Τάκης Γιαννακόπουλος 1930-2015. - Γεώργιος Διον. Κουρκούτας

Ένας αληθινά ενεργός πολίτης της Ηλείας 
Τάκης Γιαννακόπουλος 1930-2015.

Ανήμερα τα Χρωστούμενα του 2015, μετά από σύντομη περιπέτεια της υγείας του, «έφυγε» από την ζωή ένα εκλεκτό και δραστήριο μέλος της Κοινωνίας της Ηλείας, ο Τάκης Γιαννακόπουλος. Γεννημένος στο Βεσίνι Καλαβρύτων το 1930, ζούσε για δεκαετίες στον Αμπελόκαμπο, όπου είχε χτίσει και την οικία του. Παρά την συνταξιοδότηση του από τον ΟΤΕ δεν έπαψε να  ασχολείται με τα κοινά μέσα από την συμμετοχή του σε Συλλόγους και εκδηλώσεις της Κοινωνίας και του Πνεύματος. Υπήρξε μέλος του Ινστιτούτου Δημοκρατίας  Κωνσταντίνος Καραμανλής, αλλά και με την γραπτή του παρέμβαση στον Τύπο της Ηλείας(και ιδιαίτερα στην εφημερίδα «Ενημέρωση» της Αμαλιάδος). Δεν έπαψε να διατηρεί επαφή με την γενέτειρα του και να   δημοσιεύει θέματα Ιστορίας και Λαογραφίας του Καλαβρυτινού χώρου.

Τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής τα έζησε στο χωριό του(ο πατέρας του ήταν Πολεμιστής του 1940 και μέλος της Εθνικής Αντίστασης αργότερα), όπου βίωσε και την εχθρική Κατοχή και την πείνα, αλλά και όσα τραγικά οδήγησαν στην εσωτερική αναταραχή για πολλά χρόνια. Όλα αυτά συχνά ανακαλούσε στα άρθρα του  που δημοσίευε στο τοπικό Τύπο της Ηλείας, όπου δημοσίευε(κυρίως στην εφημερίδα «Ενημέρωση»), με έμφαση στα άγνωστα Κατοχικά Ολοκαυτώματα, όπως αυτό των Καλαβρύτων το Δεκέμβριο του 1943.

Η επιστημονική και επαγγελματική του πορεία. Μετά την Περίοδο της Κατοχής μετακινείται στην Αθήνα, όπου σπουδάζει Ηλεκτρονικός στις Ανώτερες Σχολές Ηλεκτρολογίας και Ηλεκτρονικών, αποκτώντας μία πολύ δυνατή κατάρτιση, που θα τον οδηγήσει στην εργασία του στον ΟΤΕ, όπου από το 1956 μέχρι το 1985 (οπότε και συνταξιοδοτήθηκε με τον βαθμό του Υποδιευθυντού). Η μορφωτική ρου κατάρτιση του επέτρεψε να εργαστεί ως Τεχνολόγος Καθηγητής σε εσπερινά Σχολεία, ενώ είχε αποφοιτήσει από την ΣΕΛΕΤΕ και είχε εκδώσει  σχετικά τεχνικά εγχειρίδια για την χρήση των  μαθητών και των εκπαιδευομένων στις τηλεπικοινωνίες.

Συγγραφική ενασχόληση. Πίσω από την πλούσια τεχνική του δράση έκρυβε έναν θησαυρό δράσης και πνευματικού προβληματισμού, κάτι που φαίνεται στο πλήθος των δημοσιευμάτων του σε βιβλία(όπως η «Ηλειακή Πρωτοχρονιά-Ηλειακό Πανόραμα») ή σε εφημερίδες του τόπου. Σε αυτά δείχνει την αγάπη του για την Ιστορία και την Λαογραφία(όπου αναφέρεται στα γεγονότα της περιόδου 1940-1949, όπου μιλούσε για τις διαρκείς θυσίες των Ελλήνων, πολλές από τις οποίες έμειναν αδικαίωτες, και την παλαιότερη ζωή των Καλαβρυτινών κτηνοτρόφων και εργατών που συνδέθηκαν με τον χώρο της Ηλείας ). Μέχρι τις τελευταίες ημέρες της ζωής του έγραφε και διάβαζε συνεχώς με την συμπαράσταση της εκλεκτής του συζύγου Κικής, παρεμβαίνοντας στην τοπική Κοινωνία.

Ενεργός πολίτης. Δείγματα αυτής της παρεμβάσεως του ήταν η δραστηριοποίηση του μέσω του Ινστιτούτου Δημοκρατίας «Κωνσταντίνος Καραμανλής», του οποίου διετέλεσε μέλος, του Συλλόγου Καλαβρυτινών Ηλείας(τον οποίο ανασύστησε και διετέλεσε και Πρόεδρος του), αλλά και της διαρκούς συμμετοχής του στην εκδήλωση Μνήμης της Τραγωδίας της Χαβαρόβρυσης. Ζητούσε μάλιστα με έμφαση από τους τοπικούς φορείς της Αμαλιάδος να τιμήσουν τους πεσόντες της Μάχης της Αμαλιάδος(25 -11-1947), ένα γεγονός από τα πιο δραματικά της μεταπολεμικής Ιστορίας του τόπου. Ένα όνειρο του ήταν να επισκεφθεί τα μέρη του Έπους του 1940 στην Βόρειο Ήπειρο, κάτι που πραγματοποίησε και περιέγραψε με συγκίνηση σε κείμενα του, ενώ ως δραστήριο μέλος του «Ομίλου Φίλων Μακεδονίας» της Αμαλιάδος επισκέφτηκε ιστορικά μέρη της Βορείου Ελλάδος και στήριξε το πλήθος των παρεμβάσεων του Ομίλου στον τόπο μας, με έμφαση στην Ελληνικότητα της Μακεδονίας μας.

Κοντά του στην τελευταία περιπέτεια υγείας, που τον οδήγησε πρόωρα μακριά μας, ήταν η σύζυγος του Κική, μία γυναίκα με κατάρτιση πνεύματος και δυναμικότητα που συμβάδισε ακούραστα για δεκαετίες δίπλα του, αλλά και τις αδελφές του Χρυσούλα και Όλγα. Η είδηση του θανάτου του γέμισε θλίψη τους εκατοντάδες φίλους και γνωστούς του, που είδαν ότι με μία εποχή γενικής αδράνειας της Κοινωνίας της Ηλείας η απώλεια ζωντανών και δραστήριων μελών της. Η ταφή του έγινε την Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2015 στο Πάος Καλαβρύτων, ενώ το Μνημόσυνο του έχει οριστεί για την Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2016 στον Ιερό Ναό Αγίου  Αθανασίου Αμαλιάδος. Η παρουσία και η πολυσχιδής του δράση είναι ζωντανές σε όλους μας, όσοι τον γνώρισαν και είχαν την ξεχωριστή τιμή να συνεργαστούν, αλλά και να διατελέσουν φίλοι του.

  Γεώργιος Διον. Κουρκούτας