«2016: Ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος, τό ἀνυπέρβλητον ἱστορικόν ἐκκλησιαστικόν γεγονός, εἶναι εὐλογία καί ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρός τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν». - Μητροπολίτης Ἰταλίας καί Μελίτης Γεννάδιος

«2016: Ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος, τό ἀνυπέρβλητον ἱστορικόν ἐκκλησιαστικόν γεγονός, εἶναι εὐλογία καί ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρός τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν».

Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ἰταλίας καί Μελίτης κ. κ. Γενναδίου

2016: Ἕνα εὐλογημένον Ἔτος ἀγάπης καί ἑνότητος, ἕνας θησαυρός πίστεως καί ἐλπίδος, ἐδωρήθη εἰς τήν Ὀρθόδοξον Μητέρα Ἐκκλησίαν μας, ἀπό τόν Πάνσοφον καί Φιλάνθρωπον Θεόν μας.

Ὑπό τήν ἱεράν καί στοργικήν σκέπην τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, πᾶσαι αἱ κατά Τόπους Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι μεταφέρουν καί μεταλαμπαδεύουν τό αἰώνιον καί σωτήριον φῶς τῆς Ἀναστάσεως, ἀπό τό ὁποῖον προέρχεται τό φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας, διά νά ὁδηγήσουν τόν λαόν τοῦ Θεοῦ εἰς τήν Ἀνάστασιν καί τήν Ζωήν, εἰς τό φῶς καί τήν Ἀλήθειαν.

Διά νά φθάσῃ, ὅμως, ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος εἰς τήν σημερινήν εὐόδωσιν τῆς τελικῆς πορείας τῆς συγκλήσεώς της, ἡ ἀγαθή μνήμη μας πρέπει νά ἐπιστρέψῃ ὀπίσω καί νά ἀκούσῃ τήν ἡγετικήν φωνήν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου τοῦ Α’, ὁ ὁποῖος «τέμνει νέας ὁδούς προσεγγίσεως, συμφιλιώσεως καί εἰρηνεύσεως τῶν Ἐκκλησιῶν πρός ἀλλήλας, νυκτός καί ἡμέρας κοπιῶν καί ἀγωνιῶν διά τήν ἐξεύρεσιν τῶν ὀρθῶν μέσων κατανοήσεως, ἀναγνωρίσεως καί ἑνότητος πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν τοῦ Χριστοῦ»[1].

Ἀγωνιζόμενος μετά πίστεως καί ἀγάπης, ὁ ἀοίδιμος Οἰκουμενικός Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ὁ Α’, «ἀντιμάχεται κατά πολλῶν καί ποικίλων ἐχθρῶν, ἔσωθεν καί ἔξωθεν τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ. Ὑπό πολλῶν θαυμάζεται τό ἔργον Αὐτοῦ. Ὑπό ἄλλων ὅμως καταπολεμεῖται καί διαβάλλεται, ἄλλοτε ἐξ ἀγαθῆς καί ἄλλοτε ἐξ ἐχθρικῆς διαθέσεως· ἄλλοτε ἐξ ἀγνοίας καί ἄλλοτε ἐν γνώσει, ... ἄλλοτε ἐξ οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν θρησκευτικοῦ ζήλου καί ἄλλοτε ἐκ πολιτευτικῆς ἀντιθέσεως ἤ καί ἐξ ἐχθρικῆς ὑποκινήσεως»[2].

Παρά τήν ὀδυνηράν καί περιπετειώδη κατάστασιν, εἰς ἥν εὑρέθη ὁ Πάνσεπτος Οἰκουμενικός Θρόνος, καί, μάλιστα, ὁ Προκαθήμενος, ὁ ὁποῖος ἔζησε μέσα εἰς καιρούς καταπιέσεων, καταιγίδων καί ἀναστατώσεων, ἀλλά καί εἰς ἐποχήν ἀλλοιώσεως τῆς ἱστορίας τοῦ Γένους μας, ἤδη, ἀπό τά τραγικά αὐτά χρόνια τῆς Πατριαρχείας τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, ὑπάρχει ἡ σκέψις, καί μέ τήν πάροδον τοῦ χρόνου, ἡ προετοιμασία τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία θά φωτίσῃ τό μέλλον, θά δώσῃ ἔμπνευσιν καί ἐλπίδας, καί ὁπωσδήποτε θά διαμηνύσῃ εἰς τόν κόσμον τό παράγγελμα τῶν Ἀποστόλων: «Μηδέν πλέον ἐπιτίθεσθαι ... πλήν τῶν ἐπάναγκαις»[3], καί ὅπως λέγῃ ὁ σοφός καί μέγας ρεαλιστής τῶν πραγμάτων τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, ἀοίδιμος Μητροπολίτης Γέρων χαλκηδόνος Μελίτων: «τῇ οἰκονομίᾳ χρωμένῃ ὅπου ἐγχωρεῖ, μή θεωροῦσα ὡς ἀπαραίτητον προϋπόθεσιν τῆς ἑνότητος τήν ἄκαμπτον καί στατικήν ὁμοιομορφίαν εἰς τά ἐπουσιώδη ... ἀνέκαθεν ἐπεζήτησε τήν συνάντησιν καί συνεργασίαν».

Ἄν ὁ Μέγας Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ὁ Α’ ἔσπειρε τήν ἰδέαν τῆς συγκλήσεως τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου, καί ὁ Σοφός Γέρων Χαλκηδόνος Μελίτων ἐκαλλιέργησε καί ἀνέπτυξεν αὐτήν, ἰδίᾳ εἰς τάς Πανορθοδόξους Συνδιασκέψεις, εἰς τήν Παυλικήν Νῆσον Ρόδον, ὅτε ἠκούσθη εἰς τούς ἱερώτατους χώρους τῶν Συνεδριάσεων, ἡ σκέψις τῆς προετοιμασίας τῆς συγκλήσεως μιᾶς Πανορθοδόξου Συνόδου, ὁ Πατριάρχης τῆς Ἀγάπης καί τῆς Ὀρθοδοξίας Βαρθολομαῖος, ὡς ἤλιος πανφαέστατος καί πυρσολαμπέστατος, ἄν καί τινας φοράς, καλυπτόμενος ὑπό ἀστάτων νεφῶν καί πολεμούμενος ὑπό ἀσημάντων καί ἀνουσίων λόγων, ἐμφανίζεται εἰς τό προσκήνιον τῶν ἀντιθέσεων καί τῶν παραλόγων συκοφαντιῶν μέ παρρησίαν, ἀληθῶς, Πατριαρχικήν, ζωηρότερος, φωτεινότερος, διαυγέστερος, θερμότερος, ἰσχυρότατος, πιστότατος καί βέβαιος εἰς τούς λόγους καί τάς πράξεις του διά τήν σύγκλησιν τῆς Συνόδου, ἡ ὁποία εἶναι Εὐλογία καί Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρός τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν μας.

Ὅσον περισσότερον σκεπτόμεθα καί πλησιάζομεν εἰς τό ἐπιφανέστατον ἱστορικόν γεγονός τῆς συγκλήσεως τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου, καί δή ὅσον περισσότερον ἐμβαθύνομεν εἰς αὐτό μέ τήν κατανυκτικήν προσευχήν, τόσον περισσότερον ἀναγνωρίζομεν τό Οἰκουμενικόν μεγαλεῖον Της, καί ὁπωσδήποτε τάς ἀξιολογωτέρας πτυχάς τῆς σπουδαιότητος αὐτῆς ἀνακαλύπτομεν. Εἶναι τρανή ἀλήθεια ὅτι, πληρέστερον καί ἀκριβέστερον, ἐκτιμᾶται ἡ ἀξία τοῦ λαμπρότατου αὐτοῦ ἱστορικοῦ γεγονότος, ὅταν ἐξετάσωμεν τήν ὅλην διαδικασίαν, δηλαδή τάς συνθήκας καί τάς προϋποθέσεις ὑπό τάς ὁποίας εἰσέρχεται εἰς τήν ζωήν καί τήν ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας.

Εἰς τήν εὐτυχῆ, ἔκπαγλον καί εὐλογημένην αὐτήν Περίοδον, εἰς τήν «Gloriosa Tappa» τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας μας, ἄς ἔχουν ὑπ’ ὄψιν οἱ Πατέρες –Σύνεδροι- τό Πατερικόν ρῆμα τοῦ Μεγάλου καί Σοφοῦ Γέροντος Χαληδόνος κυροῦ Μελίτωνος ὅτι «ἡ διάσπασις τοῦ ἁγίου δεσμοῦ τῆς ἀγάπης, τῆς θεμελιώδους θείας ἐντολῆς καί γνωρίσματος τῆς μαθητείας», ὁδηγεῖ εἰς τήν ἀπ’ ἀλλήλων αλλοτρίωσιν καί ἀπομόνωσιν.

Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ὁ Πρωταγωνιστής εἰς τήν πραγματοποίησιν τῆς τελικῆς πορείας τοῦ ἀνυπέρβλητου μέχρι σήμερον ἐκκλησιαστικοῦ γεγονότος τῆς συγκλήσεως τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου, καίτοι δέν ἔχει στηρίγματα κοσμικῆς ἐξουσίας καί δυνάμεως, βασιζόμενος, ὅμως, εἰς τήν Πανορθόδοξον Ἑνότητα, ἡ ὁποία εἰς τήν οὐσίαν εἶναι ἡ εἰλικρινής κατανόησις, ἡ συνεργασία καί ἡ ἀδελφοσύνη μεταξύ τῶν κατά Τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὅπως δέ ἀναφέρῃ ὁ γνωστότατος συγγραφεύς, καί γνωρίζων κάλλιστα τά γεγονότα τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, Δρ. Ἀριστείδης Πανώτης, «...οὗτος ἐπιβεβαιώνει τήν χρησιμότητα τῆς ἀποστολῆς του καί κυρίως περιφρουρεῖ καί ἐγγυᾶται ὡς ἡ Μητέρα Ἐκκλησία τήν κανονικήν εὐστάθειαν τῶν κατά Τόπους θυγατέρων Ἐκκλησιῶν».

Οἱ «Ignoranti», οἱ «ψευδοκριταί», οἱ ἐχθροί τῆς πραγματικότητος καί τῆς ἀληθείας τῆς συγκλήσεως τῆς «Πανορθοδόξου Ἑνότητος», ἄς προσευχηθοῦν μέ δέος καί ἀγάπην καί ἄς μή ἐνοχλοῦν, μέ τάς ἀσυναρτήτους σκέψεις καί μέ τά ἀκατάλληλα καί ἀνάδελφα γραπτά των, διότι ἡ σύγκλησις τῆς Συνόδου θά γίνῃ, διότι εἶναι θέλημα Θεοῦ, ὅπως θά γίνῃ καί ἡ ἑνότης τῶν Χριστιανῶν, ἀφοῦ αὐτή θά εἶναι Δῶρον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐνῶ ἡ πρώτη (ἡ σύγκλησις) εἶναι Εὐλογία καί Ἀγάπη τοῦ Πανσόφου καί Φιλανθρώπου Θεοῦ πρός τήν Ἐκκλησίαν Του.

Ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ἔχει καταλάβει, πιστεύσει καί ἐστερνισθεῖ μέσα εἰς τήν ψυχήν του τούς λόγους τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, σχετικά μέ τήν ἀναγκαιότητα τῆς συγκλήσεως τῆς Συνόδου, καθώς καί τήν μαρτυρίαν Του περί ἑνότητος, εἰς μίαν ἐποχήν ἀδιαφορίας καί ἐκκοσμικεύσεως, εἰς καιρούς ἀνταγωνισμῶν καί ἐντάσεων, διασπάσεων καί συγκρούσεων. Καί τό μήνυμα τῆς Ἁγίας καί μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας θά στηρίξῃ τόν χειμαζόμενον, ταλαιπωρημένον, ἀπεγνωσμένον καί ἄπελπιν ἄνθρωπον, τόν κτυπημένον ὑπό τῶν πολιτικῶν, οἰκονομικῶν καί κοινωνικῶν μεταβολῶν.

Ἡ Διασπορά, ἡ ἀντιμετώπισις τοῦ ἐθνικισμοῦ καί τοῦ φυλετισμοῦ, ἡ ἀντιμετώπισις τῶν γεωπολιτικῶν ἐντάσεων, ἡ ἀντιμέτωπισις τῶν φονταμενταλισμῶν, πάντα τά σπουδαιότατα αὐτά θέματα, μέ τήν ἐπιστασίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί τήν σώφρονα, ἑνωτικήν δύναμιν τῶν Ἐπισκόπων –Συνέδρων-, ἐλπίζομεν ὅτι θά λυθοῦν διά τό καλόν καί τό συμφέρον τῆς Ὀρθοδόξου Μητρός Ἐκκλησίας μας, διότι οὕτω δέν θά ἔχωμεν διαίρεσιν, καί, μάλιστα, ὅπως διακηρύττῃ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Τό τῆς Ἐκκλησίας ὄνομα οὐ χωρισμοῦ∙ ἀλλ’ ἑνώσεως ἐστί καί συμφωνίας ὄνομα»[4].

Εἶναι ἐπίκαιρον ὅπως προστεθῇ καί τοῦτο: Εἰς τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Σύνοδον, ἀκόμη καί ἄν παρουσιασθοῦν, κατά τήν διεξαγωγήν της, προβλήματα, δυσκολίαι, ἀμφιβολίαι, ἐμπόδια κ.ἄ., δέν σημαίνει ὅτι δέν θά ἔχωμεν ἔνδειξιν πνευματικῆς ὑγείας καί ἀσφαλοῦς κανονικῆς πορείας, ἡ ὁποία, ὡς ἀνεφέρθη προηγουμένως, μέ τήν χαρισματικήν ἑνωτικήν δύναμιν τῶν Ἐπισκόπων –Συνέδρων-, καί τήν ἐπιστασίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ Ἐκκλησία ἀνανεοῦται καί, δή, ἡ ἀνανέωσις αὐτή δέν περιορίζεται εἰς τάς Ἐκκλησίας ὡς θεσμός μόνον, ἀλλά ἡ ἀνανέωσις αὐτή, ἡ ὁποία εἶναι «ἐν Χριστῷ», ἐπεκτείνεται καί εἰς τόν λαόν τοῦ Θεοῦ, εἰς κάθε Ὀρθόδοξον. Εἶναι μία «καινή ἀνανέωσις», δῶρον τῆς Θείας Προνοίας πρός τήν Ἐκκλησίαν Του. Περιμένομεν, λοιπόν, αὐτήν τήν «ἐν Χριστῷ καινήν ἀνανέωσιν», ἡ ὁποία πληρέστερον θά βοηθήσῃ τόν Ὀρθόδοξον πιστόν εἰς τάς σημερινάς δυσκολίας του, θά λύσῃ τά προβλήματά του καί θά διακηρύξῃ τήν ἑνότητα τῶν κατά Τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, τοὐτέστιν τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

Ὁπλισμένοι μέ τήν πίστιν καί τήν ἀφοσίωσιν καί ὁμολογοῦντες μέ ἐμπιστοσύνην ὅτι διακονοῦμεν τῷ Θελήματι τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, τοῦ «Κυρίου καί Θεοῦ ἡμῶν», τό ὁποῖον εἶναι ἡ ἑνότης τῶν εἰς Αὐτόν πιστευόντων, ἀναμένομεν, ἐλπιδοφόροι καί μέ προσευχήν, τό τέλος καί τά μηνύματα αὐτῆς.

«Εἴη τό Ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον ἀπό τοῦ νῦν καί ἕως τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν»!

[1] Κωνσταντίνου Μπόνη, Ἡ ἀνά τήν Οἰκουμένην ἀνταύγειαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου πάλαι τε καί νῦν, εἰς «Στάχυν», τεύχη 1-2, Ἰούλιος – Δεκέμβριος 1965, σ. 17.

[2] Ἔνθ. ἀνωτ.

[3] Πράξεις 15,28.

[4] Migne P.G. 61,72.

Ὁ Μητροπολίτης Ἰταλίας καί Μελίτης
Γεννάδιος