Λύση στό πρόβλημα - π. Γρηγόριος Μουσουρούλης

Κυριακή τῶν Μυροφόρων

Ὁμιλία εἰς τόν Ἀπόστολον

Λύση στό πρόβλημα

 ( Πράξ. στ´1-7)

          ˜˜˜˜˜˜˜˜  

Α´ Τό πρόβλημα καί ἡ λύση του

Β´ Τό μυστικό τῆς ἐπιτυχίας

          Μέσα σέ ἀτμόσφαιρα ἀναστάσιμου ἐνθου­σιασμοῦ, γεμάτη ἀπό τήν εὐλογία καί τή χάρη τοῦ Θεοῦ, προχωροῦσε ἡ πρώτη Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων. Ἡ ἑνότητα καί ἡ ἀδελφική ἀγάπη μεταξύ τῶν μελῶν της τήν καθιστοῦσε ἀκόμη πιό λαμπρή. Ὅμως ἐκεῖ πού ὅλα πήγαιναν καλά καί οἱ πάντες ἐθαύμαζαν αὐτή τήν πρωτότυπη καί ἀνε­πανάληπτη στήν ἱστορία ἀνθρώπινη κοινωνία, ἦρθε σάν κεραυνός ἐν αἰθρίᾳ τό σοβαρώτατο πρόβλημα. Καί τοῦτο διότι τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας εἴμαστε ἄνθρωποι. Ἄνθρωποι ἀδύνατοι καί ἀτε­λεῖς. Ἀκριβῶς δέ γιά μιά τέτοια ἀνθρώπινη ἀτέ­λεια κάμνει λόγο τό σημερινό ἀποστολικό ἀνά­γνωσμα.

***

Α´ Τό πρόβλημα καί ἡ λύση του

          «Πληθυνόντων τῶν μαθητῶν» λέγει ὁ  Ἀ­πόστολος Λουκᾶς, ὁ συγγραφέας τοῦ ββιλίου τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων, καθώς ηὔξανε ὁ ἀρι­θμός τῶν πιστῶν παρουσιάστηκαν κάποια σύννεφα στόν ὁρίζοντα.

          Κάποιοι χριστιανοί τῶν Ἱεροσολύμων «Ἑλ­ληνισταί», Ἑβραῖοι δηλαδή τῆς διασπορᾶς, πού εἶχαν ὡς μητρική τους γλώσσα τήν ἐλληνική, διατύπωσαν παράπονα ἐναντίον τῶν «Ἑβραίων», τῶν χριστιανῶν πού ἦταν ντόπιοι Ἱεροσολυμίτες. Καί ἡ δικαιολογία πού προέβαλαν ἦταν ὅτι  «παρ­εθεωροῦντο», παραμερίζονταν καί παραμε­λοῦν­ταν οἱ γυναῖκες τῆς κοινότητάς τους πού σήκωναν τό σταυρό τῆς χηρείας.

          Δέν ξέρουμε ἄν εἶχαν δίκαιο γιά τά παράπονα πού διατύπωναν οἱ Ἑβραῖοι τῆς διασπορᾶς. Ὅπως καί νά ἔχει ὅμως τό πράγμα, ἕνα ἦταν τό θέμα: ὅτι ἡ τοπική Ἐκ­κλησία ἡ κινδύνευσε. Κινδύνευσεν ἡ ἑνότητα καί ἡ εἰρήνη τῆς Ἐκκλη­σίας. Γι᾽αὐτό οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι συγκέντρωσαν τούς χριστιανούς, «ἅπαν τό πλῆθος τῶν μαθη­τῶν» καί τούς εἶπαν: «οὐκ ἀρεστόν ἐστι», δέν εἶναι ὄμορφο πράγμα, οὔτε καί σωστό ἐμεῖς οἱ Ἀπόστολοι  νά ἀφήσουμε τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου        καί νά διακονήσουμε τό ὑλικό τραπέζι.

          Γι’αὐτό λοιπόν, ἀδελφοί, «ἐπισκέψασθε ἄν­δρας ἐξ ὑμῶν… ἑπτά». Καθεῖστε ἥσυχα, εἰρηνικά καί ἀγαπημένα, συζητεῖστε μεταξύ σας  καί διαλέξετε ἑπτά ἀνθρώπους «μαρτυρουμένους», πού κατά κοινή ὁμολογία καί μαρτυρία ἀξίζουν, καί πού εἶναι «πλήρεις Πνεύματος Ἁγίου». Εἶναι γεμάτοι ἀπό Πνεῦμα Ἅγιο, εἶναι δηλαδή  βαθιά πνευματικοί ἄνθρωποι. Καί ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλά νά εἶναι καί ἄνθρωποι «πλήρεις σοφίας», νά εἶναι συνετοί καί μυαλωμένοι. Ξεχωρίσετε λοιπόν αὐτούς τούς ἀν­θρώπους, καί ἐμεῖς «καταστήσομεν ἐπί τῆς χρείας ταύτης». Θά τούς διορίσουμε ὑπεύθυνους σ’ αὐτή τήν ἀναγκαία ὑπηρεσία. Ἔτσι καί δίκαια θά μοιράζονται τά βοηθήματα σ’ ἐκείνους πού ἔχουν ἀνάγ­κη καί ἐμεῖς θά μπορέσουμε νά ἐπιδοθοῦμε ἀνε­πηρέαστοι στό καθ’ αὑτό ἔργο μας, πού εἶναι «ἡ διακονία τοῦ λόγου» καί «ἡ κλᾶσις τοῦ ἄρτου». Τό κήρυγμα καί ἡ προσφορά τῆς ἀναιμάκτου Θυσίας.

          Τά πράγματα ἔδειξαν ὅτι ἡ λύση τήν ὁποία πρότειναν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι φωτιζόμενοι ἀπό τό Πανάγιο Πνεῦμα, ἦταν ἡ πιό καλή. Ἦταν εὔστο­χη, λογική καί πρακτική. Ἐκεῖνο ὅμως πού πρέπει νά θαυμάσουμε περισσότερο εἶναι ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἐνήργησαν. Ἦταν τρόπος καλῆς συνεννόησης καί συνεργασίας. Στή θέση τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἄλλοι θά ἄρχιζαν ἀνακρίσεις, προκειμένου νά ἐντοπίσουν τούς ἔνοχους καί νά τούς τιμωρήσουν. Ἔτσι θά ἐνεργοῦσαν ἄνθρωποι πού σκέπτονται χοϊκά καί γήϊνα. Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ὅμως εἶναι ἄνθρωποι πλήρως ἀναγεννημένοι. Εἶναι ἄνθρωποι Πνευματοκίνητοι, γι’ αὐτό καί προτιμοῦν τή λύση τῆς καλῆς συνεννόησης. Ἐκθέτουν τό πρόβλημα στή σύναξη τῶν πιστῶν, χωρίς προκατάληψη, χωρίς ὀξύτητες, χωρίς νά ἀφήνουν αἰχμές καί ὑπονούμενα ἐναντίον κανενός καί προτείνουν μέ ἁπλότητα τή λύση. Τό ἀποτέλεσμα ὑπῆρξεν ἄμεσο. Τά πνεύματα ἠρέμησαν καί οἱ ψυχές νιώθουν πάλιν ἑνωμένες καί εἰρηνικές.

          Πόσο ὄμορφα θά ἦταν καί γιά μᾶς τά πρά­γματα, ἀδελφοί, ἄν μπορούσαμε νά ἐνεργοῦμε πάντοτε στά προβλήματα πού παρουσιάζονται στή ζωή μας, ὅπως ἐνήργησαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστο­λοι!  Νά ἀποφεύγουμε δηλαδή μέ ἐπιμέλεια τίς ἀντιπαραθέσεις καί τίς διαμάχες! Καί ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλά νά διώχνουμε μακριά τούς ψιθύρους, τίς μεμψιμοιρίες καί τίς γκρίνιες, πού καταστρέφουν τήν ἑνότητα.  Καί νά προχωροῦμε στή λύση τῶν προβλημάτων μέσα ἀπό τή καλή συνεννόηση!

          Πιό πρακτικά. Παρουσιάστηκαν κάποια προ­βλήματα στήν οἰκογένεια. Αὐτό δέν εἶναι κάτι πρωτάκουστο καί παράδοξο. Οἱ σύζυγοι, τά παιδιά, οἱ γονεῖς δέν εἶναι ἄγγελοι. Ὅλοι ἀπόγονοι τοῦ Ἀδάμ εἴμαστε. Ἄνθρωποι μέ ἐλαττώματα καί ἀδυναμίες. Φυσικό εἶναι νά ὑπάρξουν προβλήματα. Τά προβλήματα ὅμως  δέν θά λυθοῦν μέ συζητήσεις «πίσω ἀπό τήν πλάτη» τοῦ ἄλλου. Ὄχι. Χρειαζόμαστε τό θάρρος τῆς γνώμης καί τήν ἁπλότητα τῆς ψυχῆς, ὥστε νά τεθοῦν στό τραπέζι τά θέματα εὐθύς ἐξ ἀρχῆς, μόλις ἐμφανισθοῦν.

          Ἔχει  ὁ ἐργαζόμενος παράπονο ἀπό τόν προϊστάμενό του, τόν ἐργοδότη του, ἀλλά συχνά καί τό ἀντίθετο. Θά ἀρχίσουμε νά κυττᾶμε λοξά καί ὑπό γωνίαν ὁ ἕνας τόν ἄλλο μέ καχυποψία καί νά διασπείρουμε τίς ἀπόψεις μας ἐδῶ καί ἐκεῖ; Ἀσφαλῶς ὄχι. Ἐδῶ χρειάζεται καλή συνεννόηση. Νά ἐξετάσουμε τά πράγματα μέ ἠρεμία καί καλή διάθεση καί νά βροῦμε τή λύση.

          Εἶναι χαρακτηριστικό ἤ μᾶλλον βεβαιωμένο ὅτι ὁ καλός τρόπος ἐμπνέει καί ἐπιβάλλεται. Ὅπως ἀκριβῶς ἔγινε στή συγκεκριμένη περίπτωση στήν πρώτη Ἐκκλησία.

****

Β´ Τό μυστικό τῆς ἐπιτυχίας

          Ὁ Ἀπόστολος λέγει στή συνέχεια ὅτι «ἤρεσεν ὁ λόγος ἐνώπιον παντός τοῦ πλήθους». Ὅλοι μέ μιά φωνή ἀσπάστηκαν τήν ἰδέα τῶν Ἀποστόλων. Καί τότε «ἐξελέξαντο», διάλεξαν ἑπτά ἄξιους ἄνδρες.

          Αὐτούς τούς ἑπτά «ἔστησαν ἐνώπιον τῶν Ἀποστόλων», τούς παρουσίασαν μπροστά στούς Ἁγίους Ἀποστόλους, γιά νά τούς ἐγκαταστήσουν ἐκεῖνοι κατά τρόπο ἐπίσημο στή νέα ὑπεύθυνη θέση τους. Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ἀποδέχθηκαν αὐτή τήν ἐπιλογή τοῦ λαοῦ, τήν ἐπεκύρωσαν μέ εἰδική εὐλογία καθώς «προσευξάμενοι ἐπέθηκαν αὐτοῖς τάς χεῖρας».

          Μέ τόν τρόπο αὐτό συνεχίστηκε τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας χωρίς ἐμπόδια καί προσκόμματα. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ «ηὔξανε». Συνέχεια προχωροῦσε καί κατακτοῦσε ψυχές. Ἡ Ἐκκλησία ἐξαπλωνόταν καί ἀριθμητικά. Ὁ δέ ἀριθμός τῶν πιστῶν στήν πόλη τῶν Ἱεροσολύμων  «ἐπληθύνετο σφόδρα», ἐγίνοντο πλέον πολυάριθμοι οἱ Χριστιανοί.  Τήν ἴδια ὥρα «πολύς  ὄχλος» πολλοί ἄνθρωποι, ἐντυπωσιακά μεγάλος ἀριθμός Ἰουδαίων, ἀκόμη καί λευϊτῶν καί ἱερέων, «ὑπήκουον τῇ πίστει», ἔτρεχαν νά μαθητεύσουν καί νά ὑποταχθοῦν στήν πίστη τοῦ Χριστοῦ.

          Ἡ μεγάλη αὐτή εὐλογία πού ἀπήλαυσεν ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, ὀφειλόταν στούς ἑπτά διακόνους. Καί ὠφειλόταν ὄχι στό ὅτι ἀναπλήρωναν ἕνα κενό στήν ὅλη ὀργάνωση τῆς φιλανθρωπίας, οὔτε τό ὅτι ἐπιδόθηκαν στό ἔργο αὐτό μέ ἐπιμέλεια καί εὐσυνειδησία. Βοήθησαν οὐσιαστικά τήν Ἐκκλησία, κυρίως γιατί ἦταν ἄνθρωποι «πλήρεις Πνεύματος Ἁγίου». Εἶχαν πνευματικά βιώματα. Κινοῦνταν σέ κάθε τους ἐκδήλωση καί ἐργασία ἀπό τήν πνοή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Φωτεινοί, ἐξαγιασμένοι, γαλήνιοι, προσεκτικοί, ἐξυπηρετικοί γεμάτοι στοργή καί ἀγάπη. Στό στόμα τους εἶχαν πάντοτε λόγια τοῦ ἁγίου Πνεύματος.

          Καί αὐτό εἶναι πολύ βασικό, ἀπαραίτητο καί πρῶτο στή σειρά. Ποιό; Τό νά ἐργάζονται τά ἔργα τῆς Ἐκκλησίας ἄνθρωποι «Πλήρεις Πνεύματος Ἁγίου». Ὄχι ὡς ὑπάλληλοι ἤ ὡς μισθωτοί ἐργάτες. Νά ἐργάζονται ὡς λειτουργοί πού ὑπηρετοῦν ἔργο ἱερό, εἴτε ὡς κληρικοί, εἴτε ὡς ψάλτες, Ἐπίτροποι, Κατηχητές.

          Ἄνθρωποι «πλήρεις Πνεύματος Ἁγίου» ὀφείλουμε νά εἴμαστε καί ὅλοι οἱ χριστιανοί. Ἄνθρωποι μέ βιώματα πνευματικά. Βιώματα προσευχῆς, μυστηριακῆς ζωῆς, γνώσεως τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Ἕνας πνευματοκίνητος οἰκογενειάρχης θά δώσει πνεῦμα Θεοῦ καί στά μέλη τῆς οἰκογενείας του. Μιά σύζυγος πιστή, ταπεινή, μέ πνεῦμα αὐταπαρνήσεως θά σταλάξει βάλσαμο στήν τρικυμισμένη          ψυχή τοῦ συζύγου της. Μιά μητέρα γεμάτη ἀπό Ἅγιο Πνεῦμα, ἕνας πατέρας πού ἡ ψυχή του εἶναι κατοικητήριο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, θά ἀντιμετωπίσει μέ φρόνηση καί σύνεση τά προβλήματα τῶν παιδιῶν του, τήν ἐπαναστατικότητα καί τήν ἀντίδρασή τους. Ὁ πλήρης Πνεύματος Ἁγίου ἐκπαιδευτικός θά καθηλώσει τά βλέμματα τῶν μαθητῶν του μέ τή σοβαρότητα τοῦ ἤθους καί τήν ἀκεραιότητα τοῦ χαρακτῆρος. Τό ἴδιο καί ὁ πνευματικός ἄνθρωπος πού ἐργάζεται σέ ὁποιαδήποτε ὑπηρεσία  καί εἶ ναι ἀναγκασμένος νά συνεργάζεται μέ ἀνθρώπους δύσκολους ἤ καί ἀντίθετους πρός τήν πίστη, τό δίκαιο καί τήν ἐντιμότητα τοῦ βίου.

*****

          Τό χρέος ὅλων μας εἶναι, ἀδελφοί μου, πλέον ὁλοφάνερο. Καλούμεθα στήν ἐπίλυση τῶν προβλημάτων πού ἀναφύονται στή ζωή μας, νά ἐπιλέγουμε τό δρόμο ὄχι τῆς ἀντιπαράθεσης καί τῆς σύγρουσης ἀλλά τόν δρόμο τῆς συνεννόησης καί τῆς συνδιαλλαγῆς. Γιά νά τό ἐπιτύχουμε ὅμως πρέπει νά καταστοῦμε ἄνθρωποι «πλήρεις Πνεύματος Ἁγίου». Ἄνθρωποι μέ βαθειά πνευματική ζωή.    

Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης

Ἱερός Καθεδρικός Ναός  Ἁγ.Ἰωάννου Λευκωσίας

  Κυριακή  15.05.2016