Του Αγγέλου Πάκλαρα, θεολόγου | Romfea.gr
Κωνσταντινούπολη...Την ονόμασαν σταυροδρόμι των πολιτισμών, βασιλίδα των πόλεων, πρωτεύουσα του Βυζαντίου και τριών διαδοχικών αυτοκρατοριών...
Η μοναδική πόλη που είναι χτισμένη επάνω σε δύο ηπείρους. Ευρώπη και Ασία.
Η πόλη των αισθήσεων,των ατελείωτων θρύλων, των γεύσεων της ανατολής, των πολλαπλών αναμνήσεων, του εκθαμβωτικού της μεγαλείου, της μοναδικής κληρονομιάς της και του ένδοξου παρελθόντος της...
Τα μνημεία της θεωρούνται παγκόσμια κληρονομιά της unesco.
Ο ιππόδρομος της Κωνσταντινουπόλεως,όπου διασώζονται μόνο θραύσματα του αρχικού συγκροτήματος, τα θεοδοσιανά τείχη, η βασιλική κινστέρνα του Ιουστινιανού, η στήλη των όφεων, ο οβελίσκος του θεοδοσίου του Α', η Ι.Μονή Αγίων Σεργίου και Βάκχου, το επταπύργιο της Πόλης....
Τα αξιοθέατα της πολλά.
Τα πανέμορφα Θεραπειά, η μαγευτική Χαλκηδόνα, ο τρικυμιώδης καταγάλανος Βόσπορος, ο επιβλητικός πύργος και η γέφυρα του Γαλατά, η διάσημη πλατεία Ταξίμ, ο πασίγνωστος πεζόδρομος Ιστικλάρ...
Μία πόλη τόσων εκκατομυρίων που ποτέ δεν κοιμάται...
Σε όλους τους δρόμους συναντά κανείς ανθρώπους όλων των φυλών, θρησκειών και εθνικοτήτων...
Το μεθυστικό άρωμα αυτής της πόλης μεθά και ζαλίζει τον κάθε επισκέπτη της...
Οταν δε, δύει ο ήλιος πίσω απο τον επιβλητικό τρούλλο της Αγιά-Σοφιάς νομίζεις οτι διακτινίζεσαι σε άλλες εποχές...θαρρείς οτι βλέπεις τον ηρωικό και τελευταίο αυτοκράτορα το Βυζαντίου Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, να εμψυχώνει τους στρατιώτες του, να μην λυγίσουν και να πολεμήσουν με τις τελευταίες δυνάμεις τους, αψηφώντας τον θάνατο για να σωθεί η Πόλη...
Θαρρείς οτι ακούς ήχους και βλέπεις εικόνες απο το παρελθόν, απο τότε που η Πόλη ήταν η πόλη μας...Το παρελθόν όμως δεν σβήνεται ποτέ, σε ακολουθεί σε όλη την διάρκεια της ζωής σου...
Κατά τον Ζάν Πωλ Σάρτρ "το παρελθόν είναι η πολυτέλεια του ιδιοκτήτου" και ειδικά όταν είναι τόσο ένδοξο, όπως αυτό της αυτοκρατορικής Κωνσταντινούπολις.
Αυτό όμως που συγκινεί κάθε επισκέπτη της, ανεξαρτήτου θρησκεύματος, είναι οι πολυάριθμες και υπέροχες βυζαντινές εκκλησίες της.
Η κάθε μία με την δική της ιστορία, τις δικές της μεγαλειώδεις αναμνήσεις...
Η μονή της Χώρας με τα διάσημα ψηφιδωτά, η μονή της Παμμακαρίστου, του 11ου αιώνος, όπου κατά την παράδοση συναντήθηκαν ο Πατριάρχης Γεννάδιος Σχολάριος και ο Μωάμεθ ο πορθητής, παραδίδοντάς του τα προνόμια, η Αγία Τριάδα του Πέραν, ο Άγιος Δημήτριος Ξυλόπορτας, ο Άγιος Δημήτριος Ταταούλων, οι Δώδεκα Απόστολοι στο Φερικιόι, ο Ναός Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μεγάλου Ρεύματος, η Αγία Ευφημία Χαλκηδόνος, η Ι.Μονή Ζωοδόχου Πηγής Βαλουκλή με το θαυματουργό αγίασμα της και τους τάφους των Πατριαρχών, η Αγία Ειρήνη που αποτέλεσε τον α' πατριαρχικό Ναό, εκεί όπου συγκροτήθηκε η β' Οικουμενική Σύνοδος, επι θεοδοσίου του β', ο πατριαρχικός Ναός του Αγίου Γεωργίου και ο μεγαλοπρεπής Ναός της του Θεού Σοφίας, "της Ύπατης Σοφίας του Ένσαρκου Λόγου του Θεού", που ανηγέρθη επί βασιλείας Ιουστινιανού του Α' και από τους μηχανικούς Ανθέμιο και Ισίδωρο, τον 6ο αιώνα.
"Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να μην κλαίς", έλεγε ο αείμνηστος Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας...
Είναι όμως ετσι; Υστερα από τόσους αιώνες, όταν αντικρύζεις αυτές τις ιστορικές Εκκλησίες, άδειες, έρημες, σιωπηλές είναι δυνατόν να μην δακρύζεις;
Είναι δυνατόν να μην πονάς όταν αναλογίζεσαι ότι μέσα σ' αυτές τις Εκκλησίες τελούνταν ανεπανάληπτες Θείες Λειτουργίες όπου θυσιαζόταν ο Αμνός του θεού, "ο πάντοτε προσφερόμενος και μηδέποτε δαπανώμενος";
Στα ιερά δάπεδα αυτών των Ναών γονάτισαν Πατριάρχες,αρχιερείς, αυτοκράτορες...
Εντός των Ιερών αυτών Ναών λειτούργησαν Πατριάρχες που αγίασαν... Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Άγιος Γρηγόριος ο θεολόγος, ο Μέγας Φώτιος...
Αλλά και Πατριάρχες που άφησαν πίσω τους μεγίστη κληρονομιά και ιερή παρακαταθήκη....Ο Γεννάδιος Σχολάριος, ο πρώτος Πατριάρχης μετά την άλωση, αλλά και πιο πρόσφατα ο Ιωακείμ ο Γ', ο μεγαλοπρεπής, ο Μελέτιος ο Δ', ο Αθηναγόρας ο Α', ο Δημήτριος....
Αρχιερείς που ουδείς θυμάται τα ονόματά τους αλλά που διακόνησαν το Οικ.Πατριαρχείο και την Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία. με αυταπάρνηση και ζέση πλήρης πίστεως...
Σε ποιον να κάμει κάποιος αναφορά του ονόματός του και ποιόν να λησμονήσει;
Ο Χαλκηδόνος θωμάς, ο Κυζίκου Καλλίνικος, ο Σηλυβρίας Ευγένιος, ο Αίνου Απόστολος, ο Ηλιουπόλεως και Θείρων Γεννάδιος, ο Θεουδωρουπόλεως Λεόντιος, ο Περγάμου Αδαμάντιος, ο Σάρδεων Μάξιμος, ο Χαλδίας Κύριλλος, ο Δέρκων Ιάκωβος, ο Ροδοπόλεως Ιερώνυμος, ο Ικονίου Ιάκωβος, ο Σταυρουπόλεως Μάξιμος, ο Εφέσου Χρυσόστομος, ο Κολωνίας Γαβριήλ, ο Τυάνων Φίλιππος, ο Μετρών και Αθύρων θεόκλητος, ο Λύστρων Καλλίνικος....Ατελείωτη η αλυσίδα των μακαριστών Πατριαρχών και Μητροπολιτών....Ενας αλληλένδετος κρίκος, ο καθένας τους "συνεκρότησαν τον θεσμόν της Εκκλησίας....
Και ποιός μπορεί να λησμονήσει ότι στην Ι.Μονή των Βλαχερνών εψάλλει από τον Πατριάρχη Σέργιο για πρώτη φορά το συγκινητικό τροπάριο "Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια, ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια, αναγράφω Σοι η Πόλις Σου Θεοτόκε..."
Οι Ναοί αυτοί είναι ποτισμένοι με δάκρυα και αίματα κληρικών και λαικών αδελφών μας...Άλλοι προσευχόμενοι και άλλοι θανατούμενοι...
Ατενίζοντας κάποιος την γλυκυτάτη ένθρονο Βασίλισσα των ουρανών, στην κόγχη του Ιερού Βήματος, του τρομερού σε όγκου και απείρου κάλλους του Ι.Ναού της του Θεού Σοφίας μπορεί να μείνει απαθής;
Είναι δυνατόν να μην συγκινείται κάποιος, όταν βρίσκεται μέσα σ' αυτές τις Εκκλησίες, όσες ακόμα δεν έγιναν μουσεία, όπου χοροστατεί από τον Θρόνο Αρχιερέας ή και αυτός ο ίδιος ο Οικ.Πατριάρχης Βαρθολομαίος ο Α' και το εκκλησίασμα να είναι πέντε ή δέκα άτομα;
Να αντικρύζεις τον δίσκο με το αντίδωρο γεμάτο και ενώ να απλώνει την δεξιά του ο επίσκοπος να μην υπάρχει ένας ακόμη πιστός να το παραλάβει, και να επιστρέφει ο δίσκος μισογεμάτος πίσω στο Ιερό Βήμα;
Δακρύζεις, θλίβεσαι, αναρωτιέσαι και πονάς...
Ρωτάς τον εαυτό σου, που πήγαν όλοι αυτοί οι ευσεβείς χριστιανοί της βασιλίδος των πόλεων, γιατί εκμηδενίστηκε η παρουσία τους, που πήγαν οι φωνές των μικρών παιδιών που τα έφερναν να εκκλησιαστούν οι γονείς και οι παππούδες τους, βλαστήματα αρχοντικών οικογενειών της ένδοξης Κωνσταντινούπολης...
Τώρα πλέον ανηφορίζοντας κανείς προς το μαρτυρικό Φανάρι και εισερχόμενος στο πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου σε ώρα εσπερινού, λιγοστές οι ψυχές μέσα, μετρημένες ίσως στα δάκτυλα του ενός χεριού...και ενώ ακούς το "Κύριε εκέκραξα προς Σε, εισάκουσόν μου", έξω απο τον Ναό, ξένοι ήχοι, αλλότριοι επισκιάζουν την κατανυκτική ατμόσφαιρα και σε ταράζουν, συνθλίβουν την καρδιά σου, την κομματιάζουν...Ασυναίσθητα τα μάτια σου πλημμυρίζουν απο δάκρυα λύπης, νοσταλγίας, θλιβερών αναμνήσεων...
Παντού μοναξιά, ξεριζωμός, αναρίθμητες απουσίες...
Τώρα πλέον μικρά η ζύμη και λιγοστό το φύραμα...
"Αλλά η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο..."
Πάντοτε ευσεβείς προσκυνητές επισκέπτονταν και θα συνεχίσουν να επισκέπτονται το κέντρο της Ορθοδοξίας, και θα γεμίζουν οι εκκλησιές έστω και με παροδικούς πρυσκυνητές...
Η ελπίδα δεν χάθηκε, δεν σβήστηκε. Μπορεί κανείς να την αναζητήσει στα μάτια των λιγοστών κατοίκων της ομογένειας, που δόξα τω Θεώ σιγά σιγά αυξάνονται και πάλι.
Μπορεί να δει την ελπίδα να τρεμοσβήνει μεν, αλλά να μην σβήνει, στις φλόγες των καντηλιών όλων αυτών των Ναών που ακόμα λειτουργούνται...
Μπορεί να δει την ελπίδα στους οφθαλμούς του Οικουμενικού μας Πατριάρχου Βαρθολομαίου, που συγκινείται μεν, αλλά δεν λυγίζει...
Ακόμα και σε όλους τους Αρχιερείς και τον Ιερό κλήρο που διακονούν στο μαρτυρικό Οικ.Πατριαρχείο και το οποίο θα παραμείνει εις τους αιώνες ασάλευτο διότι είναι ένας θεσμός ακλόνητος και με γερά θεμέλια "καγώ δε σοι λέγω ότι συ ει Πέτρος και επι ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την Εκκλησίαν, και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής".(Ματθ.16,19)
Και όπως ανέφερε ο αείμνηστος Οικ.Πατριάρχης Δημήτριος, "δεν θέλω να με θυμούνται οι άνθρωποι όταν πεθάνω, αυτό που θέλω είναι να μην σβήσει ποτέ η ακοίμητη κανδήλα του Φαναρίου..."
Αλλά εκεί που εναποθέτει κάποιος όλες τις ελπίδες του είναι στην κάθε εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου, της Υπέρμαχου Στρατηγού ολοκλήρου του ορθοδόξου Γένους μας. "Την πάσαν ελπίδαν μου, εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξον ημάς υπό την σκέπην Σου...".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου