ΟΙ ΑΦΑΝΕΙΣ
ΤΗΣ ΚΡΙΣΙΜΗΣ ΩΡΑΣ
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ
Μεγάλη Παρασκευή, κορύφωση του πένθους της
Εκκλησίας, «κρείττον το σιγάν» !
Ωστόσο κάποιοι ψίθυροι ευλάβειας και ιερής έκπληξης για την Ενάτη ώρα-τρεις
το απόγευμα- του Χριστού, ίσως εκπέμψουν διακριτικό σήμα.
******
Κάθε Μεγάλη Παρασκευή αυτή την ώρα ο
Χριστός πατάει στου θανάτου το σκαλί, στο έσχατο της ανθρώπινης τραγωδίας, και
κορυφώνει τη σωτήρια αυτοπροσφορά του ! Λίγα λεπτά πριν παρακαλεί:«Πατέρα,
συγχώρησέ τους, δεν ξέρουν τι κάνουν»-Λκ.23,34.
Όσοι σταυρώνουν την Αγάπη, είναι φανερό, δεν ξέρουν τι κάνουν, έχουν
περάσει στα όρια της παραφροσύνης. Αλλά ! Η Αγάπη Του είναι άβυσσος, και «συγχωρεί» κι αυτή την ανθρώπινη
παραφροσύνη !
Λίγα λεπτά μετά αναφωνεί: «Τετέλεσται»
! Η αποστολή μου ολοκληρώθηκε. Με την τελική πράξη, αυτή του Σταυρού
έδειξα στους ανθρώπους ότι «ο Θεός αγάπη εστί» ! Τέτοια Αγάπη που
γίνεται και άνθρωπος, ευεργετεί, ανασταίνει νεκρούς … Και πληρώνεται με την
αχαριστία να πιει το πικρό ποτήρι του θανάτου, «θανάτου δε σταυρού» ! Χριστιανός είναι όποιος σηκώνει
σταυρό αγάπης βαρύ, σαν του Χριστού !
*****
Στην αντίπερα όχθη. «Το μίσος όμως
έβγαλε κι εκείνο τη φωνή του»,
μίσος τυφλό, πάθος μισαλλόδοξο. Φοβάται την Αγάπη, ακόμα κι όταν την
έχει κλείσει στον τάφο. «Κύριε, λέει
στον Πιλάτο, θυμηθήκαμε ότι εκείνος ο λαοπλάνος είχε πει όταν ζούσε, σε
τρεις μέρες θα αναστηθώ»-Ματθ.27,63. Ζητεί και παίρνει «κουστωδία»
να φυλάξει τον Τάφο, μην
κλέψουν οι μαθητές το νεκρό, και πουν ότι αναστήθηκε. Το πιο μεγάλο γεγονός της
ιστορίας, η Ανάσταση του Χριστού, θα στηριζόταν σε ένα ψέμα ! Αβυσσαλέα η τύφλα
τους !
Κατά βάθος δεν πίστευαν ότι τέλειωσαν με
τον παράξενο Γαλιλαίο, κάτι τους έτρωγε μέσα τους, πως αυτό που είπε θα γίνει.
Αθέλητα έλεγαν, «ο Αρχηγός της ζωής δεν υποτάσσεται στο νόμο της φθοράς και
του θανάτου». Αθέλητα ομολογούσαν ότι, μια ζωή, όπως αυτή του Χριστού, ζωή
σταυρός αγάπης χωρίς όρια ! Κατόπιν στο πρόσωπο των Μαθητών και μυριάδων
πιστών, παρανάλωμα του πυρός ή άλλα δεινά φοβερά, δε νικιέται από το θάνατο !
Το πρόβλημα είναι αν ή ως ποιο βαθμό οι σημερινοί χριστιανοί ζούμε σε σταυρό
αγάπης Χριστού ή σε ατυχή ψευδεπίγραφα και υποκατάστατα αυτού !
*****
Ενάτη ώρα του Χριστού, κι οι φανεροί
μαθητές σε κατάρρευση ολοκληρωτική. Λίγες μέρες πριν τους το είπε καθαρά,
αναβαίνουμε στα Ιεροσόλυμα και αρχίζει το Πάθος μου ! Αυτοί στον κόσμο τους.
Λέξη συμπάθειας δε βγήκε από τα χείλη τους, για την πρωτοκαθεδρία
διαγκωνίστηκαν ! Ώρες πριν τη σύλληψη, μεγαλοστομίας το ανάγνωσμα, θα δώσουν
και τη ζωή τους για το Χριστό. Λίγη ώρα μετά ο ένας τον προδίδει, ο άλλος
αγνοεί ποιον ακολουθεί, και τραβάει μαχαίρι. Σε λίγο όμως τον αρνείται τρεις
φορές, και ένορκα. «Τότε εκείνος άρχισε να ορκίζεται. ’Ο Θεός να με
τιμωρήσει, αν τον ξέρω αυτόν τον άνθρωπο»-Μτθ.26,74. Οι υπόλοιποι λακίζουν.
Είναι μόνος, κατάμονος την Ενάτη ώρα !
Τους είχε βεβαιώσει: «Την τρίτη ημέρα θα
αναστηθώ»-Μαρκ.9,32. Κι αυτοί απιστούσαν στις τιμημένες από το Χριστό ως πρώτες
«από θέας γυναίκες» ευαγγελίστριες της Ανάστασής Του σ’ αυτούς και τον
κόσμο. Το κορυφαίο άγγελμα χαράς είπαν πως είναι γυναικείες «φλυαρίες, και
δεν τις πίστευαν»-Λουκ.24,11. Δε στέκονταν, βέβαια, στην ευθεία των
Φαρισαίων, αλλά δεν είχαν καταλάβει ότι πριν την Ανάσταση υπάρχει πάντα Σταυρός
!
******
Ο Θεός κρατάει πάντα αφανείς εφεδρείες !
Ακόμα κι εκεί που νους ανθρώπου δεν το χωρεί, στο Μεγάλο Συνέδριο. Νικόδημος
και Ιωσήφ, αφανείς μαθητές του Χριστού, οι μεγάλοι παρόντες της κρίσιμης ώρας.
Αδυνατούν να εμποδίσουν το έγκλημα της ηγετικής ομάδας, την αχαριστία του
ευμετάβολου λαού, σε χρόνο μηδέν «ωσαννά» και «σταύρωσον», την ευθυνοφοβία του
Ρωμαίου Ηγεμόνα. Όμως δεν τον προδίδουν, δεν τον αρνούνται, δε λακίζουν ! Και
όχι μόνο, αλλά και αψηφούν τον καταιγισμό του μίσους, την καθολικά διαχεόμενη
ατμόσφαιρα έχθρας, τολμούν, έρχονται στον Πιλάτο, ζητούν «το σώμα του Ιησού» !
Δεν ξέρω αν έμεινε άφωνος ο Πιλάτος, όταν
μέλος του Συνεδρίου «προσήλθε και καθικετεύει λέγων, ‘δος μοι τούτον τον
ξένον’» ! Ξέρω ότι «δυσωπών τον Πιλάτον-ο ευσχήμων λαμβάνει-του Σωτήρος
το σώμα-ο και φόβω εν σινδόνι-ενειλήσας και σμύρνη-κατέθετο εν τάφω-τον παρέχοντα πάσιν-ζωήν αιώνιον…».
Ξέρω επίσης ότι χαράματα «της μιας
Σαββάτων, γυναίκες μετά μύρων» αψηφούν κι αυτές τον καταιγισμό του
μίσους, την καθολική εχθρότητα, και αυτή την «κουστωδία», και οδεύουν στον Τάφο, γιατί αγαπούν ! Μόνη ανησυχία
τους: «Τις αποκυλήσει ημίν τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου»; Είχαν
ιδεί ότι, «ην γαρ μέγας σφόδρα». Όχι όμως πιο μέγας από το «σφόδρα» της αγάπης τους !
*******
Η εποχή μας έγινε για το Χριστό μια ατέλειωτη Μεγάλη
Παρασκευή ! Όχι από τους «απέναντι»,
μην ψάχνετε σε λάθος κατεύθυνση, από τους δικούς του, εμάς τους ένθεν κακείθεν
φανερούς, υποτίθεται, χριστιανούς ! Που, με τούτο ή εκείνο τον κρατάμε γερά
στου θανάτου το σκαλί ! Ως ζηλωτές της προδοσίας, ως εραστές της άρνησης, ως
στεγνοί τυπολάτρες, ως «νομίζοντες πορισμόν είναι την ευσέβειαν»-«ότι
η ευσέβεια είναι μέσο για να πλουτίσουν»-1Τιμ,6,5-και άλλα παραπλήσια... Και πέταγμα σε ύψη θεολογικά,
πλην η αγάπη, η αδελφοσύνη που; Ένας χριστιανικός λαός μικρά, τετριμμένα,
διχαστικά, κουφός στη φωνή που βοά από ψηλά: «Οίδα σου τα έργα, ότι ούτε
ψυχρός ει, ούτε θερμός»-Απ.3,15
Ενάτη ώρα Μεγάλης Παρασκευής 2016, αν
μείνουμε λίγα λεπτά «εν σιγή» εις εαυτούς, Ορθόδοξοι, Ρωμαιοκαθολικοί,
Ευαγγελικοί, της Αγίας Τριάδος πιστοί ακόλουθοι, μπρος σε διάφανους καθρέφτες
και καθαρούς σαν αυτούς, ίσως βρούμε την οδό που όντως βγάζει στην
Ανάσταση του Χριστού !
«Καλή Ανάσταση»
Αθανάσιος Κοτταδάκης
