμα, ἐπράξαμεν ὅ,τι ἦταν δυνατὸ διὰ νὰ ἀνταποκριθοῦμε εἰς τὴν πρόσκλησί σας καὶ νὰ πραγματοποι-ήσουμε αὐτὴν τὴν ἐπίσκεψι.

Ἡ χαρά μας εἶναι ἀκόμη μεγαλύτερη, ἐπειδὴ ἡ ἐπίσκεψίς μας πραγματοποιεῖται τὴν παραμονὴ τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Δημητρίου, τοῦ προστάτη τῆς πόλης σας, καὶ τῶν μαρτύρων ποὺ μαρτύρησαν μαζί του, τοῦ ἁγίου Νέστορα καὶ τοῦ ἁγίου Λούπου. Καὶ ἐπειδὴ εἶναι προστάτης τῆς πόλης σας, εἶναι προστάτης, καὶ τῶν παιδιῶν καὶ τῶν σχολείων της, δηλαδὴ καὶ δικός σας προστάτης.

Μὴν ξεχνᾶτε, παιδιά μας, ὅτι οἱ ἅγιοι αὐτοὶ δὲν εἶχαν μεγάλη διαφορὰ ἡλικίας ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους ἀπὸ σᾶς, ὅταν μαρτύρησαν γιὰ τὸν Χριστό. Γιὰ τὸν ἅγιο Νέστορα μάλιστα, τὸ ἀρχαιότερο σήμερα κείμενο γιὰ τὸ μαρτύριο τοῦ ἁγίου Δημητρίου γράφει ὅτι ἦταν «νεανίσκος, ἄρτι τὸν ἴουλον ἐπανθοῦντα φέρων», δηλαδὴ μόλις εἶχε ἀρχίσει νὰ βγάζει γένεια σὰν χνούδι. Συνεπῶς, ἐὰν τὸν συγκρίνουμε μὲ σᾶς, θὰ ἦταν στὶς τελευταῖες τάξεις τοῦ Λυκείου σας ἢ τὸ πολὺ λίγο μεγαλύτερος. Τὸ παράδειγμά τους μᾶς δείχνει ὅτι δὲν εἶναι ἀπαραίτητο νὰ εἶναι κανεὶς μεγάλος στὴν ἡλικία γιὰ νὰ ἐπιτύχει μεγάλα κατορθώματα. Ἀρκεῖ νὰ ἔχει πίστη στὸν Χριστὸ καὶ μπορεῖ νὰ κάνει θαύματα. Ἔτσι ὁ ἅγιος Νέστωρ, παρότι ἦταν τόσο νέος, δὲν λυπήθηκε τὴν ζωή του καὶ ἦταν ἕτοιμος νὰ θυσιάσει τὰ πάντα γιὰ τὸν Χριστό. Αὐτὸ τὸ πρᾶγμα τὸν ἔκανε ἀτρόμητο· ὥρμησε μέσα στὸ ἀμφιθέατρο χωρὶς νὰ φοβηθεῖ τὸν γίγαντα Λυαῖο καὶ τὸν αὐτοκράτορα Μαξιμιανό. Ἀρνήθηκε τὰ χρήματα ποὺ τοῦ πρότεινε ὁ αὐτοκράτορας γιὰ νὰ μήν μονομαχήσει μέ τὸν Λυαῖο καὶ χάσει, ὅπως πίστευε, ἄδικα τὴν ζωή του. Κατάφερε μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ τὶς προσευχὲς τοῦ ἁγίου Δημητρίου νὰ πετύχει αὐτὸ ποὺ φαινόταν ἀκατόρθωτο.

Ἔτσι καὶ ἐσεῖς στὴν ζωή σας νὰ ἔχετε ἐμπιστοσύνη στὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ, νὰ Τὸν ἐπικαλῆσθε καὶ νὰ μὴν φοβῆσθε ἐμπόδια καὶ δυσκολίες. Ἀκόμη καὶ ἕνα μικρὸ παιδάκι μπορεῖ νὰ κάνει θαύματα.   

Κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο καὶ οἱ Ἕλληνες, πρὶν ἑβδομήντα πέντε περίπου χρόνια, ἐνῶ μποροῦσαν νὰ ἀφήσουν τὸν ἐχθρὸ νὰ περάσει καὶ νὰ ἔχουν καλύτερη μεταχείριση, προτίμησαν τὴν ἐλευθερία καὶ τὴν δικαιοσύνη. Γιὰ αὐτὰ τὰ δύο πράγματα πέθαναν πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ἐπάνω στὰ χιονισμένα βουνὰ τῆς Ἀλβανίας καὶ αὐτὲς τὶς ἡμέρες τιμοῦμε τὸν ἡρωϊσμό τους.

Ἔτσι, λοιπόν, κι ἐσεῖς, ποὺ ἀποτελεῖτε τὴν χρυσῆ ἐλπίδα τῆς Θεσσαλονίκης καὶ τῆς πατρίδας σας, ἐκμεταλλευθῆτε αὐτὸν τὸν χρόνο ποὺ σᾶς ἔδωσε ὁ Θεὸς κοντὰ στοὺς καλοὺς δασκάλους σας, ὄχι μόνο γιὰ νὰ πάρετε ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερες γνώσεις, ἀπαραίτητες γιὰ τὴν μετέπειτα ζωή σας, ἀλλὰ κυρίως γιὰ νὰ θέσετε γερὰ θεμέλια, ὥστε νὰ ἐπιτύχετε στὴν πνευματική σας ζωή. Διότι αὐτὸ ποὺ ἔχει μεγαλύτερη σημασία ἀπὸ ὅλα σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο, ἀγαπητά μας παιδιά, δέν εἶναι οὔτε ἡ δύναμη, οὔτε ἡ ὀμορφιά, οὔτε οἱ ἐπιτυχίες, οὔτε οἱ πρωτιές, οὔτε τὰ χρήματα, οὔτε ἡ δόξα, ἀλλὰ ἡ ψυχή μας. Εἶναι τόσο πολύτιμη, ὥστε ἀξίζει περισσότερο ἀπὸ ὅλο τὸν κόσμο. Ἀκόμη καὶ ἐὰν κατακτήσετε τὸν κόσμο ὅλον, καὶ πάλι δὲν θὰ ἔχετε ἀνάπαυσι, ἐὰν δὲν φροντίσετε γιὰ τὴν ψυχή σας. Μὴν ψάχνετε τὴν εὐτυχία σὲ ἐφήμερα καὶ παροδικὰ πράγματα. Ἡ ἀληθινὴ εὐτυχία καὶ ἡ ἀληθινὴ χαρὰ βρίσκεται μόνο κοντὰ στὸν Χριστὸ καὶ μέσα στὴν Ἐκκλησία Του. Καὶ γιὰ νὰ πλησιάσει κανεὶς τὸν Χριστό, αὐτὸ μπορεῖ νὰ τὸ κάνει μόνο ὅταν ἀγαπᾶ τοὺς γύρω του. Διότι, ὅπως λέει ὁ ἀγαπημένος μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, ὅποιος λέει ὅτι ἀγαπᾶ τὸν Θεὸ καὶ δὲν ἀγαπᾶ τὸν ἀδελφό του, εἶναι ψεύτης. Ἀφοῦ δὲν ἀγαπᾶ τὸν ἀδελφό του, τὸν ὁποῖο βλέπει, πῶς θὰ ἀγαπήσει τὸν Θεό, ποὺ δὲν Τὸν βλέπει;

Μὰ θὰ μὲ ρωτήσετε, καὶ πῶς ξέρουμε ὅτι ὑπάρχει ὁ Θεός, ἀφοῦ δὲν Τὸν βλέπουμε; Ὁ Θεὸς βρίσκεται ἀκόμη καὶ στὸν ἀέρα ποὺ ἀναπνέουμε. Ὅποιος ὅμως ἀπὸ σᾶς ἔχει ἀμφιβολία γιὰ αὐτό, μπορεῖ νὰ κάνει ἕνα πολὺ ἁπλὸ πρᾶγμα. Νὰ σταθεῖ ἀπέναντι στὸν Θεὸ καὶ νὰ Τὸν ρωτήσει: Θεέ μου, ὑπάρχεις; Πές μου ποιὸς εἶσαι; Καὶ ὁ Θεός, ποὺ εἶναι στοργικὸς πατέρας θὰ τοῦ ἀπαντήσει καὶ θὰ τοῦ δείξει τὸν δρόμο. Ὁ Θεός μας δὲν εἶναι μία ἀφηρημένη ἰδέα, ἀλλὰ ἕνα Πρόσωπο. Φτάνει μόνο ὁ καθένας μας νὰ εἶναι ἕτοιμος νὰ τὸν ἀκολουθήσει μέχρι τέλους. Γιατὶ ὁ δρόμος ποὺ ὁδηγεῖ στὸν Χριστὸ εἶναι ὡραῖος, ἀλλὰ ἔχει καὶ δυσκολίες. Ἔχει κούραση, ἔχει ἀνηφόρα, ἔχει καὶ μοναξιά, ὄχι μὲ τὴν ἔννοια ὅτι εἶναι ὁ ἄνθρωπος μόνος του, ἀλλὰ ὁ πολὺς κόσμος δὲν τὸν καταλαβαίνει καὶ μπορεῖ νὰ τὸν κοροϊδεύει καὶ νὰ τὸν εἰρωνεύεται, ἐπειδὴ βρίσκεται σὲ αὐτὸν τὸν δρόμο, καὶ αὐτὸ τὸν κάνει νὰ αἰσθάνεται κάπως μόνος. Ἀλλὰ ὁ Θεὸς εἶναι πάντα μαζί του καὶ δὲν τὸν ἐγκαταλείπει ποτὲ οὔτε σὲ αὐτὴν τὴν ζωὴ οὔτε στὴν ἄλλη. Καὶ ποῦ ὑπάρχει ὁ Θεός; Παντοῦ. Ἰδίως ὅμως μέσα στὴν Ἐκκλησία. Ἐκεῖ καταλαβαίνουμε περισσότερο τὴν ὕπαρξί Του. Τὴν καταλαβαίνουμε μὲ τὴν προσευχή, μὲ τὴν συμμετοχὴ στὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, ἰδίως στὸ μυστὴριο τῆς ἐξομολόγησης, ὅπου μέσα ἀπὸ τὴ συζήτησι μὲ τὸν πνευματικό μας κατανοοῦμε καλύτερα τὴν ὕπαρξι τοῦ Θεοῦ καὶ τότε αἰσθανόμαστε παντοῦ τὴν ὕπαρξί Του καὶ τὴν ἀγάπη Του γιὰ μᾶς.

Ὅταν κάποιος βαδίζει μέσα στὸν δρόμο τῆς Ἐκκλησίας, τηρώντας αὐτὰ ποὺ μᾶς ἄφησε ὁ Χριστὸς στὸ εὐαγγέλιό του, κερδίζει τὴν πραγμάτωση τῆς ὑπάρξεώς του ἀπὸ αὐτὴν τὴν γῆ, δηλαδὴ τὴν αἰώνια ἕνωση μὲ τὸν Χριστό, ποὺ εἶναι ὁ παράδεισος. Διότι στὸν παράδεισο, ὅπως γράφει στὴν Ἀπόκαλυψη ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, δὲν ὑπάρχει ναός, γιατὶ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος εἶναι ὁ ναός (Ἀποκ. κα΄, 22-23).

Ζήσετε λοιπὸν κοντὰ στὴν Ἐκκλησία, παρακολουθῆστε τὴν ζωὴ τῆς ἐνορίας σας, ἀγωνισθῆτε νὰ βρεῖτε τὸν Θεό, καὶ ἀναμφίβολα θὰ ἐπιτύχετε καὶ στὴν ζωή σας. Ἡ Ἐκκλησία μας θὰ σᾶς δώσει τὰ ἐφόδια γιὰ μία εὐλογημένη ζωὴ μέσα στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία καὶ τὴν βεβαιότητα γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Εὐχόμεθα τὴν ζωή σας νὰ τὴν στερεώσετε ἐπάνω στὴν πέτρα, ποὺ εἶναι ὁ Χριστός. Πάνω σὲ αὐτὴν τὴν πέτρα, ἀκόμη καὶ ἂν πέσουν ὅλοι οἱ ἄνεμοι καὶ ὅλα τὰ κύματα τῆς ζωῆς, δὲν θὰ μπορέσουν νὰ τὴν σαλεύσουν. Ἀντίθετα, αὐτὸς ποὺ ξεκινᾶ νὰ ζεῖ χωρὶς Χριστό, μοιάζει μὲ ἐκεῖνον ποὺ ἔχει θεμελιώσει τὸ σπίτι του στὴν ἄμμο καὶ μὲ τὸν πρῶτο ἄνεμο πέφτει καὶ σωριάζεται κάτω.

Ἐμεῖς ὡς ὁ πνευματικός σας Πατέρας, ὡς ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, θὰ χαιρόμεθα πάντοτε πληροφορούμενοι τὶς ποικίλες ἐκδηλώσεις καὶ ἐπιτυχίες τοῦ Σχολείου σας, μορφωτικές, ἀθλητικές, κοινωνικές, οἱ ὁποῖες τιμοῦν πρῶτα ἐσᾶς καὶ προσφέρουν χαρὰ καὶ ἱκανοποίηση στοὺς διδασκάλους καὶ στοὺς γονεῖς σας, ἀλλὰ καὶ ὠφέλεια στὸ κοινωνικὸ σύνολο.

Ἔτσι θὰ χαίρεται ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς καὶ ἡ ψυχὴ τοῦ μακαριστοῦ ἱδρυτῆ αὐτῶν τῶν Ἐκπαιδευτηρίων, Εὐαγγέλου Μαντουλίδη, ὁ ὁποῖος θὰ βλέπει τὸ ὅραμα καὶ τὸ ἔργο του νὰ ἀποδίδουν καρποὺς καλούς. Ὁ Θεὸς ἂς ἀναπαύει τὴν ψυχή του καὶ ἂς δίνει δύναμη καὶ φωτισμὸ στὴν διεύθυνση τοῦ Σχολείου, ποὺ συνεχίζει ἐπάξια τὸ ἔργο του, στοὺς δασκάλους καὶ στοὺς καθηγητές σας καὶ νὰ εὐλογεῖ τὶς προσπάθειές τους γιὰ νὰ σᾶς δώσουν ὅ,τι καλλίτερο ἔχουν.

Ἐκφράζοντας καὶ πάλι τὴν χαρά μας γιὰ αὐτὴν τὴν ἐπικοινωνία μας θὰ σᾶς περιμένουμε καὶ πάλι, ὅταν δοθεῖ ἡ εὐκαιρία, νὰ ἐπισκεφθῆτε τὴν Πόλιν μας, νὰ προσκυνήσετε τὰ ἅγια τῆς πίστης καὶ τοῦ Γένους μας καὶ νὰ γνωρίσετε, ὅσοι δὲν ἔχετε μέχρι τώρα πάει, ἀπὸ κοντὰ τὰ Σχολεῖα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μας, τὸ ὁποῖο πάντοτε, ἔχοντας τὴν φροντίδα καὶ τὴν ἀγάπη γιὰ σᾶς τὰ παιδιά, φρόντιζε νὰ ἱδρύει καὶ νὰ συντηρεῖ μὲ μυρίους κόπους καὶ θυσίες πρότυπα ἐκπαιδευτικὰ ἱδρύματα καὶ στὴν Κωνσταντινούπολι καὶ στὶς διάφορες Μητροπόλεις του ἐδῶ στὰ Βαλκάνια, στή Μικρὰ Ἀσία, παντοῦ ὅπου ἐκτεινόταν ἡ δικαιοδοσία του.

Σᾶς εὐχαριστοῦμε γιὰ τὴν φιλοξενία ποὺ πρσφέρετε στὰ παιδιὰ τοῦ Ζωγραφείου, μὲ τὸ ὁποῖο σᾶς συνδέουν ἀδελφικοὶ δεσμοί. Ἰδιαιτέρως εὐχαριστοῦμε τὴν κυρία Ἄσπα Χασιώτη-Δεμιρτζόγλου, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τὸν ζωντανὸ σύνδεσμο μεταξὺ τοῦ σχολείου σας καὶ τοῦ Ζωγραφείου, ἀλλὰ καὶ ὁλόκληρης τῆς Ὁμογενείας τῆς Πόλεώς μας καὶ τῆς παιδείας της.

Ὁ Θεὸς νὰ σᾶς εὐλογεῖ, νὰ σᾶς φωτίζει καὶ νὰ σᾶς ἁγιάζει.

ΚΑΤΑ ΤΟ ΥΠΟ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΠΑΡΑΤΕΘΕΝ ΕΠΙΣΗΜΟΝ ΓΕΥΜΑ

ΕΝ Τῼ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙῼ "ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΠΑΛΛΑΣ"

Ἐξοχώτατοι κύριοι Ὑπουργοί,

Ἱερώτατε καὶ φίλτατε ἐν Χριστῷ ἀδελφὲ Μητροπολῖτα Θεσσαλονίκης κύριε Ἄνθιμε, καὶ λοιποί προσφιλεῖς ἀδελφοί Ἱεράρχαι, 

Ἐντιμότατε κύριε Δήμαρχε Θεσσαλονικέων, καὶ ἀγαπητέ  ἀμφιτρύων,

Στρατηγοί, Sayın Başkonsolos, Ἐλλογ. ἀκαδημαϊκοί Διδάσκαλοι, Ἐντιμολ. Ἄρχοντες τῆς Μ. τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας,

Ἐκλεκτοὶ συνδαιτυμόνες,

Καθώς εὑρισκόμεθα αὐτὴν τὴν ὥραν ὀλίγον ἔξω τοῦ δυτικοῦ τείχους τῆς μεγαλωνύμου ταύτης πόλεως πλησίον τοῦ Μουσείου Βυζαντινοῦ Πολιτισμοῦ καὶ ἀπολαμβάνομεν τὴν εὐγενῆ φιλοξενίαν τοῦ ἐντιμοτάτου Δημάρχου Θεσσαλονίκης κυρίου Ἰωάννου Μπουτάρη, ἡ σκέψις ἡμῶν περιστρέφεται, ὑποχρεωτικῶς, περὶ τὸν βυζαντινὸν χαρακτῆρα τῆς Συμβασιλεύουσης ταύτης πόλεως, Νύμφης τοῦ Θερμαϊκοῦ.

Ἡ γειτνίασις τοῦ Δημαρχιακοῦ Μεγάρου, ἐν τῷ ὁποίῳ πάλλεται ἡ καρδία τῆς συγχρόνου πόλεως τῆς Θεσσαλονίκης καὶ θεραπεύονται αἱ ἀνάγκαι τῶν πολιτῶν αὐτῆς, μετὰ τοῦ Μουσείου Βυζαντινοῦ Πολιτισμοῦ τοῦ προβάλλοντος τὴν ἀκτινοβολοῦσαν πνευματικότητα τῆς βυζαντινῆς τέχνης, ἀκμάσασαν ἐνταῦθα, ἔτι δὲ καὶ τοῦ πλησιοχώρου Ἀρχαιολογικοῦ Μουσείου ἐντυπωσιάζοντος διὰ τοῦ ἐντὸς τοῦ λιτοῦ περιβλήματος αὐτοῦ φυλασσομένου ἀπαστράπτοντος χρυσοῦ τῶν Μακεδόνων, ἡ γειτνίασις -λέγομεν-  αὐτή ἀποδεικνύει τὴν ἀκατάλυτον συνέχειαν τῆς ἱστορίας τῆς Θεσσαλονίκης καὶ τὴν διαχρονικὴν αὐτῆς σημασίαν ὡς κέντρου τῶν Βαλκανίων καὶ πύλης τῆς Εὐρώπης δι᾽ ὅλον τὸν κόσμον.

Τοιαύτη ὑπῆρξεν ἀνέκαθεν ἡ μεγαλόπολις τῆς Θεσσαλονίκης, βυζαντινὴ καὶ οἰκουμενική, κέντρον συναντήσεως προσώπων καὶ ἀνταλλαγῆς ἰδεῶν, φιλάδελφος καὶ φιλόξενος, ὡς γράφει δι᾽ αὐτὴν καὶ ὁ Μητροπολίτης Ἀθηνῶν Μιχαὴλ ὁ Χωνιάτης ἐν τῇ μονωδίᾳ αὐτοῦ διὰ τὸν φίλον του λογιώτατον μητροπολίτην Θεσσαλονίκης ἅγιον  Εὐστάθιον: «Τίνα τῶν ἁπάντων οὐκ ἐδεξιοῦτο ἐκ Βυζαντίου ἢ ἐς Βυζάντιον ἢ ὁπουδήποτε παροδεύοντα;» (Σπ. Λάμπρου, Μιχαὴλ Ἀκομινάτου Χωνιάτη τὰ σωζόμενα, Ἀθῆναι 1879, τομ. Α´, σ. 60.20-21). Διὰ τοῦτο καὶ οὐδόλως τυχαῖον εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι ἐκ Θεσσαλονίκης ὡρμῶντο οἱ αὐτάδελφοι ἅγιοι Κύριλλος καὶ Μεθόδιος, οἱ φωτίσαντες τοὺς Σλάβους, ἐκ Θεσσαλονίκης προήρχοντο καὶ οἱ μεταδώσαντες ἐν Σερβίᾳ καὶ Βουλγαρίᾳ τὴν βυζαντινὴν ζωγραφικὴν τέχνην, Μιχαὴλ καὶ Εὐτύχιος ὁ Ἀστραπᾶς, οἱ μαθηταὶ τοῦ Μανουὴλ Πανσελήνου, ἀλλὰ καὶ ἐκ Θεσσαλονίκης κατήγετο ὁ διακρινόμενος διὰ τὴν κοινωνικὴν αὐτοῦ εὐαισθησίαν, ὡς ἐμφαίνεται καὶ ἐκ τοῦ Κατὰ τῶν τοκιζόντων λόγου αὐτοῦ, μαθηματικὸς καὶ φιλόσοφος ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας.

Πόλις τῶν ἀνοικτῶν ὁριζόντων ἡ Θεσσαλονίκη ὑπεδέχθη πολλάκις μετ᾽ἀγάπης ὁμογενεῖς καὶ ἀλλογενεῖς πρόσφυγας καὶ προσέφερεν αὐτοῖς καταφύγιον καὶ προστασίαν, ὥστε δικαίως νὰ ὀνομασθῇ ὑπὸ τοῦ θεσσαλονικέως πεζογράφου Γιώργου Ἰωάννου ὡς «ἡ πρωτεύουσα τῶν προσφύγων» καὶ δικαίως νὰ ἀγαπᾶται ὑπ᾽αὐτῶν καὶ τῶν τέκνων αὐτῶν ὡς προσφυγομάννα.

Αὐτῆς τῆς ὡραίας καὶ ἱστορικῆς πόλεως καὶ τῶν εὐγενῶν καὶ φιλοπροόδων κατοίκων της ἔχετε τὴν τιμὴν νὰ προΐστασθε κύριε Δήμαρχε, καὶ χαίρομεν διότι γνωρίζομεν ὅτι καὶ ὑμεῖς ἐργάζεσθε διὰ τὴν ἀξιοποίησιν τῶν πολλῶν δυνατοτήτων τῆς Θεσσαλονίκης καὶ τῶν πολιτῶν της πρὸς ὄφελος τούτων καὶ τῶν ἐπισκεπτόμενων αὐτὴν καὶ ἀνάδειξιν τόσον τοῦ πλουσίου παρελθόντος αὐτῆς ὅσον καὶ τοῦ δυναμικοῦ παρόντος της καὶ τοῦ εὐοιώνου μέλλοντός της, διὰ τὸ ὁποῖον ἀπὸ καρδίας εὐχόμεθα πάντοτε.

Εὐχαριστοῦντες ὑμᾶς διὰ τὴν εὐγενῆ παράθεσιν τῆς γεμούσης  ἀγαθῶν τραπέζης ταύτης καὶ πάντας τοὺς ἐκλεκτοὺς συνδαιτυμόνας εὐχόμεθα ὅπως ὁ δωρεοδότης Θεὸς πληθύνῃ τὰ ἀγαθὰ αὐτοῦ εἰς τοὺς οἴκους σας καὶ εἰς πᾶσαν τὴν πόλιν τῆς Θεσσαλονίκης, πρὸς τὸν προσφιλῆ δὲ καὶ λίαν ἀγαπητὸν λαὸν αὐτῆς ἐπιδαψιλεύομεν τὰς πατρικὰς καὶ Πατριαρχικὰς ἡμῶν εὐχὰς καὶ εὐλογίας καὶ ὑψοῦμεν τὸ κύπελλον εὐχόμενοι ὑπὲρ ὑγείας καὶ εὐοδώσεως τοῦ ἔργου τῆς Δημοτικῆς Ἀρχῆς τῆς Θεσσαλονίκης καὶ προσωπικῶς τοῦ ἀμφιτρύονος ἡμῶν ἐντιμοτάτου κυρίου Δημάρχου αὐτῆς.